CYCLOWN CIRCUS ερασιτεχνική ταινία

[jhammer]

φίλε διονύση,

δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας όταν αναφέρεται στους ρεμπέτες της τότε εποχής, μάλλον δεν είναι το ίδιο για τον καθένα. Πάντως αν ρεμπέτες ήταν αυτοί που είχαν το πάθος να προσπαθούν να ζήσουν μια ζωή ελεύθερη και ανεξάρτητη τότε μπορείς να πείς ότι και αυτοί είναι σύχρονοι ρεμπέτες.

Επίσης είχες πει προηγουμένως: ... Δηλαδη πισω απο το ''παιζουμε ετσι" υπάρχουν όλα τα "αυτοι...αυτο...αυτα..αυτες.." ... και σκέφτηκα κάτι που πιστέυω και γω. Ασχολούμενος με τη μουσική διαπιστώνω να αναπτύσεται σιγά-σιγά ένα αισθητήριο που να καταλαβαίνω κάπως τι άνθρωπος είναι κάποιος ακούγοντάς τον να εκφράζεται παίζοντας μουσική. Δεν εννοώ ότι είναι απόλυτο αυτό, μπορεί να πέσω και έξω, αλλά σίγουρα στη μουσική που παίζει κάποιος αντικατοπτρίζεται το σύνολο της προσωπικότητάς του. Θα φέρω δυο παραδείγματα για να γίνω πιο κατανοητός, πχ μπορεί να ακούσεις κάποιον επαγγελματία να παίζει πολύ γρήγορα και δεξιοτεχνικά, να έχει δηλαδή πολύ καλή τεχνική όμως να μην σε αγγίζει καθόλου να μοιάζει δηλαδή οτι απλώς επιδεικνύει δεξιοτεχνία. Μπορεί πάλι να ακούσεις έναν ερασιτέχνη που να παίξει μόνο πέντε νότες αλλά να έχουν περισσότερο νόημα από αυτές του δεξιοτέχνη. Στη μουσική τελικά πιστεύω πως αφού κάποιος μάθει τη βασική τεχνική μετά για να εξελιχθεί παραπέρα πρέπει να συνεχίσει να εξελίσεται και σαν προσωπικότητα, να έχει ανήσυχο πνεύμα κτλ. Πρέπει από ένα πολύπλοκο ταξίμι να μπορεί να πετά όλα τα περιττά, τις φράσεις που απλώς φλυαρούν και να κρατά το ζουμί.

Πάντως για αυτούς τους λόγους προσωπικά δεν τρελαίνομαι τόσο με την κλασική μουσική, γιατί εκεί οι μουσικοί απλώς εκτελούν ένα έργο. Αντίθετα με την παραδοσιακή μουσική ή τη jazz όπου οι οργανοπαίχτες δημιουργούν και αυτοσχεδιάζουν την ώρα που παίζουν, έχουν περισσότερη ελευθερία στον τρόπο που εκφράζονται μέσα από το όργανό τους. Γιαυτό και η jazz θεωρείται η επανάσταση των μουσικών όταν ξεκίνησε το 1900. Ο τρομπετίστας Dizzie Gillespie όταν τον ρωτλησανε τι είναι η jazz απάντησε: "Jazz is freedom." Η jazz στην πραγματικότητα είναι η εξέλιξη της παραδοσιακής μουσικής της Αμερικής που αυτή με τη σειρά της ήταν το μπλέξιμο των παραδοσιακών μουσικών των ευρωπαίων και αφρικανών πρώτων κατοίκων της ηπείρου αυτής. Η ευρωπαική παραδοσιακή και λαϊκή μουσική (βαλκανική, γαλλική, ρεμπέτικα...) νομίζω πως τώρα αρχίζει να εξελίσεται μέσα από ένα ρεύμα πρόσμειξης των μουσικών των γύρω χωρών. Καθυστέρησε και νομίζω πως φταίει και το ότι μέχρι με το 1990 το ανατολικό μπλοκ με τα κλειστά σύνορα δεν άφηνε να βγαίνουν παραέξω πολλά πράγματα, μαζί και οι μουσικές. Τώρα μπορείς να ακούσεις ένα γαλλικό συγκρότημα να παίζει ρεμπέτικα με ρουμάνικο ύφος, ένα ελληνικό ska με βαλκανικό ήχο ή χασαποσέρβικά με swing χρώμα.

