ΟΙ ΜΑΓΚΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ

[faidra]

αλάνης < τούρκ. alan = πεδίο, ανοιχτός χώρος (αλάνα στα νεο-ελληνικά, άπλετος χώρος). Παιδί του δρόμου, αλητόπαιδο.

βλάμης-βλάμισσα < αλβαν. vlam = αδελφοποιητός, φίλος.

γιαβουκλού < τουρκ. yavuklu = μνηστή, αγαπητικιά.

καφεσαντάν (άκλιτο) < από το γαλλικό cafe-chantant = καφενείο με μουσική.

μάγκας <λατιν. mango (ōnis) = σωματέμπορος. Κατ’ επέκτασιν αλήτης, καταφερτζής, κατεργάρης. Η λέξη σημαίνει επίσης τον άτακτο στρατιώτη κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η μάγκα είναι η ενωμοτία των ατάκτων πολεμιστών.

μαγκιόρος < ιταλ. maggiore = ανώτερος, μείζων

μαριολιά < βενετ. mariolo (μαριόλος + κατάληξη –ια) = ερωτικό τέχνασμα.

μεντρεσές < τούρκ. medrese = το ιεροδιδασκαλείο των μουσουλμάνων.

μεράκι < τούρκ. merak = ανησυχία, περιέργεια, δυνατή επιθυμία.

μόρτης Κατά τους Ανδριώτη και λεξικό Φυτράκη, η λέξη δημιουργήθηκε κατά συγκοπήν από την ιταλική beccamorti = τυμβωρύχος.
Έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής: 1ον στην ιταλική γλώσσα ο τυμβωρύχος δεν είναι beccamorti αλλά beccamοrto (beccare + il morto). [Λεξικό Piccolo Palazzi].
2ον: στα ιταλικά λεξικά η λέξη beccamorti ορίζεται ως νεκροθάπτης και όχι ως τυμβωρύχος.
Περισσότερο θα πρέπει να εστιάσουμε στο λατ. mors-mortis = θάνατος (ελλ. μόρος) και κρατάμε τη γενική πτώση mortis εφ’ όσον από πλάγιες πτώσεις και αορίστους β΄ παράγονται συνήθως ετυμολογικά οι λέξεις, άρα > Μόρτης, άνθρωπος που προκαλεί θανάσιμο φόβο, επικίνδυνος, άνθρωπος που αφανίζει, καταστρέφει, αλήτης.
Για την ιστορία ας αναφερθεί εδώ και η λέξη μορτή < μείρομαι. Είναι το μερίδιο που έπαιρνε ο ιδιοκτήτης από την παραγωγή και κατ’ επέκτασιν η μορτή αφορούσε εκείνον που δικαιούται να πάρει μερίδιο από συμφωνημένα κέρδη.

μουρντάρης 1) Κατά τους F. Miklosich & Μ. Vasmer από το τούρκ. murdar = βρωμερός.
2) Κατά τον G. Meyer ίσως από το λατινικό merda = ακαθαρσία.
3) Κατά τον φιλόλογο και γλωσσολόγο Ι. Χατζιδάκη από το: μούργα < αρχ. ελλ. αμόργη.
Σε κάθε περίπτωση πάντως σημαίνει τον ακάθαρτο, τον βρώμικο.

μπαγλαμάς < τούρκ. bağlama = έγχορδο μουσικό όργανο

μπαϊρακτάρης < τούρκ. bayraktar = σημαιοφόρος

μπαμπέσης, μπαμπεσιά < αλβαν. pabese = άπιστος, δόλιος.

μπανίζω = κοιτάζω κρυφά. Λέξη παραγόμενη από το ουσιαστικό <μπάνιο επειδή παλαιότερα οι άντρες κρυφοκοίταζαν από μακριά τις γυναίκες που κολυμπούσαν. Ωστόσο η λέξη μπάνιο είναι καθαρά ελληνική αφού είναι αντιδάνειο: < ιταλ. bagno από < λατιν. balneum κι από < αρχ. ελλην. βαλανείον = λουτρό, για να επιστρέψει σήμερα σε εμάς ως μπάνιο (αντιδάνειο).

μπερμπάντης < ιταλ. birbante και birba = δολιότητα, πονηριά, πανουργία.

μπουζούκι < τούρκ. busuk, είδος εγχόρδου οργάνου.

