Δεν έχει σχέση με το "αισθητικό" ζήτημα, ούτε με τις αλλαγές στους στίχους, από λάθος κλπ, αλλά μάλλον στη Σύρο όταν δούλεψε ο Μάρκος υπήρχαν αρκετά κλωστήρια κι όχι μόνο ένα:ntouzenis έγραψε: Προφανως στη Συρο οταν δουλεψε ο Μαρκος ειχε ενα κλωστηριο και πολυ ητανε ...
<<Έφτασε και το 1912. Τότες, επήραν και τον πατέρα μου στρατιώτη. Με παίρνει εμένα η μάνα μου και πάμε να πιάσουμε δουλειά σ' ένα κλωστήριο του Δεληγιάννη>>.
Η Σύρος και ειδικά η Ερμούπολη ήταν νησί με εντελώς εμπορική και βιομηχανική οικονομία, η Ερμούπολη μέχρι μάλλον και τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν λιμάνι σαν τον Πειραιά.
<<...Με τη δημιουργία της Ερμούπολης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1820, εγκαινιάστηκε το σημαντικότερο ναυπηγικό κέντρο της Ελλάδος του 19ου αι. Στην περίοδο της άνθισής του, το ναυπηγείο της Ερμούπολης έβγαζε πάνω από 70 πλοία το χρόνο (Αγριαντώνη 1998).
Ενδεικτικό εξάλλου του μεγέθους της βιομηχανικής ακμής της Ερμούπολης είναι το γεγονός ότι περισσότερες από 40 καμινάδες εργοστασίων λειτουργούσαν στη δυτική πλευρά του λιμανιού της κατά την αυγή του 20ου αι. Στη δυτικά αυτή πλευρά του λιμανιού αναπτύσσεται η βιομηχανική ζώνη της Ερμούπολης με:
Ναυπηγείο
Δεκάδες βυρσοδεψία
Κλωστοϋφαντουργεία
Σκαγιοποιείο
Χρωματουργείο κ. ά...>>
<<Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, εμφανίζεται στασιμότητα στην ανάπτυξη παραδοσιακών κλάδων όπως της βυρσοδεψίας, της ξυλοναυπηγικής και γενικότερα του εμπορίου. Τότε, η Ερμούπολη αποκτά τη βιομηχανική της φυσιογνωμία, καθώς στρέφεται στην κλωστοϋφαντουργία, αναπτύσσοντας μια μαζική εργατική απασχόλησης και αποκτώντας το ύφος της «εργατικής πόλης». >>
Στην Ερμούπολη ναυπηγήθηκε και το πρώτο στην Ελλάδα σιδερένιο καράβι. Όμως τα "σιδερένια καράβια" κι ο "ατμός" αοδήγησαν στη συγκέντρωση του ναυτικού εμπορίου σε λιγότερα και μεγαλύτερα λιμάνια, κι έτσι η Ερμούπολη άρχισε να χάνει τη σημασία της σαν εμπορικό λιμάνι.
Μάλιστα, όπως διαβάζω αλλού, το ότι η οικονομία του νησιού στηριζόταν στη βιομηχανία και το εμπόριο, είχε σαν συνέπεια στη διάρκεια της κατοχής το θάνατο από πείνα χιλιάδων κατοίκων του (8-9.000 συνολικά), καθώς δεν μπορούσαν πια να εξασφαλιστούν εισαγόμενα τρόφιμα.
Αλλού πάλι:
<<Στη συνέχεια, η βιομηχανία ακολούθησε μια πορεία συρρίκνωσης ως προς τον αριθμό και μείωση της κλαδικής της σύνθεσης. Στη δεκαετία του 50 λειτουργούν 23 μονάδες κλωστοϋφαντουργίας, στην δεκαετία του 70 λειτουργούν 8, σήμερα υπολειτουργεί μια μονάχα μονάδα.>>
Τα παραθέτω αυτά σαν παρένθεση (με αφορμή το πόσα ήταν άραγε τα κλωστήρια στη Σύρο) σχετική με το κοινωνικό περιβάλλον όπου διαμορφώθηκε ο Μάρκος και η "αισθητική" του.
--------------------------------------------------------
Προσθέτω ακόμα ένα παράθεμα:
<<Η Ερμούπολη πέρασε σε μια νέα φάση και μέχρι το τέλος του αιώνα μετατράπηκε σταδιακά σχεδόν αποκλειστικά σε βιομηχανική πόλη. Δημιουργήθηκαν νέοι κλάδοι: αλευροβιομηχανία, υαλουργία, ναυπηγοεπισκευαστική μονάδα, ενώ το κλείσιμο του 19ου αιώνα σήμανε τον προσανατολισμό της βιομηχανικής δραστηριότητας κυρίως στην κλωστοϋφαντουργία. Με το πλήθος των εργοστασίων (πάνω από 25) του κλάδου της βαμβακουργίας δεν είναι παράξενο που αποκάλεσαν την Ερμούπολη «ελληνικό Μάντσεστερ». ...
Το νέο κύμα προσφύγων το 1922 αναζωογόνησε με τη δημιουργικότητα, επιχειρηματικότητα, τεχνογνωσία και ειδίκευσή του τη βιοτεχνική και βιομηχανική δραστηριότητα της πόλης.
Στο τέλος του Μεσοπολέμου, όμως, πολλά εργοστάσια έκλεισαν και το λιμάνι νέκρωσε. Η Κατοχή, ο λιμός του 1941 και οι βομβαρδισμοί έπληξαν βαριά τη Σύρο. Η οικονομική παρακμή εντάθηκε στις μεταπολεμικές δεκαετίες, καθώς οι βιομήχανοι άρχισαν να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στον Πειραιά και αλλού. Μεταξύ 1951 και 1971 τα περισσότερα εργοστάσια έκλεισαν και η πόλη έχασε με τη μετανάστευση το 20% του πληθυσμού της. Το Νεώριο έκλεισε για τρία χρόνια και ξανάνοιξε το 1994. >>
