rebetiko.sealabs.net

Αντιγραφω απο το ενθετο του Βηματος της περασμενης Κυριακης :

http://tovima.dolnet.gr/print_article.p ... m=C03&aa=1

... γιατί η ίδια η Κάλλας είχε πολλάκις δηλώσει ότι χρωστάει τα πάντα στην Ελβίρα ντε Ιντάλγκο, την ισπανίδα υψίφωνο που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1932, ως δασκάλα στο Ωδείο Αθηνών, και ανέλαβε από το 1939 ως μαθήτρια και τη Μαρία Καλογεροπούλου, μετέπειτα Κάλλας. Για να γίνει, εκτός από δασκάλα της, η «καλή νεράιδα» της στα δύσκολα πρώτα βήματα - και όχι μόνο.
............

Η Ελβίρα ντε Ιντάλγκο γεννήθηκε το 1892 στην Αραγωνία της Ισπανίας και παρακολούθησε μαθήματα τραγουδιού στη Βαρκελώνη και αργότερα στο Μιλάνο. Τον Απρίλιο του 1908, και ενώ ήταν μόλις δεκαέξι ετών, έκανε το ντεμπούτο της στο φημισμένο Σαν Κάρλο της Νάπολι, ερμηνεύοντας τη Ροζίνα από τον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Ροσίνι με τεράστια επιτυχία. Πρόκειται για τον ίδιο ρόλο με τον οποίο θριάμβευσε το 1916 στη Σκάλα του Μιλάνου, σε εορταστική παράσταση για τα εκατό χρόνια του έργου. Η διεθνής καριέρα της - ως το 1932 που «περιορίστηκε» με δική της απόφαση μέσα στα σύνορα της Ελλάδας - την ταξίδεψε στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, από το Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου και τη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης ως το Κολόν του Μπουένος Αϊρες. Καλλονή εκείνης της εποχής, γυναίκα γεμάτη χάρη, παρουσία με έντονο ταμπεραμέντο, η Ντε Ιντάλγκο αναδείχθηκε μια από τις σημαντικότερες ισπανίδες τραγουδίστριες του μελοδράματος. Σε αυτό βεβαίως συνέβαλε και η λαμπερή φωνή της, ένα σπάνιο όργανο, μεγάλης έκτασης και εντυπωσιακής ευελιξίας, όπως φαίνεται από τις ελάχιστες ηχογραφήσεις της που κυκλοφορούν στο εμπόριο - άριες από τις όπερες «Ντινόρα», «Τραβιάτα», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Ο κουρέας της Σεβίλλης», «Πουριτανοί», «Υπνοβάτιδα», «Ντον Πασκουάλε» κ.ά., καθώς και ηχογραφήσεις που έκανε κατά την παραμονή της στην Ελλάδα, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται και ο λαοφιλής «Μπαρμπα-Γιάννης κανατάς».

Η «ελληνική περίοδος»

Από την Ελλάδα πρωτοπέρασε (μάλλον) το 1919. Επανήλθε το 1930, καλεσμένη από το Ελληνικό Μελόδραμα, για να πρωταγωνιστήσει στον «Ριγκολέτο», στην «Τραβιάτα» και στον «Κουρέα της Σεβίλλης», μαζί με τον τενόρο Πέτρο Επιτροπάκη και τον βαρύτονο Γιάννη Αγγελόπουλο. Το 1932 αποβιβάστηκε στην Αθήνα για τρίτη φορά, για να εγκατασταθεί (ως το 1948), για «προσωπικούς λόγους» σύμφωνα με κάποιους ερευνητές. Οι οποίοι προσωπικοί λόγοι ψιθυρίζεται ότι αφορούσαν τον έρωτά της για κάποιον Ελληνα. Αυτό πάντως δεν αποδείχθηκε ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι η Ντε Ιντάλγκο έκανε την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα της, μαθαίνοντας τη γλώσσα, κάνοντας φίλους, διδάσκοντας στους νέους τραγουδιστές τα μυστικά της τέχνης της... Και επιλέγοντας να δώσει εδώ τις δύο τελευταίες παραστάσεις της, προτού αποσυρθεί εντελώς και αφοσιωθεί αποκλειστικά στη διδασκαλία, με τον «Ριγκολέτο» και την «Τραβιάτα» στο Παλλάς, το 1937. Δύο χρόνια μετά, και ενώ η φήμη της ως μιας εξαιρετικής δασκάλας του τραγουδιού είχε πλέον εδραιωθεί στην Αθήνα, η Ευαγγελία Καλογεροπούλου, μητέρα της Μαρίας Κάλλας, «έσπρωξε» το παιδί της στη μουσική αγκαλιά της. Και η ντροπαλή και αδέξια τότε Μαρία βρήκε στο πρόσωπό της όχι μόνο τη δασκάλα που τόσο είχε ανάγκη αλλά και μια δεύτερη μάνα.
................