Για να πούμε ότι εξελίσεται η παραδοσιακή μουσική πρέπει να αφήσει κάποιος αυτές οι επιδράσεις να γίνουν ανεμπόδηστα, και όχι να θεωρήσει ότι η παραδοσιακή μουσική είναι κάτι παγιωμένο με κάποια συγκεκριμένη μορφή που δεν πρέπει να αλλάξει και πρέπει να το διαφυλάξουμε ακριβώς όπως είναι. Ακόμη και οι υποστηρικτές αυτής της τελευταίας άποψης πρέπει να καταλάβουν ότι πχ και το κλαρίνο κάποτε ξένιζε στα αυτιά όταν πρωτοήρθε αφού μέχρι κάποια στιγμή στη παραδοσιακή μουσική έπαιζαν αποκλειστικά με ζουρνά. Μήπως δεν θα έπρεπε να εξελιχθεί η μουσική από τον καιρό που παίζαμε με τα κρόταλα; Οι υποστιρικτές της άποψης ότι η παραδοσιακή μουσική πρέπει να διατηρηθεί όπως είναι πρέπει να λένε πιο σωστά ότι παίζουν παραδοσιακή μουσική της δεκαετίας του '20 ή του 19ου αιώνα κτλ. Πιστεύεω ότι η παραδοσιακή μουσική για να παραμήνει ζωντανή πρέπει να εξελιχθεί.

[rebetika]

Η ευρωπαική παραδοσιακή και λαϊκή μουσική (βαλκανική, γαλλική, ρεμπέτικα...) νομίζω πως τώρα αρχίζει να εξελίσεται μέσα από ένα ρεύμα πρόσμειξης των μουσικών των γύρω χωρών. Καθυστέρησε και νομίζω πως φταίει και το ότι μέχρι με το 1990 το ανατολικό μπλοκ με τα κλειστά σύνορα δεν άφηνε να βγαίνουν παραέξω πολλά πράγματα, μαζί και οι μουσικές. Τώρα μπορείς να ακούσεις ένα γαλλικό συγκρότημα να παίζει ρεμπέτικα με ρουμάνικο ύφος, ένα ελληνικό ska με βαλκανικό ήχο ή χασαποσέρβικά με swing χρώμα.

Για να πούμε ότι εξελίσεται η παραδοσιακή μουσική πρέπει να αφήσει κάποιος αυτές οι επιδράσεις να γίνουν ανεμπόδηστα, και όχι να θεωρήσει ότι η παραδοσιακή μουσική είναι κάτι παγιωμένο με κάποια συγκεκριμένη μορφή που δεν πρέπει να αλλάξει και πρέπει να το διαφυλάξουμε ακριβώς όπως είναι. Ακόμη και οι υποστηρικτές αυτής της τελευταίας άποψης πρέπει να καταλάβουν ότι πχ και το κλαρίνο κάποτε ξένιζε στα αυτιά όταν πρωτοήρθε αφού μέχρι κάποια στιγμή στη παραδοσιακή μουσική έπαιζαν αποκλειστικά με ζουρνά. Μήπως δεν θα έπρεπε να εξελιχθεί η μουσική από τον καιρό που παίζαμε με τα κρόταλα; Οι υποστιρικτές της άποψης ότι η παραδοσιακή μουσική πρέπει να διατηρηθεί όπως είναι πρέπει να λένε πιο σωστά ότι παίζουν παραδοσιακή μουσική της δεκαετίας του '20 ή του 19ου αιώνα κτλ. Πιστεύεω ότι η παραδοσιακή μουσική για να παραμήνει ζωντανή πρέπει να εξελιχθεί.