μπούνια (τα μπούνια) < βενετ. bugna = τρύπες αποχετευτικές των νερών του καταστρώματος των πλοίων. Ως τα μπούνια = ως το τελευταίο όριο.

νταής < τούρκ. dayi. Αν και στα τουρκικά σημαίνει τον θείο, αδελφό της μητέρας, δηλώνει και τον (ψευτο)παλικαρά, ίσως γιατί σε θέματα τιμής «καθάριζαν» οι εξ αίματος συγγενείς - θείοι από το σόϊ.

νταλγκάς ή νταλκάς < τούρκ. dalga = κύμα. Σημαίνει την δυνατή επιθυμία, το μεράκι, τον πόθο. Είναι πολύ πιθανόν ο Αντώνης Διαμαντίδης ή Νταλγκάς να ονομάσθηκε έτσι από τους άπειρους κυματισμούς της φωνής του.

νταραβέρι < ιταλ. dare-avere = δούναι και λαβείν, δοσοληψία, συναλλαγή, σχέση.

ρεφάρω < από το γαλλικό: se refaire. Ξανακερδίζω όσα έχασα στο χαρτοπαίγνιο. ( Η ρέφα = το ξανακέρδισμα των χαμένων μου)

χάσικος < τούρκ. has = αγνός, καθαρός. Στην Κατοχή το άσπρο ψωμί, το ονόμαζαν χάσικο.


Πηγές:
1. «Ελληνικό Λεξικό» ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ-ΦΥΤΡΑΚΗΣ
2. «Ετυμολογικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής» Ν. Π. Ανδριώτη.
3. «Λεξικόν Λατινοελληνικόν μετά συνωνύμων και αντιθέτων» Στέφανου Κουμανούδη.
4. «Ετυμολογικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής» J. B. Hofman
5. Petit Robert « Dictionnaire de la langue Francaise ».
6. J. Picoche « Dictionnaire Etymologique du francais». Les usuels du Robert.
7. «Λεξικό Αλβανο-Ελληνικό» Κων/νου Παπαφίλη Εκδόσεις Μ. Σιδέρη.
8. «Νέο Τουρκο-Ελληνικό Λεξικό». Εκδόσεις Καλοκάθη.
9. «Il Piccolo Palazzi» Fratelli Fabbri Editori.

[katsabinis]

Βίκυ, συνέχισε. Είναι πολύ χρήσιμο. Αν έχεις χρόνο και αν θες και βοήθεια, γράψε και περιφράσεις του Ρεμπέτικου. Π.Χ Μέρος που νά'χει ζούλα = κρυφά.Είναι πολλά τέτοια

[socrates]

Μπράβο Βίκη! Μας χρειάζεται κάτι τέτοιο. Θέλω να ρωτήσω ένα-δυό πράγματα:
1. Όπως εντοπίζεις την λέξη "μπανιο" ωs αντιδάνειο από την ιταλική, δεν έχουμε περίπου την ίδια περίπτωση στη λέξη "μόρτης" που πολύ σωστά ανάγεις στην ελληνική "μόρος";
2.Το ίδιο υποψιάζομαι ότι συμβαίνει και με την λέξη "μεράκι", από το τουρκικό "Merak". Η αρχ. ελληνική "ίμερος" σημαίνει περίπου το ίδιο πράγμα: Πόθος, έντονη (πρωτίστως ερωτική, αλλά όχι μόνο), επιθυμία. Συνεπώς και εδώ αντιδάνειο.
3.Αν είναι όντως έτσι, υπάρχουν πολλές λέξεις, ιδίως στη ρεμπέτικη αργκό που νομίζουμε ότι είναι ξενόφερτες, κυρίως τουρκικές, αλλά ψάχνοντας τις ρίζες και την ετιμολογία τους, ανακαλύπτουμε ότι μερικές φορές δεν είναι καθόλου ξένες, αλλά παραφράσεις ελληνικών, και νομίζω ότι έχει σημασία για μάς να ξέρουμε.

Θα με ενδιέφερε πολύ να ξέρω τη γνώμη σου για τα παραπάνω και ...well done!

