Mπορώ να είμαι ρεμπέτης, να ζω ρεμπέτικα σήμερα;
Πολύ συχνά στα forum των σελίδων για τα ρεμπέτικα πέφτει αυτό το δίλημμα. "Μα, γίνεται;", "Όχι, είναι αδύνατο", "Ναι, κάτω από προϋποθέσεις" κλπ., είναι οι συνηθισμένες ερωταπαντήσεις.
Ας κάνουμε μιά προσπάθεια να δώσουμε έναν - στο περίπου - ορισμό του ρεμπέτη. Ας μη χαθούμε όμως, δίνω μιά σύγκλιση αυτών που έχουν γραφτεί ως σήμερα και, προσθέτω στη ζύμη και κάποια δικά μου.
Ρεμπέτης είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται, για υποκειμενικούς
και αντικειμενικούς λόγους, εκτός αυτού που ονομάζουμε "κοινω-
νική παλαίστρα" (έτσι λένε οι oποιοιδήποτε "άλλοι"). Zει σ' ένα "πε-
ριθώριο" (λέξη αρνητική σήμερα αλλά και τότε - η λέξη δεν έχει πρό-
βλημα, εμείς έχουμε το πρόβλημα) και δε μπορεί ή δε θέλει για χ λόγους
να μπεί "μέσα". Στήνει τη ζωή του απέξω και το παίρνει απόφαση.
Στο "περιβόλι" που δημιουργεί, συνθέτει τον καμβά της ζωή του, όπως
κάναν πάντα οι φτωχοί. Πριν τους πάρει από κάτω η παγίδα και πιστέ-
ψουν ότι μπορούν να γίνουν ματσωμένοι, απ' τη μιά στιγμή στην άλλη
(ΛΟΤΟ κτρ.). Για να παρηγοριέται, να μη "λαλήσει", εγκαταλείπει τα
"πρέπει" που κατατρέχουν τους "άλλους" και ζει το σήμερα. Διασκεδάζει,
ψάχνει τα "ωραία", αναπτύσσει στέρεους φιλικούς δεσμούς, δε μπαίνει
στο "λούκι" του γάμου. Δε μπαίνει γιατί, ή δε τον πιστεύει σα σωστό
θεσμό, ή γιατί ξέρει, οσμίζεται, πως δε θα τα καταφέρει να τον φέρει
βόλτα, ακόμα και οικονομικά, με τις ευθύνες που θα τον βαρύνουν.
Προτιμάει τις ελεύθερες σχέσεις. "O ελέφτερος έρωτας είναι και πιό γνή-
σιος και πιό ελκυστικός" - έλεγε ο Νταή - Αντρίς (Πάνος-Νικολή Τζελέπης-
Ένας νταής). Aκόμα, αποφεύγει τη δημιουργία οικογένειας για να μην
υποφέρουν οι δικοί του από τις συνέπειες της ζωής του.
Αν παντρευτεί, ακολουθεί το γνωστό μοντέλο που υφίσταται και σήμερα.
Ότι χρειάζεται η οικογένεια το παίρνει κι εκείνος, μετά τη δουλιά, ζει τη
ρεμπέτικη, ανέμελλη ζωή του. Στην πράξη αυτό σημαίνει απουσία πατέρα
στα παιδιά, πράγμα που σημειώθηκε στα ρ. με την πλήρη ανυπαρξία της
λέξης "πατέρας".
Mιά απ' τις διεξόδους, συνυφασμένη με τη διασκέδαση, το πιοτό.
Κατάληξη, συνήθως έρπων ή κανονικός αλκοολισμός. Βέβαια, "μιά ζωή
την έχουμε κι αν δε τη γλεντήσουμε...". Ναι, δεν είμαστε αιώνιοι. Όμως,
αντιστρέφοντας το νόημα ενός στίχου από τραγούδι της δεκαετίας του '30,
"πως κατρακυλούν τα χρόνια, δε το λογαριάζετε"...
Kάποιοι, δηλαδή 2-3 απ' την παλιά παρέα, κατάλαβαν γρήγορα προς τα πού
φαινόταν να φυσάει ο αέρας και άλλαξαν βιολί. Μιλάω γιά το Χιώτη, το Μητσάκη και τον Ζαμπέτα. Πολλοί τους είδαν με μισό μάτι, τους κατηγόρη-
σαν. Ικανοί και οι τρεις, άφησαν πίσω τους όνομα και δημιουργία. Οι δυό
πρώτοι, εννοώ. Είμαι σίγουρος πως τελείωσαν τη ζωή τους ευχαριστημένοι.