Ειμαι πολυ περιεργος να ακουσω ένα γαλλικό συγκρότημα να παίζει ρεμπέτικα με ρουμάνικο ύφος, ένα ελληνικό ska με βαλκανικό ήχο ή χασαποσέρβικά με swing χρώμα....εχεις κατι στο νου (ακουστικα μιλωντας πχ συγκροτημα) να μου προτεινεις?

Εγω πιστευω οτι η παραδοσιακη μουσικη εξελισεται αλλα αν θεωρηθει εξελιξη της η σημερινη εμπορικη μουσικη με τα τσιφτετελια κατα κορον τοτε αρνουμαι να δεχτω αυτο σαν εξελιξη.Μαλλον σαν ξεπεσμο το βλεπω.

Οποτε γιατι να μην προστατευουμε αυτη την μουσικη η οποια (ως τωρα τουλαχιστον και κατ εμε παντα) δεν δειχνει να βρισκει συνεχιστες που να μπορουν να την φερουν ενα βημα παραπερα χωρις να χανει την παραδοσιακοτητα της?

Και το ερωτημα μου κυριως ειναι το εξης :
Πως θα εξελιχθει η ελληνικη παραδοσιακη μουσικη χωρις να υπαρξει τοσο εντονη μιξη απο αλλες μουσικες (αλλα μια θετικη επιδραση) ετσι ωστε να μην φτασουμε καποια μερα να μην μπορουμε να καταλαβουμε απο που ειναι αυτη η μουσικη αλλα να λεμε γενικα και αοριστα "απο τα βαλκανια " η δεν ξερω απο που αλλου?

[AGIS]

Θυμάμαι ένα κείμενο του Μπρεχτ για την παράδοση και τον νεωτερισμό στο κινέζικο θέατρο, που περιέγραφε συνοπτικά -κι όπως το 'χω στη μνήμη μου- ότι στο κινέζικο παραδοσιακό θέατρο η μακρόχρονη επανάληψη στην παραμικρή λεπτομέρεια (λχ στην εκφορά του λόγου, στις χειρονομίες κλπ) είναι αυτό που επιβεβαιώνει την παράδοση, και ότι ο νεωτερισμός συνίσταται στην παρείσφρυση μιας λεπτομέρειας (λχ σε μια νέα ή μια διαφορετική χειρονομία από τον ηθοποιό, μια διαφορετική εκφορά του λόγου σε κάποιο σημείο του κειμένου), η οποία παρείσφρυση λειτουργεί ανατρεπτικά για την παράδοση και -εφόσον γίνει αποδεκτή- την καθιερώνει ξανά τροποποιημένη.

Ενδεχομένως κάτι τέτοιο τηρουμένων των αναλογιών μπορεί να αναγνωρίσει κανείς και στο αρχαίο ελληνικό δράμα.
Επίσης και στην εισαγωγή του κλαρίνου που αντικατέστησε το ζουρνά και τη γκάιντα, ή του βιολιού που εκτόπισε τις λύρες.
Όμως στο άκουσμα του ζουρνά, της γκάιντας και της λύρας, εκτός που ανακαλύπτει κανείς έναν πλούτο διαφορετικό (διαφορετικής ταυτότητας) από τον πλούτο που βγάζει το κλαρίνο και το βιολί, έρχεται κανείς αντιμέτωπος και με το στοιχειακό προηγούμενο πάνω στο οποίο βασίζεται η εξέλιξη της παράδοσης με το βιολί και το κλαρίνο, και μέσα από αυτή την "ανακάλυψη" πάει κι ένα βήμα μπροστά από αυτά.

