Χορός στο ρεμπέτικο τραγούδι

[Νίκος Τριήρης]

Ομολογώ πως ούτε και γω εισπράττω το συγκεκριμένο χορό ως προϊόν "λόγιας χορογραφίας".

Τυχαίνει να είμαι φίλος με τον Αριστείδη τον Κουλουριώτη αρκετά χρόνια και τον έχω δει αρκετές φορές να χορεύει τόσο σε γλέντια όσο και σε χορευτικές παραστάσεις. Ξεκαθαρίζω ότι δεν υποστηρίζω το φίλο μου, αλλά αυτό που κάνει καθώς και τους δασκάλους του που του έδειξαν αυτό το χορό, οι οποίοι εργάζονται στο Λύκειο Ελληνίδων Σαλαμίνας.

Για να είμαστε περισσότερο κατανοητοί με τα νοήματά μας προς αποφυγή παρερμηνειών διευκρινίζω ότι αντιλαμβάνομαι τον όρο "λόγια χορογραφία" ως μία στημένη και εκτός ύφους προσπάθεια μίμησης ενός αυθεντικού χορού από ανθρώπους που ανήκουν σε κύκλους άλλους από αυτούς που αντιπροσωπεύει ο χορός αυτός. Στην προκειμένη χωρίς συναίσθημα, στιβαρότητα, ουσιαστική μέθεξη παρά μόνο με αποστήθιση βημάτων και τέλος πάντων χωρίς να το νοιώθουν. Αν ήταν μουσική θα φανταζόμουν πχ. τη Μαρία Φαραντούρη να τραγουδάει ρεμπέτικα.

Το Λύκειο Ελληνίδων και η Δόρα (με όμικρον) Στράτου αποτέλεσαν τους μόνους πυρήνες διάσωσης όλων των ελληνικών χορών και μάλιστα χωρίς κρατικές επιχορηγήσεις για πολλά χρόνια. Το έργο τους στηρίχτηκε στη καταγραφή των χορών όπως χορεύονται σε κάθε τόπο σε αντίθεση με πολλές σύγχρονες ιδιωτικές (και μερικές δημοτικές) σχολές, οι οποίες μαθαίνουν τους χορούς με νοοτροπία μπαλέτου ή ευρωπαϊκών χορών ή χορογραφίας ή εντυπωσιασμού.

[faidra]

Ο Νίκος ο Τριήρης έχει απόλυτο δίκιο στα όσα προανέφερε.
Χορεύω κι εγώ στο Λύκειο Ελληνίδων 14 χρόνια και όντως τίποτα δεν είναι ούτε λόγιο (για όνομα Θεού!) ούτε στημένο χορογραφικά. Αντίθετα, η μόνιμη προτροπή, είναι να βγαίνει στους χορευτές έκφραση και συναίσθημα.
Κανένας δεν χορεύει εποπτεύοντας τα βήματά του, και μετρώντας τα, κανένας
δεν υπολογίζει το ύψος που θα πρέπει να έχουν τα μπράτσα του σηκωμένα ή
τον διασκελισμό του, κοιτάζοντας κλεφτά τους διπλανούς του συν-χορευτές.
Θα ήταν από αστείο έως γελοίο.
Ειδικά για χορούς όπως ο ζεϊμπέκικος και ο Κουλουριώτικος χασάπικος ο οποίος σημειωτέον, είναι ο πλέον δύσκολος χορός σε βήματα, σε έκφραση και απόδοση !!!
Το Λύκειο Ελληνίδων δεν προσλαμβάνει χορευτές τύπου "μπαλέτου" για να διδάξουν βήματα όπου εκεί θα ήταν και το στημένο.
Πηγαίνει επί τόπου σε περιοχές της Ελλάδος και μαθαίνει τα βήματα και τους χορούς από ΝΤΟΠΙΟΥΣ και ηλικιωμένους κατοίκους που ξέρουν και πώς να χορέψουν και πώς να σταθούν στο χορό χωρίς φανφάρες και άλλες γραφικότητες ! Και πάντα αυτό που προέχει είναι το τί βγαίνει από μέσα σου αφού ο χορός είναι "η κάθετη έκφραση των οριζόντιων επιθυμιών μας" για να το θέσω και πιο ποιητικά!
Άρα το "λόγιο" και το "στημένο" είναι άνευ ουσίας. Ειλικρινά.