Η Ελβίρα ντε Ιντάλγκο το 1948 εγκαταστάθηκε στην Αγκυρα. Εκεί συνέχισε να παραδίδει μαθήματα τραγουδιού. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο Μιλάνο, πάντα διδάσκοντας. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1980, σε ηλικία 88 ετών.

Αρκετοί θεωρούν ότι η Ντε Ιντάλγκο είναι η γυναίκα που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Ελβίρα Κάκκη στην ηχογράφηση, το 1936, δύο τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη («Μαντίλι χρυσοκεντημένο» και «Πικρός είναι ο πόνος μου»). Η έρευνα αποδεικνύει ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Η Ελβίρα Κάκκη, η οποία είχε τη δική της, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, γεννήθηκε το 1900 στην Καβάλα, υπήρξε μέλος του ΕΑΜ και πέθανε το 1987 στην Καλιφόρνια.



Σημειωση
Το μονο που με ψυλλιασε απο την αρχη στην ιστορια αυτη, που δημοσιευσε ο Δ.Μανιάτης στο βιβλιο "Τσιτσανης ο ατελειωτος" (δε θυμαμαι αν προυπήρξε και καποιος άλλος που το διέδωσε ...), οτι κατι δεν παει καλα, ηταν η φωνη της Κακκη στα δυο αυτα τραγουδια που με τιποτα δεν θα μπορουσε να ειναι υψιφωνος της Οπερας !!
Την Ινταλγκο ακουμε στην ηχογραφηση του "Μπαρμπα Γιαννη κανατα" που υπαρχει στο σαϊτ και η διαφορα ειαναι ολοφανερη !!
Ακομα θα ηταν ενδιαφερον σαν χωρος να μαθουμε απο τον συντακτη του αρθρου κι αλλα στοιχεια για την Ελβ.Κάκκη, οπως και την προελευση αυτων εδω των πρωτοφαντων -για μενα τουλαχιστον- στοιχειων.

Σε ευχαριστούμε Γιώργο για τα στοιχεία αυτά που θέτεις υπόψιν μας, τα οποία αξιοποίησαμε εδώ:

Ελβίρα Κάκκη

Αν μπορείς κιόλας να βρεις πού ακριβώς περιέχεται ο αρχικός ισχυρισμός του Κουνάδη για ταύτιση των δύο προσώπων, θα το περάσουμε κι αυτό.

Η αληθινή ιστορία της Ελβίρας Κάκκη, αποκαλύφθηκε όταν ο Charles Howard, έλαβε ένα γράμμα από το γιο της Frederic Kakis. Το απόσπασμα που ακολουθεί, είναι από το βιβλίο του Μανόλη Αθανασάκη "Βασίλης Τσιτσάνης - 1946" που εκδόθηκε το 2006 από το περιοδικό "Λαϊκό τραγούδι":

