Καλησπέρα σας,
Σπύρο απλός θέλω να πω οτι οι ανιδιοτελής προσπάθειες πρέπει να αναγνωρίζονται. Να σαι καλά
Όσο αφορά το θέμα με τα μαγαζιά, αν και λείπω το περισσότερο χρόνο και δεν ενημερώνομαι τακτικά, η προσωπική μου άποψη είναι οτι το Τζιβαέρη είναι απο το ελάχιστα μέρη στην Αθήνα που ακούς σωστή ρεμπέτικη μουσική.
Κωνσταντίνος
rebetadika-tabernes me kales orxistres ktl
-
spyrospatras
- Δημοσιεύσεις: 37
- Εγγραφή: 27 Αύγ 2004 01:28 pm
- Τοποθεσία: Αμπελόκηποι - ΑΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
Συμφωνώ γιά το Τζιβαέρι. Τα παιδιά είναι και γνωστοί μου και παίζουν εξαιρετικά. Τις Κυριακές που έχω ρεπό είναι αδύνατον να μην περάσω από εκεί. Επίσης αξίζει η Ρεμπέτικη Ιστορία του Παύλου στην Ιπποκράτους καθώς και η στοά των Αθανάτων στην κρεαταγορά στην Αθηνάς. Μιλάμε πάντα γιά αυθεντικά ρεμπέτικα χωρίς προσμίξεις.
-
KONSTANTINOS
- More than 50 posts user
- Δημοσιεύσεις: 95
- Εγγραφή: 07 Οκτ 2004 09:46 pm
-
spyrospatras
- Δημοσιεύσεις: 37
- Εγγραφή: 27 Αύγ 2004 01:28 pm
- Τοποθεσία: Αμπελόκηποι - ΑΘΗΝΑ
- Επικοινωνία:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΟΑ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ(ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ) .ΚΑΛΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΕΓΩ ΑΚΟΥΩ ΣΤΗΝ ''ΡΕΒΕΚΑ'' ΟΥΖΕΡΙ ΜΕΖΕΔΟΠΩΛΕΙΟ ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ (ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΡΩΩΝ,ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ) ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΚΑΙ ΜΠΑΓΛΑΜΑΣ.ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΤΕ.ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΕΙΝΑΙ 2-3 ΟΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΣΤΡΙΜΩΞΗΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ ΖΕΣΤΗ Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΜΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΤΗΝΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΡΕΜΠΕΤΟΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ ΜΑΓΑΖΙΑ!(ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΚΕΦΙΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΨΗΝΕΙ ΧΤΑΠΟΔΑΚΙ ΚΑΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΨΗΣΤΑΡΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ!)
ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΣΕ ΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΑΔΙΚΟ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ''ΑΡΓΩ'' (ΒΙΟΛΙ,ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ,ΜΠΑΓΛΑΜΑΣ,ΚΙΘΑΡΑ,ΤΟΥΜΠΕΡΛΕΚΙ)ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ.ΘΑ ΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ.ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΒΩΝ(ΠΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ)ΘΑ ΣΤΕΙΛΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ
ΝΙΚΟΣ
ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΣΕ ΕΝΑ ΡΕΜΠΕΤΑΔΙΚΟ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ''ΑΡΓΩ'' (ΒΙΟΛΙ,ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ,ΜΠΑΓΛΑΜΑΣ,ΚΙΘΑΡΑ,ΤΟΥΜΠΕΡΛΕΚΙ)ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ.ΘΑ ΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ.ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΒΩΝ(ΠΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ)ΘΑ ΣΤΕΙΛΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ
ΝΙΚΟΣ
-
kyriaki35
- More than 50 posts user
- Δημοσιεύσεις: 75
- Εγγραφή: 03 Μάιος 2005 01:39 pm
- Τοποθεσία: Ταύρος
Παιδιά, θα ήθελα και εγώ να πω δυο κουβέντες για τα μαγαζιά.
