Γειά σου, Μάκη και λοιποί συνφορουμίτες, (που θά 'λεγε κι' ο Μικρούτσικος)
Ο σύνδεσμος που δίνεις με βάζει σε πολλές σκέψεις, μια και το ίδιο το άρθρο προβληματίζεται με ιστορικές αντιπαραθέσεις (ή τουλάχιστον προσποιείται πως προβληματίζεται).Το διάβασα, και νομίζω πως όλοι πρέπει να το διαβάσουν όσοι προβληματίζονται με το θέμα και να αρχίσει μία δημοκρατική συζήτηση αν είναι δυνατόν.
Ζούμε σε μία εποχή που και δεχόμαστε πρόσφυγες και προβληματιζόμαστε γύρω από τις θέσεις που θα έπρεπε να πάρουμε σαν κοινωνία απέναντι τους, αλλά και που εμείς οι ίδιοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε το φάσμα της δικής μας μετανάστευσης σε άλλους τόπους που έχει ήδη αρχίσει και συνεχίζεται, και πως θα θέλαμε να ειδωθούμε από τους γηγενείς στους τόπους που πηγαίνουμε.
Αυτό βάζω σαν μία πρώτη διαπίστωση και σαν μία γενικότητα.
Και μια δεύτερη (επίσης γενικότητα):
Η ιστορία μπορεί να φαίνεται πως επαναλαμβάνεται, αλλά είναι όντως?
Όχι ακριβώς θα έλεγα, αλλά μοιάζει πολύ. Αυτό όμως δεν δίνει καμία αξιοπιστία στην παρουσίασή της σαν ίδια ιστορία.
Και διευκρινίζω τις διαφορές που παρατηρώ:
1. Το 1922 υπήρχαν κυρίαρχα κράτη (εμπράκτως). Σήμερα αυτά τα κράτη τείνουν όλο και πιο πολύ να υπάρχουν μόνο κατ' όνομα και η δύναμή τους να ρυθμίζεται και να περιορίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της από την οικονομική παγκοσμιοποίηση.
2. Το 1922 (μετά τη συνθήκη των Σερβών) η νικημένη Ελλάδα αποδέχτηκε μία υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία και δεν βλέπω τη δυνατότητα του πως θα μπορούσε να μη δεχτεί αυτόν τον πληθυσμό τον οποίο συμφώνησε να λάβει, ανεξαρτήτως του τι ο Κωνσταντίνος ή ο Στεργιάδης ή ο Γούναρης, πίστευαν ή ήθελαν ή τελικά έπραξαν στο πλαίσιο των τοπικών μικροπολιτικών διαδικασιών που ακολούθησαν. Με άλλα λόγια η Ελλάδα τον "είχε πιεί" και είτε μας άρεσε είτε όχι ήμαστε δεσμευμένοι από διεθνείς συμβάσεις να υποδεχτούμε τους πρόσφυγες (ομοεθνείς, ομόγλωσσους, ομόθρησκους στην τότε περίπτωση). Και αυτό επιτελέστηκε τελικά (όσο οδυνηρά και αν έγινε, πάντως έγινε).
3. Η παραπάνω οδύνη ήταν κυρίως πολιτική/οικονομική. Έπεσε φτώχεια σε όλο το λαό, Ελλαδίτες και Μικρασιάτες. (πάντα ο φτωχός λαός την πληρώνει), αλλά πολιτισμικά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πια, ότι πλουτίσαμε, και τελικά μέσα σε πολύ λίγο σχετικά χρόνο (εντός της αποβολής της μοναρχίας και διά μέσου της δημοκρατίας του Παπαναστασίου) η ελληνική κοινωνία (τουλάχιστον η εργατική της τάξη) απέκτησε μεγάλη συνοχή και μεγαλύτερη από το παρελθόν ταξική συνείδηση-όλα αυτά ήταν ξεκάθαρα σε 18 χρόνια (1922-1940), και ως συνήθως ο καπιταλισμός αντέδρασε σε αυτόν τον κίνδυνο συνοχής της εργατικής τάξης με μία δικτατορία (1936). (does it ring any bells?)
