Είναι κάτω κάτω στις ηχογραφήσεις των μελών.
Μισό ζεϊμπέκικο.
Αν και είναι στη συζήτηση "η δική σας γνώμη" δεν πρόκειται γι' αυτήν.
Απλά αφιερωμένο σε όλους και όλες.
Αφιερωμένο
-
BLEKOS
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 266
- Εγγραφή: 25 Ιαν 2005 10:40 am
- Τοποθεσία: ΚΕΡΚΥΡΑ
- Επικοινωνία:
Τη γνωμη μου την ειπα στο καφενειο, θα την ξαναπω κ εδω να υπαρχει.
Μου αρεσε πολυ το κομματι εχει μελωδια που θυμιζει εντονα παλιο,απ τις πρωτες ηχογραφησεις(μιας και απο τα ρεμπετικα,αυτα ειναι που μου αρεσουν περισσοτερο),αλλο στοιχειο που το κανει να θυμιζει εντονα παλιο ειναι οτι ειναι παιγμενο απλα με ενα τζουρα!(χμ....ιδεα μου δινεις...μπαγλαμα διαθετω
).
Οι στιχοι ειναι πολυ καλοι,λιγοι και περιεκτικοι βγαζουν ωραιο νοημα.
Υ.Γ-Η δευτερη φωνη τα σπαει
Υ.Γ2- Ο τιτλος πως προεκυψε;
Αυτα ειναι!!!
Μου αρεσε πολυ το κομματι εχει μελωδια που θυμιζει εντονα παλιο,απ τις πρωτες ηχογραφησεις(μιας και απο τα ρεμπετικα,αυτα ειναι που μου αρεσουν περισσοτερο),αλλο στοιχειο που το κανει να θυμιζει εντονα παλιο ειναι οτι ειναι παιγμενο απλα με ενα τζουρα!(χμ....ιδεα μου δινεις...μπαγλαμα διαθετω
).Οι στιχοι ειναι πολυ καλοι,λιγοι και περιεκτικοι βγαζουν ωραιο νοημα.
Υ.Γ-Η δευτερη φωνη τα σπαει
Υ.Γ2- Ο τιτλος πως προεκυψε;
Αυτα ειναι!!!
https://www.youtube.com/channel/UCYTGsC ... S-fbD9a_WA
Ωσάν το έρημο δεντρί που'ναι στ'αόρι απάνω
Μ'αρέσει να'μαι αμοναχός με τσι πολλούς δεν κάνω...
Ωσάν το έρημο δεντρί που'ναι στ'αόρι απάνω
Μ'αρέσει να'μαι αμοναχός με τσι πολλούς δεν κάνω...
κι εγώ τα είπα στο καφενείο και σε πμ, αλλά εδώ θα μείνουν, συμφωνώ με το μπλέκο.
για μένα το σπουδαίο σε τούτο το τραγούδι είναι [εκτός από όσα λέει ο μπλέκος και που συμφωνώ απόλυτα]
ότι το τραγούδι είναι ταυτόχρονα 100% παλεϊκό και 100% προσωπικό,
συνδυάζει αυτά τα δύο στοιχεία παραμένοντας ατόφιο
επομένως με μαθηματικούς όρους συνεπάγεται
[100/100] + [100/100] = [100/100]
=>
1 + 1 = 1
ή όπως θα λεγε κι ο νίκος ο παπάζογλου,
ένα κι ένα κάνουν ένα!
[κι ας λένε άλλα μες στο καφενείο και στο μηχανουργείο!]
για μένα το σπουδαίο σε τούτο το τραγούδι είναι [εκτός από όσα λέει ο μπλέκος και που συμφωνώ απόλυτα]
ότι το τραγούδι είναι ταυτόχρονα 100% παλεϊκό και 100% προσωπικό,
συνδυάζει αυτά τα δύο στοιχεία παραμένοντας ατόφιο
επομένως με μαθηματικούς όρους συνεπάγεται
[100/100] + [100/100] = [100/100]
=>
1 + 1 = 1
ή όπως θα λεγε κι ο νίκος ο παπάζογλου,
ένα κι ένα κάνουν ένα!
