ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ

[ΘΑΝΑΣΗΣ]

Μια και εξ αιτίας του Χριστιανόπουλου έγινε ολόκληρη ιστορία , ας ανοίξουμε ένα ποστ στη μνήμη της .


Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος από τα ΝΕΑ

Γνώρισα την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στον προθάλαμο της ΑΕΠΙ, στην οδό (τότε) Δεληγιάννη, νέος στιχουργός με τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, του Σπανού και, πρόσφατα, του μακαρίτη του Βασίλη Κουμπή (Όταν κλαίει ένας άντρας, από τα πρώτα του Μητροπάνου, Τα καραβάκια και τον Χαρίλαο με τον Βιολάρη και τη Χωματά.
Αν αναφέρομαι σ΄ αυτά, είναι για να εκφράσω ακόμη και τώρα την έκπληξή μου που η Ευτυχία με γνώριζε και όταν άκουσε την υπάλληλο να με καλεί να περάσω, με φώναξε να μου πει δύο καλές κουβέντες, ιδιαίτερα για τα λαϊκά του Μαρκόπουλου και του Κουμπή. Την είχα αναγνωρίσει καθώς σκυφτή, με τα μαύρα γυαλιά και το τουρμπάνι, περίμενε (είχε προσέλθει ύστερα από μένα και δυο τρεις άλλους) αλλά δεν τόλμησα να της μιλήσω, μόλο που θα ήθελα να της φιλήσω το χέρι. Τη δεύτερη φορά την είδα, λίγους μήνες αργότερα, στη Λύρα του Πατσιφά, στην Κριεζώτου, τότε και ανταλλάξαμε χειραψία. Ήταν κουρασμένη, έφευγε. Και δεν την αντάμωσα ξανά ώς τον θάνατό της.
Σήμερα πολλοί του σιναφιού γνωρίζουν τα καθέκαστα του βίου της από την αγαπητική βιογραφία-αυτοβιογραφία της που αφηγήθηκε στην εγγονή της Ρέα Μανέλη, που τώρα έδωσε την αφορμή στον Πέτρο Ζούλια να μας χαρίσει την παράσταση με τη Νένα Μεντή. Εγώ όμως τη γνώριζα από τους μπουλουκτζήδες παλιούς συναδέλφους της, αλλά και από τον Δάσκαλό μου Γιάννη Σιδέρη, στις πολλές ώρες που τον συνόδευα στις αρχειοθετήσεις του υλικού του Θεατρικού Μουσείου, που στεγαζόταν τότε στην οδό Ναυαρίνου στα γραφεία της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ο μεγάλος μπουλουκτζής Χρέλιας, που τον έβλεπα συχνά, αλλά και το ζεύγος Χαντά πολύ συχνά μιλούσαν για την Παπαγιαννοπούλου, που γνώριζαν ως ερασιτέχνιδα αλλά μανιακή ηθοποιό του μπουλουκιού αλλά και του θιάσου Κοτοπούλη συνάμα με την ενασχόλησή της με τη στιχουργία λαϊκών τραγουδιών. Μιλούσαν οι θεατρίνοι εκείνοι για ενασχόληση επειδή την εποχή που τους συναντούσα ήταν σε όλους γνωστό ότι η Ευτυχία, μετά το θάνατο της κόρης της, ηθοποιού και συζύγου του Φραγκίσκου Μανέλη (και μητέρα της Ρέας), είχε ριχτεί με πάθος στα χαρτιά και πουλούσε όσο-όσο τα στιχάκια της σε γνωστούς και αγνώστους δημιουργούς του τραγουδιού (συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές) για να εξασφαλίσει το δικαίωμα συμμετοχής στο καρέ της πόκας. Η σύγχυση μάλιστα είχε φτάσει σε απόλυτα όρια και η Ηρώ Χαντά με βεβαιότητα μού έλεγε πως όλα τα τραγούδια της εποχής ήταν της Παπαγιαννοπούλου!
