Ποιά ρεμπέτικα απαγορεύονται

[Βάγγος]

Νά σάς θυμίσω ότι:''κατά σχετικήν ανακοίνωσιν τά ώς άνω άσματα απηγορεύθησαν διότι τό περιεχόμενον των καθάπτεται τής θρησκείας,τής Πατρίδος, τής ηθικής καί τών ελληνικών ηθών καί εθίμων''

[BLEKOS]

Για τα παραπανω τραγουδια ουτε λογος ανευρεσης;!!!

Αυτο το "δυο σφαιρες στο κεφαλι"....τι να ελεγε;

Γιατι "Της χηρας το καρπουζι"...;

[αεροκωπηλάτης]

• Κατ’ αρχάς να πάμε παραπάνω στο post, στο τραγούδι Νο 16 («Ο υπομονητικός»), όπου αναφέρεται ότι είναι το «Κάνε λιγάκι υπομονή» του Τσιτσάνη. Καμμία σχέση! Το τραγούδι αυτό, βέβαια, δεν είναι νοητό να έλκει οιαδήποτε συνάφεια με το τραγούδι Τσιτσάνη (1948), όπως πρώτος υπολαμβάνει ο Π. Κουνάδης (Γεια σου περήφανη και αθάνατη εργατιά−μια διαδρομή στο κοινωνικό εργατικό τραγούδι, εκδ. ΓΣΕΕ 2000: σελ. 217), γράφοντας ότι το τραγούδι του Τσιτσάνη μπήκε στη λίστα των απαγορευμένων τραγουδιών το 1950 υπό τον τίτλο «Ο υπομονητικός», εγκαινιάζοντας έτσι ένα γαϊτανάκι σύγχυσης. Θα ακολουθήσουν, παροδηγούμενοι, ο Θεόφιλος Αναστασίου (επιμ.) Βασίλης Τσιτσάνης-Άπαντα, εκδ. Λαϊκό Τραγούδι 2004: σελ. 141, ο Γιώργος Αλεξάτος (Το τραγούδι των ηττημένων, εκδ. Γειτονιές του Κόσμου 2006), ο Σάκης Πάπιστας, (Το αστικό τραγούδι στα πέτρινα χρόνια, 1940-1949, εκδ. οίκος αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2007: σελ. 753) και ο Κώστας Χατζηδουλής («Βασίλης Τσιτσάνης −αγραμμοφώνητα τραγούδια», Λαϊκό τραγούδι, τχ. 26, Νοέμβριος 2009: σελ. 59). Ο τελευταίος μάλιστα προσάπτει στους «πάνσοφους λογοκριτές» ότι ενώ στην αρχή ενέκριναν το τραγούδι, όταν αντιλήφθηκαν ότι κάτι «τρέχει» με αυτό, το απαγόρευσαν επίσημα το 1951…
Όμως, ο «Υπομονητικός» είναι τραγούδι του 1935 των Κ. Μαυρέα και Γ. Βιτάλη, ελαφρού-επιθεωρησιακού ρεπερτορίου, μέρος δε των επίμαχων στίχων, που προκάλεσαν την απαγόρευσή του ήταν οι εξής:
Έπιασα μια φιλεναδούλα, που τήνε λέγανε και Βούλα
Ήτανε και νοστιμούλα, και κορίτσι με τα ούλα
Έγραψα τη σύστασή της, για να μη τη λησμονήσω
Και στο σπίτι της επήγα, στο μπαμπά να τη ζητήσω
Μπήκα μέσα στο σαλόνι, μα δεν ήμαστε όμως μόνοι
Κάθισα που λες σιμά της, μου συσταίνει τη μαμά της
Μου συσταίνει ένα ναύτη, ένανε ξανθό φαντάρο
Κι έναν άλλο με μουστάκια, μου συσταίνει για κουμπάρο
Κει που ήμουν με τη Βούλα, σκάω ένα φιλί στη ζούλα
Και σηκώνεται ο μουστάκιας και μου λέει:
«Ρε αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας»
Άμα είναι έτσι, ας λείπει κι η οικογένεια κι ο γάμος
Βρε μυστήριο, μα νάχω γυναίκα κτήμα μου/αλλά με εισιτήριο!

Όσο για την απαγόρευση και την είσοδο στη black list, καμμία σχέση με τη δεκαετία του 1950... Στις 14 Ιουλίου 1937 εκδίδεται η αστυνομική απόφαση αριθ. 52747 Φ. 1/12, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η χρησιμοποίηση «των κάτωθι φωνογραφικών πλακών ως περιεχουσών άσεμνα και ακατάλληλα διά το κοινόν άσματα: 1) “Απόστολος” (Κυριακού), 2) “Το δικαστήριον” (Μαυρέα), 3) “Υπομονητικός” (Μαυρέα), 4) “Της χήρας το καρπούζι” (Στελάκη), 5) “Πέσε πρώτη” (Στελάκη), 6) “Βαρβάρα”, 7) “Μεσολογγίτης στην Αβησσυνία”, “Εορτολόγιον” και 9) “Ξήγα Θύμιο”».