[faidra]

Αγαπητέ μου φίλε Σωκράτη,
διάβασα με πολύ μεγάλη προσοχή τα όσα γράφεις και τα οποία ομολογουμένως είναι άκρως ενδιαφέροντα. Για να χαρακτηρισθεί λοιπόν ως αντιδάνειο μία λέξη πρέπει να είναι ελληνική να ενσωματωθεί στην ξένη γλώσσα, να παραλλάξει και να επιστρέψει ως δάνειο πάλι σε μας, αλλά
με ξένη μορφή.
Βέβαια έχει παρατηρηθεί ότι τα περισσότερα αντιδάνεια που ήρθαν από την
Τουρκική μεταβλήθηκαν μόνο ως προς τη μορφή και όχι ως προς τη σημασία όπως έγινε με αυτά που προήλθαν από την Ιταλική (Ενετοκρατία στην Ελλάδα κ.λ.π.).
Επίσης για να χαρακτηρισθεί αντιδάνειο μία λέξη πρέπει να ισχύουν
ορισμένες προϋποθέσεις. Μία βασικότατη προϋπόθεση είναι η τελική και η
αρχική λέξη να ανήκουν στην ίδια γλώσσα. Η τελική λέξη αντιπροσωπεύει
νεώτερη μορφή της γλώσσας μας και η αρχική αρχαιότερη μορφή.
Το σημαντικό πάντως είναι πως δεν ετυμολογούμε ποτέ βάσει ήχων.
Ευφυώς σκέφτηκες βεβαίως για την προέλευση της λέξης μεράκι από
τον ίμερο = γλυκός πόθος, σφοδρή επιθυμία και έρωτας.
Ερμηνευτικά τουλάχιστον το μεράκι σημαίνει τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Δυστυχώς όμως δεν έχουμε στοιχεία για τη διαδρομή της λέξης ίμερος κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Δεν φαίνεται να ήταν πιθανή η χρήση της λέξης.
Εδώ Σωκράτη μας χρειάζεται οπωσδήποτε Τούρκος γλωσσολόγος που να έχει
εντρυφήσει στην Ομηρική διάλεκτο !!! Έτσι θα μάθουμε με σιγουριά για
το μεράκι!
Όσο για το: μόρτης, αν δεχτούμε ότι παράγεται από το mortis (γενική
ενικού της λατινικής) και η λατινική το παρέλαβε από το < μόρος, κατά
κάποιο τρόπο προσεγγίζουμε την αλήθεια. Βέβαια το ποιός προηγήθηκε
γλωσσικά έχει σημασία. Κι εδώ προηγούνται οι Έλληνες γιατί στον Όμηρο
θα συναντήσουμε το "μόρσιμον ήμαρ" = ημέρα του θανάτου.
Συνεπώς: μόρσιμον > mors = θάνατος (λατινικά). Και μη σου κάνει εντύπωση
που το μόρσιμον είναι παράγωγο του μόρος. Και με παράγωγα σχηματίζονται
λέξεις στην ετυμολογία όπως και με τα υποκοριστικά.



Άλλα Αντιδάνεια:

μπουντρούμι = σκοτεινή φυλακή < τουρκ. bodrum < ελλην. ιππόδρομος.

μπουτίκ < γαλλ. boutique < προβηγκιανά botica < ιταλ.bottega
< λατιν. apotheca-ae < ελλην. αποθήκη.

τεφτέρι = σημειωματάριο < τουρκ. tefter < αραβ.και περσ. diftar
< αρχ.ελλ. διφθέρα = δέρμα επεξεργασμένο και από τις δύο πλευρές,
(δις+φθείρω), πάνω στο οποίο γράφουμε.

μαρμελάδα < γαλλ.marmelade < πορτογαλικά marmelada (marmelo=κυδώνι)
< λατιν. melimelum = γλυκό μήλο < αρχ. ελλην. μελίμηλον (μέλι+μήλο).

Μπαλέτο < ιταλ. balleto < λατ. ballare < ελλ. βαλλισμός (= πηδηχτός χορός)
< βαλλίζω (= κάνω μικρά πηδηχτά βηματάκια). Βλέπε: μπάλος (νησιώτικος
χορός).

Σούπερ < αγγλ. super < υπέρ

Γόνδολα (η) < ιταλ. gondola < λατ. υποκοριστικό condula
< condulus | condylus (= κόνδυλος) < αρχ. ελλην. το κόνδυ, ποτήρι σχήματος όπως ακριβώς το σχήμα της γόνδολας.