[tsaparis]

Γεια χαρά σε όλη την παρέα!

Καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ το φίλο Χάρη (REBET) για τη "διαφήμιση", αν και δεν επιθυμούσα να γίνει κάτι τέτοιο.

Φίλε ΑΝΤΩΝΑΣ η πηγή σου ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσες να βρεις και μάλιστα με έπιασες αδιάβαστο μιας και δεν το είχα τσεκάρει αυτό στο site Δήμου Σαλαμίνας. Είναι ό,τι ακριβώς ισχύει για την ιστορία της Σαλαμίνας σχετικά με τους χορούς και τις παραδοσιακές στολές που φορούσαν κατά βάση οι άντρες, αφού για τις γυναίκες ήταν μόνο δυο: μία η νυφική (επίσημη) και μία η καθημερινή που είναι κατά βάση όπως όλες οι στολές που υπήρχαν σε όλη την Αττική.

Φίλε Μάκη (max) το ζεϊμπέκικο της Σαλαμίνας δεν είναι χορογραφία με την έννοια που επικρατεί σήμερα. Δηλαδή δεν κάθισε και το επινόησε κάποιος ¨"Μεταξόπουλος", αλλά είναι χορός από παλιά. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχουν και στίχοι (δεν ξέρω αν έχουν γίνει τραγούδι) του ‘Τρελάκια’ που μιλάει για έναν χορευτή ξακουστό από τη Σαλαμίνα και το ζεϊμπέκικο.

Το ζεϊμπέκικο της Σαλαμίνας είναι χορός που είναι καταγεγραμμένος στην οικογένεια των ζεϊμπέκικων, όπως ο καρσιλαμάς και το απτάλικο. Στην οικογένεια αυτή είναι και το ζεϊμπέκικο της Κύπρου (που χορευόταν επίσημα και από γυναίκες).
Για τους μουσικούς της παρέας και αυτούς που γνωρίζουν από ρυθμούς, καρσιλαμάς και απτάλικο ανήκουν στην κατηγορία των ζεϊμπέκικων και είναι εννιάρια με δικό τους μέτρο. Αυτοί ως χοροί έχουν βήματα καταγεγραμμένα. Τώρα αν ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για τα βήματα, να σημειώσω ότι γνωρίζω κάμποσα τσάμικα, στερεοελλαδίτικα, μακεδονικά, κοζανίτικα. Το ζεϊμπέκικο της Σαλαμίνας είναι ως ζεϊμπέκικο και αυτό εννιάρι και χορεύεται στο ρυθμό του πεταχτού (νέου) ζεϊμπέκικου και είναι από όσο γνωρίζω το μόνο που χορεύεται σε αυτό το μέτρο και έχει βήματα. Δεν είναι αυτοσχεδιαστικός χορός. Υπάρχει ένα βασικό βήμα και στη συνέχεια κατόπιν συνεννοήσεως των χορευτών επιλέγεται ποια φιγούρα θα εκτελεστεί. Το βασικό βήμα γίνεται όταν οι χορευτές γυρνούν γύρω-γύρω, και αφού γίνει η συνεννόηση όταν ζυγώνουν μεταξύ τους, επιλέγουν ποια φιγούρα θα ακολουθήσει. Ακόμα να συμπληρώσω ότι το ζεϊμπέκικο της Σαλαμίνας χορεύεται από δύο άτομα και πάνω ως ομαδικός χορός, όπου ο κάθε χορευτής κάνει τα ίδια βήματα με τους άλλους (έχω δει παλαιότερα να χορεύεται από τέσσερις τοπικούς χορευτές). Εδώ μάλιστα έγκειται και η διαφωνία μου με πολλούς ανθρώπους που μελετούν και γνωρίζουν τα ρεμπέτικα και τους χορούς του ρεμπέτικου, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο ζεϊμπέκικος είναι καθαρά αυτοσχεδιαστικός χορός. Δεν διαφωνώ εντελώς αλλά θα ήθελα να συμπληρώσω ότι στη Σαλαμίνα έχει βήματα και μια βόλτα στην Κούλουρη είμαι σίγουρος ότι θα τους κάνει να το ξανασκεφτούν. Εάν βρεθεί κάποιος σε ένα γλέντι θα δει ότι όλοι χορεύουν τα ίδια!!! Θα ήθελα να πω ότι είναι χορός που έμαθα από παλαιότερους, καλή τους ώρα εκεί ψηλά, και τελειοποιήθηκε στις ταβέρνες και στα γλέντια. Ακόμα στο σύλλογο που είμαι 15 χρόνια χορευτής, Λύκειο Ελληνίδων παράρτημα Σαλαμίνας, σας διαβεβαιώνω ότι όλοι οι χοροί που μαθαίνουμε έχουν προέλθει από την ίδια διαδικασία και φτάνουν σε εμάς από τους δάσκαλους τον σχολών με μεγάλη αγάπη και μεγαλύτεροι προσοχή ως προς την αυθεντικότητα.