[κι ας λένε άλλα μες στο καφενείο και στο μηχανουργείο!]
Χαίρομαι για ό,τι άρεσε.
Για την ιστορία, τώρα ο τίτλος προέκυψε ως εξής:
Τα στιχάκια είναι γραμμένα πριν 10-11 χρόνια.
Σε κάποια καφετέρια στη Θεσσαλονίκη, αν θυμάμαι καλά.
Εκτός όμως από τη στροφή που υπάρχει στο τραγούδι,
υπάρχει και μια δεύτερη στροφή ημιτελής.
Και ενώ ήθελα να 'ναι κι αυτή μέσα δεν μπόρεσα
να την ολοκληρώσω. Κι έτσι το τραγούδι έμεινε "μισό".
Και "ζεϊμπέκικο" λόγω ρυθμού, που νομίζω είναι ζεϊμπέκικο
(ακόμα δεν έχω απαλλαχτεί από την αμφιβολία,
ώρες είναι -έλεγα- να είναι χασάπικο, ας πούμε,
και να γίνω τελείως ρεζίλι) .
Στη δεύτερη στροφή υπάρχει μόνο ο πρώτος κι ο τελευταίος στίχος:
Άιντε να μας πεις αυτό που δε μας είπαν
...
...
Τα όνειρά μας παίζονται σε εμφύλιο σπαραγμό
(πώς λέμε "εμφύλιος έρωτας", χαχα) .
Δεν βρήκα τίποτα ικανοποιητικό για τους ενδιάμεσους στίχους.
Κι έπειτα να το άφηνα "τα όνειρά μας" ή να το έκανα "τα όνειρά μου".
Και πόσες διαφορετικές ερμηνείες θα μπορούσαν να προκύψουν
από αυτά τα στιχάκια;
Έτσι το ζεϊμπέκικο έμεινε μισό:
1/2 - 1/2 = 1/2
Για την ιστορία, τώρα ο τίτλος προέκυψε ως εξής:
Τα στιχάκια είναι γραμμένα πριν 10-11 χρόνια.
Σε κάποια καφετέρια στη Θεσσαλονίκη, αν θυμάμαι καλά.
Εκτός όμως από τη στροφή που υπάρχει στο τραγούδι,
υπάρχει και μια δεύτερη στροφή ημιτελής.
Και ενώ ήθελα να 'ναι κι αυτή μέσα δεν μπόρεσα
να την ολοκληρώσω. Κι έτσι το τραγούδι έμεινε "μισό".
Και "ζεϊμπέκικο" λόγω ρυθμού, που νομίζω είναι ζεϊμπέκικο
(ακόμα δεν έχω απαλλαχτεί από την αμφιβολία,
ώρες είναι -έλεγα- να είναι χασάπικο, ας πούμε,
και να γίνω τελείως ρεζίλι) .
Στη δεύτερη στροφή υπάρχει μόνο ο πρώτος κι ο τελευταίος στίχος:
Άιντε να μας πεις αυτό που δε μας είπαν
...
...
Τα όνειρά μας παίζονται σε εμφύλιο σπαραγμό
(πώς λέμε "εμφύλιος έρωτας", χαχα) .
Δεν βρήκα τίποτα ικανοποιητικό για τους ενδιάμεσους στίχους.
Κι έπειτα να το άφηνα "τα όνειρά μας" ή να το έκανα "τα όνειρά μου".
Και πόσες διαφορετικές ερμηνείες θα μπορούσαν να προκύψουν
από αυτά τα στιχάκια;
Έτσι το ζεϊμπέκικο έμεινε μισό:
1/2 - 1/2 = 1/2
)Επειδή έγινε αρκετός λόγος για την παλαιϊκότητα και την ομορφιά της, πρέπει νομίζω να πω, ότι από την άλλη δεν θα ήταν καλό η εκτίμηση για την παλαιϊκότητα να εκλαμβάνεται σαν άρνηση, ή και σαν περιφρόνηση, της δεξιοτεχνίας και της πιο σύνθετης δημιουργίας.