Το θέμα είναι αν μπορεί σήμερα να γίνει λόγος ακριβώς για εξέλιξη της "παράδοσης", ή για κάτι διαφορετικό, για συγχώνευση επιδράσεων και επιροών που δημιουργούν νέα ακούσματα χωρίς κατ' ανάγκη αυτά να ταξινομούνται στην "παράδοση" παρ' όλο που έχουν και παραδοσιακές επιρροές. Άλλωστε η παράδοση, νομίζω, ποτέ δεν θεωρούνταν παράδοση όταν ήταν ζώσα πραγματικότητα. Εννοώ ότι ήταν άλλες οι συνθήκες ανανέωσης της παράδοσης όπως την ξέρουμε, δηλαδή άλλες οι συνθήκες της καλλιτεχνικής δημιουργίας την εποχή που σήμερα ονομάζουμε παράδοση, κι άλλες σήμερα.

Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι η οικονομική δύναμη σήμερα (και μ' άλλους τρόπους και χθές) παίζει ιδιαίτερο ρόλο στη διάδοση των μουσικών ειδών. Τα μπλουζ κι η τζαζ, που αγαπάω, αν προέρχονταν από την τενενερίφη, θα τα ήξεραν μόνο η μάνα τους κι ο πατέρας τους. Και τα ρεμπέτικα αν ήταν αμερικάνικα θα τα ξερε όλη η οικουμένη.
Κι είναι τουλάχιστον μισή αλήθεια να μιλάμε για κλειστά πολιτιστικά συνορα του "ανατολικού μπλοκ", όταν ξέρουμε πώς ελέγχονται οικονομικά και πολιτικά όχι μόνο οι εξαγωγές από το "ανατολικό μπλοκ" αλλά και οι εισαγωγές από την πλευρά του "δυτικού"

Εμένα η μουσική του twomangas μου θύμισε τα χάκινα της Κοζάνης - άραγε γιατί παίζουν χάλκινα, άραγε γιατί οι παίχτες τα έχουν ακούσει, ή μήπως γιατί τα χάλκινα μαζί με τη συγκεκριμένη μουσική έβγαλαν ένα αντίστοιχο ηχητικό αποτέλεσμα ερήμην;

[AGIS]

"τα χάκινα της Κοζάνης" έγραψα. Μάλλον εννούσα τη μουσική του Μπρέγκοβιτς όπως αποδίδει γύφτικες μελωδίες στις ταινίες του Κουστουρίτσα. Η οποία μουσική του Μπρέγκοβιτς μου θυμίζει χάλκινα της Κοζάνης και το αντίστροφο.

[mpletsas]

Άγη αυτό το μουσικό ηχόχρωμα που γνωρίζουμε από τις ταινίες του Κουστουρίτσα, τις μελωδίες του Μπρέγκοβιτς κλπ είναι «μόδα» στην Δ. Ευρώπη, ειδικά μεταξύ των «μποέμ» και «ψαγμένων» (στους οποίους, εννοείται, δεν συγκαταλέγομαι). Προσωπικά δεν τρελαίνομαι αλλά δεν με χαλάει κιόλας. Περεμπιπτόντως, δείτε μια διασκευή προς το «γιουγκοσλαβο-τσιγγάνικο» ύφος (άν λέγεται έτσι) γνωστού προπολεμικού τραγουδιού που έχουμε στη σελίδα και σχηματίστε άποψη:

http://www.youtube.com/watch?v=be7O4m9rOZE

Αναφορικά τώρα με την διασκευή του Δημήτρη (jhammer) και των φίλων του, μπορώ να πω ότι μου άρεσε, μπράβο παιδιά! Πάντως θεωρώ ότι είναι «έντεχνη». Η μουσική παράδοση δεν νομίζω ότι χτίζεται έτσι. Οι όποιες αλλαγές/εξελίξεις σε μια παράδοση έρχονται πολύ πιο βαθμιαία, φυσικά και σχεδόν ασυνείδητα. Ούτε είναι απαραίτητο ότι η όποια υγιής εξέλιξη σε μια παράδοση πρέπει σώνει και καλά να επέλθει από ξένες επιρροές. Υπάρχουν κι άλλοι μηχανισμοί.