Αντίθετα, ο Μάρκος τελείωσε πικραμένος. Δεν ήξερε, ήταν της παλιότερης γενιάς, δε προλάβαινε απ' την αναμπουμπούλα των χρόνων της επιτυχίας, δεν είχε τους σωστούς ανθρώπους να τον ορμηνέψουν, πείτε ότι θέλετε, πάντως ήθελε κι άλλα που δε του βγήκαν. Ο Τσιτσάνης, ως "πονηρός", όλα τα κατά-
ρε, όλα τα πρόλαβε. Πώς όμως; Δε ξόδευε τον καιρό του με ατέλειωτες παρέες.
Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, τό'παιρνε γρήγορα και έτρεχε στο υπόγειο του σπιτιού του, και νωρίτερα στο "υπόγειο του μυαλού του" κι εκεί δούλευε και ολοκλήρωνε αυτό που τον έκαιγε από μέσα.
Γιατί τα λέμε όλ' αυτά;
Γιατί η ρεμπέτικη ζωή και τα ρεμπέτικα είναι ένας επικίνδυνος και γοητευτικός βάκιλλος. Τον κόλλησες; Δύσκολα σε αφήνει ( για να μη πω, ξέχασέ το!)
Καλύτερα ν' ακούει κανείς μονάχα τα τραγούδια και να τα χαίρεται. Όλα τ' άλλα είναι φρούδα όνειρα με ριψοκίνδυνη, ή κακή κατάληξη...
Μη την πατήσετε. Η ζωή είναι μιά (εκτός αν...), άσχετα αν η πλειοψηφία των ανθρώπων ενεργεί σα να τους έχουν τάξει τουλάχιστο τρεις ζωές...
ΥΓ. Το θέμα βέβαια δεν είναι τόσο στενό όσο το έκανα. Έτσι που οι έννοιες είναι πι΄'α πολύ μπλεγμένες, μπορούσε και μπορεί κανείς να είναι λεφτάς και να ζει ρεμπέτικα. Δε μπαίνουμε όμως στις υπο-κατηγορίες. Μιλάμε μόνο γιά
τους γνήσιους, αυτούς που ήταν μόνο αυτό που μπορούσαν να είναι...
Κώστας Λαδόπουλος
(elkibra@hotmail.com)
Μπορώ να ζω σήμερα σα ρεμπέτης;
-
socrates
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 438
- Εγγραφή: 21 Οκτ 2006 11:31 pm
- Τοποθεσία: the other side of nowhere
Μπραβο φιλε, εδω θα επρεπε να γραφεις οτι θελεις και οχι στην αλλη συζητηση, την "λεξικογραφική". Ειναι ελευθερο το θεμα εδω. Το μονο που θελω να σχολιασω για την ωρα σε οσα γραφεις, ειναι πως η εννοια του "ρεμπετη", απ' οτι φαινεται εχει χρονικα ορια. Δεν μπορουμε να ζουμε σαν ρεμπετες σημερα. Δεν υπαρχει τετοια ζωη, πια. Θα γινωμαστε γραφικοι αν προσπαθουσαμε. Αντιθετως η γενικωτερη εννοια του "μποεμ" αποδειχτηκε πιο διαχρονικη. Υπαρχουν συγχρονοι μποεμηδες, αλλα οριζουν οι ιδιοι την ενοια. Ετσι, οποιος δηλωνει, ειναι. Τωρα το να συμβουλευομε καποιον πως να ζησει και τι να αποφευγει ειναι καπως ατοπο, δεν νομιζεις; Whatever turns you on, baby!
Θα συμφωνήσω με τον φίλο socrates κι εγώ. Όπως είναι η εποχή τώρα όντως θα γινόμασταν γραφικοί αν προσπαθούσαμε να ζούμε όπως οι ¨ρεμπέτες¨. Μην ξεχνάμε οτι όσο πιο δύσκολα κι αν ήταν τα χρόνια τότε ήταν παράλληλα πιο ανέμελα..οι οικογένειες κοιμόντουσαν ακόμα με τις πόρτες ανοιχτές, σε στρωματσάδα στις ταράτσες κλπ... Όπως δεν μπορεις να κοιμηθείς και σήμερα με την πόρτα σου ανοιχτή χωρίς να σε αφήσουν με το σώβρακο, ή να κάνεις μπάνιο στην αυλή σου μέσα σε μια σκάφη,
έτσι δεν μπορείς να κάνεις και τέτοια ζωή.