Καμπούρης < τουρκ. kambur < ελλ. καμπύλος

Μονακό (το γνωστό πριγκιπάτο στη Νότια Γαλλία) < γαλλ. Monaco
< ελλ. μόνοικος. Επειδή κατά την αρχαιότητα υπήρχε εκεί ιερό προς
τιμήν του Ηρακλέους Μονοίκου.(Στράβωνος Γεωγραφικά Δ, Κεφ. 6 202).

Ζάντα (το μεταλλικό μέρος ρόδας αυτοκινήτου) < γαλλ. jante = ο κύκλος
τροχού αμάξης) < ελλ. άντυξ (= περιφέρεια παντός κυκλοτερούς).
Στην Ιλιάδα (Ε 728) συναντάμε την έκφραση: περίδρομοι άντυγες (οι περί
το άρμα).

Μπράτσο < βενετ. brazzo < λατιν. bracchium < βραχίων.

τσιρότο < ιταλ. cerotto < ελλην. κηρωτόν.

[Elektra]

Γειά σου, Φαίδρα

Με λένε Κώστα Λαδόπουλο και σου μιλάω απο τη Στκχόλμη.
Είδα τα λήμματά σου, κάποιο σχόλιο, την απάντησή σου και θέλω να πω δυό κουβέντες.

Για να δώσω από την αρχή ένα ξεκάθαρο στίγμα, λέω πως χαίρομαι πολύ όταν "μπαίνουν" γυναίκες μέσα στον κήπο των ρεμπέτικων και προσφέρουν σ' αυτό που ονομάζουμε έρευνα γι αυτή τη μουσική. Δεν εννοώ ότι χρειάζονται απλώς οι γυναικείες παρουσίες, αλλά ότι χρειάζεται μιά νέα γυναικεία ματιά και γραφή που αναποδογυρίζει τους μέχρι τώρα ανδρικούς τρόπους αντιμετώπισης και θέασης και να προσφέρει νέες οπτικές γωνίες. Όχι να ακολουθούν ανδρικούς δρόμους, όχι απλή μεταφορά εννοιών από λεξικά που γράφτηκαν από αρσενικούς, συντηρητικούς. λίγο ως πολύ παπούδες (ασχέτως ηλικίας) και άσχετους έως πολέμιους της μουσικής που αγαπάει αυτή η ιστοσελίδα.

Μιά απορία που μου προέκυψε είναι, αν η προσφορά σου έγινε γιά ερμηνεία κάποιων λέξεων που συναντιούνται μέσα στα ρεμπέτικα, μικρασιάτικα κλπ., ή αν η προσπάθεια έγινε για να φωτιστεί πως αυτές οι λέξεις χρησιμοποιήθηκαν στα ρεμπέτικα κλπ. Είμαι σαφής; Υπάρχει βασική διαφορά. Αν εννοείς το δεύτερο σκέλος τότε, δε μπορώ να συμφωνήσω με τις ερμηνείες που δίνεις. Διαφωνώ σχετικά με τις λέξεις "αλήτης", σαφώς για την πολύπαθη λέξη "μάγκας", "μουρντάρης", κάθετα όχι στην ερμηνεία του ¨νταής". Ε, και τι, θα σκεφτείς. Πως και σε τι διαφωνώ;
Δοκίμασα ξανά σήμερα και νομίζω ότι ο χώρος του μηνύματος είναι περιωρισμένος. Θα πω μονάχα ότι τα λεξικά μεταφέρουν και την ιδεολογία του λεξικογράφου κι εκεί είναι κρίμα να την παίρνουμε σα δεδομένη και να τη μεταφέρουμε αμάσητη στα νέα παιδιά που προσπαθούν να καταλάβουν τον "αέρα" που κουβαλούν μέσα τους οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν στα στιχάκια αυτών των τραγουδιών.
Ότι είπα είχε πολύ φιλική διάθεση.
Θα επανέλθω, θα συμπληρώσω αύριο και θα γίνω πιό σαφής.
Πάντως, οι ερμηνείες που δίνεις για τις επίμαχες λέξεις έχουν έως και ουδεμία σχέση με τον κόσμο που δημιούργησε το ρεμπέτικο.

Φιλικά

Κώστας Λαδόπουλος
(elkibra@hotmail.com)

[Γιώργος Ευαγγέλου]

ενα λήμμα για την εγκυκλοπαίδεια με αυτή τη θεματολογία θα ήταν πολύ καλό! Συνεχίστε ετσί!

