ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Δημοσιεύτηκε: 24 Αύγ 2016 01:41 pm
Ξεκινώ σήμερα μια νέα ενότητα που την ονόμασα "Χρονογραφήματα" που σκοπό έχει την παρουσίαση κειμένων όπως εκδόθηκαν στην εποχή τους και αφορούν το αντικείμενο της σελίδας μας. Ιστορικά κείμενα που εκδόθηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες εποχής.
Το πρώτο ανέβασμα αφορά την περίφημη ΜΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ που στεγάστηκε για πολλά χρόνια στο θέατρο "ΔΕΛΦΟΙ" επί των οδών Αχαρνών και Ηπείρου γωνία.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο «Αθηναϊκό Ημερολόγιο» το 2003 (Εκδόσεις Φιλιπόττη) και αφορά επιστολή που έστειλε ο Χρήστος Πύρπασος (Πυρπασόπουλος).
Ποιος είναι όμως ο Χρήστος Πύρπασος;
Είναι αυτός που έγραψε το 1936 στην εφημερίδα 'Η Εθνική" το περίφημο κείμενο "Η ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΘΕΤΑΣ ΤΩΝ «ΡΕΜΠΕΤΙΚΩΝ" και μας το παρουσίασε στην σελίδα μας ο Κ.Βλησίδης (αεροκωπηλάτης).
Εδώ το κείμενο του Βλησίδη.
viewtopic.php?f=89&t=5118
Το παραπάνω κείμενο που μας παρουσίασε ο Κ.Βλησίδης ο Χ.Πύρπασος το έγραψε σε ηλικία 22 ετών λίγους μήνες μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά.
Ο Χρήστος Πύρπασος υπήρξε μαθητής του ΑΤΤΙΚ και στο κείμενο που ακολουθεί μας περιγράφει μοναδικά την ΜΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ.
Ο Χ.Πύρπασος έγραψε στίχους σε πολλά τραγούδια που πέρασαν στην δισκογραφία 78 στροφών.
Περισσότερα για τον Χρ.Πύρπασο εδώ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF ... E%BF%CF%82
Ακολουθεί το κείμενο του.
Η ΜΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ
«Στην οδό Αχαρνών και γωνία Ηπείρου ήταν το θέατρο «Δελφοί», όπου είχε εγκατασταθεί η ιδιότυπη αυτή θεατρική στέγη, η «Μάντρα».
Στην πρόσοψή της ήταν γραμμένες μερικές χιουμοριστικές επιγραφές, όπως «Αγαπάτε τα ζώα, τον εαυτό σας και τον Αττίκ», «Απαγορεύεται η είσοδος στους κοντούς!» κλπ.
Πλάι στο ταμείο και πάνω σ’ ένα μικρό μπαλκονάκι ήταν μια κούκλα, ομοίωμα του Αττίκ, σε υπόκλιση και με (πλατύ) χαμόγελο.
Στο ταμείο μαζί με το εισιτήριο σού έδιναν ένα μικρό κρίκο. Τι θα χρησίμευε; Θα το μάθετε στην συνέχεια.
Στα σκηνικά, στην σκηνή του θεάτρου υπήρχαν ανοιγμένοι … τενεκέδες πετρελαίου. Στην μέση ένα πιάνο με ουρά. Μπροστά από την ράμπα το «κουτί» παραπόνων που έριχναν τα κωμικά τους ερωτήματα οι θεατές στα οποία απαντούσε ο Αττίκ με πολύ χιούμορ.
Ακόμα λίγο έξω από την ράμπα υπήρχε ένα μακρύ καδρόνι με μια σειρά από λεπτές βεργούλες με αριθμούς που χρησίμευαν για την … ψηφοφορία των θεατών στους διάφορους διαγωνισμούς. Και οι διαγωνισμοί ήταν το «κλου», δηλαδή γινόταν … το σώσε!