Τελειώνοντας να μην ξεχάσουμε από που ξεκίνησε η συζήτηση. Δεν ήταν για το ζεϊμπέκικο της Σαλαμίνας αλλά για τους χορούς γενικά και γιατί χάθηκαν. Πολύ θα ήθελα να ακούσω την γνώμη και άλλων περί αυτού.

Υ.Γ. Κύριε Νίκο Α. Πολίτη θα ήθελα να διευκρινίσετε τί εννοείτε στο παραπάνω σας σχόλιο.
"Πάντως, Αντώνα μου, το ζεϊμπέκικο που είδαμε στο βιντεάκι ήταν σαφώς προϊόν λόγιας χορογραφίας"

[Νίκος Α. Πολίτης]

Το ότι οι Κουλουριώτες είναι χορευταράδες κανείς δεν το αμφισβητεί. Ο χορός που είδαμε στο βιντεάκι θα ήταν αυθεντικός και μάλιστα πολύ ωραίος, αν δεν υπήρχε αυτός ο τέλειος συντονισμός των δύο χορευτών. Αν κάποιος λέει «μακάρι να χόρευαν όλοι έτσι», εγώ το λέω δέκα φορές. Και πολλές φορές, στο παρελθόν, έχω θαυμάσει τους Κουλουριώτες στο χορό τους, στην ίδια την πρωτεύουσά τους.

Ο χορός που θαύμασα είναι ο ζεϊμπέκικος, όπως εξελίχτηκε στην αστική Ελλάδα του 20ού αιώνα: ένας αυτοσχεδιαζόμενος χορός από έναν χορευτή κάθε φορά, χωρίς βασικά βήματα και με πολλές φιγούρες. Εκτός από αυτόν, υπάρχουν σε αρκετές ελληνικές ή ελληνόφωνες περιοχές και μορφές του ζεϊμπέκικου που χορεύονται από δύο, τέσσερις ή και περισσότερους χορευτές, με προκαθορισμένα βήματα και φιγούρες. Στους χορούς αυτούς τα βήματα είναι απλούστερα από εκείνα που είδα στο βιντεάκι, για το λόγο ότι πρέπει όλοι οι χορευτές να χορεύουν συντονισμένα και φυσικά χωρίς προσυνεννοήσεις.

Είναι αδύνατον να χορευτεί ένας χορός όπως στο βιντεάκι χωρίς όχι μόνο προσυνεννόηση, αλλά και εκτεταμένες πρόβες. Τέτοιος τέλειος συντονισμός δεν βγαίνει αλλοιώς. Δεν λέω βέβαια ότι τα παιδιά κάθησαν και χορογράφησαν το κομμάτι. Από όσα κατέθεσαν οι ίδιοι και οι φίλοι τους εδώ θα μπορούσα, ως μη Κουλουριώτης, να υποθέσω ότι κάποιοι άλλοι, παλαιότεροι, το έκαναν αυτό προγενέστερα. Άκρως ενδιαφέροντα λοιπόν τα όσα παρετέθησαν και είναι πιθανόν να έχουμε εδώ τη γένεση ενός καινούργιου λαϊκού χορού (δεν είναι υποχρεωτικό ένας λαϊκός χορός να έχει κάποιες εκατονταετίες στην πλάτη του για να ονομαστεί έτσι). Ειδικά η έξυπνη, πραγματικά, προσυνεννόηση είναι φαινόμενο μοναδικό, απ’ ότι ξέρω, στον ελληνικό χώρο. Σε μία εργασία μου για το ζεϊμπέκικο, όπως χορεύεται στην Ελλάδα, κατέληγα με τούτη την παράγραφο:


