ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ 1984 ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ"

[ΑΓΓΕΛ/ΛΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ]

http://www.sarantakos.com/rempet.html


Νομιζω οτι αξιζει τον κοπο...
[/b][/url]

[Pikinos]

Ανούσια κείμενα...τουλάχιστον αν είχε την ευθιξία ο κ. Σαραντάκος να καταγράψει σωστά τους στίχους; Αλλά προφανώς κανά Σχορέλη θα συμβουλεύτηκε κι αυτός...

Δεν αφήνουμε καλύτερα τα τραγούδια να μας μιλήσουν από μόνα τους;

[Alcibiadis]

ενα μικρο σχολιο για τον Σχορελη:

Μπορει και αυτος, αλλα και ο Πετροπουλος, κατα τη γνωμη μου να ηταν προχειροι , και ανεπαρκεις οπως ,και οι μεταγενεστεροι....κοινωνιολογορεμπετολογοι, ομως δεν μπορω να παραβλεψω το οτι η γενια η δικια μου (μεταπολιτευτικη) το ρεμπετικο το εμαθε απο αυτους!! Η ζωη ειναι γεματη αντιφασεις! Ισως αν ειχαμε σοβαρη κρατικη παιδεια ,και σοβαρη πανεπιστημιακη ερευνα, να μη χρειαζοταν να τους....ευγνωμονουμε!!!!

[Χασκίλ]

Ανούσια κείμενα...τουλάχιστον αν είχε την ευθιξία ο κ. Σαραντάκος να καταγράψει σωστά τους στίχους; Αλλά προφανώς κανά Σχορέλη θα συμβουλεύτηκε κι αυτός...

Πίκινε, ξέρεις ότι κατά βάση συμφωνώ μαζί σου, αλλά στο εν λόγω άρθρο υπάρχει σημείωση που το λέει ξεκάθαρα: (Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ, σε τρεις συνέχειες, το 1984. Το ξαναδημοσιεύω σήμερα χωρίς να αλλάξω το παραμικρό.) Ένα άρθρο ηλικίας 24 χρόνων...

Οπότε δεν τίθεται θέμα νομίζω, για τον κύριο Σαραντάκο, που απλά το μεταφέρει.

Επίσης, κάτι πολύ σημαντικό: είναι άρθρα γραμμένα το 1984. Ελλείψεις, παρατυπίες, απίστευτα κενά, τα οποία χαρακτήριζαν την εποχή εκείνη γύρω από τα πράγματα του ρεμπέτικου.

Μετά τιμής, Χασκίλ Στέλλα

[Pikinos]

Ευχαριστώ για την περέμβαση Χασκηλάκη!

Επειδή γενικότερα είμαι ψείρας με τα γραφτά, πριν "λούσω" τον Σαραντάκο, φρόντισα να κοιτάξω την κύρια ιστοσελίδα κλπ, διότι ήθελα να σιγουρευτώ αν το άρθρο είναι όντως δικό του. Επειδή λοιπόν, δεν είδα πουθενά το όνομα τρίτου προσώπου, θεώρησα ότι το άρθρο είναι δικό του. Αποσύρω λοιπόν την αναφορά μου στο άτομό του (αν και όφειλε νομίζω να καταγράψει εκτενέστερα τις πηγές του).

Πάραυτα, η κύρια άποψή μου για την ποιότητα του άρθρου, καθώς και για το κριτήριο του Σαραντάκου, δεν αλλάζει.

[AGIS]

Πίκινε, θα συμφωνούσα μαζί σου, αν δεχόμασταν πως οτιδήποτε κι αν γράφεται γύρω από το ρεμπέτικο είναι ανούσια "ρεμπετολογία", ότι γενικά το μόνο που μετράει είναι η καλλιτεχνική πράξη και ότι η κριτική ή γενικά η θεωρητική προσέγγιση δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Όμως γίνεται να το δεχτούμε αυτό; Εγώ πάντως όχι, οπότε αναγκάζομαι να ξεχωρίζω το ανούσιο και το ουσιαστικό πάνω στο εκάστοτε συγκεκριμένο κείμενο που βρίσκεται μπροστά μου.

Όσο λοιπόν για το συγκεκριμένο κείμενο, νομίζω ότι τα θέματα που θίγει, αν σήμερα κοντεύουν να φαίνονται κοινοτοπίες, τότε που γράφτηκε δηλ. το 1984 αποτελούσαν μάλλον πρωτότυπη προσέγγιση του ρεμπέτικου τραγουδιού (και γενικότερα του λαϊκού - αν και στο εν λόγω κείμενο δεν κατονομάζεται έτσι).
Κι όταν λέω "πρωτότυπη", δεν το εννοώ βέβαια με την έννοια της κενής πρωτοτυπίας που εντυπωσιάζει για το στυλ της, αλλά με την έννοια μιας προσέγγισης που προβάλλει μια κοινωνική διάσταση του ρεμπέτικου τραγουδιού η οποία ήταν ως τότε αγνοημένη και αποσιωπημένη.