[Elektra]

Γειά σου και πάλι, Φαίδρα

Συνεχίζω το χθεσινό σχόλιο για τις μάγκικες λέξεις, προσπαθώντας να είμαι, όσο το δυνατό, σαφής. Συνεχίζω με μερικές σκέψεις, εξηγώντας πως αυτό που νοιάζομαι είναι:

Πως η τάδε ή δείνα λέξη λειτουργεί μέσα στους στίχους
του ρ. κλπ., ή μέσα στη μαγκιά της τότε εποχής.

Το από που κατάγεται η λέξη είναι σημαντικό να καταγραφεί – και το κάνεις - αλλά είναι για μένα δευτερεύουσας σημασίας. Επίσης, δεν ενδιαφέρομαι για τις γενικές αγωνιώδεις προσπάθειες απόδειξης ότι όλα, ή σχεδόν όλα, έχουν κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με την αρχαία παράδοση και γλώσσα μας.
Μ’ ενδιαφέρει η αποκάθαρση του ρ. από τα σκουπίδια που αδειάσαν απάνω του.
Με καίνε ιδιαίτερα όλ’ αυτά ακόμα και γιατί αποτελειώνω ένα λεξικό - πραγματεία ευγνωμοσύνης απέναντι σ’ όλ’ αυτά τα τραγούδια. Μόλις είναι έτοιμο, θα ενημερώσω αυτή τη ζεστή και σημαντική σελίδα που με φιλοξενεί αυτή τη στιγμή.

Θα κάνω μόνο μιά κρίση σήμερα, εστιάζοντας στη λέξη ”αλήτης” .

Αλήτης ο, λογ.αρχ. αλή-της<αλώμαι (= γυρίζω εδώ κι εκεί) (κατά τον Ανδριώτη)
Αλήτης ο, θηλ. – ισσα, ουσ. 1 άτομο χωρίς κατάλυμα και δουλιά που περιφέρεται άσκοπα / τα βράδια οι –ες κοιμούνται στα παγκάκια. 2 άτομο με κακή διαγωγή και τάσεις προς το κακό / είδες πως μου μίλησες ο –ης! (συνων. Αλάνι, αλανιάρης)
(ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, Εμμ. Κριαρά).

Φτάνει μέχρι εδώ, με αυτά τα δύο παραδείγματα. Τα διάφορα άλλα λεξικά δεν απομακρύνονται, ανακυκλώνονται.

Θεωρώ πως όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε διάφορες λέξεις, ιδιαίτερα όταν θέλουμε να το κάνουμε υπεύθυνα και να δει η εργασία μας το φως του ήλιου, πρέπει τρία τουλάχιστο πράγματα να λάβουμε υπόψη μας:

1. να αντιμετωπίσουμε τη λέξη με δυό ”ματιές”. Μιά, προσπαθώντας, στο δυνατό βαθμό, να μεταφερθούμε στις συνθήκες της εποχής που η λέξη αποτυπώθηκε. Δεύτερο, και αναπόφευκτο, να κρατήσουμε τεντωμένες τις κε-
ραίες μας σε ότι αφορά στις σημερινές συνθήκες (εφόσον η λέξη είναι ενεργή) και να οσμιστούμε το σημερινό ”αέρα” της. Να τραβήξουμε κατόπιν τις παράλληλες.

2. να κάνουμε τον απαραίτητο αγώνα για να μη καταβροχτιστούμε από την ιδεολογία που κουβαλάν οι όποιες πηγές μας και, το σημαντικό, να μη πέσουμε θύματα του ίδιου μας του εαυτού.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του ψυχαναλυτή και εθνολόγου Ζορζ Ντεβερέ, ”Βαυβώ / το Μυθικό αιδοίο”. ( Κάθε που αναφέρει τη λέξη ψυχαναλυτής προσθέτω, μέσα σε παρενθέσεις, τη λέξη ερευνη-
τής/τρια)