Με τον ζεϊμπέκικο όμως έγινε κάτι πολύ σημαντικότερο: ένας γνήσιος και από αιώνες πατροπαράδοτος πολεμικός χορός της φυλής των Ζεϊμπέκων στην δυτική Τουρκία, χορός με πολύ αυστηρά καθορισμένο τυπικό, ενδυμασίες, ρυθμική αγωγή, μουσικές φόρμες, έδοσε γένεση σε έναν γνήσιο αστικό λαϊκό χορό της Ελλάδας, εστιασμένο στην προσωπική έκφραση του χορευτή πλέον και όχι στις κοινωνικές ανάγκες, και αυτό μέσα σε ένα έντονα φιλελεύθερο χορογραφικό περιβάλλον. Ένα χορό που γεννήθηκε, εξελίχτηκε και μορφοποιήθηκε σε λιγότερο ίσως από μισό αιώνα, που όμως αγαπήθηκε και χορεύεται ακόμα και σήμερα (με όλες βεβαίως τις αρνητικές επιπτώσεις της εποχής μας) σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν και γλεντούν Έλληνες. Και το σπουδαιότερο: είναι ένας χορός που αφέθηκε να εξελιχθεί μόνος του, χωρίς την παραμικρή λόγια ή εμπορική παρέμβαση. Ένα κοινωνικό και χορογραφικό φαινόμενο για το οποίο δεν έχω υπόψη μου, μέσα στον 20όν αιώνα, άλλο τέτοιο παράδειγμα πουθενά στον κόσμο.

Ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσω την παράγραφο αυτή, μετά από όσα έμαθα σήμερα.

[Γιωργος Κουκος]

(ξανά)Χαίρετε όλοι φίλοι της σελίδας!