Θυμάμαι γύρω στο 80 όταν είχα επιχειρήσει να βρω κάποια βιβλία με γενικές θεωρήσεις πάνω στο ρεμπέτικο, ουσιαστικά υπήρχε μόνο ο Πετρόπουλος και η Γκαίηλ Χολστ.
Ο μεν Πετρόπουλος αποθησαύρισε μεγάλο πλούτο πηγών και πληροφοριών (πέρα βέβαια από ενδεχόμενες ανακρίβειες αναπόφευκτες σε έναν βαθμό), αλλά η προσέγγισή του είναι μονόπλευρα προσανατολισμένη προς τον κόσμο του τεκέ, της φυλακής, του "περιθώριου", και μάλιστα σε βαθμό να κατατάσσει στο "περιθώριο" και πράγματα που δεν "ανήκουν" σε αυτό.
Η Γκαίηλ Χολστ έκανε μια δουλειά με μεγάλη αγάπη και σεβασμό και κρατούσε με το "δρόμο για το ρεμπέτικο" ας πούμε τα ζύγια απέναντι στο βιβλίο του Πετρόποιυλου, αλλά νομίζω ότι το βιβλίο της ούτε ξεφεύγει ούτε άλλωστε και παριστάνει πως ξεφεύγει από τα όρια του προσωπικού βιώματος και της προσωπικής εμπειρίας.

Έτσι έχω τη γνώμη ότι αδικείς το κείμενο της "πολιτιστικής" με τα γραφόμενά σου, άσχετα αν αν σε μια αναλυτική κουβέντα θα μπορούσα να έχω κι εγώ επιφυλάξεις για κάποιες λεπτομέρειες ή επί μέρους σημεία.
Όσο για τις ανακρίβειές στους στίχους, αυτές τελικά δεν αλλάζουν το νόημα και την "ουσία".
Ομολογώ πάντως ότι ήμουν τακτικός αναγνώστης της "πολιτιστικής" σ' όλη τη διάρκεια της κυκλοφορίας της στη δεκαετία του 80 και χάρηκα που είδα αυτή την "ηλεκτρονική" αναδημοσίευση στη σελίδα.

[Dreamlander]

Μπορει και αυτος, αλλα και ο Πετροπουλος, κατα τη γνωμη μου να ηταν προχειροι , και ανεπαρκεις οπως ,και οι μεταγενεστεροι...

Πιστεύω πως οι συγκεκριμένοι, μάλλον καταπιάστηκαν σοβαρά με την μελέτη του ρεμπέτικου (σοβαρότερα από κάποιους μεταγενέστερους εν πάση περιπτώσει), παρά εκ του προχείρου. Απλά οι άνθρωποι είχαν αφ’ ενός ελάχιστα στοιχεία προς μελέτη στην διάθεση τους και αφ ετέρου αρκετή φαντασία και ποσότητα δογματισμού ενδεχομένως. Φαντασία και δογματισμός που δεν απουσιάζουν επίσης σε κάποιους κατοπινούς σοβαρούς (σοβαροφανείς κατ’ εμέ) μελετητές.
Παραφράζοντας σε ελάχιστα δε, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, στο ότι επαρκής μελέτη ουδέποτε υπήρξε. Και αυτό σημαίνει πολλά...

Η ζωη ειναι γεματη αντιφασεις! Ισως αν ειχαμε σοβαρη κρατικη παιδεια ,και σοβαρη πανεπιστημιακη ερευνα..

Σαφώς και δεν έχουμε Ούτε είχαμε. Αλλά όπως το πάμε το πιο πιθανό είναι να μην έχουμε ποτέ.
Όμως η πραγματική αντίφαση θα ήταν όντως εάν, το κράτος (ως εξουσιαστικός μηχανισμός) έστρεφε την προσοχή του με την απαιτούμενη σοβαρότητα - παρατηρώντας, διερευνώντας, μελετώντας και εν τέλει κάνοντας γνωστά σε όλους τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης - σε αυτό που με τόσο πείσμα κυνήγησε. Κυνήγησε μέχρις αφανισμού του φυσικά.

...να μη χρειαζοταν να τους....ευγνωμονουμε!!!!

Ούτε και να τους αγνωμονούμε.