[BLEKOS]

Και σε εμενα αρεσε αυτη η διασκευη,κ βασικα σε οσους την εβαλα να ακουσουν αρεσε, ηταν πρωτοτυπη,ηταν πολυ καλη ιδεα και μου αρεσαν επισης και οι ατακες που πεταει ο τυπος σε καποια σημεια(οπα,ηλιθιε,ποδηλατο), γενικα το κλιμα του κομματιου μου δινει την εντυπωση παλιας μουσικης απο ασπρομαυρη ταινια,κατι απο κανα περιπλανωμενο θιασο,παλιατσους(αυτο που ειναι βασικα)..κατι τετοιο...δε λεω ισως και να επηρρεαστηκα ξεροντας την ιστορια αυτων που την εκαναν.

Ωστοσο κατεβασα το cd εριξα ενα ακουσμα,δεν μπορω να πω οτι κατι αναλογο ειναι στα ακουσματα μου, οκ συμπαθητικο ειναι, εξω απ τα νερα μου ομως,σε κανα 2 ατομα αρεσε αρκετα ωστε να τους το δωσω.

Οσον αφορα τους cyclown-circus, τους δοθηκε ο χαρακτηρισμος συγχρονοι ρεμπετες,για εμενα ειναι αρκετα ανωτεροι, ειναι απλα ελευθεροι ανθρωποι εξω απο την κλασσικη πορεια ζωης ενος μεσου αστου, εστω κ αν τα ατομα δεν ακολουθουν αυτη τη διαδρομη εφ ορου ζωης.Οι ρεμπετες, σιγουρα οχι ολοι, ηταν κωλογλυφτες(με το συμπαθειο) του καθε μαεστρου και της καθε εταιρειας, ακουγαν λεφτα και παιζει να εκαναν κωλοτουμπες....τελος παντων υπηρχε σιγουρα και το σοβαρο κομματι του χωρου,καθως και ενα κομματι εντελως αφανες για το οποιο ελαχιστα ξερουμε,στοιχεια που ακουγονται μεσα απο ιστοριες.....

Υ.Γ-χμ κ εδω μου γεννιεται ενα ερωτημα ασχετο βεβαια με το ολο θεμα, αν δεν υπηρχαν αυτοι οι κωλογλυφτες που εκαναν κρα για να βγαλουν δισκο,ακομα κι εκεινοι που οικειοποιηθηκαν παραδοσιακα τραγουδια και τα εβγαλαν σε δισκους, ακομα κι εκεινοι που εκλεψαν τραγουδια αλλων που πιθανον να μην τα εβγαζαν ποτε.....θα ηταν πιο λειψη η κληρονομια μας;(μαλλον ναι)......αραγε θα επρεπε να ευγνωμονουμε και την υπαρξη αυτων;

[jhammer]

Θα ήθελα να συμμεριστω την ανησυχία του rebetika που έγραψε παραπάνω για το ποια θεωρούμε σωστή εξέλιξη. Πραγματικά είναι ένα ζήτημα που με έχει απασχολήσει και εμένα πολύ. Σίγουρα τα σκυλάδικα και εγώ δεν τα θεωρώ "καλή" εξέλιξη. Είναι προσωπική μου άποψη. Κατά κύριο λόγο πιστεύω ότι ο χαρακτήρας τους δημιουργήθηκε σιγά σιγά με την επίδραση της μουσικής βιομηχανίας πάνω στην ίδια την μουσική, τη μουσική βιομηχανία που άρχισε να στήνεται στις αρχές του 1900 με τις πρώτες ηχογραφήσεις και διακίνηση δίσκων μουσικής και φτάνει μέχρι τις μέρες μας όπου έχει πλέον στηθεί μια παγκόσμια μουσική βιομηχανία, στην ελλάδα με μεγάλα σκυλάδικα και κέντρα διασκέδασης με τρελό τζίρο, τραγουδιστές με εταιρία management από πίσω που αποφασίζει τη πορεία τους κτλ. και μια τηλεόραση που αναπαράγει όλο και χαμηλότερου επιπέδου κουλτούρα. Ακριβώς για το λόγο ότι αυτό το κομμάτι της μουσικής, η εμπορική που λέμε δηλαδή, εξελίχθηκε βάση κυρίως οικονομικών κριτηρίων, απ'τη στιγμή που αυτή η μουσική πλασάρεται σαν εμπόρευμα, για αυτό λοιπόν το λόγο δεν δέχομαι την εξέλιξη αυτή μιας και δεν δέχομαι τα κίνητρά της. Προτιμώ την εξέλιξη από κάποιους που το κίνητρό τους είναι η αγάπη και το πάθος για τη μουσική.

