Ας ασχοληθούμε με τον Βαγγέλη Παπάζογλου καλύτερα (αυτή είναι και η αρχική επικεφαλίδα της συζήτησης) που σίγουρα αξίζει το ενδιαφέρον μας.
Θα με ενδιέφερε πολύ να μάθω (άν μπορούμε να το βρούμε) ποιός παίζει μπουζούκι στο άσμα «Να μη λες το μυστικό σου». Υπάρχει περίπτωση να είναι ο Περιστέρης;
Αλήθειες και μύθοι για τον Βαγγέλη Παπάζογλου
-
stravoxylo
- More than 50 posts user
- Δημοσιεύσεις: 56
- Εγγραφή: 24 Ιουν 2008 10:21 pm
- Τοποθεσία: Λαρισα
παπαδακης
Μηπως μπορει καποιος να με πληροφορησει, ποιος ειναι αυτος ο περιφημος κυριος Παπαδακης, που δειχνει να τα ξερει ολα? ,Διοτι, βλεπω οτι ολοι εσεις τον ξερετε( τι δουλεια κανει, που εχει εξοχικο, τι εχει πει, κ.λ.π) ενω σε μενα ειναι παντελως αγνωστος. Τουλαχιστον να ξερω οταν τον ξαναδω, τι να περιμενω οτι θα ακουσω.Ευχαριστω...
Με ξένισε στα γραφόμενα του άγνωστού μου κ. Παπαδάκη η άποψη ότι <<Ο Παπάζογλου έγραφε τραγούδια της εμπορικής κατηγορίας «ρεμπέτικα», που ακολουθούσαν ορισμένα πρότυπα και προδιαγραφές μιας συγκεκριμένης εποχής, όπως έκαναν όλοι οι «λαϊκοί συνθέτες» με τους οποίους είχαν πάρε-δώσε οι εταιρείες που μονοπωλούσαν τότε τη λαϊκή μουσική>>.
Δεν είναι μόνο η γενική υποτίμηση που αποπνέει η παραπάνω φράση (άσχετα με το ρόλο των εταιριών που και τότε και τώρα παίζουν το δικό τους ρόλο σε πρότυπα και προδιαγραφές, από τα οποία ως ένα βαθμό δεν ξεφεύγουν νομίζω ούτε "μεγάλοι" δημιουργοί.)
Είναι η αντίφαση του περιεχόμενου της με το γεγονός, ότι απ' όσο ξέρω, από τη στιγμή που μετά το '36 επιβλήθηκε η λογοκρισία σε στίχους και μουσική (υποθέτω ότι η επιβολή της λογοκρισίας στη μουσική έχει διαστάσεις που αφορούν όχι μόνο το κράτος αλλά και τις εταιρίες), ειδικά ο Παπάζογλου υπήρξε από τους ελάχιστους που αρνήθηκε στην πράξη να αλλάξει το ύφος του και να το προσαρμόσει στο "τυπικό" ρεμπέτικο, που τότε επικράτησε, και το οποίο του "προσάπτει" ο κριτικός.
Δυτικότροποι δρόμοι, τέρμα τα μακάμια, τέρμα τα βιολιά και τα σαντούρια, τώρα υποχρεωτικά μπουζούκι και μπαγλαμάς, όλους αυτούς τους καταναγκασμούς (και αν κάποιος θεωρεί ότι σφάλλω ας με διορθώσει) ο Παπάζογλου τους αρνήθηκε, κι όχι ανέξοδα, κι έτσι το κάπως περιφρονητικό (και φυσικά ανέξοδο) στυλ της παραπάνω φράσης αν γενικά είναι μια φορά άστοχο, ειδικά για τον συγκεκριμένο δημιουργό είναι 10.
Δεν είναι μόνο η γενική υποτίμηση που αποπνέει η παραπάνω φράση (άσχετα με το ρόλο των εταιριών που και τότε και τώρα παίζουν το δικό τους ρόλο σε πρότυπα και προδιαγραφές, από τα οποία ως ένα βαθμό δεν ξεφεύγουν νομίζω ούτε "μεγάλοι" δημιουργοί.)
Είναι η αντίφαση του περιεχόμενου της με το γεγονός, ότι απ' όσο ξέρω, από τη στιγμή που μετά το '36 επιβλήθηκε η λογοκρισία σε στίχους και μουσική (υποθέτω ότι η επιβολή της λογοκρισίας στη μουσική έχει διαστάσεις που αφορούν όχι μόνο το κράτος αλλά και τις εταιρίες), ειδικά ο Παπάζογλου υπήρξε από τους ελάχιστους που αρνήθηκε στην πράξη να αλλάξει το ύφος του και να το προσαρμόσει στο "τυπικό" ρεμπέτικο, που τότε επικράτησε, και το οποίο του "προσάπτει" ο κριτικός.
Δυτικότροποι δρόμοι, τέρμα τα μακάμια, τέρμα τα βιολιά και τα σαντούρια, τώρα υποχρεωτικά μπουζούκι και μπαγλαμάς, όλους αυτούς τους καταναγκασμούς (και αν κάποιος θεωρεί ότι σφάλλω ας με διορθώσει) ο Παπάζογλου τους αρνήθηκε, κι όχι ανέξοδα, κι έτσι το κάπως περιφρονητικό (και φυσικά ανέξοδο) στυλ της παραπάνω φράσης αν γενικά είναι μια φορά άστοχο, ειδικά για τον συγκεκριμένο δημιουργό είναι 10.
