Δερβισάκι ζωντοχήρα

Δεν ξεύρω γιατί πάντοτε, να είμαι λυπημένος

και η αιτία είσαι εσύ, που θα χαθώ, καημένος.

Μ’ αυτή την άσπλαχνη καρδιά, πως μ’ έχεις κατηντήσει,

το έλεός σου κάνε πια, πριν η ζωή μου σβήσει.

Αγάπησέ με να χαρώ και όχι να λυπούμαι,

σ’ αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά, έλα μαζί να ζούμε.

Τότε θα πάψουν οι καημοί και της καρδιάς ο πόνος,

π’ απέκτησα για σε σκληρά και κλαίγω πάντα μόνος.