Στον Νταλγκά πήγε το μυαλό μου στην αρχή (όχι σε μανέδες), αλλά και οι άλλες προτάσεις που έγιναν είναι ενδιαφέρουσες. Θα απαντήσω προς το παρόν στον φίλο ΔΗΜΑΚ που έθιξε αρκετά ζητήματα.
Δε το συζητάμε ότι αυτό ισχύει έτσι ακριβώς όπως το λες και όχι μόνο για το ρεμπέτικο.ΔΗΜΑΚ έγραψε:Νομίζω το απίστευτο βάθος του ρεμπέτικου κρύβεται στην κοινωνική του καταγωγή και όχι απλά στις μωλωδικές φόρμες...
Αυτός ήταν και ο λόγος που από την αρχή είπα να μην ασχοληθούμε στο συγκεκριμένο ερώτημα με τα ιστορικά στοιχεία των δυο ειδών μουσικής, αλλά με το καθαρά «καλλιτεχνικό» (και το διαχρονικό ίσως) μέρος τους.
Για να βοηθήσω θα πω ότι το ερώτημα που έθεσα στην αρχή είναι ίσως αστείο, ένα όμως πιο σοβαρό ερώτημα είναι: ένας που γεννήθηκε σήμερα, ενήλικας και με μηδενικές γνώσεις για τα πάντα, θα προτιμήσει το ρεμπέτικο ή την κλασσική??
Σαφώς και υποκειμενικά συζητούμε. Θα ήθελα όμως να του δώσω «χαρακτηριστικά δείγματα» του ρεμπέτικου, διότι λόγω των πολύ καλών γνώσεων που έχει για την κλασσική μουσική (και επειδή είναι και σοβαρός τύπος), θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η απόρριψη ή μη, του ρεμπέτικου.ΔΗΜΑΚ έγραψε:Για μένα το κριτήριο είναι ένα και απολύτως υποκειμενικό. Αν ανατριχιάσω ακούγοντας ένα τραγούδι ή όχι.Αν με αναγκάζει να παίρνω βαθειές ανάσες όταν το ακούω και να κλείνω τα μάτια όταν το τραγουδάω. Υπάρχουν τραγούδια που τα ακούω τριάντα χρόνια τώρα και εξακολουθώ να νιώθω ισχυρή συγκίνηση.Διάλεξε αυτά που προξενούν αυτή τη συγκίνηση και ο φόλος σου θα καταλάβει.
Όχι πως ότι και να πει θα έχει δίκιο, υποκειμενικά και αυτός θα απαντήσει.
