Πρώτες εκτελέσεις και τόνοι (από μεταφορά)

[Admin]

Μεταφέρουμε εδώ το παρακάτω απόσπασμα από άλλο τόπικ, ύστερα από πρόταση του θαμώνα Πίκινου, για να γίνει κουβέντα πάνω στα συγκεκριμένα σημεία που θέτει.

στην αναβιωση του ρεμπετικου στις αρχες του 80' πολλοι νομισαν οτι το ρεμπετικο ειναι ενα ξεκουρδιστο ρε μινορε!! Αργοτερα καταλαβαμε οτι ο ΜΑΡΚΟΣ επαιζε και sibemol και fa# !!! και δεν μιλαω για καποιους καλους μουσικους αλλα για τις παρεες!! Σιγουρα προτιμω τις πρωτες εκτελεσεις αλλα ξερω και πολλους μουσικους (οχι φιρμες) που παιζουν και τραγουδουν τα ρεμπετικα με σεβασμο και στους τονους τους! Το ''πινω και μεθω'' ειναι αλλο κομματι απο la και αλλο απο fa#!!! Οταν ενας δρομος ειναι στον τονο του δημιουργει αλλο ηφος και αλλο ηθος στο τραγουδι!!! Απλα οι μουσικοι καταντησαν υπηρετες των συνηθως αφωνων τραγουδιστων!!Βαρεθηκα να ακουω : παιξτο χαμηλα,δεν βγαινω απο κει.... αμα δεν βγαινεις κατσε σπιτι σου η (οπως λεγαν παληα)παρε καθαρτικο!!!

[liga rosa]

"τα πάντα ρε" που λέει κι ο ηρέκλειτος... αυτό με τους τόνους έχει απόλυτο νόημα στα ασυγκέραστα συστήματα, στα συγκερασμένα έχει να κάνει περισσότερο με το κούρδισμα του οργάνου.
το μπουζούκι τυπικά βολεύει από ρε, αλλά το σολ ή το λά επίσης εμεταλλεύεται ανοιχτές χορδές ως βάση (πρώτου ή δεύτερου 4/5χορδου). επίσης για δρόμους που κλείνουν με τόνο (πχ χιτζάζ-ουσάκ) βολεύει τόνος μι ή σι για το κλείσιμο με ανοιχτή-πατημένη χορδή (ρε-μι και λα-σι αντίστοιχα). με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και τα ντουζένια. ακόμα έχει σημασία αν η βάση είναι στη μεσαία ή στο καντίνι. αντίστοιχα οι κιθάρες και άλλα έγχορδα.
ένα άλλο ζητόύμενο είναι η σωστή περιοχή για το κομμάτι και το όργανο. ούτε πολύ χαμηλά να μπασάρει ούτε πολύ ψηλά να τσιρίζει. φαντάζομαι σ'αυτό αναφέρεσαι κυρίως χρήστο (collector).
από την άλλη, δεδομένου ότι παίζω συγκερασμένη μουσική, σέβομαι απόλυτα τις ανάγκες της φωνής (μου ή σας) και προσπαθώ να προσαρμόζομαι. εντάξει, δε θα παιδευτώ με φα# ή μιb, ας πάει σολ και ρε αντίστοιχα.
όσο για τις πρώτες εκτελέσεις, οι ανοιχτές κυρίως θα μας οδηγήσουν στον τόνο, γιατί κουρδίζαν σε πιο χαμηλό λα, ή ήταν κουρδισμένοι στο περίπου, ή οι στροφές εγγραφής (ή αναπαραγωγής) ήταν στο περίπου...

[Alcibiadis]

Ποιο είναι αυτό το "εδάφιο του ιερού ευαγγελίου" που μας καθορίζει αυστηρά τους τόνους που πρέπει να παίζονται τα τραγούδια;;
Αν θεωρήσουμε σωστόν αυτόν τον δογματικό κανόνα, τότε τα τραγούδια του Χατζηχρήστου δεν πρέπει να λέγονται σε μαγαζί. Ποιος είναι αυτός που μπορεί όχι μόνο να φτάσει το ύψος της τονικότητας του Απόστολου, αλλά και να τραγουδήσει πάνω σ' αυτήν;; Εγώ πάντως δεν έχω ακούσει κανέναν ως τώρα.
Οι ίδιοι οι ρεμπέτες στα μαγαζιά και για λόγους άμυνας , χαμήλωναν τους τόνους προκειμένου να βγει η βραδυά. Όταν τραγουδάς όλο το βράδυ εξαντλώντας όλο το περιθώριο της τονικότητας σου, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κλείσει ο λαιμός και μετά θα σε κλαίνε οι ρέγγες.
Άλλο πράγμα λοιπόν η δισκογραφία και εντελώς άλλο μια 6ωρη ζωντανή παρουσίαση.
Ακόμα όμως και στη δισκογραφία αν ψάξουμε θα βρούμε τραγούδια τα οποία παίχτηκαν σε διαφορετικούς τόνους.
πχ. το "κάτσε ν' ακούσεις μια πενιά" με τον Στράτο είναι απο ΜΙ και με τον Τσαουσάκη απο ΡΕ. Και πολλά άλλα αν έχουμε τη διάθεση και την όρεξη να τα ψάξουμε...