Επιτυχία σημείωνε ο αγώνας «Ταχυμακαρονοφαγίας». Στην σκηνή σε μικρά τραπεζάκια πάνω στα οποία υπήρχε πιάτο με ένα μακρύ μονοκόμματο μακαρόνι που οι διαγωνιζόμενοι το … καταβρόχθιζαν με ταχύτητα. Τον πιο γρήγορο τον βράβευαν με τον κρίκο τους οι θεατές!
Μα κι ο «Διαγωνισμός γάμπας» είχε πολύ κέφι. Ανέβαιναν οι διαγωνιζόμενες στην σκηνή με κλειστή την αυλαία για να μην αναγνωριστούν. Έτσι ανέβαινε η αυλαία λίγο, τόσο όσο να φαίνονται μόνο οι γάμπες τους, που ήσαν αριθμημένες. Έτσι η πιο όμορφη που συγκέντρωνε τους περισσότερους κρίκους, έπαιρνε και το πρώτο βραβείο.
Μα υπήρχαν κι άλλοι διαγωνισμοί: Απαγγελίες οκτάστιχων, ανεκδότων, αλλά και προφορικοί διαγωνισμοί όπου ο Αττίκ έθετε ένα ερώτημα κι όποιος απαντούσε σωστά έπαιρνε και το βραβείο. Ανάμεσα στους βραβευθέντες ήμουνα κι εγώ. Στην ερώτηση τι βραβείο θα δίναμε στην πιο άσχημη γυναίκα, απάντησα στην γαλλική γλώσσα: «Νο-μπελ!» και πήρα βραβείο!
Αλλά ας δούμε τώρα και το κυρίως πρόγραμμα.
Ο Αττίκ εκτός από τις ανεπανάληπτες συνθέσεις, από το διπλό σφύριγμα που συνόδευε παίζοντας πιάνο, εκτός από το πηγαίο του χιούμορ, ήταν … ταλεντοερευνητής!
Έτσι ανεκάλυπτε ταλέντα μικρών μελλοντικών αστεριών. Ανάμεσα σ’ αυτά τα ταλέντα ήταν η περίφημη Λουΐζα Ποζέλι, η Ζωή Νάχη, η Ντιριντάουα, η Καλή Καλό, η Λέλα Μιτσούκο και άλλες πολλές.
Αυτές οι μικροσκοπικές υπαρξούλες ήταν και οι πρωταγωνίστριες της «Μάντρας» αυτές τις παρουσίαζε με ενθουσιασμό τις συνόδευε στο πιάνο και τις έγραφε και τραγούδια.
Ποιος από μας δεν τραγούδησε τ’ ανεπανάληπτα τραγούδια του, την «Παπαρούνα» του που την είχε ερμηνεύσει η ανακάλυψή του, η Λουΐζα Ποζέλι, το «Είδα μάτια» που είχε γράψει για την πρωταγωνίστρια του θεάτρου Μαρίκα Φιλιππίδου, το «Κι όμως», το δραματικό «Οργανάκι», το «Αν βγουν αλήθεια», το «Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες», το «Τα καημένα τα νειάτα» και τόσα και τόσα άλλα και τα όμορφα, τα ρομαντικά, τα (ερωτικά) τραγούδια του, που όταν, ή εκείνος τα τραγουδούσε παίζοντας ο ίδιος πιάνο, ή όταν τα τραγουδούσαν τ’ αστέρια του που τα συνόδευε στο πιάνο, ή ακόμα όταν άρχιζε το καταπληκτικό του διπλοσφύριγμα, πόσο άρεσαν στο κοινό, που ειλικρινά τον λάτρευε. Μα και πόσα και πόσα από τ’ αστέρια του χτες δεν του χρωστάνε την ακτινοβολία τους…
Η Λουΐζα Ποζέλι, η Νινή Ζαχά, η Ζωή Νάχη, η Καλή Καλό, η Καίτη Ντιριντάουα (Οικονόμου), η Λίλιαν Λυζ (αυτές είναι από τα παιδιά θαύματα). Κι έπειτα η μεγάλη μας Δανάη η Στρατηγοπούλου, που αργότερα εξελίχθηκε σε ποιήτρια και συγγραφέα με δεκάδες βιβλία, η Κάκια Μένδρη με την ιδιότυπη εκφραστική φωνή, η γοητευτική Αγγέλα Λυκιαρδοπούλου που έκανε καριέρα στην Αμερική. Και άλλες… Και άλλες…»
Αλλά και πολλοί άρρενες αστέρες του χτες είναι μαθητές του Αττίκ.