Ο Charles Howard, υπεύθυνος της δισκογραφικής εταιρείας Rounder, αναπαρήγαγε, όπως όλοι, την εικασία περί της ταύτισης της Κάκκη με την de Hidalgo στις σημειώσεις που έγραψε για το CD της Rounder "Vassilis Tsitsanis 1936-1946". Έλαβε λοιπόν μια επιστολή από τον Frederic Kakis, γιο της Ελβίρας Κάκκη, με την οποία του αποκάλυπτε την πραγματική ταυτότητα και την περιπέτεια της τραγουδίστριας. Επειδή η ιστορία αυτή, που ήρθε τόσο αναπάντεχα στο φως, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την μεταφέρω αυτούσια από το περ. jazz & Τζαζ, τ. 98, Μάιος 2001, σ. 17:«Η Ελβίρα Κάκκη γεννήθηκε σαν Ελβίρα Μπενμαγιόρ στις 11 Νοεμβρίου του 1900 στην Καβάλα. Το 1919 παντρεύτηκε τον Αιμίλιο Κάκκη στη Θεσσαλονίκη. Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στη Δράμα, όπου ο Αιμίλιος ήταν ιδιοκτήτης των δυο μοναδικών κινηματοθεάτρων της πόλης, του κλειστού «Μέγας» και του ανοιχτού θερινού «Διονύσια». Εκτός από τις προβολές ταινιών, αυτοί οι δυο χώροι φιλοξενούσαν ζωντανές παραστάσεις, παρουσιάζοντας περιοδεύοντες καλλιτέχνες όπως τον Αττίκ, την Μαρίκα Κοτοπούλη και τον Βασίλη Λογοθετίδη, καθώς επίσης και ταλέντα από τη Βόρεια Ελλάδα. Ο Βασίλης Τσιτσάνης προφανώς εργάστηκε σε ένα από αυτά τα θέατρα, όπου και γνωρίστηκε με την Ελβίρα Κάκκη. Είτε την προσκάλεσε να ηχογραφήσει μαζί του, είτε, πιθανόν, η συνεργασία να κανονίστηκε από τον Αιμίλιο Κάκκη, ο οποίος, πέραν της λειτουργίας των θεάτρων, είχε και επιχειρηματικά ενδιαφέροντα. Ο Σπύρος Περιστέρης εντυπωσιάστηκε αρκετά από το ταλέντο της Ελβίρας κι έτσι την κάλεσε ξανά στο στούντιο λίγους μήνες αργότερα για να ηχογραφήσει δυο δικές του συνθέσεις, τις: «Μάτια μου μεγάλα» και «Το πήρα πια απόφαση». Τη δεκαετία του 30, ο Αιμίλιος Κάκκης ήταν ο αντιπρόσωπος της Philips Radio στην Ελλάδα και η Ελβίρα συνήθιζε να περνάει ώρες ακούγοντας τις εκπομπές από την Ευρώπη στα βραχέα, με συνέπεια να είναι πλήρως ενημερωμένη για τα γεγονότα που συνέβαιναν εκεί, όπως τον διωγμό των Εβραίων από τους Ναζί. Το 1940 ο Αιμίλιος πέθανε. Όχι πολύ αργότερα, ξέσπασε ο πόλεμος και η Ελβίρα με τα τέσσερα παιδιά της έφυγε από τη Δράμα πριν εισβάλλουν οι βουλγαρικές δυνάμεις. Βρίσκοντας καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη, ήταν αρκετά καχύποπτη ως προς τις προθέσεις των Ναζί για τους Εβραίους, ώστε να αγνοήσει τις εντολές τους για εγγραφή στα μητρώα. Απέκτησε ψεύτικα χαρτιά, για εκείνη και τα παιδιά της και, αφού άλλαξε αρκετές φορές τόπο διαμονής μέσα στην πόλη, τελικά διέφυγε στην ύπαιθρο. Εκεί έγινε μέλος του ΕΑΜ. Τα δύo μεγαλύτερα παιδιά της, ο Ζακ (γεννηθείς το 1920) και η Κάρμεν (γεννηθείσα το 1923) κατετάγησαν στον ΕΛΑΣ και πήγαν στα βουνά σαν μέλη μάχιμων μονάδων. Τα δυο μικρότερα αγόρια, ο Αλβέρτος (γεννηθείς το 1927) και ο Φρεντ (γεννηθείς το 1930) κατετάγησαν στην ΕΠΟΝ και πήραν μέρος σε αρκετές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανόμενης και της βοήθειας σε διαφυγή μελών των συμμαχικών ενόπλων δυνάμεων προς την Τουρκία, μέσω Σκιάθου και Σκύρου. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικογένεια αποδήμησε στις ΗΠΑ όπου και εγκαταστάθηκε στη Δυτική Ακτή. Η Ελβίρα Κάκκη πέθανε στο Mountain View της California το 1987, τρία χρόνια μετά το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη και κάπου πενήντα χρόνια από τότε που συνεργάστηκαν, μόνο στη δεύτερη ηχογράφηση της δικής του μακριάς και εκθαμβωτικής πορείας».



Υ.Γ. Επειδή βαρέθηκα να αντιγράφω από το προαναφερθέν βιβλίο του Μ. Αθανασάκη, το κείμενο έγινε copy - paste από το site του φίλου μας hondrosk.