Αυτή η χαρισματική γυναίκα συγκέντρωνε πάνω στο κουρασμένο της κορμί όλους τους καημούς και τα βάσανα της Ρωμιοσύνης. Στην αφήγησή της (που μοιάζει σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα με τη λαϊκή τραγουδίστρια Παπάζογλου, την οποία αθανάτισε η Άννα Βαγενά με βάση τη δική της αυτοβιογραφία που κατέγραψε ο Λάμπρος Λιάβας) για τη ζωή και τη φυγή από το Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, μικρομάνα με δύο μικρές κόρες, παντρεμένη με τη βία με μεγαλύτερό της παραλή, είναι συγκλονιστική. Και μόνο αυτό το φορτίο μνήμης να κουβαλάει κανείς, είναι τόσο δυσβάσταχτο, ώστε αν δεν γίνει αφήγηση, τραγούδι, εικόνα, χαλί στον αργαλειό, σε στέλνει στην εξορία της τρέλας και της κατάθλιψης. Λίγοι όμως Μικρασιάτες κατάντησαν τρελοί και καταθλιπτικοί, διότι διοχέτευσαν τόση πίκρα και τόση χολή και το τόσο χαμένο αίμα στην Τέχνη, στην τέχνη της ζωής και στη δουλειά.
Η Παπαγιαννοπούλου, όταν έφτασε στην Ελλάδα του ΄22, ακολούθησε τον πλάνητα δρόμο του θεατρίνου. Και τότε πλάνης ήταν και ο μπουλουκτσής και ο αστικότερος θεατρίνος. Η Κοτοπούλη στον θίασο της οποίας εθήτευσε συχνά η Ευτυχία, μόνο τα καλοκαίρια έπαιζε στις μάντρες του καιρού, τον χειμώνα περιόδευε σε Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια και Κάιρο και στις μεγάλες αστικές ελληνικές πόλεις. Κάποτε, αφελής, ύστερα από μια νυχτερινή ηχογράφηση τραγουδιών του Μαρκόπουλου, στην Κολούμπια ρώτησα τον περίφημο τραγουδιστή Μοσχονά πώς θα πάει σπίτι του. Μού γύρισε την πλάτη. Με απορία πάντα αφελούς απευθύνθηκα στον άλλον διάσημο τραγουδιστή Τάκη Μπίνη γιατί μού θύμωσε ο κύριος Οδυσσέας. Και ο Μπίνης με την μπάσα φωνή και τα μάτια γλαρά μού δήλωσε: Δάσκαλε, δεν ρωτάνε ποτέ ένα ρεμπέτη για σπίτι. Οι ρεμπέτες ζουν σε ξενοδοχεία. Ακριβώς το ίδιο μού είχε πει και ο Χρέλιας: Μια ζωή ξενοδοχείο. Σπίτι μου η μαλκαμπίνα (είναι το όρθιο μπαούλο, όπου χωράνε και τα κοστούμια με τις κρεμάστρες τους). Χωρίς τη Μικρασία και το θέατρο η Παπαγιαννοπούλου δεν θα είχε γράψει τα τραγούδια που μας δώρισε. Αλλά όπως και άλλοι γνωστοί στιχουργοί του ρεμπέτικου, η Παπαγιαννοπούλου δεν ήταν αγράμματη, ασπούδαχτη και πριμιτίβ. Όπως δεν ήταν ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ο Χρήστος Κολοκοτρώνης και όπως δεν είναι ο Κώστας Βίρβος, για να μείνω στους πολυγραφότερους. Γνώριζε τους νεοέλληνες ποιητές, διάβαζε λογοτεχνία και είχε εκείνη την παράδοση κουλτούρας που κουβαλούσαν όλοι οι Μικρασιάτες, ανάλογη με την άλλη, δυτικότερη παράδοση κουλτούρας που είχαν οι Επτανήσιοι και οι Κρήτες.
Η Παπαγιαννοπούλου γλωσσικά γράφει μια αστική διάλεκτο, χωρίς μαγκιές και ιδιόλεκτα, προίκα της αστικής εγγραμματοσύνης της Μικρασίας, κοινής πλέον διαλέκτου του άστεως στην κυρίως Ελλάδα. Όνειρο απατηλό, Ένα χέρι λατρεμένο, Η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε πως θα μ΄ ανοίξεις την καρδιά μου την κλειστή.