Μεταξύ αυτών είναι ο ντιζέρ Τώνης Πάις, ο μίμος και μεταμορφωτής Ανδρέας Ζουλάς, που ο Αττίκ τον βάφτισε Ζαζά επειδή εμιμείτο καταπληκτικά την Ζαζά Μπριλάντη. Αλλά κι ως Ιμπέριο Αρζεντίνα, ο Ζαζάς γνώρισε μεγάλη επιτυχία και περισσότερη εντύπωση προξένησε ο πανύψηλος Ζαζάς όταν συνεργαζόταν με την Νάνα Αποστολάκη. Ήταν η καλλίτερη κωμική ατραξιόν των βαριετέ. Αλλά και στον τομέα των παρουσιάσεων, δηλαδή των κονφερανσιέ, ο αξέχαστος δάσκαλος παρουσίασε λίγα από τ’ αστέρια της κονφεράνς.
Συγκεκριμένα οι τρεις πρώτοι κονφερανσιέ που παρουσίασε στην θρυλική του «Μάντρα» ήταν ο ποιητής Ορέστης Λάσκος με την βροντώδη φωνή του που απαγγέλει στίχους από τις σελίδες του «Αγριόχηνες» κι αργότερα με την σατυρική του επιτυχία «Βρε-κε-κεξ κουάξ κουάξ Ντούτσε Ντούτσε είσαι βλαξ». (Αργότερα θριάμβευσε στο «Αλκαζάρ») του Μίμη Τραϊφόρου που ήταν και ο μόνος επαγγελματίας διπλωματούχος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που εξελίχθηκε αργότερα σε δυναμικό θεατρικό συγγραφέα με σύζυγό του την Σοφία Βέμπο. Ο τρίτος των «ανακαλύψεων» ήταν ο υποφαινόμενος Χρήστος Πύρπασος με την τριπλή ιδιότητα «ποιητή-ηθοποιού-δημοσιογράφου».
Κατόπιν παρουσιάσθηκε μαζί μας ο ετοιμόλογος Γιούλης και ο κύκλος των κονφερανσιέ του Αττίκ έκλεισε με το «τζιτζίκι της Μάντρας», τον πολύ μορφωμένο Φίλωνα Αρία.
Αυτοί είναι οι μαθητές κονφερανσιέ του Αττίκ.
Όσον αφορά τον Γιώργο Οικονομίδη, τον πνευματωδέστατο συνάδελφο, αυτός δεν είναι «ανακάλυψη» της «Μάντρας».
Ο Αττίκ όταν μετά το κλείσιμο του θεάτρου του εργάστηκε για λίγο ως τραγουδιστική ατραξιόν στο βαριετέ «Πεύκα» του Ζαππείου, τότε συνεργάστηκε με τον φτασμένο ήδη Γιώργο Οικονομίδη, ο οποίος είχε κατόπιν μεγάλη εξέλιξη.
Εκεί, λοιπόν, στο βαριετέ «Πεύκα», παρουσίασε ακόμη μια μικρούλα, την τελευταία από τις μαθήτριες παιδί-θαύμα Λέλα Μιτσούκο, που τόσο γρήγορα εξελίχθηκε σε βεντέτα του ελαφρού τραγουδιού με θρίαμβο εδώ και στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο Αττίκ, ο κοσμαγάπητος τροβαδούρος της Αθήνας, ο ρομαντικός συνθέτης, ο μεγάλος δάσκαλος.
Τα σόλα του Αττίκ στα τραγούδια του και ιδιαίτερα στο διπλό του σφύριγμα το μοναδικό, ήταν το κάτι άλλο.
