Ανθολογία τραγουδιών του Τσιτσάνη από τον Χριστιανόπουλο

[pelagia]

<< ο Σωτηρης εγραψε ... >> ...

"Δηλαδή θα το δυσφημεί (δυσφημώντας βασικότατους συντελεστές του) μια ζωή και ξαφνικά θα μας παρουσιάζει κάτι "καλό" και θα τον επιβραβέυουμε αγοράζοντάς το; Ε, όχι! Εγώ πραγματικά εύχομαι να πάει άπατος... "
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Σωτηρη μου ,

η τελευταια ευχη σου λιγο δυσκολο να πετυχει τον ποιητη ...':oops:'
παντα οταν πινει , συνηθιζει το "ασπρος πατος" ...':twisted:'

Υ.Σ. προσεξε σε ανυποπτο χρονο , μη παραλαβεις βιβλιο του , διοτι πληροφορηθηκα ,
οτι καποιος φαν του , προκειται να αγορασει 2-3 ντουζινες και θ` αρχισει το μοιρασμα ...

[Alcibiadis]

Υ.Γ. Έχω βαρεθεί τους "και καλά ρεμπετολόγους". Αυτό μας έλειπε να δημιουργηθούν και κλάδοι εξειδίκευσης: "Τσιτσανολόγοι", "Μαρκολόγοι", "Χατζηχρηστολόγοι" κ.λ.π. Έλεος!!!!

Σωτήρη σε ποιο κλάδο ανήκει ο Φέρρης;;

[Alcibiadis]

<<...Από εκεί και πέρα εγώ έκανα κάτι επιπλέον για να αποδείξω πόσο καλός ήταν. Πέταξα τις σαβούρες και κράτησα 187 τραγούδια. Γιατί ο Τσιτσάνης είχε γράψει 700. Υπερβολικά πολλά!>>

θεωρεί λοιπόν ο Χριστιανόπουλος ότι τα υπόλοιπα 500 τραγούδια του Τσιτσάνη είναι σαβούρα!
με τι κριτίριο;
ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ!!
ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ;

[AGIS]

θεωρεί λοιπόν ο Χριστιανόπουλος ότι τα υπόλοιπα 500 τραγούδια του Τσιτσάνη είναι σαβούρα!
με τι κριτίριο;
ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ!!
ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ;

Εγώ από ένα σημείο κι έπειτα δεν μπαίνω σε τόσο εξωνυχιστικό έλεγχο της κάθε λέξης. Μπορεί με τον τρόπο αυτό, ακόμα και με τη λέξη σαβούρα, να εννοεί ότι ο Τσιτσάνης έγραψε 500 τραγούδια της σειράς ή μέτρια ή απλώς καλά -κατά τα κριτήρια του κρίνοντος βέβαια- και 200 αριστουργήματα.
Θα μου πεις γιατί θα πρέπει να γινόμαστε ερμηνευτές του τρόπου που εκφράζεται καθένας, επειδή παραχωρεί στον εαυτό του αυτή την ελευθεριότητα στον τρόπο έκφρασης. Έλα ντε! Αλλά τέλος πάντων, λέω καλό είναι να αφήνει κανείς καμιά κουβέντα να πέφτει και χάμω. Τι να πω, μιλά κι ο Χριστιανόπουλος με τη δική του ελαφρότητα. Δεν είναι και ο πάπας στο φινάλε φινάλε, ώστε να παίρνει ή ώστε να δίνει το"χρίσμα". Και τελικά αυτό το "χρίσμα" ποιος το παιρνει γενικά κι από ποιόν;

[Pikinos]

Παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι διάφορες ερμηνείες που δώσατε για το λινκ, αν και ο λόγος που το έστειλα ήταν για να σταθούμε στην αρχή της συνέντευξης, ότι δλδ ο καθείς κρίνει επειδή ακριβώς είναι αυτός που είναι, και αντίστροφα κρίνεται γι αυτά που λέει.

Εν γένει, αποδεικνύεται περίτρανα και πάλι η εμμονή στα μεγέθη και τα "ιερά και όσια" ("μεγάλος ο Τσιτσάνης, Θεός ο Μάρκος, υψίστη η Παπαγιαννοπούλου") αντί για τις ποιότητες που έχει να επιδείξει ο καθένας.

Σε καμμία περίπτωση (mpletsa και ΘΑΝΑΣΗ) δεν έστειλα το λινκ για να ακουστεί η γνώμη τρίτων για τον Χριστιανόπουλο, ειδάλλως θα σας παρέπεμπα απευθείας στο τρίτο βίντεο. Έπειτα, αυτοί που γνωρίζουν την "Ανθολογία", ξέρουν ότι υπάρχουν και κάποιες σελίδες με ανθολογημένα τα άξια του Χριστιανόπουλου (κι ας μην τα ξέρεις φίλε Σωτήρη).

Νομίζω ότι αυτοί που έπιασαν καλύτερα το σκεπτικό ήταν:

ο ΘΑΝΑΣΗΣ: Ο Χριστιανόπουλος έβγαλε ένα βιβλίο καλό ή κακό για τον Τσιτσάνη και μένει να το ξεφυλλίσουμε σε κάποιο βιβλιοπωλείο και αν νομίζουμε ότι μας καλύπτει το αγοράζουμε .