Βέβαια, η φράση ¨ρεμπέτικη ζωή¨ περιγράφει την τότε κατάσταση ή τουλάχιστον αυτό μου έρχεται εμένα στο μυαλό όταν την ακούω. Πιστεύω όμως, πως όπως και τα προβλήματα κ όλα τα συναφή υπήρχαν κ τότε σε άλλη μορφή, το ίδιο ισχύει και για αυτήν την έννοια σήμερα. Η ρεμπέτικη ζωή παίρνει άλλη μορφή. Μπορεί λόγω των σημερινών δεδομένων αυτό να μεταφράζεται με μπουζουκοκαταστάσεις με καλό φαί και ¨κρασοκατανύξεις¨ (όπως λένε και μερικά παιδιά από εδώ μέσα) μέχρι το ξημέρωμα και βάλε.
¨ζωή είναι μιά (εκτός αν...), άσχετα αν η πλειοψηφία των ανθρώπων ενεργεί σα να τους έχουν τάξει τουλάχιστο τρεις ζωές... ¨
Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα Κώστα και γι'αυτό ακριβώς κατά τη γνώμη μου, το θέμα είναι να περνάμε όσο καλύτερα προλαβαίνουμε και να μην αναρωτιόμαστε αν είμαστε ρεμπέτες ή μποέμ ή χίπιδες
. Ρωτάμε τον Θεό αφού τα τινάξουμε κ μαθαίνουμε.
"Mιά απ' τις διεξόδους, συνυφασμένη με τη διασκέδαση, το πιοτό.
Κατάληξη, συνήθως έρπων ή κανονικός αλκοολισμός. " Το μεγαλύτερο ναρκωτικό είναι το γέλιο κ η καλή παρέα, και δεν χρειάζεται να πιείς για να διασκεδάσεις. (Κάποιος πρέπει να το εξηγήσει καλύτερα αυτό εδώ στους ιθαγενείςτου νησιού...) Αν βέβαια το βρεθεί καλό κρασί, αγνοήστε την τελευταία παράγραφο..
Και στην πέτρα να φυτρώσει...και ποτέ να μην τελειώσει!
Φιλικά πάντα
Εις υγείαν
έτσι δεν μπορείς να κάνεις και τέτοια ζωή.
Βέβαια, η φράση ¨ρεμπέτικη ζωή¨ περιγράφει την τότε κατάσταση ή τουλάχιστον αυτό μου έρχεται εμένα στο μυαλό όταν την ακούω. Πιστεύω όμως, πως όπως και τα προβλήματα κ όλα τα συναφή υπήρχαν κ τότε σε άλλη μορφή, το ίδιο ισχύει και για αυτήν την έννοια σήμερα. Η ρεμπέτικη ζωή παίρνει άλλη μορφή. Μπορεί λόγω των σημερινών δεδομένων αυτό να μεταφράζεται με μπουζουκοκαταστάσεις με καλό φαί και ¨κρασοκατανύξεις¨ (όπως λένε και μερικά παιδιά από εδώ μέσα) μέχρι το ξημέρωμα και βάλε.
¨ζωή είναι μιά (εκτός αν...), άσχετα αν η πλειοψηφία των ανθρώπων ενεργεί σα να τους έχουν τάξει τουλάχιστο τρεις ζωές... ¨
Συμφωνώ μαζί σου απόλυτα Κώστα και γι'αυτό ακριβώς κατά τη γνώμη μου, το θέμα είναι να περνάμε όσο καλύτερα προλαβαίνουμε και να μην αναρωτιόμαστε αν είμαστε ρεμπέτες ή μποέμ ή χίπιδες
. Ρωτάμε τον Θεό αφού τα τινάξουμε κ μαθαίνουμε."Mιά απ' τις διεξόδους, συνυφασμένη με τη διασκέδαση, το πιοτό.