Όμως το τόσο ενδιαφέρον πρόγραμμα της αξέχαστης «Μάντρας» του Αττίκ, το συμπλήρωναν οι θεατές καλλιτέχνες, ηθοποιοί και συγγραφείς, που κάθε βράδυ γιόμιζαν το θεατράκι της οδού Αχαρνών και διασκέδαζαν τους θεατές του Αττίκ, αλλά και τον … εαυτό τους!
Έτσι πότε ανέβαιναν στην σκηνή να κάνουν κάποιο νουμεράκι ή πείραζαν κεφάτα τον Αττίκ που κι εκείνος όμως δεν τους χάριζε κάστανα. Μα τους απαντούσε με πολύ χιούμορ!
Ανάμεσά στους … έκτακτους συνεργάτες του Αττίκ ήταν και ο πνευματωδέστατος Μίμης Γιαννουκάκης, ο πολυτάλαντος Αλέκος Σακελλάριος που έπαιζε και φυσαρμόνικα με την … μύτη κι έλεγε τα πιο πικάντικα ανέκδοτα, οι νεαροί ποιητές Κώστας Κοκόροβιτς, Κώστας Κοφινιώτης, η τόσο ετοιμόλογη Μαριάννα Αννίνου, οι συγγραφείς Δημήτρης Μπόγρης, Γ. Ασημακόπουλος και άλλοι.
Μα κι ο Τίμος Μωραϊτίνης ήταν τακτικός θαμώνας της «Μάντρας» που είχε μάλιστα γράψει στο «Κυτίο παραπόνων» ένα πείραγμα σχετικά με τον τίτλο «Μάντρα Αττίκ». Έγραψε λοιπόν: «Γιατί Αττίκ το έκανες μ’ άντρα και όχι θηλυκό;».
Μα και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που αποτελούσαν το μόνιμο κοινό του αξέχαστου αυτού θεάτρου, έπαιρναν μέρος στο πρόγραμμα με πολύ, πολύ κέφι.
Έτσι ο Αττίκ είχε και πολύ δυναμικό … δωρεάν καλλιτεχνικό πρόγραμμα!
Τον Αύγουστο του 1944, δηλαδή πριν 60 χρόνια περίπου, κι έπειτα από κάποιο κανιβαλικό φέρσιμο ξένου στρατιώτη της Κατοχής έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος Αττίκ! Έφυγε ο τροβαδούρος, ο ρομαντικός συνθέτης που τα τραγούδια του τα ανεπανάληπτα τραγουδιούνται ακόμα. Έφυγε ο μεγάλος δάσκαλος που τόσα και τόσα από τ’ αστέρια του χτες χρωστάνε την ακτινοβολία τους. Γιατί εκείνος τ’ ανακάλυψε, τα πρωτοπαρουσίασε στην θρυλική του «Μάντρα» και γνώρισαν, τα περισσότερα απ’ αυτά τ’ αστέρια, διεθνή καριέρα.
Αυτός ήταν ο αξέχαστος Κλέων Τριανταφύλλου, ο κοσμαγάπητος Αττίκ, που στα στερνά του, για ν’ αντέξει την πείνα της Κατοχής, που δεν ήταν δυνατόν να εργασθεί καλλιτεχνικά πια, είχε γίνει μικροπωλητής.
Έτσι, ένα πρωινό του Αυγούστου 1944, επιβαίνοντας του ποδηλάτου του, του έκανε έλεγχο ένας αγριωπός κι απάνθρωπος οπλίτης του στρατού Κατοχής. Τον έβρισε σκαιότατα και με μια κλωτσιά τον γκρέμισε από το ποδήλατό του…
Κι ο μεγάλος καλλιτέχνης μας, μην αντέχοντας τον εξευτελισμό, το ίδιο βράδυ, έφυγε από την πρόσκαιρη ζωή, αδειάζοντας το κουτί των ηρεμιστικών που έπαιρνε για να μπορέσει να χορτάσει τον ύπνο του… Εξήντα χρόνια χωρίς τον Αττίκ!».
