Διπλή έννοια στις "Τραγιάσκες" του Βαμβακάρη;

[bill1961]

Φίλε Hector, νομίζω πως αναλύεις λάθος το τραγούδι. Δηλ. ενώ θεωρείς ότι ο Μάρκος κυριολεκτεί όταν λέει "Και οι γκόμενες φορέσανε τραγιάσκες", στη συνέχεια βλέπεις διπλό νόημα στη λέξη "τσιμπούκια".

Κατ' εμέ όταν λέει "Και οι γκόμενες φορέσανε τραγιάσκες" δεν κυριολεκτεί. Δεν περιγράφει δηλ. μια γυναίκα που έχει ντυθεί αντρικά, αλλά μια 100% γυναίκα ("βλέπεις μάγκα μου ντερβίσικα κορίτσια με ναζάκια με κολπάκια και καπρίτσια") που συμπεριφέρεται ως μάγκας ("σαν μαγκίτης αβέρτα περπατάει") και αφού τα ντερβίσικα κορίτσια "με μάγκες τρέχουνε για να φουμάρουν" είναι έτοιμος να της προτείνει να πάνε στον τεκέ για να φουμάρουν.

Εξάλλου ο Μάρκος στον τεκέ πάει για να φουμάρει και να ρίξει τις πενιές του με τους μάγκες. Ούτε στα τραγούδια του, αλλά ούτε στην αυτοβιογραφία του προκύπτει κάτι άλλο.
"Τσοντάρησ', αδερφούλα μου, να πιούμε τσιμπουκάκι, μαζί να μαστουριάσουμε να παίξω μπουζουκάκι" (Αλανιάρης)
"Μόρτισα που γεννήθηκες, μέσα, μέσ' τους τεκέδες, με μάγκες δεν εφούμαρες τριζάτους αργιλέδες" (Μόρτισσα χασικλού)
"Να κάτσω να μαστουρωθώ, να σπάσω νταλγκαδάκι,να φύγ' η κάψα απ' την καρδιά κι όλο μου το μεράκι" (Ο χαρμάνης)
"Την έπαιρνα και πηγαίναμε στον τεκέ του Γραβαρά στο Μενίδι, στους Αγίους Αναργύρους. Φεύγανε όλοι, πηγαίναμε μαστουριάζαμε κι οι δυο μαζί, και μετά μ' έπαιρνε, πηγαίναμε σ'ένα ξενοδοχείο να κοιμηθούμε μαζί." (Αυτοβ. σελ 177)
"Άψε σβήσε γινόντουσαν όλες οι δουλειές στον τεκέ. Γρήγορα, διότι εφοβόμαστε το δέσιμο, την Αστυνομία. Και θέλαμε να φουμάρουμε και να βγούμε να κάτσουμε απ' όξω. Και νάρθει η Αστυνομία, να μη μας βρει μέσα..." (Αυτοβ. σελ. 119)
"Οι μάγκες μέσα στον τεκέ, θέλαν απόλυτη ησυχία να μαστουριάσουν, να ονειρεύονται." (Αυτοβ. σελ. 115)
"Εκείνο που κυνηγάγανε οι μάγκες ήταν καλό πράμα να φουμάρουν και απόλυτη ησυχία από όλους, μα ιδιαίτερα από την αστυνομία." (Αυτοβ. σελ. 112)

Κι όταν έχει κάτι άλλο στο μυαλό του το λέει: "Κόκκινα σα βάλεις αδελφούλα, πως ήθελα να σ' έβρισκα μέρος που να 'χει ζούλα" (Η κλωστηρού)

[Pikinos]

Μπαίνω στη διαδικασία να απαντήσω στα γραφόμενα του κ.κ. Έκτορα, αν και ομολογώ ότι το κάνω με κρύα καρδιά. Κι’ αυτό, διότι σιχαίνομαι ν’ αναλύω κάθε λίγο και λιγάκι πράγματα και καταστάσεις στους μη-έχοντες ή στους έχοντες, όπως τέλος πάντων την έχουν, “αντίληψη“, και ακόμη περσότερο, να κάνω αγγαρείες-μαθήματα του τύπου “βου και α, βα“! Ας δούμε λοιπόν τί μας γράφει ο κ.κ. Έκτορας.