Και κάτι για την Παπαγιαννοπούλου από αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν
http://archive.enet.gr/online/online_te ... d=83485152
δείτε και αυτά
http://ja-jp.facebook.com/pages/-Eutuxi ... 4556519398
http://taximi.matia.gr/bios/eytyxia.htm
http://www.elliniko-fenomeno.gr/?p=1155
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id= ... =20/1/2008

[pelagia]

"ΜΠΡΑΒΟ" , ΘΑΝΑΣΗ , γεια στα χερια σου και σ` ευχαριστουμε πολυ !!!

[Alcibiadis]

Θανάση μπράβο!
το πόστ που άνοιξες είναι ίσως ένα απο τα καλύτερα θέματα για συζήτηση!
Αφορά μια στιχουργό τεράστια μια καταπληκτική γυναίκα η οποία με τη δύναμη του στίχου της ανέβασε το λαικό μας τραγούδι τόσο ψηλά όσο ποτέ αλλοτε!
Οντως της φέρθηκε απάνθρωπα το τότε "συνάφι" αλλά και σαν να μη έφτανε αυτό
37 χρόνια μετά τον θάνατό της υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι (συγχωρέστε μου την χριστιανική ορολογία) τη βλασφημούν ακόμη! Αν δεν κάνω λάθος την πρώτη δημόσια απαξίωση την είχε κάνει ο Ακης Πάνου μιλώντας πολύ πικρόχολα!
Δεν επιθυμώ άλλο να χαλάω τη ζαχαρένια μου με τον οποιονδήποτε αλλαζόνα που πετάει τα ξερατά του και σπιλώνει τη μνήμη της!
Αυτό που έχω να προτείνω (αν βέβαια συμφωνείς ) είναι το κάθε της ποίημα ξεχωριστά να το κουβεντιάζουμε δίνοντας βάση στις συναισθηματικού χαρακτήρα ιδιαιτερότητες στο λεξιλόγιο στα μέτρα κλπ.
εγώ προσωπικά δηλώνω ότι δεν είμαι και απ τους καταλληλότερους για τέτοιου είδους συζήτηση.
Αν όμως μπούν στη κουβέντα συζητητές που να ξέρουν να αναλύσουν το θέμα και με μεράκι νομίζω ειλικρινά ότι το ενδιαφέρον όλων θα διατηρηθεί αμείωτο!


ΥΓ. Οι σύνδεσμοι στους οποίους μας παραπέμπεις περιλαμβάνουν συγκλονιστικές αφηγήσεις και πολύ συγκινητικές!

[Alcibiadis]

Μια και εξ αιτίας του Χριστιανόπουλου έγινε ολόκληρη ιστορία , ας ανοίξουμε ένα ποστ στη μνήμη της .


Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος από τα ΝΕΑ

Γνώρισα την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου στον προθάλαμο της ΑΕΠΙ, στην οδό (τότε) Δεληγιάννη, νέος στιχουργός με τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, του Σπανού και, πρόσφατα, του μακαρίτη του Βασίλη Κουμπή (Όταν κλαίει ένας άντρας, από τα πρώτα του Μητροπάνου, Τα καραβάκια και τον Χαρίλαο με τον Βιολάρη και τη Χωματά.
Αν αναφέρομαι σ΄ αυτά, είναι για να εκφράσω ακόμη και τώρα την έκπληξή μου που η Ευτυχία με γνώριζε και όταν άκουσε την υπάλληλο να με καλεί να περάσω, με φώναξε να μου πει δύο καλές κουβέντες, ιδιαίτερα για τα λαϊκά του Μαρκόπουλου και του Κουμπή. Την είχα αναγνωρίσει καθώς σκυφτή, με τα μαύρα γυαλιά και το τουρμπάνι, περίμενε (είχε προσέλθει ύστερα από μένα και δυο τρεις άλλους) αλλά δεν τόλμησα να της μιλήσω, μόλο που θα ήθελα να της φιλήσω το χέρι. Τη δεύτερη φορά την είδα, λίγους μήνες αργότερα, στη Λύρα του Πατσιφά, στην Κριεζώτου, τότε και ανταλλάξαμε χειραψία. Ήταν κουρασμένη, έφευγε. Και δεν την αντάμωσα ξανά ώς τον θάνατό της.
Σήμερα πολλοί του σιναφιού γνωρίζουν τα καθέκαστα του βίου της από την αγαπητική βιογραφία-αυτοβιογραφία της που αφηγήθηκε στην εγγονή της Ρέα Μανέλη, που τώρα έδωσε την αφορμή στον Πέτρο Ζούλια να μας χαρίσει την παράσταση με τη Νένα Μεντή. Εγώ όμως τη γνώριζα από τους μπουλουκτζήδες παλιούς συναδέλφους της, αλλά και από τον Δάσκαλό μου Γιάννη Σιδέρη, στις πολλές ώρες που τον συνόδευα στις αρχειοθετήσεις του υλικού του Θεατρικού Μουσείου, που στεγαζόταν τότε στην οδό Ναυαρίνου στα γραφεία της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Ο μεγάλος μπουλουκτζής Χρέλιας, που τον έβλεπα συχνά, αλλά και το ζεύγος Χαντά πολύ συχνά μιλούσαν για την Παπαγιαννοπούλου, που γνώριζαν ως ερασιτέχνιδα αλλά μανιακή ηθοποιό του μπουλουκιού αλλά και του θιάσου Κοτοπούλη συνάμα με την ενασχόλησή της με τη στιχουργία λαϊκών τραγουδιών. Μιλούσαν οι θεατρίνοι εκείνοι για ενασχόληση επειδή την εποχή που τους συναντούσα ήταν σε όλους γνωστό ότι η Ευτυχία, μετά το θάνατο της κόρης της, ηθοποιού και συζύγου του Φραγκίσκου Μανέλη (και μητέρα της Ρέας), είχε ριχτεί με πάθος στα χαρτιά και πουλούσε όσο-όσο τα στιχάκια της σε γνωστούς και αγνώστους δημιουργούς του τραγουδιού (συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές) για να εξασφαλίσει το δικαίωμα συμμετοχής στο καρέ της πόκας. Η σύγχυση μάλιστα είχε φτάσει σε απόλυτα όρια και η Ηρώ Χαντά με βεβαιότητα μού έλεγε πως όλα τα τραγούδια της εποχής ήταν της Παπαγιαννοπούλου!
Αυτή η χαρισματική γυναίκα συγκέντρωνε πάνω στο κουρασμένο της κορμί όλους τους καημούς και τα βάσανα της Ρωμιοσύνης. Στην αφήγησή της (που μοιάζει σ΄ αυτό το χρονικό διάστημα με τη λαϊκή τραγουδίστρια Παπάζογλου, την οποία αθανάτισε η Άννα Βαγενά με βάση τη δική της αυτοβιογραφία που κατέγραψε ο Λάμπρος Λιάβας) για τη ζωή και τη φυγή από το Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, μικρομάνα με δύο μικρές κόρες, παντρεμένη με τη βία με μεγαλύτερό της παραλή, είναι συγκλονιστική. Και μόνο αυτό το φορτίο μνήμης να κουβαλάει κανείς, είναι τόσο δυσβάσταχτο, ώστε αν δεν γίνει αφήγηση, τραγούδι, εικόνα, χαλί στον αργαλειό, σε στέλνει στην εξορία της τρέλας και της κατάθλιψης. Λίγοι όμως Μικρασιάτες κατάντησαν τρελοί και καταθλιπτικοί, διότι διοχέτευσαν τόση πίκρα και τόση χολή και το τόσο χαμένο αίμα στην Τέχνη, στην τέχνη της ζωής και στη δουλειά.
Η Παπαγιαννοπούλου, όταν έφτασε στην Ελλάδα του ΄22, ακολούθησε τον πλάνητα δρόμο του θεατρίνου. Και τότε πλάνης ήταν και ο μπουλουκτσής και ο αστικότερος θεατρίνος. Η Κοτοπούλη στον θίασο της οποίας εθήτευσε συχνά η Ευτυχία, μόνο τα καλοκαίρια έπαιζε στις μάντρες του καιρού, τον χειμώνα περιόδευε σε Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια και Κάιρο και στις μεγάλες αστικές ελληνικές πόλεις. Κάποτε, αφελής, ύστερα από μια νυχτερινή ηχογράφηση τραγουδιών του Μαρκόπουλου, στην Κολούμπια ρώτησα τον περίφημο τραγουδιστή Μοσχονά πώς θα πάει σπίτι του. Μού γύρισε την πλάτη. Με απορία πάντα αφελούς απευθύνθηκα στον άλλον διάσημο τραγουδιστή Τάκη Μπίνη γιατί μού θύμωσε ο κύριος Οδυσσέας. Και ο Μπίνης με την μπάσα φωνή και τα μάτια γλαρά μού δήλωσε: Δάσκαλε, δεν ρωτάνε ποτέ ένα ρεμπέτη για σπίτι. Οι ρεμπέτες ζουν σε ξενοδοχεία. Ακριβώς το ίδιο μού είχε πει και ο Χρέλιας: Μια ζωή ξενοδοχείο. Σπίτι μου η μαλκαμπίνα (είναι το όρθιο μπαούλο, όπου χωράνε και τα κοστούμια με τις κρεμάστρες τους). Χωρίς τη Μικρασία και το θέατρο η Παπαγιαννοπούλου δεν θα είχε γράψει τα τραγούδια που μας δώρισε. Αλλά όπως και άλλοι γνωστοί στιχουργοί του ρεμπέτικου, η Παπαγιαννοπούλου δεν ήταν αγράμματη, ασπούδαχτη και πριμιτίβ. Όπως δεν ήταν ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ο Χρήστος Κολοκοτρώνης και όπως δεν είναι ο Κώστας Βίρβος, για να μείνω στους πολυγραφότερους. Γνώριζε τους νεοέλληνες ποιητές, διάβαζε λογοτεχνία και είχε εκείνη την παράδοση κουλτούρας που κουβαλούσαν όλοι οι Μικρασιάτες, ανάλογη με την άλλη, δυτικότερη παράδοση κουλτούρας που είχαν οι Επτανήσιοι και οι Κρήτες.
Η Παπαγιαννοπούλου γλωσσικά γράφει μια αστική διάλεκτο, χωρίς μαγκιές και ιδιόλεκτα, προίκα της αστικής εγγραμματοσύνης της Μικρασίας, κοινής πλέον διαλέκτου του άστεως στην κυρίως Ελλάδα. Όνειρο απατηλό, Ένα χέρι λατρεμένο, Η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε πως θα μ΄ ανοίξεις την καρδιά μου την κλειστή.