Κατάληξη, συνήθως έρπων ή κανονικός αλκοολισμός. " Το μεγαλύτερο ναρκωτικό είναι το γέλιο κ η καλή παρέα, και δεν χρειάζεται να πιείς για να διασκεδάσεις. (Κάποιος πρέπει να το εξηγήσει καλύτερα αυτό εδώ στους ιθαγενείςτου νησιού...) Αν βέβαια το βρεθεί καλό κρασί, αγνοήστε την τελευταία παράγραφο..
Και στην πέτρα να φυτρώσει...και ποτέ να μην τελειώσει!
Φιλικά πάντα
Εις υγείαν
Καημό μες στην καρδούλα μου
-
dimitrios
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 179
- Εγγραφή: 07 Ιαν 2005 08:24 pm
- Τοποθεσία: Ραφηνα
Η πεμπτουσια και το νοημα μιας λεξης ή τελως παντων ενος γλωσσικου προσδιορισμου -πιο ελευθερα, δεν ειναι χρησμος, ουτε χαραγμενα σε πετρα. Αποτελουν προσδιορισμους ή προσδιδουν νοηματα που εφαπτονται τις εκαστοτε επιταγες της απορρεουσας ατμοσφαιρας και συνολικης αναφορας τους.
Αλλο "ο ρεμπετης", "το ρεμπετικο" κλπ την δεκαετια του 30', αλλο ισως στα βαθη του προ-προηγουμενου αιωνα, αλλο σημερα.
Ομως, ο προσδιορισμος παραμενει ζωντανος μεσα στην καθημερινη μας γλωσσα, αποκτωντας απλως την αποχρωση του χρονικου τονισμου του. Προσδιοριστικα για το χαρακτηρισμο π.χ. του Γενιτσαρη (ορθοδοξως), ή μεταφορικα για τον χαρακτηρισμο του "Γιαννη" (τυχαιο ετσι απλα επειδη ο Γιαννης ειναι αντικομφορμιστης, ρεμπελος και μαγκας), ή κυριολεκτικα με νεα σημαινομενη χροια (ενας φιλος λεει "τον εκανε ρεμπετη" ιδιωματικα = περασε δυσκολα).
Οπως και αν εχει το αν μπορει να ζει κανεις σημερα ρεμπετικα, ειναι καπως αστοχη ερωτηση. Με ποια ενοια? Να ειναι φτωχος, και να ζει σε μια χωρα με προδιδακτορικη κοινωνικη οργανωση, ή σε μια χωρα και κοινωνικη πραγματικοτητα τις Ελλαδας του 20, του 30? Και σε ολα αυτα να προκυπτει μια καστα συμπεριφορας και τροπου ζωης?. Προφανως οι συνθηκες αποπου ξεπηδησε το ρεμπετικο δεν επαναλαμβανονται επακριβως.
Ομως στις εκαστοτε συνθηκες, με την διαφοροποιημενη - εξελιγμενη με την εποχη εννοια του ρεμπετικου- προφανως και χρειαζεται η ελευθερια να προσδιδει κανεις τα οποιαδηποτε σημαινομενα στους χαρακτηρισμους του- και καθοτι στην συγκεκριμενη περιπτωση το "ρεμπετικο" σαν εννοια εχει τεραστιο ευρος - εαν απλως δεν ειναι κανεις προσκολλημενος στην Ιστορια και τη καταγραφη της - τοτε μπορει ο καθενας να λεει "ζω ρεμπετικα". Αρκει να καταλαβαινει ο αλλος τι εννοεις απαξ και λαλησεις. Αυτο και μονο νομιμοποιει τη αποδοση του ορου. Αυτη ειναι και η ουσια της γλωσσας και της επικοινωνιας - η συλληψη, καταγραφη και μεταφορα νοηματων. (για να μην αρχισει κανεις με το αιωνιο:αν το νοημα προυπαρχει της λεξης ή η λεξη του νοηματος- που πιστεψτε με ειναι η πραγματικη ουσια ολων των φιλοσοφικων και αλλων προβληματων).
Αλλο "ο ρεμπετης", "το ρεμπετικο" κλπ την δεκαετια του 30', αλλο ισως στα βαθη του προ-προηγουμενου αιωνα, αλλο σημερα.
Ομως, ο προσδιορισμος παραμενει ζωντανος μεσα στην καθημερινη μας γλωσσα, αποκτωντας απλως την αποχρωση του χρονικου τονισμου του. Προσδιοριστικα για το χαρακτηρισμο π.χ. του Γενιτσαρη (ορθοδοξως), ή μεταφορικα για τον χαρακτηρισμο του "Γιαννη" (τυχαιο ετσι απλα επειδη ο Γιαννης ειναι αντικομφορμιστης, ρεμπελος και μαγκας), ή κυριολεκτικα με νεα σημαινομενη χροια (ενας φιλος λεει "τον εκανε ρεμπετη" ιδιωματικα = περασε δυσκολα).
