Το μπερεδάκι (Εσκενάζυ Ρ.)

[pelagia]

Οι τραγουδιστες συνηθιζουν να χαιρετουν τους εαυτους τους, ισως για να ακουγεται
το ονομα τους και κατ` αυτο τον τροπο να γινονται γνωστοι, καθως επισης χαιρετιουνται
και μεταξυ τους η με τους μουσικους για τον ιδιο σκοπο.

[Kokona]

Προφανώς η λέξη που έψαχνες ειναι οι στίχοι του τραγουδιου
Εγω δεν το καταλαβα
Μια χαρακτηριστική περίπτωση αυτοχαιρετισμού των τραγουδιστών ειναι και αυτή του Κάβουρα ο οποίος συνηθιζε να αυτοπροσφωνειται με τη φραση Γεια σου Καβουρα παραπονιάρη. Φυσικά κατι τέτοιο δεν ξέφυγε της προσοχής όσων σχολίαζαν καυστικα αυτο το ειδος μουσικής εκεινη την εποχή. Με ειρωνικό ύφος σχολιάζει το φαινόμενο άρθρο του τύπου της εποχής το οποίο υπάρχει στο βιβλίο του Κώστα Βλησίδη Σπάνια κείμενα για το ρεμπέτικο[/u]

[Krokos]

Merci

[Νίκος Τριήρης]

Έχω την εντύπωση ότι ο βασικός λόγος των προσφωνήσεων των ονομάτων των τραγουδιστών ήταν να κατοχυρώνουν ότι τραγουδούν αυτοί. Έτσι αρκετές φορές το έλεγαν οι ίδιοι ώστε να πιστοποιείται η ταυτότητα του τραγουδιστή συγκρίνοντάς τη με την ίδια φωνή που ακούγεται να τραγουδάει.

[Kokona]

Ευτυχως για μας γιατι αν περιμεναμε να βρουμε δισκους ή αρχεια...
χάθηκαν και τα video clip....

[Νίκος Α. Πολίτης]

Εγώ, Νίκο, νομίζω πως άλλος είναι ο βασικός λόγος για τις προσφωνήσεις: απλά, η έλλειψη του ακροατηρίου που έχουν συνηθίσει από το πάλκο. Αν ήταν αυτό που λές, θα είχαμε πιο συστηματική εμφάνιση προσφωνήσεων, αλλά είναι γνωστό πως αργότερα, στο δίσκο, το όνομα του ερμηνευτή θα εμφανιστεί σίγουρα. Στην πραγματικότητα, ως γνωστόν η Ρίτα και ο Κάβουρας κάνουν συχνότατη χρήση της προσφώνησης στους εαυτούς τους, η Ρόζα σπανιότατα (μήπως ποτέ;) αλλά πολύ συχνά βρίσκεται κάποιος από τους παράγοντες της ηχογράφησης να αναλάβει το ρόλο. Άλλοι δεν προσφώνησαν τους εαυτούς τους ποτέ (Μάρκος) ή σχεδόν ποτέ. Και μην ξεχνάμε και τις περιπτώσεις άλλων συντελεστών, π.χ. Γειά σου Σπύρο με το μπουζουκάκι σου, Γειά σου Περιστέρη, Γειά σου Ογδοντάκη μου (ή Σαλονικιέ μου), που ούτως ή άλλως θα αναφερθεί το όνομά τους ως διευθυντή της ορχήστρας, αλλά και το Γειά σου Μαρίκα (Πολίτισσα) που σίγουρα βγήκε από την καρδιά του Τούντα στο τέλος της ηχογράφησης της Πασαλιμανιώτισσας (μοναδική πραγματικά ερμηνεία) και την άμεση απάντηση της Μαρίκας Γειά σου Τούντα μου με τα γλυκά σου τα τραγουδάκια, γειά σου! που μάλλον έχει έννοια «αποδόσεως των πρωτείων», σε μία υποδειγματική επίδειξη σεμνότητας.