Καταρχάς να πώ πως θεωρούμαι επαγγελματίας επειδή τραγουδάω σε μαγαζιά και πληρώνομαι για αυτό. Προσωπικά πιστεύω πως είμαι ερασιτέχνης
γιατί πιστεύω πως αν το δώ σαν δουλειά, ε! τότε πάει το πράγμα χάλασε. Κανένας μουσικός δεν είναι τζουκ μποξ να τον γεμίζουν κέρματα και αυτός να βαράει. Τα μαγαζιά είναι σε μαρασμό και εμείς οι μουσικοί φταίμε για αυτό.
Στην αρχή ξεκινήσαμε για τη πλάκα μας, μετά καλοπεράσαμε με τα νυχτοκάματα και στο τέλος τί κάναμε? Μείναμε στάσιμοι, αναλωθήκαμε στα ίδια και στα ίδια, χάσαμε την επικοινωνία με το κόσμο, ο κόσμος κουράστηκε, τα μαγαζιά κλείσανε, ρίξαμε τα νυχτοκάματα για να βρούμε δουλειά και τώρα ψάχνουμε με το κυάλι να βρούμε κανένα καλό μαγαζί να παίξουμε.
Το ίδιο και ο κόσμος. Ψάχνουν και εκείνοι καλό μαγαζί για να ακούσουνε.
Μόνο που ο κόσμος είναι αυτός που φτιάχνει τα μαγαζιά. Θα μου πείτε ειναι σε συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Καλό φαί, φτηνό φαί, καλό σέρβις, καλή μουσική-οί. Α! και καλό parking.
E! πολλά ζητάμε. Και το βασικότερο όλων. Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω.
Ο φίλος Σπύρος που δουλεύει στον Κάβουρα ξέρει καλύτερα. Ο παλιός σκληροπυρηνικός Κάβουρας, κατέβασε ρολλά. Ετσι είναι. Ο κόσμος μας πληρώνει, όχι οι μαγαζάτορες. Και εμείς τραγουδάμε οτι θέλει να ακούσει ο κόσμος. Και αν ο κόσμος θέλει να ακούσει και Κανά ή Μάλαμα, θα τα πούμε και αυτά. Μη ψάχνετε να βρείτε αμιγώς ρεμπετάδικα. Δεν υπάρχουνε. Τα διαλύσαμε εν τη γεννέση τους. Τότε με τους μεγάλους δημιουργούς και τραγουδιστές, πρώτα παίζανε τα τραγούδια στα μαγαζιά, βλέπανε αν κάνουν γκέλ (sic!) στο κόσμο, και μετά τα χτυπάγανε σε δίσκους. Ο δίσκος κόστιζε ακριβά και μόνο ο Καζαντζίδης αν δεν κάνω λάθος είχε το δικαίωμα να χτυπήσει και δεύτερο κερί. Αργότερα με τους long play δίσκους, επειδή ο δίσκος έπρεπε να γεμίσει, εκτός απο τις επιτυχίες, βάζανε μέσα και το σωρό.
Τα τραγούδια που ξέρουμε εδώ όλοι μας και ανεβάζουμε (και ο πολύς ο κόσμος δεν τα γνωρίζει) τα χτυπάγανε στην Αμερική με δικά τους έξοδα
γιατί καμμια δισκογραφική δεν αναλάμβανε εδώ να χτυπήσει τραγούδια που δεν τα ήθελε ο κόσμος. Σκληρό, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Ετσι και τώρα, παίζουμε και τραγουδάμε ότι αρέσει στο κόσμο, και αν έχουμε κέφι πετάμε και στο πρόγραμμα κανένα "φροντιστηριακό" τραγουδάκι (έτσι τα λέει ο άντρας μου, μουσικός και εκείνος, κιθάρα-μπουζούκι) για να τα μαθαίνει ο κόσμος. Και πολλά απο αυτα, σας λέω πληροφοριακά, πως πάνε άπατα, ακριβώς όπως και στην εποχή τους. Και κανείς δεν θέλει να τραγουδάει σε άδεια τραπέζια. "Πίνω και μεθώ" θέλει ο κόσμος? "Πίνω ότι βρώ" λέμε εμείς και ένα κατα τα άλλα υπέροχο τραγούδι, απο την πολύ εμπορευματοποίηση, έχουμε βαρεθεί να το λέμε. Και όμως το λέμε. Ερχεται και κανένας ψαγμένος καμμιά φορά, ζητάει τη "Παραπονιάρα" ή το "Σαν εγύριζα απ΄τη Πύλο" και του λέμε ευγενικά, κάνε λίγο υπομονή, και θα τα πούμε όλα πιό αργά. Κοιτάμε το μαγαζί πόσο κόσμο έχει, και κατα τις 2:30-3:00 εφ΄όσων το μαγαζί έχει ψιλο-χοντροαδειάσει, τα λέμε και αυτά. Παρατηρημένο πως αν τα πούμε νωρίτερα, θα αδειάσουμε το μαγαζί, ο μαγαζάτορας θα γκρινιάξει και χωρίς κόσμο, δεν υπάρχει νυχτοκάματο.