Οπως και αν εχει το αν μπορει να ζει κανεις σημερα ρεμπετικα, ειναι καπως αστοχη ερωτηση. Με ποια ενοια? Να ειναι φτωχος, και να ζει σε μια χωρα με προδιδακτορικη κοινωνικη οργανωση, ή σε μια χωρα και κοινωνικη πραγματικοτητα τις Ελλαδας του 20, του 30? Και σε ολα αυτα να προκυπτει μια καστα συμπεριφορας και τροπου ζωης?. Προφανως οι συνθηκες αποπου ξεπηδησε το ρεμπετικο δεν επαναλαμβανονται επακριβως.
Ομως στις εκαστοτε συνθηκες, με την διαφοροποιημενη - εξελιγμενη με την εποχη εννοια του ρεμπετικου- προφανως και χρειαζεται η ελευθερια να προσδιδει κανεις τα οποιαδηποτε σημαινομενα στους χαρακτηρισμους του- και καθοτι στην συγκεκριμενη περιπτωση το "ρεμπετικο" σαν εννοια εχει τεραστιο ευρος - εαν απλως δεν ειναι κανεις προσκολλημενος στην Ιστορια και τη καταγραφη της - τοτε μπορει ο καθενας να λεει "ζω ρεμπετικα". Αρκει να καταλαβαινει ο αλλος τι εννοεις απαξ και λαλησεις. Αυτο και μονο νομιμοποιει τη αποδοση του ορου. Αυτη ειναι και η ουσια της γλωσσας και της επικοινωνιας - η συλληψη, καταγραφη και μεταφορα νοηματων. (για να μην αρχισει κανεις με το αιωνιο:αν το νοημα προυπαρχει της λεξης ή η λεξη του νοηματος- που πιστεψτε με ειναι η πραγματικη ουσια ολων των φιλοσοφικων και αλλων προβληματων).
SALVATORES DEI
Ζώντας σήμερα σα ρεμπέτης... (απάντηση στον Δημήτριο)
(απάντηση στον Δημήτριο)
Σ΄ευχαριστώ που σχολίασες το θέμα που άνοιξα. Απαντώ γοργά.
Η αναίτια, κατά τη γνώμη μου, περίπλοκη γλώσσα οιυ χρησιμοποιείς, με υπερβαίνει, αλλά δε πειράζει.
Ο τίτλος του θέματος ήταν φιλικό δόλωμα, κράχτης, γιατί έβλεπα να γίνεται κουβέντα γι αυτό/
Η έννοιες "ρεμπέτης" , "ζω ρεμπέτικα", είναι πολύ σχετικές και συζητήσιμες.
Αν συμφωνούσαμε, με δυό λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μιά στάση αντίστασης (άσχετα από τους εσωτερικούς της λόγους). Αν τη δεχτούμε έτσι, έχει μιά διαχρονική σημασία. Ας μη αυτοφυλακιζόμαστε επειδή χρησιμοποιήθηκε σε σχέση με μιά συγκεκριμένη μουσική, μιά συγκεκριμένη περίοδο. Δε θα την πρότεινα όμως σα λέξη για να χαρακτηρίσω ανθρώπους που αντιστέκονται γενικά.
Γιά μένα είναι μιά λέξη περιωρισμένης, τελικά, χρήσης που το βαθύτερο περιεχόμενό της όμως, μπορεί (και θα) συναντιέται σ' όλες τις εποχές. Μιλάω για ανθρώπους που αρνούνται να μπουν στον ανελκυστήρα που αδειάζει το περιεχόμενό του στην καθημερινή κρεατομηχανή. Ένας τέτοιος από το παρελθόν μπορεί να ήταν ο Διογένης.
Ο Μπάτης ήταν μιά γνήσια περίπτωση ρεμπέτη. Έκανε όπως του την έδινε, αδιαφορούσε και δεν κυνήγησε τη δισκογραφική, κορόιδευε τους πάντες και τα πάντα. Έμεινε λεβέντικα στον κόσμο του, μέχρι τέλους.