Κωστα υποχρεωση μου να συνεισφερω σε οτιδηποτε αφορα το ρεμπετικο και οποιαδηποτε χρησιμη πληροφορια !!
Το που αναφερεται πρωτη φορα η λαθος εκδοχη -για να μην παρω στο λαιμο μου και τον Κουναδη- θα ψαξω και θα το βρω. Μαλλον σε καποιο ενθετο δισκου ... Προφανως μπερδευει το σπανιο ονομα Ελβιρα. Καποιο τετοιο μπερδεμα ισως γινεται και με τον Κωστη (αν και οχι σπανιο ονομα...) οπου ακομα εχουμε πληρη αγνοια και μονο εικασιες ...

Πολυ διαφωτιστικα ολα αυτα Βασιλη !! Γενικα δεν ειχε ακουστει ευρυτερα η πραγματικη ιστορια και ομολογω οτι με ξαφνιασε !! Συνεπως η πρωτη αποκατασταση της αληθειας εγιεν στο περιοδικο "jazz και τζαζ" το 2001 και κατοπιν στο βιβλιο του Αθανασακη το 2006. Το οτι ηταν στο σαϊτ του hondrosk δεν το ειχα παρει χαμπαρι ...

Μια αλλη ερωτηση που ηθελα να θιξω και στο σχετικο τοπικ, για το ποσα στοιχεια σε ποσοτητα μπορουμε να εισαγουμε στο wiki. Και αν υπαρχει καποιος ή καποιοι που "καθαριζουν" (ξεσκαρταρουν) ολα αυτα τα στοιχεια. Μιλαω σε σχεση και με τη εν γενει διεθνη πρακτικη ...

Ο Frederic Kakis είναι ο συγγραφέας (μεταξύ των άλλων) και του παρακάτω βιβλίου:

LEGACY of COURAGE: A Holocaust Survival Story In Greece

Στον σύνδεσμο που παραθέτω έχει λίγα βιογραφικα και περιγραφή του βιβλίου.

http://jonesharvest.com/synop279.htm

Έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά(υπαρχει στο online βιβλιοπωλείο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ).

http://www.books.gr/ViewShopProduct.aspx?Id=4369399

Υ.Γ. Δε φαντάζομαι να είναι τόσο "σατανική" σύμπτωση και να πρόκειται για άλλον Frederic Kakis και όχι τον γιο της Ελβίρας Κάκκη.

Βαγγέλης

Τελικα βρηκα που πρωτο-δημοσιευεται η ιστορια για την ταυτιση ΕΛΒΙΡΑΣ ΚΑΚΚΗ με ΕΛΒΙΡΑ ΝΤΕ ΙΝΤΑΛΓΚΟ !!
Στο βιβλιο του Δ.Μανιάτη, του 1994, "Τσιτσάνης ο ατελείωτος", στο κεφάλαιο : "Ο Τσιτσάνης και οι ερμηνευτες του" σελ. 155, αναφερει οτι Ελβίρα Κακκη ειναι το ψευδωνυμο της Ντε Ινταλγκο.

Την ιστορια αυτη αναπαράγει με βεβαιοτητα (αφου δεν υπηρχε καποια διαψευση) και ο βιογραφος του Τσιτσανη, Σωτος Αλεξιου στα βιβλια του : "Βασ.Τσιτσανης - Η παιδικη ηλικια ενος ξεχωριστου δημιουργου" (1998), σελιδες 112,113 και "Ο ξακουστος Τσιτσανης" (2003) οπου κανει αναφορα στην σοπρανο Ελβ. ντε Ινταλγκο (σελ.33). Εδω υπαρχει υποσημειωση οτι "Κατ'αλλους (Τσαρλης Μονεμβασιτης) τραγουδαει η Εβιρα Κακκη απο την Καβαλα."

Ασφαλως δεν πρεπει να μειωσουμε τα παραπανω τρια βιβλια, που περιεχουν ανεκτιμητες πληροφοριες και υλικο για τον Τσιτσανη, για την ελληνικη λαικη μουσικη αλλα και τη νεωτερη ελληνικη ιστορια, γιατι οχι ;;

Με το θέμα αυτό έχει ασχοληθεί και ο Αριστομένης ΚΑΛΥΒΙΩΤΗΣ στο άρθρο του "Ελβίρα Κάκκη ή Ελβίρα ντε Ιντάλγκο;" στο περιοδικό Συλλογές, τχ.205(Νοέμβριος 2001). Δεν έχω το συγκεκριμένο τεύχος, ευελπιστώ ότι σύντομα θα μου το στείλει ένας φίλος και θα γράψω σχετικά...