Αρχικά, βλέπουμε να τον διαπνέει ένας κάποιος “νεοφιλελευθερισμός“, μιας και μας προσάπτει κοσμητικά, όπως η “σεμνοτυφία“ και η “εθνικοφροσύνη“. Είναι όμως πράγματι φιλελευθερισμός αυτό, και αν ναι, τί είδους; Θα το δούμε στη συνέχεια.

Έπειτα, ο κ.κ. Έκτορας επιχειρεί να συνδέσει το “αντρικό“ ντύσιμο μιας γυναίκας (στην προκειμένη δλδ την τραγιάσκα) με τον τρανβερσισμό, κάνοντας με λίγα λόγια την τρίχα τριχιά. Εδώ θα μπορούσε και να μειδιάσει κανείς, τα γέλια όμως κόβονται μονομιάς με την μετέπειτα, άκρως προκλητική απόπειρα συγκερασμού με τα δημοτικά μας τραγούδια! Καθότι, όταν εκεί διηγούνται ιστορίες πολέμου, διηγούνται ιστορίες με ιδανικά, ιδανικά που έχουν εκλείψει στις μέρες μας! Διότι, όταν κάποιος πολεμάει για λευτεριά, και κλέφτης θα ντυθεί, κι’ άρματα θα ζωστεί, και βουνά θα ροβολήσει...τί κι’ αν είναι άντρας ή γυναίκα, γέρος ή παιδί;

Αλλά το θράσος πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας πια, και βλέπουμε τον κ.κ. Έκτορα να ξιφουλκεί και κατά του Παπάζογλου και την τάχα “ειρωνική του διάθεση“ στο “Γίνομαι άντρας“! Που σαν δεν έχει αυτιά ν’ ακούσει, ο κ.κ. Έκτορας θα μπορούσε τουλάχιστον να ψαχτεί, έστω και στα “Κατάστιχα“ (όπου υπάρχει σύντομη και κατατοπιστικότατη ερμηνεία). Διότι το εν λόγω τραγούδι υπήρξε κόλαφος σωστός για την εποχή του, εποχή από την οποία ο Παπάζογλου εβρίσκετο πολύ μπροστά, έτη φωτός ίσως από οποιονδήποτε άλλο έλληνα συνθέτη! Και η διάθεσή του παιχνιδιάρικη είναι, όχι πρόστυχη και περιπαιχτική “λόγω έλλειψης πέους“, όπως μας αναλύει ο κ.κ. Έκτορας! Οι τρόποι του Παπάζογλου είναι λεπτεπίλεπτοι μα και ταυτόχρονα κοφτοί και συνάμα θαρραλέοι, αφήνοντας σύξυλους τους πουριτανούς της γενιάς του!

Μετά λοιπόν από αυτή την ιδιαίτερα “γλαφυρή“ εισαγωγή, ο κ.κ. Έκτορας εισέρχεται στο προκείμενο. Φροντίζει όμως απ’ τα πριν να μας ενημερώσει (βασιζόμενος εις τα γραφάς του “λαλίστατου“ κ.κ. Μπαμπινιώτη, του “σημείου αναφοράς“ κ.κ. Μπαμπινιώτη, του “σήματος κατατεθέν“ κ.κ. Μπαμπινιώτη!) για την μεταφορική έννοια της λέξεως (μπας και κανείς δεν το ’πιασε βρε αδερφέ!), για την οποία τόσος λόγος και σπατάλη φαιάς ουσίας! Και τί διαβάζουμε τελικά;

Ότι ο Μάρκος συλλογίζεται: “εγώ κάνω την κορόιδα τώρα και υποκλίνομαι ευγενικά, αλλά όταν θα πάμε στον τεκέ και θα κάνεις κεφάλι μαγκιόρα μου, θα σου φορέσω το μανίκι σου να στρώσεις, για να μάθεις εσύ άλλη φορά να φοράς τραγιάσκα!“! (ένα πράμμα σαν τον Σεργιανόπουλο δλδ...).