Τα ρεμπετάδικα συρρικνωθήκανε για αυτό ακριβώς το λόγο. Γιατί λιγόστεψε πολύ ο κόσμος που ακούει αμιγώς ρεμπέτικο.
Με το "μαναβάκι" που μου ζήτησε και ένας φίλος εδώ να ανεβάσω, ενώ είναι γλυκύτατο τραγούδι, ποιός θα κάνει "κεφάλι"? Ενώ με το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου", ε! θα φέρει τις βόλτες του και θα πιεί και ένα κατρούτσο παραπάνω. Και θα ξανάρθει στο μαγαζί...και φαύλος κύκλος...
Σε ένα απο τα μαγαζιά που αναφέρατε, δεν θέλω να πω ποιό είναι, όταν πρωτοφτιάχτηκε στη μέση του πουθενά, όλη η τωρινή αφρόκρεμα των μουσικών, έπαιζε εκεί αφιλοκερδώς, γιατί γουστάριζε, γιατί ήτανε όλοι νέοι, γιατι έτσι κάνανε κέφι. Πού να φανταζόντουσαν τότε οι Πάπποι, και ο Αλέξης και ο Μανώλης, ο Αντωνάκης (τώρα κοντραμπάσσο), ο Μπουζέας, ο Νώε, ο Γιάννης Βλάχος (κατα κόσμον Παπαβασιλείου) και πολύ άλλοι, οτι θα γινόντουσαν τώρα τα καλύτερα και τα πιο περιζήτητα όργανα, δίπλα στα καλύτερα ονόματα. (Νταλάρας-Τσαλιγοπούλου-Αρβανιτάκη-Κορακάκης κλπ).
Τα παιδιά αυτα βγάλαν τη ψυχούλα τους στο μαγαζί αυτό, και όταν το μαγαζί γέμισε, ο μαγαζάτορας τους την έκανε αλα γαλλικά. Τώρα σου λέει τι να την κάνω την ορχήστρα, αφού γεμίζω έτσι και αλλιώς. Οποιος θέλει να παίξει ας έρθει. Και το μαγαζί προσφέρει περιπλανόμενους αλλοδαπούς οργανοπαίχτες σε μια εφάνταστη houte mousica.
Καταλήγω γιατί με βαρεθήκατε. Διευρύνετε λίγο την πνευματική σας όραση και ψάχτε να βρείτε και να ακούσετε τους καλούς μουσικούς και τους καλούς τραγουδιστές (με όποιο κριτήριο θέλετε εσείς, υποκειμενικό ή αντικειμενικό).