•«Της χήρας το καρπούζι» είναι σύνθεση του Λάζαρου Ρούβα, δίσκος του 1936, υπάρχει και στο You Tube, οι δε στίχοι είναι οι κάτωθι:
Μια χήρα μες την αγορά/πουλάει γλυκό καρπούζι
μες την οδό της Αθηνάς/κοντά εις του Μουρούζη
Φωνάζει πέντε την οκά/και το βαστά στο χέρι
κι όποιος της πει για κόκκινο/το σκίζει με μαχαίρι
Της χήρας είναι ξακουστό/το έχει διαλεγμένο
μα έχει πράμα καθαρό/δεν είναι βαρεμένο
Το πράμα όπου έχει αυτή/όποιος το φάει τρίζει
και μέσα την καρδούλα του/όλο θα τη δροσίζει
(Χήρα μου, το καρπούζι σου!)
Πολύ τα εκατέβασε/και τάβαλε στη φτήνια
όλοι στη χώρα τρέχουνε/Πειραίας και Αθήνα

• «Πέσε πρώτη», είναι σύνθεση του Π. Τούντα σε στίχους του Ι. Πετρόπουλου, δίσκος του 1936, και στίχοι:
Μαριγώ μου πέσε πρώτη, σα δελφίνι πεταχτή
μη φοβάσαι δεν κρυώνεις, είν’ η θάλασσα ζεστή
Στη Γλυφάδα όλοι λένε, νέοι, γέροι και παιδιά
πως εσύ τους ξετρελαίνεις, όλους στη μακροβουτιά
Κι ο βαρκάρης μου είπε εμένα, πως απ’ την ακρογιαλιά
όποιον βρεις τον παίρνεις μέσα, και του κάνεις τη βουτιά
(R) Έλα, πέσε πρώτη, ας τα κόλπα Μαριγώ
Έλα, πέσε πρώτη, κι από πάνω πέφτω εγώ
(Έλα καημένη, πέσε πρώτη!)

• «Εορτολόγιο» των Κ. Γιαννίδη-Δ. Γιαννουκάκη, με τους Π. Κυριακό-Γ. Καμβύση, είναι δίσκος 1934, οι δε στίχοι:
Πληρώνει η τράπεζα του Παύλου ομοφώνως/εξαιρετέα του Μεγάλου του Κανόνος
Γιορτάζουν οι υπάλληλοι που πήρανε αύξηση με ύφος μαρτύρων/βοήθειά τους των Αγίων Αναργύρων
Μας λένε ότι θα φτηνύνει το καρβέλι οι κυβερνήτες μας οι ξακουστοί/άρχεται η Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Λείπεις ένα χρόνο ταξίδι, γυρνάς και βρίσκεις τη γυναίκα σου σε ενδιαφέρουσα ένεκα του χωρισμού/βοήθειά μας του Ευαγγελισμού
Άριστη η Πάουερ προς δόξαν του Υψίστου/ολοχρονίς μέσα στα τραμ του Ακαθίστου
Μας κάνουνε μεταμόσχευση στα γεράματά μας/η Ανάσταση του Λαζάρου βοήθειά μας
Γιορτάζουνε οι νυχτερινοί θαμώνες της Ομονοίας/Αμήν Αμήν της αγίας Παρθενίας
Είσαι φίλιππος, πας στον ιππόδρομο, σου τρώνε όλα σου τα φράγκα/του Αγίου Φιλίππου του ματσαράγκα
Κάνεις πετροπόλεμο, τρως στο κεφάλι μια κοτρόνα/του Αγίου Δαβίδ με τη σφεντόνα
Βλέπεις στη Γλυφάδα γυναίκες άνευ φουστανίου/εξαιρετέα ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου
Τσακίζει το άγαλμα του Ξυλοθραύστη μια Εγγλέζα μις/βοήθειά μας της περιτομής

•Η «Μάρω» ήταν σύνθεση Θ. Σακελλαρίδη σε στίχους Α. Σακελλάριου, δίσκος 1938. Τα «άσεμνα» λόγια του ατυχούς Σακελλάριου είχαν ως εξής:
Την κοιτούσαν με καμάρι/στο χωριό τόσα παιδιά
είχε πάρει απ’ το θυμάρι/η Μαριώ την ευωδιά
Κι αν καρδιές είχαν σκαλίσει στις ιτιές και την ελιά
δεν της είχαν μιλήσει/για ματιές και φιλιά
Όλοι μπρος της οι λεβέντες/νιώθανε ντροπή
μόνο ένας δυο κουβέντες/τόλμησε να πει:
(R) Μάρω, Μάρω/μια φορά είν’ τα νιάτα
Μάρω, Μάρω/τις ντροπές παράτα
Του φιλιού την πρώτη γλύκα/μην τήνε φυλάς για προίκα
μη με διώχνεις/τώρα που σε βρήκα

Επεράσανε τα χρόνια/το χωριό κι αυτό γερνά
κι ήρθαν στα μαλλιά τα χιόνια/κι η Μαριώ σκυφτή περνά
Τη θυμούνται μόνο οι γέροι/κάτι λεν ψιθυριστά
κι οι ελιές μιλούν στ’ αγέρι/κι ίσως κλαιν τραγουδιστά
Κι η Μαριώ γεροντοκόρη/τώρα σκυθρωπή
σαν ηχώ ακούει τ’ αγόρι που της είχε πει

Αυτά. Τα υπόλοιπα της λίστας τα αναζήτησα αλλά δεν τα βρήκα πουθενά.