Δανειζόμενος εδώ τα γραφόμενα του Ουάιλντ, επιτρέψτε μου να πω, πως υπάρχουν καλλιτέχνες που δίνουν απαντήσεις και καλλιτέχνες που θέτουν ερωτήσεις. Ο Μάρκος υπήρξε περίπτωση που, όχι μόνο συνδύαζε και τα δύο, αλλά έδωσε και απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν τέθηκαν τότε! Επιπλέον, τράβηξε μοναχικό δρόμο στη σύνθεση (το λέει και ο ίδιος πως “έχασε αλλά και κέρδισε τα πάντα για το μπουζούκι“), μα στο δρόμο αυτό όπου έσυρε το βήμα η βαρειά, χασάπικη περπατησά του, ανθίσανε ρόδα και λούλουδα που μοσχοβολάνε, τέρπουν, εμπνέουν, συνεπαίρνουν το μυαλό και τις αισθήσεις! Νομίζει, λοιπόν, ο κ.κ. Έκτορας, πως ο άνθρωπος αυτός, που ύμνησε τον έρωτα όσο κανείς, εάν και εφόσον θα το ήθελε να γίνει χυδαίος, θα κώλωνε;! Τον είδαμε να έχει ενδοιασμούς στο “Για το γινάτι σου μωρή“ ή το “Κορόιδο“ (που δεν γίνεται φυσικά χυδαίος, παρά προκλητικός, σύμφωνα πάντα με τα σταθμά της εποχής, μα κυρίως: ευθύς!);

Την τέχνη πρέπει πρωτίστως κανείς να την οσφραίνεται, να την αφουγκράζεται, να την αισθάνεται κοντολογίς, αλλά ο κ.κ. Έκτορας θέλησε πρώτα να περάσει στην ανάλυση! Ε, ας του κάνω το χατήρι λοιπόν να τον ενημερώσω, ότι στις “Τραγιάσκες“, δεν ειρωνεύεται ο συνθέτης, παρά απορεί, θαμάζει και εξυμνεί, σαν το πανέξυπνο παιδί που με λαμπερά, ορθάνοιχτα μάτια κοιτά γύρω του αχόρταγα την πλάση και δεν παύει να ρωτά και ν’ αναρωτιέται (αν και απεχθάνομαι την προκρουστική ανάλυση και το γνωρίζουν καλά οι φίλοι της σελίδας, δεν μπόρεσα εδω να την αποφύγω...).

Κι’ εδώ φίλοι, αρχίζω μετα λύπης πια, να διαπιστώνω, ότι ο φιλελεύθερος άνεμος που διαπνέει τον κ.κ. Έκτορα, δεν είναι άλλος από τον αποπνιχτικό, ψευδοεπαναστατικό άνεμο της Κόκκινης Συκιάς! Άνεμος που βάζει σε κίνηση Ροζ Ανεμόμυλους, σαν αυτούς που προσπαθούσε να εξοντώσει ο συμπατριώτης του Don Quijote με το κοντάρι...μονάχα που στην προκειμένη, ο κατά τ’ άλλα “συμπαθέστατος“ κ.κ. Έκτορας, βαστάει τσιμπούκι!

Αλλά βέβαια, τί να πούμε κι’ εμείς οι αδαείς μπροστά στα τρίσβαθα της διεισδυτικής ματιάς του “κλασσικού φιλολόγου“ που σπεύδει να μας ενημερώσει ότι τιτλοφορείται;

Και για να καταλήξω επιστρέφοντας πάλι στην αρχική σκέψη-δημοσίευσή μου: φταίει τελικά ο κ.κ. Έκτορας;! Ή μήπως φταίμε εμείς που χαριεντιζόμαστε με τους κάθε λογής ξένους, δήθεν έγκριτους, “φιλέλληνες“, “ειδικούς αναλυτές“, “ρεμπετολόγους“, “δεξούς“, “ζερβούς“, “δεξόζερβους“, “ζερβόδεξους“, “πράκτορες“, “υποπράκτορες“, “πληρωμένους“ ή “χομπίστες“ “κλασσικούς φιλολόγους“, που μάθαν τις ελληνικούρες τους στα δυο εξάμηνα (το πολύ!) της εδώ παραμονής τους λόγω Erasmus ή στα σεξολάγνα ταχύρυθμα “μαθήματα ελληνικής“ με την ερωμένη (ή κατά προτίμηση ερωμένο) τους;!

Ένας “ρεμπετόπληκτος“

[AGIS]

Είχα γράψει κι εγώ κάποιες σοφίες επί του θέματος, μα κάτι δε μου καθόταν καλά, ίσως ένα κάποιος απολογητικός τόνος, και τελικά μετά μερικές ώρες αποφάσισα και τις διέγραψα.

