Ο φθισικός (Γαβαλάς Σ)

Μάνα, με λένε φθισικό, μου λέν’, πως δε θα ζήσω,

[μεσ’ στης Πεντέλης τα βουνά, θα πα’ να κατοικήσω.]]

Θα εύρω σπήλαιο βαθύ, να ‘ναι πίσσα σκοτάδι,

[να βρίσκουμαι, μανούλα μου, από ζωής στον Άδη.]]

Κι εκεί, μανούλα μου γλυκιά, θα κατοικώ μονάχος

[κι ο σύντροφός μου θα ‘ναι αυτός, ο αραχνιασμένος βράχος.]]

Εκεί, μανούλα μου γλυκιά, εις το υγρό το χώμα,

[εκεί, θα αφήσω κόκαλα, ζωή, ψυχή και σώμα.]]