ΥΓ. Ελπίζω αυτή τη φορά να μην βγούμε εκτός θέματος!

[ADAMAS]

ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ.ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΤΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ,ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΜΙΑ ΣΙΓΑΝΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ "ΧΑΙΔΕΥΕΙ" ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ,ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ "ΚΛΕΙΝΕΙΣ" ΤΑ ΑΥΤΙΑ!ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΡΟΤΗΜΗΣΕΩΝ.

[liga rosa]

ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ.ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΤΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ,ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΜΙΑ ΣΙΓΑΝΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ "ΧΑΙΔΕΥΕΙ" ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ,ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ "ΚΛΕΙΝΕΙΣ" ΤΑ ΑΥΤΙΑ!ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΡΟΤΗΜΗΣΕΩΝ.

μικρά πλήήήζ!
δεν είναι μόνο θέμα έντασης, είναι και θέμα καθαρότητας και ποιότητας φωνής. άσε που αμα γκαρίζουν όλοι, δεν σε σώζει ούτε μικρόφωνο...

στο θέμα μας πάλι, ξέχασα πριν να αναφέρω πως οι βασικοί φθόγγοι των αραβικών μακάμ (που τα αντιλαμβάνομαι σαν πρόγονους των δικών μας δρόμων) βασίστηκαν στην ανθρώπινη φωνή -όπως και η βυζαντινή, καθαρά φωνητική μουσική. ας μας διαφωτίσει κάποιος ασυγκέραστος!

[Νίκος Α. Πολίτης]

Και βέβαια Νίκο. Όλα ξεκίνησαν από το Δις Δια Πασών των αρχαίων Ελλήνων: Δια πασών (των φωνών) είναι ολόκληρη η ακολουθία των φθόγγων (φωνών για αρχαίους και Βυζαντινούς) από το ντο (σήμερα) μέχρι το σι. Οι αρχαίοι είχαν εντοπίσει ότι η μέση ανθρώπινη φωνή έχει έκταση περίπου δύο οκτάβες, άρα δις δια πασών των φωνών. Αυτό το υιοθέτησε και ο Αλ Φαραμπί αλλά στην αραβική μουσική, η βαρύτερη οκτάβα έχει διαφορετικές ονομασίες φθόγγων από την οξύτερη. Έτσι έχουν 7 + 7 = 14 σύν τους ενδιάμεσους (αλλοιωμένους) φθόγγους, 49 ονομασίες φθόγγων κατά Τζαφέρ Ατσίν (Τούρκος θεωρητικός), από το Γιεγκάχ (κάτω Ρε) μέχρι το Τιζ Νεβά (πάνω Ρε).

Για παράδειγμα, από το κάτω Φα μέχρι το κάτω Σολ (δύο δυτικά ημιτόνια) έχουμε Ατζέμ Ασσιράν (φα φυσικό), Ντίκ Ατζέμ Ασσιράν (ένα κόμμα ψηλότερα), Ιράκ (τρία κόμματα ψηλότερα), Γκεβέστ (τέσσερα κόμματα ψηλότερα, Ντίκ Γκεβέστ (εφτά κόμματα ψηλότερα) και Ράστ (σόλ φυσικό, εννέα κόμματα ψηλότερα από το φα, όπου εννέα κόμματα είναι το διάστημα μεταξύ δύο δυτικών τόνων).

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη βυζαντινή μουσική, αλλά με μόνο επτά ονομασίες φθόγγων από το κάτω Δι μέχρι το πάνω Δι (δύο οκτάβες ψηλότερα). Τα ονόματα των φθόγγων εδώ (πα βου γα δι κε ζω νη), καθορίστηκαν όμως μόλις το 1815, με τη μεταρρύθμιση των Τριών Διδασκάλων, μέχρι τότε δεν υπήρχαν ονομασίες για τους φθόγγους, όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτό σήμερα. Οι αρχαίες ονομασίες (νήτη, παρανήτη, τρίτη, μέση, Λιχανός, παρυπάτη και υπάτη) είχαν ξεχαστεί από πολύ νωρίς.

[Alcibiadis]

Αν κατάλαβα καλά, το θέμα μας, είναι η τονικότητα, που αφορά τα ρεμπέτικα τραγούδια, όπως ειπώθηκαν απ΄ το '30 και μετά. (για να μην ξεφύγουμε πάλι...)
Η Ελληνική λαική μουσική είτε μας αρέσει είτε όχι παίχτηκε με συγκερασμένα όργανα ή αν θέλετε με συγκερασμένο τρόπο.
Mε εξαίρεση τους αμανέδες, όπου η φωνή κινείται ελεύθερα με μόρια που να μην επηρεάζουν βέβαια το ακόρντο της συγκερασμένης κιθάρας. Επίσης όταν το βιολί ή το ούτι "πιάσουν" κάποιο μόριο συνοδεύοντας αμανέ, αυτό δεν χαρακτηρίζει ως ασυγκέραστο "ντε και καλά" τον τρόπο και το ύφος του παιξίματος. Τo θέμα αυτού του ποστ (απ' ότι κατάλαβα) έχει να κάνει με το αν είναι επιτρεπόμενος ο μετατονισμός στα ρεμπέτικα και λαικά μας τραγούδια. Νoμίζω πως δεν το εξαντλήσαμε ακόμα...