Το κοίταξα τελικά και δυστυχώς το λεξικό (το οποίο φημίζεται για τις σπάνιες λέξεις που μπορεί να βρεί κάποιος σε αυτό) δεν περιλαμβάνει καμία από τις πιθανές λέξεις (άν όντως υπάρχουν) που αναφέραμε.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού, προτείνω πρόγραμμα αναγνώρισης φωνής, προκειμένου τουλάχιστον να καταλήξουμε στους φθόγγους (και για το νόημα/ετυμολογία βλέπουμε μετά....).
Σαν της Ωρηάς το κάστρο - Ρίτα Αμπατζή
-
Δημήτρης Ν.
- More than 50 posts user
- Δημοσιεύσεις: 67
- Εγγραφή: 09 Νοέμ 2007 02:18 pm
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι
-
Νίκος Α. Πολίτης
- More than 150 posts user.
- Δημοσιεύσεις: 170
- Εγγραφή: 30 Μαρ 2005 08:39 pm
- Τοποθεσία: Αθήνα
Ναι, Νίκο. Πλέον μόνο εκεί καταλήγω κι εγώ.Νίκος Α. Πολίτης έγραψε:Δεν έχω ακούσει το τραγούδι (στη συγκεκριμένη εκτέλεση) και δεν μπορώ να λάβω ουσιαστικά μέρος στη συζήτηση. Άν όμως πράγματι λέει "φράγκα με τα ρεμπαπλιά" πιθανόν να υπονοείται γαλλικό (χρυσό;) φράγκο, που από την γαλλ. επανάσταση και μετά έγραφε "Republique Francaise".
Μετά τιμής, Χασκίλ Στέλλα:)
άσ' ένα γύρο απόψε στην αγκαλιά σου
Τελικά όπως συνήθως συμβαίνει, ήταν πολύ απλό:
Σαν της Ωριάς το κάστρο, κάστρο δεν ειδά,
τέτοιο κάστρο δεν ειδά, Φράγκα με τα ρεμπαπιά.
Αντιγραφή από Ελευθεροτυπία:
[Πολύτιμες πληροφορίες για τις ορχήστρες στα χρόνια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα και κατοπινά δίνει στα «Στρατιωτικά Ενθυμήματα» ο Νικόλαος Κασομούλης:
«Εγώ λαλούσα το μπουζούκι λεγόμενον, ο Χριστ. τον ταμπουράν με δύο τέλια, ο Σπ. Μίλου το φλάουτο, άλλοι άλλα όργανα ευμετακόμιστα, μπουλγάρια, ρεμπάπια». Σε γλέντι, που γίνεται το Πάσχα του 1822: «...αποφασίσαμεν να συμφωνήσωμεν τα λαλούμενα οπού ήξευρεν να παίξη ο καθείς εξ ημών και να δοξάσωμεν τον Θεό με ταις ποτήραις. Ο Γούλας έπαιξε το σιαρκί, ο Τόλιος το ριμπάμπι, ο Διαμαντής όλα -πλην έπαιξε το βιολί τότες- και εγώ το μπουζούκι».
«Να συμφωνήσωμεν τα λαλούμενα» πρέπει να είναι η παλιότερη αναφορά, και αναμφίβολα η ομορφότερη έκφραση, για το κούρδισμα της λαϊκής ορχήστρας. Ο Ν. Κασομούλης περιγράφει και μια άλλη γιορτή με τη συμμετοχή στρατευμένων: «Ο Γεωργούλας Παλαιογιάννης (εκατόνταρχος της χιλιαρχίας) λαλούσεν πολλά γλυκά τον βαγλαμάν, ο Παλαιοκώστας το βουζούκι και άλλοι (της χιλιαρχίας κατώτεροι αξιωματικοί) με λιουγκάρια και ικετέλια, ακολουθούντες αυτούς, προξενούσαν την μεγαλύτερην ηδονή στους Ελληνες συναδέλφους των».