Κι αν κάτι θ' αφήσω από αυτές είναι, ότι αν επρόκειτο για τραγούδι της σημερινής "μαζικής κουλτούρας", του είδους των κέντρων όπου χωράνε χιλιάδες καταναλωτές, με τις τηλεοπτικές κάμερες να ζουμάρουνε στους κώλους των κοριτσιών που χορεύουν στα τραπέζια κλπ, τότε θα μπορούσε άνετα να έχει το νόημα που βρήκε ο Έκτωρ.
Κι επίσης, ότι ο Μάρκος θα το σεβόταν πολύ το τσιμπούκι του για να το μεταχειριστεί λεκτικά με αυτόν τον τρόπο.
Τέλος πάντων, έχει κάτι από τους λεκέδες των καιρών που ζούμε, από τη μια ένα τραγούδι που τη γκόμενα τη λέει αδερφάκι κι από την άλλη η "μεταμοντέρνα" φιλολογία να βλέπει τραβεστί και τσιμπούκια. Τι να πει κανείς;

[Hector]

Πρέπει να αρχίσω υπενθιμίζοντας ότι κα’ αρχήν είχα ζητήσει τη βοήθειά σας, ακριβώς επειδή δεν ήμουν σίγουρος αν η πρότασή μου ταίριαζε κατά τη γνώμη σας με το τραγούδι. Δεν προσπάθησα να δώσω μάθημα σε κανένα, αλλά, αντιθέτως, να πάρω μάθημα απ’ αυτούς που να ξέρουν καλύτερα, αλλά και και να έχουν και τους απαραίτητους τρόπους, κ. ; Pikino. Και αυτό εννοούσα όταν έγραψα για ρεμπετοπληξία, με την καλύτερη έννοια και το σεβασμό μου γι’ αυτούς που πραγματικά ξέρουν για το θέμα και έχουν ιδική «αντίληψη». Και γι’αυτό επέβαλα την άποψή μου επί των άλλων.

Παρ’όλο που οι Ισπανοί δεν εξοντώνουμε πια ανεμόμυλους (δεν είναι γίγαντες, το ξέρουμε, απλώς βογγάνε με ψεύτικη φωνή), και γι’αυτό δε θα απαντήσω όπως θα έπρεπε στον «συμπαθέστατο» κ. ; Pikino, όμως, ο απαράδεκτος τόνος του (που, ενώ δεν λέει τίποτα καλό για τον εαυτό του, περιγράφει εξαιρετικά τον θολό χαρακτήρα του) απαιτεί να πω έστω και δύο πράγματα: ποτέ δεν είμουν Erasmus, είμαι 45 χρονών και εδώ και 26 χρόνια, εκτός από τη δουλειά ως καθηγητής/διδάκτωρ αρχαίων ελληνικών, διεξάγω έρευνα στους τομείς των μεσαιωνικών και νέων ελληνικών, εκτός από τη δουλειά μου ως μεταφραστής (η δουλειά μου και οι οικογενιακές ευθύνες δεν μου επέτρεψαν να εγκατασταίνομαι στην Ελλάδα). Η αξία της δουλειάς μου μιλάει καθ’ εαυτή, και αν και τη γνωρίζατε αναρωτιέμαι αν θα είσαστε σε θέση να την κρίνετε. Σχετικά μ’ αυτά, μπορεί να μου δώσετε μαθήματα ρεμπέτικων θεμάτων, αλλά για τα δημοτικά τραγούδια, σας βεβαιώνω (το δείξατε και σαφέστατα), καθόλου. Και όλος αυτός ο κόπος, πρέπει να πω προς άμυνα όλων των ξένων που δουλεύουμε (και τζάμπα κιόλας!) για να την διατηρούμε την Ελλάδα στον πολιτιστικό χώρο στο εξωτερικό, για αγάπη της χώρας σας. Ο κενός, όμως, ελληνοκεντρισμός σας και το δήθεν ζήλο που δείχνουν άνθρωποι σαν κι εσάς, κ. ; Pikino, απογοητεύουν και τον πιο πρόθυμο. Ενώ νομίζετε ότι «προστατεύετε» τη σημαία κάποιων θαμπών συντηριτικών και εξιδανικευμένων αξιών κάποιας εξιδανικευμένης επίσης ιδεώδους ιδιοσυγκρασίας καταπατάτε την Ελλάδα όταν για να κάνετε αυτό τολμάτε και εισβάλλετε τόσο πρόστυχα σε προσωπικούς τομείς του άλλου χωρίς καν να τον γνωρίσετε. Αναρωτιέμαι εάν σ’αυτή τη φτωχή τόλμη περιορίζονται η αλαζονεία και το αίσθημα της προσωπικής σας αξίας.