” Θέλησα να περιγράψω την πορεία των ερευνών μου για τη Βαυβώ, επειδή
ορισμένοι σκεπτικιστές πιστεύουν ακόμη (ή διατείνονται ότι πιστεύουν)
πως ο ψυχαναλυτής (ερευνητής/τρια) παίζει με το υλικό του όπως με μιά
σαπουνόφουσκα, ενώ στην πραγματικότητα είναι υποχρεωμένος να μάχεται
σκληρά για την παραμικρή νίκη του ”Εγώ” επάνω στο ”Αυτό”.
Ταυτόχρονα θα ήθελα να διαλύσω τη μεγαλειώδη ψευδαίσθηση για την
ύπαρξη ψυχαναλυτή(ερευνητή/τριας), που να έχει υποστεί τέλεια ψυχανά-
λυση έτσι ώστε να μην αντιμετωπίζει oύτε διανοητικά εμπόδια ούτε ψυχολο-
γικές αναστολές. Η άποψη αυτή είναι φολκλορική και, δυστυχώς, δεν
αντικρούεται ούτε συχνά ούτε πειστικά απ’ όσους θα έπρεπε να γνωρίζουν,
ανά πάσα στιγμή, εφόσον ασκούν το επάγγελμα του ψυχαναλυτή(ερευνη-
τή/τριας), πόσο εύθραυστη είναι η κυριαρχία του Λογικού επάνω στο
Ασυνείδητο ”.

Αν ξαναγυρίσουμε στη λέξη ”αλήτης” , σας καλώ να ”προβάρετε” επάνω σας΄, τμηματικά, τις ερμηνείες που δίνουν οι παραπάνω δύο αναφερθέντες λεξικογράφοι.
Μπορεί να μη σας έχουν συμβεί τα παρακάτω, τουλάχιστο κάποια απ’ αυτά, αλλά ,κανείς δε ξέρει τι ξημερώνει αύριο, και μάλιστα στις ανήσυχες μέρες που ζούμε.

Α. γυρίζω εδώ κι εκεί ( =είμαι αλήτης)
Β. είμαι χωρίς κατάλυμα ( =είμαι αλήτης)
Γ. είμαι χωρίς δουλειά ( =είμαι αλήτης)
Δ. περιφέρομαι άσκοπα ( = είμαι αλήτης)
Ε. κοιμάμαι σε παγκάκι ( = είμαι αλήτης)
ΣΤ. έχω κακή διαγωγή ( = είμαι αλήτης) – ΣΗΜ. τι είναι η κακή διαγωγή;
Νιώθω σα να με ξαναστέλνουν στα σχολεία του 1950. Ποιός/ά/οί
ορίζουν ποιά είναι η κακή διαγωγή ;
Ζ. Έχω τάσεις προς το κακό ( = είμαι αλήτης) – ΣΗΜ. Δηλαδή, ποιό είναι
το κακό; Ποιός ορίζει τους κανόνες ;


Μήπως αισθάνεστε ότι παίζω με τις λέξεις και τις έννοιες ;

Tα αλάνι, αλανιάρης, δεν είναι καθόλου συνώνυμα του αλήτης με τον τρόπο που η λέξη περιγράφεται παραπάνω.
Μιά συζήτηση για το ουσ. αλανιάρης μπορούμε να την κάνουμε τις επόμενες μέρες.

Στα 1969 είχα πάει με φίλους σε μιά ταβέρνα. Η ώρα ήταν 1:30 μετά τα μεσάνυχτα και έχοντας απομείνει με μιά φίλη, βολτάραμε κάτω απ’ το βράχο της Ακρόπολης. Μας σταμάτησε ένα κοθόνι αστυνομικός (μπάτσος) και μου
ζήτησε ταυτότητα. Όταν είδε πως έμενα στους Αμπελοκήπους με κοίταξε πονηρά, σα ντέτεκτιβ που μ’ έπιασε στα πράσα και μου είπε αυστηρά, ”και τι κάνεις εδώ, τόσο μακριά απ’ το σπίτι σου; Και γιατί όταν σας σταμάτησα εκι-
νείσο προς κατεύθυνση αντίθεση απ’ αυτή που οδηγάει στο σπίτι σου, σύμφωνα μες την ταυτότητα ;”…

Στα 1973 ένας Ελβετός αστυνομικός σταμάτησε στις 11.00 το πρωί δυό φίλους που κάναν τουρισμό στη Λωζάνη και τους ρώτησε γιατί περιφέρονται άσκοπα και δε βρίσκονται στη δουλιά τους (το δουλιά το γράφω με ιώτα για να ξορκίσω τη δουλεία απ’ όπου κατάγεται)...

Εδώ, προτείνω να σταματήσουμε για σήμερα. Να είστε όλοι/ες καλά και να πηγαίνετε κόντρα!

Κώστας Λαδόπουλος
(elkibra)
Στοκχόλμη, Δεκέμβρης 2006 μ.Χ.