Το ικετέλι είναι δίχορδος ταμπουράς, το σιαρκί άλλο είδος ταμπουρά, το ριμπάμπι, μονόχορδο, το οποίο παίζεται με δοξάρι. Κατά τον Βιλοτό (1807), ο ταμπουράς των Βουλγάρων λέγεται μπουλγαρί. Είναι διαδεδομένος στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου τον λένε λιογκάρι ή γιογκάρι, άλλα και στην Κρήτη, όπου συχνά αναφέρεται και ως κρητικός ταμπουράς. Στην Κρήτη, έως σήμερα, τον ονομάζουν μπουλγαρί και γράφει σημαντική ιστορία στο λαϊκό αστικό τραγούδι.]
Τώρα γιατί ‘ρεμπαπιά’ και όχι ‘ρεμπάπια’, για τον ίδιο λόγο που λέει ‘ειδά’ και όχι ‘είδα’.-
Λέξεις για ψάξιμο ρεμπάπια ριμπάπι ριμπάμπι ribab rebab[/b]
Σαν της Ωριάς το κάστρο, κάστρο δεν ειδά,
τέτοιο κάστρο δεν ειδά, Φράγκα με τα ρεμπαπιά.
Αντιγραφή από Ελευθεροτυπία:
[Πολύτιμες πληροφορίες για τις ορχήστρες στα χρόνια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα και κατοπινά δίνει στα «Στρατιωτικά Ενθυμήματα» ο Νικόλαος Κασομούλης:
«Εγώ λαλούσα το μπουζούκι λεγόμενον, ο Χριστ. τον ταμπουράν με δύο τέλια, ο Σπ. Μίλου το φλάουτο, άλλοι άλλα όργανα ευμετακόμιστα, μπουλγάρια, ρεμπάπια». Σε γλέντι, που γίνεται το Πάσχα του 1822: «...αποφασίσαμεν να συμφωνήσωμεν τα λαλούμενα οπού ήξευρεν να παίξη ο καθείς εξ ημών και να δοξάσωμεν τον Θεό με ταις ποτήραις. Ο Γούλας έπαιξε το σιαρκί, ο Τόλιος το ριμπάμπι, ο Διαμαντής όλα -πλην έπαιξε το βιολί τότες- και εγώ το μπουζούκι».
«Να συμφωνήσωμεν τα λαλούμενα» πρέπει να είναι η παλιότερη αναφορά, και αναμφίβολα η ομορφότερη έκφραση, για το κούρδισμα της λαϊκής ορχήστρας. Ο Ν. Κασομούλης περιγράφει και μια άλλη γιορτή με τη συμμετοχή στρατευμένων: «Ο Γεωργούλας Παλαιογιάννης (εκατόνταρχος της χιλιαρχίας) λαλούσεν πολλά γλυκά τον βαγλαμάν, ο Παλαιοκώστας το βουζούκι και άλλοι (της χιλιαρχίας κατώτεροι αξιωματικοί) με λιουγκάρια και ικετέλια, ακολουθούντες αυτούς, προξενούσαν την μεγαλύτερην ηδονή στους Ελληνες συναδέλφους των».
Το ικετέλι είναι δίχορδος ταμπουράς, το σιαρκί άλλο είδος ταμπουρά, το ριμπάμπι, μονόχορδο, το οποίο παίζεται με δοξάρι. Κατά τον Βιλοτό (1807), ο ταμπουράς των Βουλγάρων λέγεται μπουλγαρί. Είναι διαδεδομένος στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου τον λένε λιογκάρι ή γιογκάρι, άλλα και στην Κρήτη, όπου συχνά αναφέρεται και ως κρητικός ταμπουράς. Στην Κρήτη, έως σήμερα, τον ονομάζουν μπουλγαρί και γράφει σημαντική ιστορία στο λαϊκό αστικό τραγούδι.]
Τώρα γιατί ‘ρεμπαπιά’ και όχι ‘ρεμπάπια’, για τον ίδιο λόγο που λέει ‘ειδά’ και όχι ‘είδα’.-
Λέξεις για ψάξιμο ρεμπάπια ριμπάπι ριμπάμπι ribab rebab[/b]
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος fakk την 03 Μαρ 2009 02:02 pm, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