Η "Στοά των Αθανάτων" είναι ένα δράμα, (ειδικά οι κάμερες που στοχεύουνε την ορχήστρα μη και τυχόν μιλήσουνε στο διπλανό τους, εμένα με χαλάει πιο πολύ απο όλα). Τα μεσημέρια όμως παίζει Ο Γιάννης ο Βλάχος (μπουζούκαρος), και το βράδυ, ο Μανώλης Μεξαντωνάκης (επίσης υπέροχο μπουζούκι), σπάει τα ποτήρια με τη φωνή του. Στο "Αργώ" τραγουδάει ο Παναγής. Ανθρωπος με πολύ μεράκι στη ψυχή του και αγάπη για το ρεμπέτικο. Στο Τζιβαέρι η Ελένη (που με άλλαξε και μια φορα που αρρώστησα) είναι αξιόλογη φωνή. Πηγαίνετε και στη "Κληματαριά" στη Βαρβάκειο, να ακούσετε τον Αντωνάκη. Πηγαίνετε στην Ερμού στο πεζόδρομο μεσημέρι, που αν και τα παιδιά παίζουνε έξω στο κρύο ή στη ζέστη αγαπάνε τη μουσική σα τη ζωή τους (εκεί μόνο ρεμπέτικα). Πηγαίνετε στο Μοδιάνο στο Χαλάνδρι να ακούσετε τον Ιορδάνη, (σπάνιος κιθαρίστας
και Πάπυρος Λαρούς-όλα τα τραγούδια τα ξέρει) και τη Δημητρούλα (κρουστα).
Γενικά ψάχτε το το πράγμα, και ρίξτε και λίγο νερό στο κρασί σας αν κάτι δεν σας αρέσει.
Σας κούρασα γιατί είπα πολλά. Συγνώμη για αυτό και υπόσχομαι να μη το ξανακάνω. Ενιωθα την ανάγκη όμως να μιλήσω απο τη συναισθηματική πλευρα ενός μουσικού. Αν νομίζεις Admin οτι το κείμενο είναι υπερβολικό ή ασχετο με τη σελίδα, μπορείς να το αφαιρέσεις. Λογοδιάρροια γυναίκας, τί να πεί κανείς!!! (και λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει)
Καταρχάς να πώ πως θεωρούμαι επαγγελματίας επειδή τραγουδάω σε μαγαζιά και πληρώνομαι για αυτό. Προσωπικά πιστεύω πως είμαι ερασιτέχνης
γιατί πιστεύω πως αν το δώ σαν δουλειά, ε! τότε πάει το πράγμα χάλασε. Κανένας μουσικός δεν είναι τζουκ μποξ να τον γεμίζουν κέρματα και αυτός να βαράει. Τα μαγαζιά είναι σε μαρασμό και εμείς οι μουσικοί φταίμε για αυτό.
Στην αρχή ξεκινήσαμε για τη πλάκα μας, μετά καλοπεράσαμε με τα νυχτοκάματα και στο τέλος τί κάναμε? Μείναμε στάσιμοι, αναλωθήκαμε στα ίδια και στα ίδια, χάσαμε την επικοινωνία με το κόσμο, ο κόσμος κουράστηκε, τα μαγαζιά κλείσανε, ρίξαμε τα νυχτοκάματα για να βρούμε δουλειά και τώρα ψάχνουμε με το κυάλι να βρούμε κανένα καλό μαγαζί να παίξουμε.
Το ίδιο και ο κόσμος. Ψάχνουν και εκείνοι καλό μαγαζί για να ακούσουνε.
Μόνο που ο κόσμος είναι αυτός που φτιάχνει τα μαγαζιά. Θα μου πείτε ειναι σε συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Καλό φαί, φτηνό φαί, καλό σέρβις, καλή μουσική-οί. Α! και καλό parking.
E! πολλά ζητάμε. Και το βασικότερο όλων. Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω.
Ο φίλος Σπύρος που δουλεύει στον Κάβουρα ξέρει καλύτερα. Ο παλιός σκληροπυρηνικός Κάβουρας, κατέβασε ρολλά. Ετσι είναι. Ο κόσμος μας πληρώνει, όχι οι μαγαζάτορες. Και εμείς τραγουδάμε οτι θέλει να ακούσει ο κόσμος. Και αν ο κόσμος θέλει να ακούσει και Κανά ή Μάλαμα, θα τα πούμε και αυτά. Μη ψάχνετε να βρείτε αμιγώς ρεμπετάδικα. Δεν υπάρχουνε. Τα διαλύσαμε εν τη γεννέση τους. Τότε με τους μεγάλους δημιουργούς και τραγουδιστές, πρώτα παίζανε τα τραγούδια στα μαγαζιά, βλέπανε αν κάνουν γκέλ (sic!) στο κόσμο, και μετά τα χτυπάγανε σε δίσκους. Ο δίσκος κόστιζε ακριβά και μόνο ο Καζαντζίδης αν δεν κάνω λάθος είχε το δικαίωμα να χτυπήσει και δεύτερο κερί. Αργότερα με τους long play δίσκους, επειδή ο δίσκος έπρεπε να γεμίσει, εκτός απο τις επιτυχίες, βάζανε μέσα και το σωρό.