Οι φίλοι Agis (κατάφερα και διάβασα τις πρώτες σου σημειώσεις και μου ήταν χρήσιμες) και bil1961 είναι πιο μέσα στον τόνο που περίμενα από τη σελίδα, και τους ευχαριστώ θερμά. Θέλω κι εγώ όμως να επιμένω σε κάτι ακόμα: μίλησα πάντα για τη συμβολική της γλώσσας, και αυτό είναι ανάλυση του ήθους των τραγουδιών. Για τραβεστισμό εννοείται οποιαδήποτε απόπειρα εισβολής στο ανδρικό χώρο φοροντας οποιοδήποτε ανδρικό στοιχείο της ενδυμασίας (στο τραγούδι: «κουσουμάρουνε τραγιάσκες/αντρίκια») η αλλου τύπου (στο «Αν ήμουν άνδρας» η αλλαγή ανόματος, π. χ.). Πίσω από τον «θαυμασμό» κάποιων ρεμπετών για τις γυναίκες που κινούνται ελεύθερα στο χώρο τους υπάρχει κατ’ εμέ και μια κριτική (ασυνείδητη η όχι) στην υπέρβαση τους των όρων των γενών, ανεξάρτητα απο το αν κοιμούνται μαζί τους η όχι η πάνε στον τεκέ μαζί. Αναφορές στό απρεπές: «Κάτσε φρόνιμα, Λιλή, / η μαγκιά δεν ωρελεί. / Δεν ταιριάζουν τέτοια γούστα / σε γοβάκι και σε φούστα» («Η κουρνάζα»). Στα τραγούδια «Το όγδοον θαύμα» (Πετρόπ. σ. 188: μοναχή μου τώρα άνδρας έχω γίνει) και «Αν είμουν άνδρας» αναφέρεται στους τελικούς στίχους η αδυναμία αυτών των γυναικών για να κατακτήσουνε άλλες γυναίκες. Και στο «Γίνομαι άνδρας», στο τέλος, ο Τούντας εξηγείται πολύ σαφώς κατ’ εμέ πώς με την ερωτική λαχτάρα οι μάγκες σπάνε τον τζαμπουκά (αν γράφεται έτσι) της γυναίκας που θέλει να δρα σαν άνδρας στο ανδρικό χώρο. Ο Μητάσκης για να γράψει τη «Βαλεντίνα» σίγουρα άντλησε απ’αυτα τα άλλα προγενέστερα τραγούδια. Επίσης, ερωτικοί υπαινιγμοί και διπλές έννοιες όπως στο τραγούδι «Η Βαρβάρα» ήτανε γνωστοί, ειδικά πριν τη λογοκρισία του Μεταξά. Θαυμασμός, κριτική, ειρωνεία και σάτυρα πάνε συχνά μαζί. Πάντως, φίλοι Agis και bill1961, με πείσατε, και θα εγκαταλείψω αυτή την ερμηνεία που ήταν μόνο αμφίγνωμη υπόθεση που επέβαλα σε σας. Ευχαριστώ.

[Dreamlander]

Η παρούσα ιστοσελίδα, που τόσο όλοι αγαπήσαμε - κάποιοι αγαπάμε ακόμα, είναι φορέας. Ελπίζω να μην έχει κανένας την απορία ποίου πράγματος είναι φορέας. Σαν φορέας λοιπόν, προκειμένου να σταθεί - μιας και στηρίζεται σε μέλη, οφείλει να φιλοξενήσει την εκάστοτε άποψη (εφ' όσον υπάρχει) κάθε μέλους, με δεδομένο φυσικά το ότι δεν προσβάλλεται κάποιος. Η αρχή είναι πως "φιλοξενώ την άποψη" δεν σημαίνει αυτόματα και πως "συμφωνώ με την άποψη".
Είναι αδιανόητο όμως και απορώ πως αυτό επιτρέπεται (από τους διαχειριστές ή/και τους συντονιστές ή/και εμάς τα υπόλοιπα μέλη) να υπάρχουν κριτές (κυριολεκτώ) του καθ' ενός που εκφέρει την άποψη του. Είναι δα τόσο δύσκολο να εκφράσει κάποιος ειρηνικά την διάφωνη άποψη του; Και κυρίως να την εκφράσει χωρίς κρίση;. Ποιός είμαι εγώ που θα κρίνω τα λεγόμενα σου;
Εκτός από την γλώσσα της αγένειας υπάρχει και η γλώσσα της ευγένειας.
Ίσως αγαπητέ Βασίλη (bill1961) είναι πιο απλό απ’ όσο φαίνεται να λυθεί η απορία που εκφράζεις σε άλλο ποστ: «Τι φταίει για τη «δύσκολη» περίοδο που διανύει το site;». Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο επ' αυτού, γιατί φοβούμαι πως κάποιοι θα παρερμηνεύσουν τα λεγόμενα μου. Πάντως, ψηλά - χαμηλά, οι ίδιες φήμες φτάνουν στα αυτιά όλων μας. Ας το κοιτάξουμε ο καθένας απ’ την σκοπιά του.

