«Τα Ρεμπέτικα. 1850-1960»

[nikoutras]

Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα; Η συζητηση για τον Κουνάδη μου θυμίζει μια αγονη αντιπαραθεση χωρίς να ειναι το τραγούδι στο επικεντρο.Εγώ έσκασα τα 150 και τα αγόρασα και θεωρώ οτι μου δίνει τη δυνατότητα να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική πολύ καλύτερα σε πολλές περιπτώσεις.Τα τραγούδια με ενδιαφέρουν και όχι αν τα 'κονομησε ο Κουνάδης

[ntouzenis]

Αφου εισαι τοσο ικανοποιημενος nikoutras, πρεπει μοιραια να περιμενεις την επομενη εκδοση για να παρεις και αλλα τραγουδια και πληροφοριες...

Αλκη και εγω συμφωνω μαζι σου.
Δεν ξερω οταν λες "πιστευουμε" τι εννοεις ;; Σαν γενια, σαν χωρα, σαν ρεμπετοφιλοι, σαν φυλακες της πολιτιστικης μας κληρονομιας, σαν φορουμ... ή ο καθενας μονος του ;;
Παντως εδω γινεται μια καλη προσπαθεια, οπως υπαρχουν και αλλες μεμονωμενες προσπαθειες στο διαδικτυο !!!

[Alcibiadis]

εμείς κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε. Δεν καταλογίζω ευθύνες...
καλό όμως θα ήταν (κατά τη γνώμη μου) την αλήθεια για τους συλλέκτες να την βλέπουμε σφαιρικά.
καλά κάνουμε και τους τα χώνουμε απ' τη μια , αλλά απ' την άλλη να μην ξεχνάμε ότι χωρίς αυτούς τα ρεμπέτικα σήμερα θα τα ξέραμε κυρίως από τις επανεκτελέσεις.....

Γιώργο, συντάσσω καλύτερα την ερώτηση:
αν η ελληνική κοινωνία στη συντριπτική της πλειοψηφία αντιλαμβάνεται το ρεμπέτικο τραγούδι σαν "μουσειακό είδος" η έννοια της διάσωσης χωράει πουθενά;;

[kostops]

Τότε ποίος ο λόγος να διασώσουμε την Ακρόπολη;

Με απλά λόγια, πόση θα ήταν η επιβάρυνση του προϋπολογισμού του Υπουργείου Πολιτισμού να καλέσει άπαντες τους συλλέκτες να καταθέσουν (έναντι κάποιας αμοιβής) το σπάνιο ηχητικό υλικό που διαθέτουν (και αναφέρομαι σε υλικό περιόδου 1907-1919), κατόπιν να προχωρήσει άμεσα, εντός κάποιας προθεσμίας, σε ψηφιοποίηση αυτού του υλικού και επιστροφή του στους συλλέκτες;

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα υπάρξει, ως ένα βαθμό, ανταπόκριση, η δε σχετική κρατιική δαπάνη δεν φτάνει το αντίστοιχο ούτε μισής επιδοτούμενης συναυλίας ενός οιουδήποτε τυχάρπαστου κρατικοδίαιτου "τραγουδιστή".

Άλλωστε, το μεγαλύτερο και σημαντικότερο υλικό της περιόδου 1907-1919 παραμένει επί της ουσίας ακυκλοφόρητο και όσο και αν σε κάποιους φανεί παράδοξο, σε αυτό κυρίως έχει αποτυπωθεί, κατ' εμέ, η αυθεντικότητα της ελληνικής μουσικής παράδοσης και εν γένει του νεοελληνικού μας πολιτισμού.

Επομένως, η διάσωση του υλικού αυτού, και επιμένω του αρχέγονου, όπως αυτό κατεγράφη από το Μικρασιατικό Ελληνισμό των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, ξεφεύγει των ορίων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο κρατικής μέριμνας.

επ' αυτού, αρκεί κανείς να δει πώς αντίστοιχες κυβερνήσεις δυτικών κρατών διαφυλάσσουν και αρχειοθετούν τη μουσική παράδοση των λαών τους, ακόμα και των εκάστοτε μειονοτήτων και πρώην αποικιών τους.

[Alcibiadis]

είναι σαν να λέμε:
"βαλσαμώθηκε το πτώμα και τοποθετήθηκε στο μαυσολείο".....

συμφωνώ με όσα λες για το υπουργείο πολιτισμού κλπ.
το τραγούδι όμως είναι μια ζωντανή κατάσταση και εκεί ακριβώς είναι η ανησυχία μου.

[kostops]

Νομίζω ότι συμφωνούμε. Δέχομαι απόλυτα την εξέλιξη του τραγουδιού ως ζώντος οργανισμού και ούτε θα διενοούμουν να επιδιώκουμε να ερμηνεύουμε σημερινά τραγούδια, μιμούμενοι τον Τσανάκα και την Πιπίνα! Άλλωστε η κάθε εποχή έχει τη δική της γλώσσα και έκφραση, επομένως και δική της ερμηνευτική απόδοση. Άλλο όμως η μουσική μας έκφραση σήμερα και άλλο η διάσωση του πολιτισμού μας.

Αν όμως φρονείς ότι δεν πρέπει να δούμε τα τότε τραγούδια ως πτώμα προς ταρίχευση, εδώ θα διαφωνήσω. Καλώς ή κακώς, η μουσική της εποχής αυτής (περιλαμβανομένων των ρυθμών, δρόμων, γλωσσικών ιδιωματισμών, ύφους και ήθους ερμηνείας κλπ) έχει δυστυχώς πεθάνει, οι όποιες δε προσπάθειες επανασύστασής της είναι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αστείες και γραφικές. Επομένως, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε τη μουσική αυτή και την εποχή της, όσο και να μας στενοχωρεί, ως μουσειακό είδος προς διάσωση, όπως αντιμετωπίζουμε και προστατεύουμε (;) τις ιερές μας πέτρες. Η μουσική αυτή οφείλει να μείνει ως μνήμη, όχι ανάμνηση, είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας, του λαογραφικού μας πολιτισμού, σίγουρα όμως έχει απονεκρωθεί και εκλείψει...

[Χασκίλ]

Όσο οι συλλέκτες, μικροί ή μεγάλοι, συνεχίζουν να κρατάνε στάση έπαρσης και αρπα-κολλισμού, τόσο η περιφρόνηση προς το μέχρι τώρα οποιοδήποτε έργο τους θα υποτιμάται και θα περιφρονείται.
Και όπως κάποιος άλλος αγανακτισμένος πολίτης πολύ εύστοχα είχε πει πριν από πολλά-πολλά χρόνια στην Κατίνα Παξινού: "Δεν πα να' σαι κι η Μάγια Μελάγια, κυρά μου;"