Τα τραγούδια που ξέρουμε εδώ όλοι μας και ανεβάζουμε (και ο πολύς ο κόσμος δεν τα γνωρίζει) τα χτυπάγανε στην Αμερική με δικά τους έξοδα
γιατί καμμια δισκογραφική δεν αναλάμβανε εδώ να χτυπήσει τραγούδια που δεν τα ήθελε ο κόσμος. Σκληρό, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Ετσι και τώρα, παίζουμε και τραγουδάμε ότι αρέσει στο κόσμο, και αν έχουμε κέφι πετάμε και στο πρόγραμμα κανένα "φροντιστηριακό" τραγουδάκι (έτσι τα λέει ο άντρας μου, μουσικός και εκείνος, κιθάρα-μπουζούκι) για να τα μαθαίνει ο κόσμος. Και πολλά απο αυτα, σας λέω πληροφοριακά, πως πάνε άπατα, ακριβώς όπως και στην εποχή τους. Και κανείς δεν θέλει να τραγουδάει σε άδεια τραπέζια. "Πίνω και μεθώ" θέλει ο κόσμος? "Πίνω ότι βρώ" λέμε εμείς και ένα κατα τα άλλα υπέροχο τραγούδι, απο την πολύ εμπορευματοποίηση, έχουμε βαρεθεί να το λέμε. Και όμως το λέμε. Ερχεται και κανένας ψαγμένος καμμιά φορά, ζητάει τη "Παραπονιάρα" ή το "Σαν εγύριζα απ΄τη Πύλο" και του λέμε ευγενικά, κάνε λίγο υπομονή, και θα τα πούμε όλα πιό αργά. Κοιτάμε το μαγαζί πόσο κόσμο έχει, και κατα τις 2:30-3:00 εφ΄όσων το μαγαζί έχει ψιλο-χοντροαδειάσει, τα λέμε και αυτά. Παρατηρημένο πως αν τα πούμε νωρίτερα, θα αδειάσουμε το μαγαζί, ο μαγαζάτορας θα γκρινιάξει και χωρίς κόσμο, δεν υπάρχει νυχτοκάματο.
Τα ρεμπετάδικα συρρικνωθήκανε για αυτό ακριβώς το λόγο. Γιατί λιγόστεψε πολύ ο κόσμος που ακούει αμιγώς ρεμπέτικο.
Με το "μαναβάκι" που μου ζήτησε και ένας φίλος εδώ να ανεβάσω, ενώ είναι γλυκύτατο τραγούδι, ποιός θα κάνει "κεφάλι"? Ενώ με το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου", ε! θα φέρει τις βόλτες του και θα πιεί και ένα κατρούτσο παραπάνω. Και θα ξανάρθει στο μαγαζί...και φαύλος κύκλος...
Σε ένα απο τα μαγαζιά που αναφέρατε, δεν θέλω να πω ποιό είναι, όταν πρωτοφτιάχτηκε στη μέση του πουθενά, όλη η τωρινή αφρόκρεμα των μουσικών, έπαιζε εκεί αφιλοκερδώς, γιατί γουστάριζε, γιατί ήτανε όλοι νέοι, γιατι έτσι κάνανε κέφι. Πού να φανταζόντουσαν τότε οι Πάπποι, και ο Αλέξης και ο Μανώλης, ο Αντωνάκης (τώρα κοντραμπάσσο), ο Μπουζέας, ο Νώε, ο Γιάννης Βλάχος (κατα κόσμον Παπαβασιλείου) και πολύ άλλοι, οτι θα γινόντουσαν τώρα τα καλύτερα και τα πιο περιζήτητα όργανα, δίπλα στα καλύτερα ονόματα. (Νταλάρας-Τσαλιγοπούλου-Αρβανιτάκη-Κορακάκης κλπ).
