Μάγισσα κακιά (Φραντζεσκοπούλου)

Μου 'δωσες την καρδούλα σου, να 'χω για περιβόλι

μου χάρισες τη νιότη σου αχ, να 'ναι δική μου όλη.

Περιβολάρη μ' έκανες εσύ, στα κάλλη τα δικά σου

και με το δάκρυ ο άμοιρος, αμάν, βρε μάγισσα κακιά

και με το δάκρυ πότιζα, εγώ την εμορφιά σου.

Γιατί λοιπόν αχάριστη, μου πήρες πια τη χάρη

[και στα δροσάτα κάλλη σου, άλλαξες περβολάρη.]]

Τώρα με τα γινάτια σου, μου 'καψες την καρδιά μου

και κάρβουνο την έκανες, αχ, μέσα στα σωθικά μου.

Σκίσε λοιπόν τα στήθη μου εσύ, και πάρε τα κομμάτια

παρ' την καρδιά μου άπονη, αμαν και μάγισσα κακιά

πάρτη να βάφεις πάρτηνα, τα δυό σου πλάνα μάτια.

Και όσο αίμα χύνεται, απ' της καρδιάς τα φύλλα,

[πάρτο να βάφεις, μάγισσα, τα ψεύτικά σου χείλια.]]