Μη μου πεις ότι δεν έχεις συναντήσει ή ακούσει παρόμοιες σημερινές περιπτώσεις. Ανθρώπους που, ή το παν έτσι μέχρι το τέλος, ή κουράζονται κάποια στιγμή και αράζουν σε κάποιο βόλεμα, όπως κι αν λέγεται αυτό.
Νομίζω, αν δεν έχεις εσύ ή άλλοι αντίρρηση, πως το συγκεκριμένο θέμα εξαντλήθηκε. Ήταν εφήμερο...
Σ' ευχαριστώ
Κώστας Λαδόπουλος
( elkibra@hotmail.com)
Σ΄ευχαριστώ που σχολίασες το θέμα που άνοιξα. Απαντώ γοργά.
Η αναίτια, κατά τη γνώμη μου, περίπλοκη γλώσσα οιυ χρησιμοποιείς, με υπερβαίνει, αλλά δε πειράζει.
Ο τίτλος του θέματος ήταν φιλικό δόλωμα, κράχτης, γιατί έβλεπα να γίνεται κουβέντα γι αυτό/
Η έννοιες "ρεμπέτης" , "ζω ρεμπέτικα", είναι πολύ σχετικές και συζητήσιμες.
Αν συμφωνούσαμε, με δυό λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μιά στάση αντίστασης (άσχετα από τους εσωτερικούς της λόγους). Αν τη δεχτούμε έτσι, έχει μιά διαχρονική σημασία. Ας μη αυτοφυλακιζόμαστε επειδή χρησιμοποιήθηκε σε σχέση με μιά συγκεκριμένη μουσική, μιά συγκεκριμένη περίοδο. Δε θα την πρότεινα όμως σα λέξη για να χαρακτηρίσω ανθρώπους που αντιστέκονται γενικά.
Γιά μένα είναι μιά λέξη περιωρισμένης, τελικά, χρήσης που το βαθύτερο περιεχόμενό της όμως, μπορεί (και θα) συναντιέται σ' όλες τις εποχές. Μιλάω για ανθρώπους που αρνούνται να μπουν στον ανελκυστήρα που αδειάζει το περιεχόμενό του στην καθημερινή κρεατομηχανή. Ένας τέτοιος από το παρελθόν μπορεί να ήταν ο Διογένης.
Ο Μπάτης ήταν μιά γνήσια περίπτωση ρεμπέτη. Έκανε όπως του την έδινε, αδιαφορούσε και δεν κυνήγησε τη δισκογραφική, κορόιδευε τους πάντες και τα πάντα. Έμεινε λεβέντικα στον κόσμο του, μέχρι τέλους.
Μη μου πεις ότι δεν έχεις συναντήσει ή ακούσει παρόμοιες σημερινές περιπτώσεις. Ανθρώπους που, ή το παν έτσι μέχρι το τέλος, ή κουράζονται κάποια στιγμή και αράζουν σε κάποιο βόλεμα, όπως κι αν λέγεται αυτό.
Νομίζω, αν δεν έχεις εσύ ή άλλοι αντίρρηση, πως το συγκεκριμένο θέμα εξαντλήθηκε. Ήταν εφήμερο...
Σ' ευχαριστώ
Κώστας Λαδόπουλος
( elkibra@hotmail.com)
Ζώντας σήμερα σα ρεμπέτης... (απάντηση στον Δημήτριο)
(απάντηση στον Δημήτριο)
Σ΄ευχαριστώ που σχολίασες το θέμα που άνοιξα. Απαντώ γοργά.
Η αναίτια, κατά τη γνώμη μου, περίπλοκη γλώσσα οιυ χρησιμοποιείς, με υπερβαίνει, αλλά δε πειράζει.
Ο τίτλος του θέματος ήταν φιλικό δόλωμα, κράχτης, γιατί έβλεπα να γίνεται κουβέντα γι αυτό/
Η έννοιες "ρεμπέτης" , "ζω ρεμπέτικα", είναι πολύ σχετικές και συζητήσιμες.
Αν συμφωνούσαμε, με δυό λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μιά στάση αντίστασης (άσχετα από τους εσωτερικούς της λόγους). Αν τη δεχτούμε έτσι, έχει μιά διαχρονική σημασία. Ας μη αυτοφυλακιζόμαστε επειδή χρησιμοποιήθηκε σε σχέση με μιά συγκεκριμένη μουσική, μιά συγκεκριμένη περίοδο. Δε θα την πρότεινα όμως σα λέξη για να χαρακτηρίσω ανθρώπους που αντιστέκονται γενικά.