Το παραπάνω κείμενο το άντλησα από το περιοδικό «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας» υπό τον τίτλο «Φιλαδελφειώτες και Μαδυτινοί έχουν γράψει…».
Το πρώτο ανέβασμα αφορά την περίφημη ΜΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ που στεγάστηκε για πολλά χρόνια στο θέατρο "ΔΕΛΦΟΙ" επί των οδών Αχαρνών και Ηπείρου γωνία.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο «Αθηναϊκό Ημερολόγιο» το 2003 (Εκδόσεις Φιλιπόττη) και αφορά επιστολή που έστειλε ο Χρήστος Πύρπασος (Πυρπασόπουλος).
Ποιος είναι όμως ο Χρήστος Πύρπασος;
Είναι αυτός που έγραψε το 1936 στην εφημερίδα 'Η Εθνική" το περίφημο κείμενο "Η ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΘΕΤΑΣ ΤΩΝ «ΡΕΜΠΕΤΙΚΩΝ" και μας το παρουσίασε στην σελίδα μας ο Κ.Βλησίδης (αεροκωπηλάτης).
Εδώ το κείμενο του Βλησίδη.
viewtopic.php?f=89&t=5118
Το παραπάνω κείμενο που μας παρουσίασε ο Κ.Βλησίδης ο Χ.Πύρπασος το έγραψε σε ηλικία 22 ετών λίγους μήνες μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά.
Ο Χρήστος Πύρπασος υπήρξε μαθητής του ΑΤΤΙΚ και στο κείμενο που ακολουθεί μας περιγράφει μοναδικά την ΜΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ.
Ο Χ.Πύρπασος έγραψε στίχους σε πολλά τραγούδια που πέρασαν στην δισκογραφία 78 στροφών.
Περισσότερα για τον Χρ.Πύρπασο εδώ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF ... E%BF%CF%82
Ακολουθεί το κείμενο του.
Η ΜΑΝΤΡΑ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚ
«Στην οδό Αχαρνών και γωνία Ηπείρου ήταν το θέατρο «Δελφοί», όπου είχε εγκατασταθεί η ιδιότυπη αυτή θεατρική στέγη, η «Μάντρα».
Στην πρόσοψή της ήταν γραμμένες μερικές χιουμοριστικές επιγραφές, όπως «Αγαπάτε τα ζώα, τον εαυτό σας και τον Αττίκ», «Απαγορεύεται η είσοδος στους κοντούς!» κλπ.
Πλάι στο ταμείο και πάνω σ’ ένα μικρό μπαλκονάκι ήταν μια κούκλα, ομοίωμα του Αττίκ, σε υπόκλιση και με (πλατύ) χαμόγελο.
Στο ταμείο μαζί με το εισιτήριο σού έδιναν ένα μικρό κρίκο. Τι θα χρησίμευε; Θα το μάθετε στην συνέχεια.
Στα σκηνικά, στην σκηνή του θεάτρου υπήρχαν ανοιγμένοι … τενεκέδες πετρελαίου. Στην μέση ένα πιάνο με ουρά. Μπροστά από την ράμπα το «κουτί» παραπόνων που έριχναν τα κωμικά τους ερωτήματα οι θεατές στα οποία απαντούσε ο Αττίκ με πολύ χιούμορ.
Ακόμα λίγο έξω από την ράμπα υπήρχε ένα μακρύ καδρόνι με μια σειρά από λεπτές βεργούλες με αριθμούς που χρησίμευαν για την … ψηφοφορία των θεατών στους διάφορους διαγωνισμούς. Και οι διαγωνισμοί ήταν το «κλου», δηλαδή γινόταν … το σώσε!
Επιτυχία σημείωνε ο αγώνας «Ταχυμακαρονοφαγίας». Στην σκηνή σε μικρά τραπεζάκια πάνω στα οποία υπήρχε πιάτο με ένα μακρύ μονοκόμματο μακαρόνι που οι διαγωνιζόμενοι το … καταβρόχθιζαν με ταχύτητα. Τον πιο γρήγορο τον βράβευαν με τον κρίκο τους οι θεατές!