Η σελίδα είναι ιδέα. Η μάλλον η ιδέα είναι του Μάκη. Η σελίδα είναι"ιδέα" και σαν "ιδέα" που είναι δεν έχει ανάγκη από καδήδες (Θανάση Πίκινε).

[ΑΓΓΕΛΙΚΗ]

Μετα τη θεση του Ηρακλη, οπως την εκφραζει στο προηγουμενο ποστ, ισως το δικο μου να ειναι πλεονασμος, μια που συμφωνω απολυτως.

Φιλε Θαναση (Πικινε), βλεπεις ενα νεο μελος, τον Εκτορα, να εκφραζει μια απορια του με κοσμιο τροπο και μαλιστα να στηριζει το λογο για τον οποιο θετει το ερωτημα. Κανεναν μας δε θιγει με κανενα τροπο. Δεν εχει δικαιωμα να διατυπωσει την αποψη του; Ειναι λογος αυτος για να δεχτει ειρωνικα σχολια; Βλεπεις οτι ολοι απαντουν, ή μαλλον συζητουν, ησυχα και καλα. Χαθηκε ο κοσμος να διατυπωσεις κι εσυ τη δικη σου αποψη σε αναλογο κλιμα; Αλλο ειναι το χιουμορ και αλλο η ειρωνεια.

Θυμαμαι οταν εμπαινα πιο συχνα στο αλλο το φορουμ, ποσο αρνητικη εντυπωση μου ειχε κανει η αντιμετωπιση των ερωτησεων των μελων απο τους παλιοτερους, με μια ανεξηγητη αυστηροτητα, λες και δεχοταν επιπληξη ο ερωτων για την ερωτηση του. Τα ιδια θα κανουμε κι εδω; Και στο κατω κατω, ποιος νομιμοποιειται να απαντα ως αυθεντια και μαλιστα με ειρωνεια;

Για να κλεισω, θεωρω οτι τετοιες ενεργεις (και ενα παραπανω στην παρουσα φαση που η σελιδα περνα μια φαση παρακμης, με πολλα μελη να εχουν ξεκοψει ή να μπαινουν απλα ως επισκεπτες) κανουν μονο κακο. Καλο θα ηταν να ξανασκεφτουμε καποια πραγματα.

ΥΓ: Τα ιδια θα σου ελεγα και αν σε εβλεπα απο κοντα. Δεξου τα σα μια φιλικη παρατηρηση, αυτο ειναι και τιποτε αλλο.

[bill1961]

Απ' όσα ειπώθηκαν, κρατάω, αυτό που είπε η Αγγελική:

Χαθηκε ο κοσμος να διατυπωσεις κι εσυ τη δικη σου αποψη σε αναλογο κλιμα; Αλλο ειναι το χιουμορ και αλλο η ειρωνεια.

Για το Θανάση: Η ουσία της απάντησής σου χάθηκε... και φταίει ο τρόπος. Έχεις κάνει φάουλ και μάλιστα "αντιαθλητικό".

Για τον Ηρακλή: Αν νομίζεις ότι το πρόβλημα της σελίδας είναι "ο Θανάσης", βλέπεις ένα πολύ μικρό κομμάτι του προβλήματος. Αν μη τι άλλο με το Θανάση ξέρεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Δε συμβαίνει το ίδιο με όλους. Και όσον αφορά εκείνο το "ψηλά-χαμηλά" που αναφέρεις, θέλω να ελπίζω πως δεν αναφέρεσαι σε μένα και δεν υπονοείς κάτι...