Και κάτι για την Παπαγιαννοπούλου από αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν
http://archive.enet.gr/online/online_te ... d=83485152
δείτε και αυτά
http://ja-jp.facebook.com/pages/-Eutuxi ... 4556519398
http://taximi.matia.gr/bios/eytyxia.htm
http://www.elliniko-fenomeno.gr/?p=1155
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id= ... =20/1/2008

το περάσαμε λίγο "ντούκου" το σπουδαίο θέμα που άνοιξε ο Θανάσης σ'αυτό το πόστ ή να θεωρήσουμε πως οφείλεται στην " παρένθεση" των εορταστικών ημερών;;

[prigkhpessa]

Ωραίο θέμα ανοίξατε. Διάβασα όλα αυτά που μας παρέθεσε ο Θανάσης.
Ήξερα λίγα πράγματα γι΄αυτήν .Την Μικρασιάτισσα που με το σπάνιο ταλέντο της να στιχουργεί, κατέγραψε την πορεία ενός λαού, μέσα από τα στιχάκια της
, υμνολογώντας την αγάπη τον έρωτα , καταγράφοντας σαν ανταποκριτής
όλα τα βάσσανα και τις πίκρες για τουλάχιστον μισό αιώνα.

Ένα τραγούδι της που άκουσα τελευταία είναι το << Ο μπάρμπας μου ο
Παναγής>> ,ι προσωπικό της βίωμα, που δυστυχώς δεν έτυχε καλής
ενορχήστρωσης.( μία εκδοχή σε λαϊκορόκ να το πω? το τραγουδά
ένας άντρας και μια δεύτερη και καλύτερη από την αργυρώ καπαρού).
Το ξέρει κανείς? Εννοώ υπάρχει και παλιότερη δισκογράφησή του?