Μα κι ο «Διαγωνισμός γάμπας» είχε πολύ κέφι. Ανέβαιναν οι διαγωνιζόμενες στην σκηνή με κλειστή την αυλαία για να μην αναγνωριστούν. Έτσι ανέβαινε η αυλαία λίγο, τόσο όσο να φαίνονται μόνο οι γάμπες τους, που ήσαν αριθμημένες. Έτσι η πιο όμορφη που συγκέντρωνε τους περισσότερους κρίκους, έπαιρνε και το πρώτο βραβείο.
Μα υπήρχαν κι άλλοι διαγωνισμοί: Απαγγελίες οκτάστιχων, ανεκδότων, αλλά και προφορικοί διαγωνισμοί όπου ο Αττίκ έθετε ένα ερώτημα κι όποιος απαντούσε σωστά έπαιρνε και το βραβείο. Ανάμεσα στους βραβευθέντες ήμουνα κι εγώ. Στην ερώτηση τι βραβείο θα δίναμε στην πιο άσχημη γυναίκα, απάντησα στην γαλλική γλώσσα: «Νο-μπελ!» και πήρα βραβείο!
Αλλά ας δούμε τώρα και το κυρίως πρόγραμμα.
Ο Αττίκ εκτός από τις ανεπανάληπτες συνθέσεις, από το διπλό σφύριγμα που συνόδευε παίζοντας πιάνο, εκτός από το πηγαίο του χιούμορ, ήταν … ταλεντοερευνητής!
Έτσι ανεκάλυπτε ταλέντα μικρών μελλοντικών αστεριών. Ανάμεσα σ’ αυτά τα ταλέντα ήταν η περίφημη Λουΐζα Ποζέλι, η Ζωή Νάχη, η Ντιριντάουα, η Καλή Καλό, η Λέλα Μιτσούκο και άλλες πολλές.
Αυτές οι μικροσκοπικές υπαρξούλες ήταν και οι πρωταγωνίστριες της «Μάντρας» αυτές τις παρουσίαζε με ενθουσιασμό τις συνόδευε στο πιάνο και τις έγραφε και τραγούδια.
Ποιος από μας δεν τραγούδησε τ’ ανεπανάληπτα τραγούδια του, την «Παπαρούνα» του που την είχε ερμηνεύσει η ανακάλυψή του, η Λουΐζα Ποζέλι, το «Είδα μάτια» που είχε γράψει για την πρωταγωνίστρια του θεάτρου Μαρίκα Φιλιππίδου, το «Κι όμως», το δραματικό «Οργανάκι», το «Αν βγουν αλήθεια», το «Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες», το «Τα καημένα τα νειάτα» και τόσα και τόσα άλλα και τα όμορφα, τα ρομαντικά, τα (ερωτικά) τραγούδια του, που όταν, ή εκείνος τα τραγουδούσε παίζοντας ο ίδιος πιάνο, ή όταν τα τραγουδούσαν τ’ αστέρια του που τα συνόδευε στο πιάνο, ή ακόμα όταν άρχιζε το καταπληκτικό του διπλοσφύριγμα, πόσο άρεσαν στο κοινό, που ειλικρινά τον λάτρευε. Μα και πόσα και πόσα από τ’ αστέρια του χτες δεν του χρωστάνε την ακτινοβολία τους…
Η Λουΐζα Ποζέλι, η Νινή Ζαχά, η Ζωή Νάχη, η Καλή Καλό, η Καίτη Ντιριντάουα (Οικονόμου), η Λίλιαν Λυζ (αυτές είναι από τα παιδιά θαύματα). Κι έπειτα η μεγάλη μας Δανάη η Στρατηγοπούλου, που αργότερα εξελίχθηκε σε ποιήτρια και συγγραφέα με δεκάδες βιβλία, η Κάκια Μένδρη με την ιδιότυπη εκφραστική φωνή, η γοητευτική Αγγέλα Λυκιαρδοπούλου που έκανε καριέρα στην Αμερική. Και άλλες… Και άλλες…»
Αλλά και πολλοί άρρενες αστέρες του χτες είναι μαθητές του Αττίκ.