Το γράφω επειδή κάποιος θα μπορούσε να πει (και ίσως όχι πάντα άδικα) ότι η "παλαιϊκότητα" είναι καταφύγιο ή ευκολία για όσους τους λείπουν συνθετότερες γνώσεις τεχνικής κλπ.
Άλλο όμως αυτό και άλλο και η πιθανή "αμνησία" του παλαιϊκού λόγω προχωρημένης δεξιοτεχνίας.
Έχει νομίζω κι η "παλαιϊκότητα" δικούς της δρόμους και τρόπους που χρειάζονται ιδιαίτερο ψάξιμο.
Όσο για μένα δεν είμαι ούτε περνιέμαι για δεξιοτέχνης και τη δεξιοτεχνία την εκτιμώ και τη θαυμάζω. Κατά κάποιο τρόπο την αναζητώ.
Τα γράφω αυτά, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι υπάρχει γενικά τέτοιο θέμα, αλλά αφού μου έχει μπει η ιδέα μάλλον υπάρχει.
Και μια ερώτηση που έχει ξεμείνει από άλλη συζήτηση:
Ξέρει κανείς γιατί ο ήχος του σύγχρονου μπουζουκιού σαν όργανο (σε όλες τις εκδοχές του: πενιά, συγχωρδίες, ανοιχτές και κλειστές) διαφέρει τόσο από τον ήχο του μπουζουκιού που ακούμε σε ηχογραφήσεις παλιότερες (προπολεμικές και μεταπολεμικές, μέχρι και το 60 νομίζω); Ή είναι κι αυτό ιδέα μου;
Θα έλεγα ότι ο σημερινός ήχος του οργάνου είναι πιο "εξευγενισμένος", αλλά καμιά φορά αυτός ο "εξευγενισμός" φτάνει σε έναν απρόσωπο ήχο, πανομοιότυπο και "αποστειρωμένο" (εννοώ -ίσως και με μια δόση υπερβολής- πάντα τον ήχο που βγάζει το όργανο, κι όχι ο παίχτης).
Το γράφω επειδή κάποιος θα μπορούσε να πει (και ίσως όχι πάντα άδικα) ότι η "παλαιϊκότητα" είναι καταφύγιο ή ευκολία για όσους τους λείπουν συνθετότερες γνώσεις τεχνικής κλπ.
Άλλο όμως αυτό και άλλο και η πιθανή "αμνησία" του παλαιϊκού λόγω προχωρημένης δεξιοτεχνίας.
Έχει νομίζω κι η "παλαιϊκότητα" δικούς της δρόμους και τρόπους που χρειάζονται ιδιαίτερο ψάξιμο.
Όσο για μένα δεν είμαι ούτε περνιέμαι για δεξιοτέχνης και τη δεξιοτεχνία την εκτιμώ και τη θαυμάζω. Κατά κάποιο τρόπο την αναζητώ.
Τα γράφω αυτά, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι υπάρχει γενικά τέτοιο θέμα, αλλά αφού μου έχει μπει η ιδέα μάλλον υπάρχει.
Και μια ερώτηση που έχει ξεμείνει από άλλη συζήτηση:
Ξέρει κανείς γιατί ο ήχος του σύγχρονου μπουζουκιού σαν όργανο (σε όλες τις εκδοχές του: πενιά, συγχωρδίες, ανοιχτές και κλειστές) διαφέρει τόσο από τον ήχο του μπουζουκιού που ακούμε σε ηχογραφήσεις παλιότερες (προπολεμικές και μεταπολεμικές, μέχρι και το 60 νομίζω); Ή είναι κι αυτό ιδέα μου;
Θα έλεγα ότι ο σημερινός ήχος του οργάνου είναι πιο "εξευγενισμένος", αλλά καμιά φορά αυτός ο "εξευγενισμός" φτάνει σε έναν απρόσωπο ήχο, πανομοιότυπο και "αποστειρωμένο" (εννοώ -ίσως και με μια δόση υπερβολής- πάντα τον ήχο που βγάζει το όργανο, κι όχι ο παίχτης).