Τα παιδιά αυτα βγάλαν τη ψυχούλα τους στο μαγαζί αυτό, και όταν το μαγαζί γέμισε, ο μαγαζάτορας τους την έκανε αλα γαλλικά. Τώρα σου λέει τι να την κάνω την ορχήστρα, αφού γεμίζω έτσι και αλλιώς. Οποιος θέλει να παίξει ας έρθει. Και το μαγαζί προσφέρει περιπλανόμενους αλλοδαπούς οργανοπαίχτες σε μια εφάνταστη houte mousica.
Καταλήγω γιατί με βαρεθήκατε. Διευρύνετε λίγο την πνευματική σας όραση και ψάχτε να βρείτε και να ακούσετε τους καλούς μουσικούς και τους καλούς τραγουδιστές (με όποιο κριτήριο θέλετε εσείς, υποκειμενικό ή αντικειμενικό).
Η "Στοά των Αθανάτων" είναι ένα δράμα, (ειδικά οι κάμερες που στοχεύουνε την ορχήστρα μη και τυχόν μιλήσουνε στο διπλανό τους, εμένα με χαλάει πιο πολύ απο όλα). Τα μεσημέρια όμως παίζει Ο Γιάννης ο Βλάχος (μπουζούκαρος), και το βράδυ, ο Μανώλης Μεξαντωνάκης (επίσης υπέροχο μπουζούκι), σπάει τα ποτήρια με τη φωνή του. Στο "Αργώ" τραγουδάει ο Παναγής. Ανθρωπος με πολύ μεράκι στη ψυχή του και αγάπη για το ρεμπέτικο. Στο Τζιβαέρι η Ελένη (που με άλλαξε και μια φορα που αρρώστησα) είναι αξιόλογη φωνή. Πηγαίνετε και στη "Κληματαριά" στη Βαρβάκειο, να ακούσετε τον Αντωνάκη. Πηγαίνετε στην Ερμού στο πεζόδρομο μεσημέρι, που αν και τα παιδιά παίζουνε έξω στο κρύο ή στη ζέστη αγαπάνε τη μουσική σα τη ζωή τους (εκεί μόνο ρεμπέτικα). Πηγαίνετε στο Μοδιάνο στο Χαλάνδρι να ακούσετε τον Ιορδάνη, (σπάνιος κιθαρίστας
και Πάπυρος Λαρούς-όλα τα τραγούδια τα ξέρει) και τη Δημητρούλα (κρουστα).
Γενικά ψάχτε το το πράγμα, και ρίξτε και λίγο νερό στο κρασί σας αν κάτι δεν σας αρέσει.
Σας κούρασα γιατί είπα πολλά. Συγνώμη για αυτό και υπόσχομαι να μη το ξανακάνω. Ενιωθα την ανάγκη όμως να μιλήσω απο τη συναισθηματική πλευρα ενός μουσικού. Αν νομίζεις Admin οτι το κείμενο είναι υπερβολικό ή ασχετο με τη σελίδα, μπορείς να το αφαιρέσεις. Λογοδιάρροια γυναίκας, τί να πεί κανείς!!! (και λίγος αυτοσαρκασμός δεν βλάπτει)
σαν καναν το καθηκον τους
ησυχοι πια οι γειτονοι
γυρισανε στο σπιτι τους
κι αφησανε στο χιονι
της γειτονιας το φροκαλο
το Τζακ Ο Χαρα κοκαλο!
ησυχοι πια οι γειτονοι
γυρισανε στο σπιτι τους
κι αφησανε στο χιονι
της γειτονιας το φροκαλο
το Τζακ Ο Χαρα κοκαλο!