Είναι η ίδια κατάσταση σήμερα?
Δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Σίγουρα για μένα οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι, είναι αδέρφια μας σε μεγάλη ανάγκη και πρέπει να τους προστατεύσουμε όσο μπορούμε από τους φασίστες και ξενοφοβικούς και να κάνουμε ότι πιο καλό μπορούμε για διαφώτιση του δικού μας πληθυσμού που πέφτει θύμα πάντα στην φασιστική/ξενοφοβική προπαγάνδα (ειδικά στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που έχουμε ο "ξένος" μπορεί εύκολα να ταυτισθεί με τον "υπαίτιο" και τρέχα γύρευε μετά).
Έχοντας πεί τα παραπάνω που είναι όλα όσα πιστεύω σαν σωστά και ανθρώπινα, πρέπει να υπολογίσω και τον αντίλογο και εδώ δεν εννοώ την απλοϊκή ξενοφοβική προπαγάνδα, αλλά την αληθοφανή και τεκμηριωμένη.
Τώρα, οι ξένοι δεν είναι ομοεθνείς, ομόγλωσσοι και ομόθρησκοι, και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει κάπως.
Διαφαίνεται ύστερα από αρκετά τεκμηριωμένα γεγονότα, ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καν φυγάδες πολέμου, αλλά απλοί οικονομικοί μετανάστες χωρίς δικαίωμα εισόδου και παραμονής και κάτι πολύ χειρότερο: Δεν υπολογίζουν και δεν σέβονται καμία ανθρωπιστική ή πολιτισμική αξία δική μας, μάλλον το αντίθετο, θέλουν να επιβάλουν ένα νέο καθεστώς αναρχίας που διαλύει αντί να συμβάλει στην κοινωνική συνοχή που είναι για μας επιθυμητή.
Τί κάνουμε με αυτούς?
Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί.
Από προσωπική μου εμπειρία βλέπω πως μιά "φιλο-ξενική" τάση έχει γίνει πια μόδα και δεν αποτελεί στάση στηριγμένη σε σωστά ιστορικά ή πολιτικά κριτήρια. Είναι απλή υποκρισία, φθηνή (δεν κοστίζει τίποτα)και μένει μόνο στα λόγια.
Έτσι, ο αντίλογος για μένα δεν έρχεται από τη Χρυσή Αυγή ή τον οποιονδήποτε πολιτικό δημαγωγό, αλλά από μέσα μου.
Για να τελειώνω και να δω αν έχει κάποιος άλλος ενδιαφέρον στη συζήτηση, η προσωπική μου άποψη είναι πως οι πολύ-πολιτισμικές κοινωνίες (όσο επιθυμητές και αν τις παρουσιάζει ένας ουτοπικός ή πραγματικός σοσιαλισμός) δεν δούλεψαν ποτέ σωστά, ειδικά όταν δημιουργήθηκαν καταναγκαστικά (κι' εδώ μου θυμίζει πολύ το σήμερα), αλλά ούτε και με τις όσο το δυνατό ευνοϊκότερες συνθήκες.