[bill1961]

Κατ' αρχάς ο παράδεισος για κάποιον που ενδιαφέρεται για τις προσφωνήσεις ή τα επιφωνήματα κλπ, είναι οι αμανέδες. Ο αυτοσχεδιαστικός τους χαρακτήρας, επιτρέπει στους τραγουδιστές και τους μουσικούς να αναδείξουν τις ικανότητές τους, οπότε δεν είναι παράδοξο η ύπαρξη των προσφωνήσεων κλπ, που αποτελούν κυρίως ένδειξη θαυμασμού προς τους καλλιτέχνες.
Εξετάζοντας βέβαια χρονολογικά την εξέλιξη των προσφωνήσεων - επιφωνημάτων στις ηχογραφήσεις μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα:

1. Οι καλλιτέχνες στις πρώτες ηχογραφήσεις τους θέλουν να αποτυπώσουν στους δίσκους το κλίμα που επικρατούσε στο πάλκο στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Σας παραπέμπω εδώ στις πρώτες ηχογραφήσεις του Γιώργου Βιδάλη, όπου σε κάποιες η χρήση επιφωνημάτων - προσφωνήσεων κλπ, φτάνει σε σημείο υπερβολής. Ακούστε για παράδειγμα:
α. Το Μποχώρι (Βιδάλης – 1927)
β. Μπαγλαμάδες (Βιδάλης – 1928)
γ. Μανώλης ο χασικλής (Βιδάλης - 1931)
δ.Το Μάγκικο (Καρίπη – Βιδάλης – 1928)
ε. Τι σε μέλει εσένανε (Βιδάλης – 1926)
στ. Μ’ έκαψες (Βιδάλης – 1924)
ζ. Σύρε το πασουμάκι σου (Βιδάλης – 1925)

2. Οι καλλιτέχνες διαφημίζονται μέσω αυτών των προσφωνήσεων. Το κοινό στο οποίο απευθύνονται ακούει τα τραγούδια (και κάποιο σημαντικό ποσοστό αυτού του κοινού δεν είναι σε θέση να διαβάσει) από τους φωνόγραφους στα συνοικιακά καφενεία ή από τους πλανόδιους φωνογραφητζήδες. Ακούει λοιπόν το όνομα ή το παρατσούκλι του καλλιτέχνη, άλλοτε με απλή αναφορά και άλλοτε διανθισμένο με κάθε είδους κοσμητικά:
α. Γεια σου Νούρο!!! Γεια σου Τσανάκο!!! Γεια σου Βαγγελάκι!!! Γεια σου Μήτσο!!! Γεια σου Γρηγοράκη μου Ασίκη, γεια σου!!!
β. Γεια σου Μαργαρώνη με το κανονάκι σου!!! Γεια σου Γιαννάκη Σεβτικιαλή με το βιολί σου!!! Χτύπα το ρε Τζοβενάκι!!!
γ. Γεια σου Λάμπρο με τη λύρα σου!!! Γεια σου Σπυράκι μου, με το μπουζούκι σου!!! Γεια σου Μεμέτη μου με το μπαγλαμά σου!!!
δ. Γεια σου Σαμιωτάκι μου, γεια σου!!! Γεια σου Σαλονικιέ μου!!! Να μου ζήσεις Ογδόντα!!!
ε. Ωχ!, Ωχ! Ρόζα μου!!! Ρόζα μου, εσύ θα μου τα φας όλα τα τάλαρα!!!
δ. Γεια σου παραπονιάρη Κάβουρα!!! Γεια σου παραπονιάρα Ρίτα!!! Γεια σου Ρούκουνα παραπονιάρη!!!
στ. Γεια σου Μαρίτσα μου δερβίση!!! Γεια σου Άννα μερακλού!!! Γεια σου Ρίτα μου μάγκισσα!!!
ζ. Γεια σου ντερβίση μου Στελλάκη!!! Γεια σου Ογδοντάκη μερακλή!!! Γεια σου ζεϊμπεκλή μου Ζαχαρία!!!
η. Μπράβο Μπάτη!!! Γεια σου αδερφάκι Στράτο!!! Γεια σου Μάρκο μου χρυσοχέρα!!! Γεια σου Ανέστη, μαύρη γάτα!!!

3. Από τα μέσα της δεκαετίας του '30, όταν οι Σμυρνιοί εξαφανίζονται από τη δισκογραφία, και έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται γνωστοί στο Πανελλήνιο οι καλλιτέχνες του Πειραιώτικου στυλ του ρεμπέτικου, οι προσφωνήσεις στους δίσκους αραιώνουν, και εξαφανίζονται τελείως στις τελευταίες προπολεμικές αλλά και στις μεταπολεμικές ηχογραφήσεις, για να επανέλθουν πολύ αργότερα με την πληθωρική Μαρίκα Νίνου.