Συμφωνώντας λοιπόν με τον rebetika θέλω να πω ότι πράγματι πρέπει να προστατεύσουμε την παραδοσιακή μουσική και πρέπει να την προστατέυσουμε από τους εμπόρους. Η μουσική δεν κινδυνεύει από μουσικούς που παίζουν επειδή γουστάρουν, από αγάπη για αυτό που κάνουν, κινδυνεύει από τη μουσική βιομηχανία που τη πλασάρει ως εμπόρευμα. Τι σχέση έχουμε εμείς με τους εμπόρους;

Ένα άλλο ζήτημα που έχει απασχολήσει πολλούς και εμένα είναι το πέρασμα στα ηλεκτρονικά όργανα. Πολλά όργανα έχουν αντικαταστήσει παλιότερα (πχ το κλαρίνο και το σαξόφωνο τον ζουρνά, ο ζουρνάς τη φλογέρα, το πιάνο αντικατέστησε αρκετά έγχορδα) και κάθε φορά νομίζω ότι υπήρχαν αντιδράσεις απέναντι στο καινούργιο που σήμερα πλέον έχει καθιερωθεί και το ονομάζουμε παραδοσιακό. Έτσι κάποιος θα μπορούσε να πει: "Ωραία, και τα ηλεκτρονικά όργανα είναι μια εξέλιξη, όπως όταν περάσαμε από το σαντούρι και την άρπα στο πιάνο". Νομίζω όμως ότι εδώ πάει να γίνει ένα άλμα που δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα.

Ως λάτρης του ήχου των ακουστικών οργάνων μπορώ να πω πως δεν μου αρέσει να ακούω μουσική με ηλεκτρονικούς ήχους. Δυστυχώς η εμπορική μουσική επειδή διευκολύνεται από τα ηλεκτρικά όργανα (πχ είναι πιο φτηνό να φτιάξει ένας dj στον υπολογιστή του ένα δίσκο παρά η εταιρία να πληρώνει ολόκληρο συγκρότημα που θέλει τις πρόβες του, παραπάνω αμοιβές, συντονισμό ή είναι πιο φτηνό για ένα μαγαζί να πληρώνει ένα και μόνο πληκτρά παρά να πληρώνει και ακκορντεονίστα και κρουστό και πιανίστα και μπασίστα) και έτσι έχει περάσει πάρα πολύ η ευκολία των ηλεκτρονικών οργάνων. Και πάλι λόγω οικονομικών λόγων αλλά και λόγω ότι κάποιος βρίσκει ευκολία στα ηλεκτρονικά απ'το να παιδευτεί με ένα ακουστικό όργανο. Αποτέλεσμα να έχει διαδοθεί πάρα πολύ η ηλεκτρονική κουλτούρα. Σάμπως και μεις σε ηλεκτρονικό τόπο δεν τα λέμε τωρα, δεν τα λέμε στο καφενείο. Πάντως πιστεύω ότι όσο περισσότερο κοπιάσει κάποιος τόσο καλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα για αυτό και δεν συγκρίνεται τα απότέλεσμα που θα βγάλει ένας ακουστικός οργανοπαίχτης από έναν ηλεκτρονικό οργανπαίχτη. Γιαυτό και δεν συγκρίνεται μια συζήτηση στο διαδίκτυο από μία συζήτηση στη μάζωξη των μελών του site αυτόυ που απαιτεί παραπάνω κόπο οργάνωσης κτλ. Ακόμη μόνο τα ακουστικά όργανα βγάζουν και κάποιες αρμονικές συχνότητες κατά το παίξημο. Εκλπλήσομαι με τα χρώματα που ακούω να βγαίνουν ανά περιοχές από βιολί ή κλαρίνο και καταλαβαίνω ότι για να τα πετύχει κανείς αυτά τα στύλ θέλει φοβερό κόπο, δεν γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού που αλλάζει τον ήχο του κλαβιέ, πρέπει να ανακαλύψει την τεχνική. Για αυτούς τους βασικούς και άλλους λόγους είμαι οπαδός των ακουστικών οργάνων και με λύπη βλέπω τη παραδοσιακη μουσική να αρχίζει να παίζεται όλο και περισσότερο με ηλεκτρονικά όργανα (οκτάβερ και εφέ στο κλαρίνο και στο βιολί, πλήκτρα από πίσω αντί για μπασίστα κτλ). Μου φαίνεται ότι σε κάποια χρόνια η ακουστική μουσική θα είναι είδος προς εξαφάνηση και θα διατηρείται σαν μουσιακό έκθεμα. Μπορεί όμως να μπουχτίσει ο κόσμος από ηλεκτρονικούς ήχους και να ζητήσει ξανά ακουστικούς.