Μεταξύ αυτών είναι ο ντιζέρ Τώνης Πάις, ο μίμος και μεταμορφωτής Ανδρέας Ζουλάς, που ο Αττίκ τον βάφτισε Ζαζά επειδή εμιμείτο καταπληκτικά την Ζαζά Μπριλάντη. Αλλά κι ως Ιμπέριο Αρζεντίνα, ο Ζαζάς γνώρισε μεγάλη επιτυχία και περισσότερη εντύπωση προξένησε ο πανύψηλος Ζαζάς όταν συνεργαζόταν με την Νάνα Αποστολάκη. Ήταν η καλλίτερη κωμική ατραξιόν των βαριετέ. Αλλά και στον τομέα των παρουσιάσεων, δηλαδή των κονφερανσιέ, ο αξέχαστος δάσκαλος παρουσίασε λίγα από τ’ αστέρια της κονφεράνς.
Συγκεκριμένα οι τρεις πρώτοι κονφερανσιέ που παρουσίασε στην θρυλική του «Μάντρα» ήταν ο ποιητής Ορέστης Λάσκος με την βροντώδη φωνή του που απαγγέλει στίχους από τις σελίδες του «Αγριόχηνες» κι αργότερα με την σατυρική του επιτυχία «Βρε-κε-κεξ κουάξ κουάξ Ντούτσε Ντούτσε είσαι βλαξ». (Αργότερα θριάμβευσε στο «Αλκαζάρ») του Μίμη Τραϊφόρου που ήταν και ο μόνος επαγγελματίας διπλωματούχος της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που εξελίχθηκε αργότερα σε δυναμικό θεατρικό συγγραφέα με σύζυγό του την Σοφία Βέμπο. Ο τρίτος των «ανακαλύψεων» ήταν ο υποφαινόμενος Χρήστος Πύρπασος με την τριπλή ιδιότητα «ποιητή-ηθοποιού-δημοσιογράφου».
Κατόπιν παρουσιάσθηκε μαζί μας ο ετοιμόλογος Γιούλης και ο κύκλος των κονφερανσιέ του Αττίκ έκλεισε με το «τζιτζίκι της Μάντρας», τον πολύ μορφωμένο Φίλωνα Αρία.
Αυτοί είναι οι μαθητές κονφερανσιέ του Αττίκ.
Όσον αφορά τον Γιώργο Οικονομίδη, τον πνευματωδέστατο συνάδελφο, αυτός δεν είναι «ανακάλυψη» της «Μάντρας».
Ο Αττίκ όταν μετά το κλείσιμο του θεάτρου του εργάστηκε για λίγο ως τραγουδιστική ατραξιόν στο βαριετέ «Πεύκα» του Ζαππείου, τότε συνεργάστηκε με τον φτασμένο ήδη Γιώργο Οικονομίδη, ο οποίος είχε κατόπιν μεγάλη εξέλιξη.
Εκεί, λοιπόν, στο βαριετέ «Πεύκα», παρουσίασε ακόμη μια μικρούλα, την τελευταία από τις μαθήτριες παιδί-θαύμα Λέλα Μιτσούκο, που τόσο γρήγορα εξελίχθηκε σε βεντέτα του ελαφρού τραγουδιού με θρίαμβο εδώ και στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο Αττίκ, ο κοσμαγάπητος τροβαδούρος της Αθήνας, ο ρομαντικός συνθέτης, ο μεγάλος δάσκαλος.
Τα σόλα του Αττίκ στα τραγούδια του και ιδιαίτερα στο διπλό του σφύριγμα το μοναδικό, ήταν το κάτι άλλο.
Όμως το τόσο ενδιαφέρον πρόγραμμα της αξέχαστης «Μάντρας» του Αττίκ, το συμπλήρωναν οι θεατές καλλιτέχνες, ηθοποιοί και συγγραφείς, που κάθε βράδυ γιόμιζαν το θεατράκι της οδού Αχαρνών και διασκέδαζαν τους θεατές του Αττίκ, αλλά και τον … εαυτό τους!