Αναγκάζομαι σα συνεχίσω αυτό το πόστ παρόλο που με το προηγούμενο νόμισα πως ήμουν κατανοητός. Δυστυχώς η ευτυχώς το ζεϊμπέκικο δεν είναι μόνο ένα. Ίσως αυτό το γεγονός να μας υποδεικνύει πως δεν προέρχεται από την ίδια σημειολογική και σημασιακή βάση. Ίσως δεν είναι όλα τα ζειμπεκικα φτιαγμένα από τους ζεϊμπέκηδες. Ζειμπεκικα στην μουσική ονομάζονται όλα όσα ‘κάθονται’ πάνω στα 9/8. Και το απταλικο ανήκει στην οικογένεια των ζεϊμπέκικων. Κατά κάποιους ακόμα και ο καρσιλαμάς. Μα τα χόρευαν όλα τούτα ευτουνοι οι ζεϊμπέκηδες άραγε? Απταλικος καρσιλαμάς, παλιός ζεϊμπέκικος, νέος , καμηλιερικος κλπ κλπ. Όλοι έχουν τα δικά τους αυτούσια ονόματα και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ίσως να βοηθούσε να λέμε πως ο χορός των δυο παλικαριών λέγεται Κουλουριωτικος πρώτα και ζεϊμπέκικος συνάμα καθώς ‘κάθεται’ πάνω στα 9/8. Δεν πρόκειται όμως για τον χορό των ζεϊμπέκηδων ούτε έχει ελευθέρα βήματα. Ίσως εκεί να βρίσκεται η παρεξήγηση. Ανήκει στους παραδοσιακούς χορούς εκείνους που μαθαίνονται από τους παλαιοτέρους στους νεότερους. Ας πάρουμε για παράδειγμα κάποιους πιο ενδεδειγμένους και γνωστους..Το χασάπικο η το τσαμικο.Εχουν σαφή βήματα και ανά περιοχή διαφέρουν αλλά η βάση είναι η ίδια. Έχοντας υπ’οψη τούτο είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως δεν χρειάζεται πρόβα για δυο χορευτές που μιλούν την ίδια ‘γλώσσα’. Αν πάει κανείς σε πανηγύρι στο Μεσοτοπο θα δει κάτι γέρους να χορεύουν δυο και τρεις μαζί απταλικα, τέλεια συγχρονισμένοι. Λέτε να κάνανε πρόβα πριν από το πανηγύρι? Χρειάζεται να ξανά αναφέρω πως τα παιδία που ειδατε μεγάλωσαν μαζί. Όσο για το συντονισμό αυτό και μόνο τα λέει όλα. Αξίζει να γίνει ένας παραλληλισμός με τους οργανοπαίχτες. Πόσες φορές έχουμε δει έμπειρους μουσικούς να συναντιούνται για πρώτη φορά και να παίζουν σαν να παίζουν χρόνια μαζί?. Ίσως οι φίλοι μουσικοί της σελίδας να κατανοούν ευκολότερα.(συγχωρέστε με οι μη οργανοπαιχτες..ενα παραδειγματάκι μονάχα..) Πολλές απαντώ και είμαι σίγουρος γι’αυτό. Πόσες φορές έχουμε δει μουσικούς να παίζουν για πρώτη φορά μαζί και όχι μόνο να συντονίζονται απόλυτα αλλά να ‘τζαμαρουν’ μαζί όπως λένε στην μουσική γλώσσα (να αυτοσχεδιάζουν όντας συντονισμένοι). Λιγότερες αλλά πάλι το έχουμε δει. Γιατί λοιπόν να μην πιστεύουμε πως μπορεί κάλλιστα να γίνεται το ίδιο σε έναν χορό που έχει βήματα και χορεύεται αυθεντικά από τοπικούς χορευτές οι οποίοι παρεμπιπτόντως συμβαίνει να γνωρίζονται σαν αδέρφια? Το αποτέλεσμα που βλέπετε στο βίντεο είναι κάτι που όχι μόνο δεν ήταν προσχεδιασμένο αλλά (ξανάλεω) φτιάχτηκε επί τόπου!! Και βέβαια δεν πρόκειται για έναν καινούριο λαϊκό χορό αλλά για κάποιον που είναι παλαιός ξεχασμένος και πολύ σπάνιος. Όπως ανέφερε και ο ίδιος ο χορευτής παλαιοτέρα χορευοταν και σε τετράδες. Τόσο έξυπνα φτιαγμένος ώστε να μπορούν οι χορευτές κάθε φορά που ζυγώνουν μεταξύ τους να κανονίζουν τι θα κάνουν αμέσως μετά. Κατέχω άλλο ένα βίντεο όπου χορεύουν 4 μαζί σε ένα μαγαζί της Αθηνάς. Επί τόπου, μόνο με μεράκι για πάρτη τους και χωρίς παραστάσεις. Θα προσπαθήσω να το ανεβάσω και τότε πείτε μου αν δείτε κάτι διαφορετικό. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα τέλειου συγχρονισμού γιατί για αυτούς που κατέχουν είναι εύκολο. Είναι απλά από τις φορές που οι άνθρωποι αφουγκράζονται ο ένας τον άλλον και αναπνέουν τον ίδιον αέρα. Αυτό το χάρισμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι όταν θέλουν να συνεννοηθούν χωρίς πολλές παρόλες και πελαγοδρομίες. Η κουβέντα ‘μακάρι να χόρευαν όλοι έτσι’ εκεί θέλει να σταθεί. Τα βήματα τα μαθαίνουν ολοι..και γω και συ κι ο παρακεί. Το τζαμαρισμα μετράει.. η συν-νόηση. Σάμπως καλά τα λέγαν οι παλιοί!

Ευχαριστώ

[AGIS]