Κάποιος που έχει γνωρίσει και διακρίνει τα διάφορα ηχοχρώματα των περιοχών (ανατολίτικη μουσική, ρουμάνικη, ελληνικά ρεμπέτικα, ελληνικά νησιώτικά, ελληνικά βλάχικα, βουλγάρικα, ιταλικές ταραντέλες, γαλλικά swing, flamengo και τόσα άλλα) και συνειδητοποιήσει πόσο χρόνος χρειάστηκε για να διαμορφωθούν σίγουρα θα ήθελε να μην χαθούν. Ένας φίλος που παίζει τρομπέτα μου είχε πει: "Καλά, οι παππούδες μας παίζαν έτσι γιατί είχαν μπορέσει να πάνε μόνο μέχρι το διπλανό χωριό, εμείς που ακούμε μουσικές από τόσους τόπους δεν είναι φυσικό να φτιάχνουμε μια μουσική με περισσότερες επιροές;" Και εγώ στη μουσική που ονειρέυομαι μπορεί να προσμιγνύονται τα διάφορα είδη αλλά ταυτόχρονα θα ήθελα να διατηρούνται τα διακριτά χαρακτηριστικά τους. Για να το πετύχει βέβαια αυτό κάποιος θα πρέπει μάλλον να γνωρίσει πρώτα σε βάθος το κάθε είδος, να γνωρίσει αυτό που υπάρχει ήδη και τις συνθήκες που το διαμόρφωσαν, το τι εκφράζει κτλ και μετά να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Μάλλον δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Θέλοντας να ξεχάσω όλες τις σκέψεις που έγραψα παραπάνω και να ακολουθήσω μόνο αυτό που τη βρίσκει το αυτί να ακούει, φίλε rebetika, μιας και ζήτησες κάποιες αναφορές σου στέλνω 3 κομμάτια στα λινκ παρακάτω:


http://jhammer00.googlepages.com/Eghnat ... osaexi.mp3
- ένα κλασικό χασαποσέρβικο θέμα πολύ διαδεδομένο σε διάφορους τόπους,
εδώ με εβραικό νομίζω στυλ (klezmer) και με swing σολο

http://jhammer00.googlepages.com/Hassaposervico.mp3
- το ελληνικό Εγνατίας 406 σε ρουμάνικο-swing ύφος

http://jhammer00.googlepages.com/FragoSiryani.mp3
- απ΄το ίδιο συγκρότημα η Φραγκοσυριανη