Γιά μένα είναι μιά λέξη περιωρισμένης, τελικά, χρήσης που το βαθύτερο περιεχόμενό της όμως, μπορεί (και θα) συναντιέται σ' όλες τις εποχές. Μιλάω για ανθρώπους που αρνούνται να μπουν στον ανελκυστήρα που αδειάζει το περιεχόμενό του στην καθημερινή κρεατομηχανή. Ένας τέτοιος από το παρελθόν μπορεί να ήταν ο Διογένης.
Ο Μπάτης ήταν μιά γνήσια περίπτωση ρεμπέτη. Έκανε όπως του την έδινε, αδιαφορούσε και δεν κυνήγησε τη δισκογραφική, κορόιδευε τους πάντες και τα πάντα. Έμεινε λεβέντικα στον κόσμο του, μέχρι τέλους.
Μη μου πεις ότι δεν έχεις συναντήσει ή ακούσει παρόμοιες σημερινές περιπτώσεις. Ανθρώπους που, ή το παν έτσι μέχρι το τέλος, ή κουράζονται κάποια στιγμή και αράζουν σε κάποιο βόλεμα, όπως κι αν λέγεται αυτό.
Νομίζω, αν δεν έχεις εσύ ή άλλοι αντίρρηση, πως το συγκεκριμένο θέμα εξαντλήθηκε. Ήταν εφήμερο...
Σ' ευχαριστώ
Κώστας Λαδόπουλος
( elkibra@hotmail.com)
Σ΄ευχαριστώ που σχολίασες το θέμα που άνοιξα. Απαντώ γοργά.
Η αναίτια, κατά τη γνώμη μου, περίπλοκη γλώσσα οιυ χρησιμοποιείς, με υπερβαίνει, αλλά δε πειράζει.
Ο τίτλος του θέματος ήταν φιλικό δόλωμα, κράχτης, γιατί έβλεπα να γίνεται κουβέντα γι αυτό/
Η έννοιες "ρεμπέτης" , "ζω ρεμπέτικα", είναι πολύ σχετικές και συζητήσιμες.
Αν συμφωνούσαμε, με δυό λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μιά στάση αντίστασης (άσχετα από τους εσωτερικούς της λόγους). Αν τη δεχτούμε έτσι, έχει μιά διαχρονική σημασία. Ας μη αυτοφυλακιζόμαστε επειδή χρησιμοποιήθηκε σε σχέση με μιά συγκεκριμένη μουσική, μιά συγκεκριμένη περίοδο. Δε θα την πρότεινα όμως σα λέξη για να χαρακτηρίσω ανθρώπους που αντιστέκονται γενικά.
Γιά μένα είναι μιά λέξη περιωρισμένης, τελικά, χρήσης που το βαθύτερο περιεχόμενό της όμως, μπορεί (και θα) συναντιέται σ' όλες τις εποχές. Μιλάω για ανθρώπους που αρνούνται να μπουν στον ανελκυστήρα που αδειάζει το περιεχόμενό του στην καθημερινή κρεατομηχανή. Ένας τέτοιος από το παρελθόν μπορεί να ήταν ο Διογένης.
Ο Μπάτης ήταν μιά γνήσια περίπτωση ρεμπέτη. Έκανε όπως του την έδινε, αδιαφορούσε και δεν κυνήγησε τη δισκογραφική, κορόιδευε τους πάντες και τα πάντα. Έμεινε λεβέντικα στον κόσμο του, μέχρι τέλους.
Μη μου πεις ότι δεν έχεις συναντήσει ή ακούσει παρόμοιες σημερινές περιπτώσεις. Ανθρώπους που, ή το παν έτσι μέχρι το τέλος, ή κουράζονται κάποια στιγμή και αράζουν σε κάποιο βόλεμα, όπως κι αν λέγεται αυτό.
Νομίζω, αν δεν έχεις εσύ ή άλλοι αντίρρηση, πως το συγκεκριμένο θέμα εξαντλήθηκε. Ήταν εφήμερο...
Σ' ευχαριστώ
Κώστας Λαδόπουλος
( elkibra@hotmail.com)
Ψιλομπερδευτηκα. Αναιτια.