Τι σου κάνει μια ταστιέρα από κανονάκι!

Σε μαθαίνει όλους τους δρόμους! Αλοιώς ξέχασέ το.
Συνήθως οι ταστιέρες κατασκευάζονται από κάποιο σκληρό ξύλο για να αντέχουν στη φθορά του παιξήματος (μαόνι, τριανταφυλλόξυλο, έβενο), και σήμερα και τότε αν υπηρχε διαθεσημότητα τέτοιων υλικών, αλλοιώς με ότι πιο σκληρό υπήρχε.
Ας μας πεί κάποιος τί είναι μια ταστιέρα από κανονάκι, αν γνωρίζει, και με ποιό μαγικό τρόπο, τοποθετώντας την σε ένα έγχορδο, γίνεσαι αυθεντία στους δρόμους. Πρέπει δηλαδή να αρχήσουμε να διαλάμε όποιο κανονάκι βρήσκουμε και να πριονίζοζουμε τα ξύλα του σε σχήμα ταστιέρας για ότι έγχορδο γουστάρουμε?
Το μέγεθος της κοτσάνας που ακούει κανείς καμιά φορά από συντελεστές του ρεμπέτικου είναι απαράδεκτο και σε αυτό φταίει τα μέγιστα η απληροφόρητη και ανεύθυνη δημοσιογραφία και η ανειδίκευτη "ρεμπετολογία" που τους έκανε πρώτη προσέγκιση, χωρίς θέληση και ικανότητα να διερευνήσει πιο προσεχτικά τα λεγόμενά τους.
Όσο για τον Μάρκο, σαφώς διαφαίνεται η αντιπάθεια του Στελάκη, αλλά ήταν ή όχι δεξιοτέχνης, δημιούργησε ή όχι σχολή, όλοι από τα τραγούδια του περνάμε στις αναζητήσεις μας με το τρίχορδο και όχι μόνο για να μάθουμε, αλλα και για να γλεντήσουμε. Φανταστήτε σήμερα μια ρεμπετοβραδυά δίχως ούτε ένα τραγούδι του. Πάντα κάτι θα μας λείπει!
Οπότε ας έχουμε πάντα υπ' όψην μας τα πραγματικά μεγέθη των ανθρώπων που έφτιαξαν το ρεμπέτικο όταν διαβάζουμε εκείνα τα πρώτα συναξάρια της "ρεμπετολογίας" της δεκαετίας το '80.
Μεγάλος σαν εκτελεστής ο Στελάκης, δε λέω, αλλά τη μουσική την έφτιαξαν όπως πάντα οι μουσικοί. Και όσο για τις δικές του επιδόσεις στην κιθάρα (που θα κριτικάρει το Μάρκο ο άσχετος), παραπέμπω κι' εγώ στις αναμνήσεις της Αγγέλας Παπάζογλου στην ανθολογία του Σχορέλη.