Δε διαφωνώ σε τίποτα από τα παραπάνω.Alcibiadis έγραψε:Μα οι κομπανίες του '70 και '80 δεν ήταν μουσική συνέχεια της εποχής!
την δεκαετία του '70 ο κόσμος άκουγε Μίκη,Κουγιουμτζή, Λοίζο "έντεχνο" λαικό και σκυλάδικο βέβαια. Το ρεμπέτικο (όπως και σήμερα) ακουγόταν απ' τους λίγους.
Οι κομπανίες τότε, θεωρώντας απαράδεκτο το σκυλάδικο σαν μουσική κατάσταση ύφους και αισθητικής, αναζήτησαν τις πηγές (και πολύ καλά έκαναν)
γνωστοποιώντας στον κόσμο το πως πρέπει να παίζεται και ν'ακούγεται το λαικό τραγούδι. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος τότε "έπασχε" απο απώλεια μνήμης....
Αν έλεγες πχ το όνομα Χατζηχρήστος, νόμιζαν ότι αναφέρεσαι στον ηθοποιό.
Μέσα στο χώρο του απαράδεκτου --για τις κομπανίες-- σκυλάδικου ήταν αναμφισβήτητα και ο "επανεκτελεστής" Νικολαίδης. Αυτό το γνωρίζω καλά γιατί έτυχε ν' ανήκω και' γω σε κομπανίες που ξεκίνησαν το '80 αναβιώνοντας το ρεμπέτικο.
(Όταν λες το ρεμπέτικο με τη σκυλάδικη εκδοχή του κάνεις πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ' ότι αν πεις σκυλάδικο "καθαρόαιμο"! Ταπεινή υποκειμενική μου άποψη...
Με την εξής επιφύλαξη: Νικολαΐδη δεν έχω ακούσει σε μαγαζί, παρά μόνο σε κάποιες συλλογές -σε δίσκους δηλαδή κλπ- από τις οποίες δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το ύφος "σκυλάδικο" χωρίς και να έχω έτοιμο κάποιο χαρακτηρισμό - ίσως εν προκειμένω και να μη με ενδιαφέρει ο χαρακτηρισμός και η ταξινόμηση.
Αλλά να διατυπώσω το συλλογισμό μου του προηγούμενου ποστ λίγο διαφορετικά, με ένα ερώτημα:
Τι έχει πιό άμεση προέλευση από τις πηγές του ρεμπέτικου τραγουδιού:
Ο Ζαγωραίος όταν τραγουδάει "εν ντε λα μαγκέν ντε βοτανίκ" ή η κομπανία που τραγουδά "ένας μάγκας στο βοτανικό" στον σωστό τόνο κλπ;
Είναι ίσως διαφορετική η απάντηση ανάλογα από ποια οπτική γωνία δίνεται:
Κοινωνική, μουσικολογική κλπ. Και επίσης, και από μιά ορισμένη οπτική γωνία να το δει κανείς η απάντηση θα έχει πολλά σκέλη.
Στην πραγματικότητα δεν γυρεύω ακριβώς απάντηση. Απλώς βάζω το ερώτημα σαν μιά απόπειρα διεύρυνσης του θέματος της κουβέντας.