Και τελικά όλες αυτές οι κοινωνίες κατέρρευσαν και συνεχίζουν να καταρρέουν για πολλούς λόγους από τους οποίους ο μικρότερος δεν ήταν αυτή η έλλειψη της απαιτούμενης κοινωνικής συνοχής, αλλά αντιθέτως ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό η παρουσία του πολύ-πολιτισμικού στοιχείου έντονου μέσα τους, δηλαδή η διαφορετικότητα χωρίς αξιολόγηση, η "πολιτισμική ανεκτικότητα" του "politics correct" με την οποία η νέο-φιλελεύθερη ιδεολογία έχει διαστρεβλώσει την ιστορική αλήθεια στα τελευταία 30 χρόνια προβάλλοντάς την σαν αδιαμφισβήτητη ηθική αξία. Κι' εδώ σαν ιστορικά παραδείγματα δεν θα έδινα τη δική μας δυτική κοινωνία (θα έρθει κι' η σειρά μας να πάμε στο διάολο-ήδη μάλλον αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τα εκεί), αλλά ας σκεφτούμε λίγο μακρό-ιστορικά:
Γιατί εμφανίστηκε το Ισλάμ γύρω στο 640 και απέκτησε τόση δύναμη μέσα σε 50 χρόνια, αρκετή για να επιτεθεί με σιγουριά σε όλες τις δυνάμεις της Ευρώπης?
Γιατί, έχοντας όλη αυτή την τρομερή δύναμη και πολιτισμό, η Αραβική αυτοκρατορία δεν κατάφερε να απωθήσει τους Σελτζούκους και αργότερα τους Οθωμανούς Τούρκους παρά κατακτήθηκε από αυτούς και πήγε στο διάολο κι' αυτή μετά από 4-5 αιώνες.
Γιατί η άλλη μεγάλη πολύ-πολιτισμική αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, δεν κατάφερε να απωθήσει τους ίδιους παραπάνω εχθρούς, αλλά πήγε κι' αυτό στο διάολο?
Γιατί (εδώ ήταν οι ευνοϊκότερες συνθήκες για πολύ-πολιτισμικότητα) κατέρρευσε τελικά η USSR και ο "υπαρκτός σοσιαλισμός"?
Γιατί τελικά καταρρέουμε και εμείς με τη σειρά μας σαν πολιτισμός, όλος ο δυτικός κόσμος?
Σε όλες τις ιστορικές περιπτώσεις που ανέφερα είχαμε από τη μία μεριά την πολύ-κοινωνία (χωρίς συνοχή) της εκάστοτε αυτοκρατορίας και από την άλλη την μονολιθικότητα σκοπού των βαρβάρων.
"Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μιά κάποια λύση" 'όπως λέει και ο ποιητής, αλλά εμείς τι κάνουμε τώρα?
Είμαστε έτοιμοι να απολέσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα για χάρη μίας παγκόσμιας κοινωνίας χωρίς να υπάρχει το εξ αρχής προ-απαιτούμενο οικονομικό έδαφος?
Έστω και αν συναισθητικά είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, το έδαφος είναι χειρότερο από όσο ήταν πριν έστω 25 χρόνια και μάλλον πάλι τα μούτρα μας θα φάμε.
Και κάπως πιο χύμα: Ας μη γελιόμαστε και ας μην δημαγωγούμε, ας μην τα βλέπουμε μόνο συναισθηματικά, θέλει και κάποια ψυχραιμία το θέμα. Άλλο Μικρασιάτες Έλληνες δραπέτες τουρκικής σφαγής και άλλο Βοριο-Αφρικανοί οικονομικοί μετανάστες που θέλουν και τον πολιτισμικό μεσαίωνα στον οποίο ζούν και τα ευεργετήματα του Ευρωπαϊκού "κράτους-πρόνοια"
(what's left of it, anyway).
Τελείωσα. Δεν θέλω να ληφθώ σαν απαισιόδοξος, γιατί δεν παραδόθηκα ακόμα, και ελπίζω να μη μου κολληθεί και καμία περίεργη (συναισθηματική ή της μόδας ρετσινιά). Δεν είμαστε όλοι οι σκεπτικιστές Xρυσαυγίτες, εννοώ.
ΥΓ.
Έγραφα καθώς Για το ανικανοποίητο απάντησε, οπότε δεν είχα καιρό να διαβάσω την απάντηση πριν δημοσιεύσω. Αλλά μου αρέσει πως κάαποια συζήτηση ξεκίνησε.