Συμφωνα με τα γραφόμενα σε σχετικό άρθρο του Θ. Κοροβίνη στο τ.5 του περιοδικού "λαϊκό τραγούδι", στη μικρασιατική εκδοχή του χορού των ζεϊμπέκηδων <<Συνηθέστερος είναι ο ομαδικός από το μοναχικό τρόπο χορευτικής εκτέλεσης του ζεϊμπέκικου. Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι οι εφέδες, όταν έπαιζαν ζεϊμπέκικα τραγούδια στο βουνό, τα χόρευαν πάντοτε μόνοι τους, ένας - ένας, ποτέ δυο - δυο ή ομαδικά>> {*}
...
<<...μπορούμε να διακρίνουμε τις εξής κατηγορίες:
1) Ζεϊμπέκικοι που χορεύονται από έναν χορευτή.
2) Ζεϊμπεκικοι που χορεύονται από δυο ή τέσσερις χορευτές.
3) Ζεϊμπεκικοι που χορεύονται από έξι ή περισσότερους χορευτές.
4) Ζεϊμπέκικοι που χοεύονται μόνο από άντρες.
5) Ζεϊμπέκικοι που χορεύονται μόνο από γυναίκες.
6) Ζεϊμπέκικοι που χορεύονται από μικτές ομάδες αντρών κι γυναικών...>>
(ακολουθούν ακόμα 11 κατηγορίες σε αυτή την ταξινόμηση: κυκλικοί, στο γόνατο, βαριοί, γιουρούκικοι, που τραγουδιούνται, που εκτελούνται αποκλειστικά με νταούλι και ζουρνά, που εκτελούνται από ορχήστρα -με σάζι, τζουρά, μπαγλαμά, που εκτελούνται μόνο από ένα σάζι συνήθως μακρυμάνικο, που εκτελούνται με κλαρινέτο, γκιρνατά, μπορού και νταούλι, που εκτελούνται με δυο κουτάλια, που εκτελούνται με δυο ζουρνάδες και ένα ή δυο νταούλια).

Ονομασίες του μικρασιατκού ζεϊμπέκικου επίσης πολλές. Ενδεικτικά μερικές: βαρύς ζεϊμπέκικος, αθάνατος ζεϊμπέκικος, αρπαζλί, της Περγάμου, χαρμανταλί, του Κορδελιού, βουνίσιος, διπλός, τετραπλός, του Γκουβεντέ, του Μπενγκί, των πέντε κεφαλοχωριών, του κρύου πηγαδιού, του Αϊδινιού, της θημωνιάς, δυο δάκτυλα, συντροφικός, του τσακιτζή, του μπουλουκιού, ένα δάχτυλο, πηδηχτός γενιτσάρικος, του τράγου, της Άγκυρας, του Καβασάρ, του μαντηλιού, του τιμωρημένου, του Κοτζά Αράπ, του Γιουρούκ Αλή, αστραφτερός, κά.

Υπάρχει επίσης ένα κεφάλαιο με εκδοχές των Γκαζιμιχάλ, Τσαρούχη, Βελούδιου, Ταχτσή για τη σχέση του Ελληνικού με τον ζεϊμπέκικο της Μικράς Ασίας και με ερωτήματα που τίθενται για καταγωγές κι επιδράσεις του ζεϊμπέκικου χορού.
Πάντως ξεκαθαρίζεται ότι ο ζεϊμπέκικος των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, όπως και των Ελλήνων της Ιωνίας, χορεύεται εκτός από ζευγάρια (άντρας - γυναίκα) και ομαδικά από αντρικές ή γυναικείες ή και μικτές ομάδες.

{*} Λέω εγώ τώρα χαριτολογώντας, ότι ίσως από αυτό το χορό των εφέδων προέρχεται κι ο γνωστός μας μοναχικός "μάγκικος" ζεϊμπέκικος χορός, δεδομένου ότι όλοι οι μάγκες ήταν αρχηγοί -κάτι σαν τους εφέδες δηλαδή- αρχηγοί χωρίς στρατό βέβαια, αλλά αυτό δεν θα είχε και τόση σημασία όταν σηκώνονταν να χορέψουν.

[AGIS]

Υπάρχει επίσης στο παραπάνω μια αναφορά στο ρυθμό του μικρασιατικού ζεϊμπέκικου:

<<Η μουσική που συνοδεύει το χορό έχει εννέα μέτρα και η σειρά τους ειναι: 9/16, 9/8, 9/4, 9/2. Τα πιο βαριά μέτρα είναι τα 9/4 και 9/2. Ο αργός ζεϊμπέκικος είναι 9/4 (2+2+2+3+3/4) και ο γρήγορος ζεϊμπέκικος είναι 9/8 (2+2+2+3/8 ).
Στην παραδοσιακή του εκτέλεση η χρονική διάρκεια του ζεϊμπέκικου είναι περιορισμένη γι' αυτό και στην Τουρκία όταν κάποιος μακρυγορεί συνηθίζουν να τον διακόπτουν και να του λένε "κόφτο να γίνει αϊδίνικο">>