ο Alcibiadis: Ας διαβάσουμε λοιπόν αυτό το περιβόητο βιβλίο και έπειτα ας αποφανθούμε αν αξίζει το κόπο να τόχουμε στη βιβλιοθήκη μας. Αλλιώς υπάρχουν και κάδοι ανακύκλωσης......

και ο bill1961 (πριν ακόμα ποστάρω το λινκ): Όσο για το βιβλίο του Χριστιανόπουλου, θα το δούμε και τα ξαναλέμε.

και: Από όλα όσα λέει ο Πετρόπουλος κρατάω κάτι που εκφράζει απόλυτα και τις δικές μου απόψεις (και όχι μόνο για τον Τσιτσάνη):

"Ο Τσιτσάνης υπήρξε μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά όχι ημίθεος, όπως τον βλέπει ο κύριος Χριστιανόπουλος".

αν και τα παραπάνω λόγια του Πετρόπουλου αποτελούν για μένα κακό παράδειγμα, καθότι το "μεγάλος" απορρίπτεται εκ πρωιμίου, το δε "ημίθεος" είναι για γέλια.

Ο δε -πραγματικά συμπαθής- AGIS, δεν εισέπραξε νομίζω τίποτα από το βίντεο.

Για να καταλήξετε (εγώ έβγαλα τα συμπεράσματά μου), πιστεύω ότι θα πρέπει να εξερευνήσετε και την άλλη όψη του νομίσματος: τί γίνεται με τους διαφόρους "λογίους" που θεοποιούν τους καλλιτέχνες; Χαρακτηριστική πχ η κλινική περίπτωση του ψυχασθενούς Σώτου Αλεξίου.

Στοιχηματίζω δε, ότι στα ίδια θα καταλήξετε...φαύλος κύκλος!

ΥΓ Όσο για την pelagia, τη γυναίκα που σκοτώνει, κι εγώ λυπήθηκα τα μάλα, δίχως όμως να θέλω το κακό της. Έτσι, πήρα τις βαλίτσες μου ανά χείρας και βγάζοντας την μάσκα, γύρισα το κλειδί στην πόρτα. Εκεί ακριβώς, που να μου κοβότανε το χέρι, έβαλα στο mp3 τους Μιλάνους και τον Τσομίδη σκεπτόμενος σοβαρά την παρθενική μου απόπειρα αυτοκτονίας!

[AGIS]

Pikinos, κι εγώ σε συμπαθώ αλλά ειλικρινά, εισέπραξα από το βίντεο ότι όση προσπάθεια κι αν κάνει ο Ρένος Αποστολίδης να αποκαθηλώσει τον Καζαντζάκη από το σταυρό της λογοτεχνικής του αξίας ("για καρπαζιές" ο Καζαντζάκης, έλεος ρε παιδιά, λίγο αυτοσυγκράτηση, λίγο μέτρο!) δεν το καταφέρνει. Και δεν θα το κατάφερνε κι αν ακόμα έλεγε τα διπλάσια και τα τριπλάσια λόγια.
Και εισέπραξα επίσης, ότι ούτε του Ρένου Αποστολίδη η λογοτεχνική αξία (όχι με την οικονομική έννοια εννοείται) ανεβαίνει χάρη στο μέγεθος της λογοτεχνικής αξίας που "αποκαθήλωσε" με εκατόν δεκα πέντε λέξεις.
Όπως και ο Χριστιανόπουλος ούτε δράμι αξίας δεν προσθέτει στον εαυτό του με το να πει την Παπαγιαννοπούλου μετριότατη κλπ κλπ (καλά για το "κουμάσι" δεν το συζητάω - φαντάζεσαι να μιλάγαμε έτσι εδώ πέρα μεταξύ μας χαβαλές που θα γινότανε; ) .

[AGIS]

Και για να συνεχίσω: Η ευκολία του να κάθεσαι απέναντι σ' ένα μικρόφωνο κι έναν δημοσιογράφο που σε κοιτάει ερωτικά περιμένοντας την επόμενη σκανδαλώδη φράση σου είναι αρκετή για να ενδώσεις (στον δημοσιογράφο και στην παρορμητικότητα του λόγου σου).
Στην πραγματικότητα όμως αυτή η συμπεριφορά, η ναρκισευτική, πρέπει να ειδωθεί όχι με ένα μαρκούτσι ως συνομιλητή αλλά με το εκάστοτε κρινόμενο πρόσωπο ως-ει-παρόν (καλό το δικηγορίστικο; ) στο "πάνελ".
Εκεί -υπό τύπο τηλεοπτικών παραθύρων- θα φαινόταν περισσότετρο η ξεφτίλα του τύπου που γυρνά προς το διπλανό "παράθυρο" αναφωνώντας "άντε ρε κουμάσι, ασήμαντη", ή του άλλου που θα στρεφόταν στο απέναντι παράθυρο φωνάζοντας "είσαι για καρπαζιές ρε!"