Έτσι πότε ανέβαιναν στην σκηνή να κάνουν κάποιο νουμεράκι ή πείραζαν κεφάτα τον Αττίκ που κι εκείνος όμως δεν τους χάριζε κάστανα. Μα τους απαντούσε με πολύ χιούμορ!
Ανάμεσά στους … έκτακτους συνεργάτες του Αττίκ ήταν και ο πνευματωδέστατος Μίμης Γιαννουκάκης, ο πολυτάλαντος Αλέκος Σακελλάριος που έπαιζε και φυσαρμόνικα με την … μύτη κι έλεγε τα πιο πικάντικα ανέκδοτα, οι νεαροί ποιητές Κώστας Κοκόροβιτς, Κώστας Κοφινιώτης, η τόσο ετοιμόλογη Μαριάννα Αννίνου, οι συγγραφείς Δημήτρης Μπόγρης, Γ. Ασημακόπουλος και άλλοι.
Μα κι ο Τίμος Μωραϊτίνης ήταν τακτικός θαμώνας της «Μάντρας» που είχε μάλιστα γράψει στο «Κυτίο παραπόνων» ένα πείραγμα σχετικά με τον τίτλο «Μάντρα Αττίκ». Έγραψε λοιπόν: «Γιατί Αττίκ το έκανες μ’ άντρα και όχι θηλυκό;».
Μα και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που αποτελούσαν το μόνιμο κοινό του αξέχαστου αυτού θεάτρου, έπαιρναν μέρος στο πρόγραμμα με πολύ, πολύ κέφι.
Έτσι ο Αττίκ είχε και πολύ δυναμικό … δωρεάν καλλιτεχνικό πρόγραμμα!
Τον Αύγουστο του 1944, δηλαδή πριν 60 χρόνια περίπου, κι έπειτα από κάποιο κανιβαλικό φέρσιμο ξένου στρατιώτη της Κατοχής έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος Αττίκ! Έφυγε ο τροβαδούρος, ο ρομαντικός συνθέτης που τα τραγούδια του τα ανεπανάληπτα τραγουδιούνται ακόμα. Έφυγε ο μεγάλος δάσκαλος που τόσα και τόσα από τ’ αστέρια του χτες χρωστάνε την ακτινοβολία τους. Γιατί εκείνος τ’ ανακάλυψε, τα πρωτοπαρουσίασε στην θρυλική του «Μάντρα» και γνώρισαν, τα περισσότερα απ’ αυτά τ’ αστέρια, διεθνή καριέρα.
Αυτός ήταν ο αξέχαστος Κλέων Τριανταφύλλου, ο κοσμαγάπητος Αττίκ, που στα στερνά του, για ν’ αντέξει την πείνα της Κατοχής, που δεν ήταν δυνατόν να εργασθεί καλλιτεχνικά πια, είχε γίνει μικροπωλητής.
Έτσι, ένα πρωινό του Αυγούστου 1944, επιβαίνοντας του ποδηλάτου του, του έκανε έλεγχο ένας αγριωπός κι απάνθρωπος οπλίτης του στρατού Κατοχής. Τον έβρισε σκαιότατα και με μια κλωτσιά τον γκρέμισε από το ποδήλατό του…
Κι ο μεγάλος καλλιτέχνης μας, μην αντέχοντας τον εξευτελισμό, το ίδιο βράδυ, έφυγε από την πρόσκαιρη ζωή, αδειάζοντας το κουτί των ηρεμιστικών που έπαιρνε για να μπορέσει να χορτάσει τον ύπνο του… Εξήντα χρόνια χωρίς τον Αττίκ!».
Το παραπάνω κείμενο το άντλησα από το περιοδικό «Κόσμο της Ν. Φιλαδέλφειας» υπό τον τίτλο «Φιλαδελφειώτες και Μαδυτινοί έχουν γράψει…».