Ευχαριστώ για τις πρόσθετες σκέψεις σου Άγη.
"Σίγουρα, αλλά με τη διαφορά ότι σε αυτές τις περιπτώσεις κάθε τέτοια πραγμάτωση είναι και μια διαφορετική αποκρυστάλλωση της εξέλιξης του τραγουδιού. Ενώ η παρτιτούρα ή το μίντι εμφανίζει "μόνο" ένα φάσμα από δυνατότητες αποκρυστάλλωσης."
Εδώ συμφωνώ πως η παρτιτούρα δεν είναι μουσική αλλά σύνολο οδηγιών για το πώς πρέπει να παιχθεί η μουσική.
To MIDI όμως, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είναι εντολές ελέγχου του ήχου (γλώσσα πρωτοκόλλου), οι οποίες εντολές περνώντας μέσα από έναν
digital to analogue converter μετατρέπονται σε φυσικό ήχο, επομένως θα είχαμε μεγάλη δυσκολία να πείσουμε κάποιον πως δεν είναι μουσική.
Το μέγεθος του ασκούμενου ελέγχου ποικίλει τεράστια από φάκελο σε φάκελο (σε διάφορα μουσικά κομμάτια), καθώς επίσης και η ποιότητα των ηχητικών λημμάτων (samples) υπό χρησιμοποίηση.
Εγώ εδώ χρησιμοποιώ τελείως ακατέργαστο ήχο, αλλάζω μόνο τις εντάσεις και τις θέσεις στο στέρεο του ότι ήχου χρησιμοποιώ, ευρισκομένου σε ένα πρόγραμμα που δεν μου δίνει πολλές δυνατότητες ελέγχου έτσι κι' αλλιώς, αλλά και να μου έδινε ίσως να βαριόμουν να το κάνω γιατί ο προγραμματισμός παίρνει (για μένα που είμαι πολύ άπειρος) 100 φορές περισσότερο χρόνο από αυτόν που παίρνει η καλλιτεχνική δημιουργία, όμως πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είναι το ίδιο καθεστώς με έμπειρους προγραμματιστές, με άλλα προγράμματα και άλλες βιβλιοθήκες ήχων.
Ρίξε μιά ματιά σ' αυτή τη σελίδα πιο κάτω αν θες και διάλεξε να ακούσεις ένα οποιοδήποτε κομμάτι, μιά ορχηστρική δουλειά του Μπαχ, π.χ. Air on the G string ή το Brandenburg Concerto #2-1, ή την τρίτη κίνηση (Minueto) από την 40ή συμφωνία του Mozart ή την πρώτη κίνηση της "Μικρής Νυχτερινής Μουσικής" (Eine kleine Nachtmusik)- αυτό μάλλον παραείναι καλό, και πες μου αν θα τις ξεχώριζες από ανθρώπινες εκτελέσεις- υπάρχει πλήθος από ορχηστρικό υλικό που σε κάνει να απορείς πόσο χρόνο ξώδεψαν να το δημιουργήσουν-ασφαλώς για να μας πουλήσουν την βιβλιοθήκη ήχων, αλλά δεν παύει να είναι τέχνη. Εδώ, για μένα, ο προγραμματιστής καταργεί το επάγγελμα του διευθυντή ορχήστρας (και κάθε άλλου μουσικού, φυσικά
).
VIENNA SYMPHONIC LIBRARY
To MIDI μπορεί να άρχισε (με πολύ κακό τρόπο) σαν μιά Ιαπωνική πρόταση με εμπορικά κυρίως κίνητρα, αλλά οι Ευρωπαίοι και πάλι μας ξαφνιάζουν, χρησιμοποιόντας τον έλεγχο ήχων που παρέχει για τελείως δημιουργικούς σκοπούς.
Τίποτα σ' αυτή την σελίδα από πάμπολλα κλασικά έργα δεν έχει παιχτεί από άνθρωπο, είναι όλα MIDI ήχοι υπό MIDI έλεγχο, αλλά σχεδόν όλα τα ανθρώπινα αυτιά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν καμία διαφορά από εκτελέσεις δεξιοτεχνών μουσικών (και είμαστε ακόμα στο λίκνο μιάς νέας μουσικής εποχής). Ο παράγων "άνθρωπος" υφίσταται μόνο στο είδος και μέγεθος του ελέγχου που ασκεί ο προγραμματιστής, αλλά κι' αυτό μπορεί στο μέλλον να αυτοματοποιηθεί και να μην χρειαζόμαστε κάποιον άνθρωπο να ελέγξει τον υπολογιστή, με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ίσως τίποτα που εν δυνάμει να μην μπορεί να ψηφιοποιηθεί.
(Το λέω αυτό με κάποια ελπίδα και απελπισία μαζί. Το μόνο όργανο το οποίο παραμένει σταθερό, μη προβλέψιμο και αδύνατο να προγραμματιστεί ακόμα από MIDI τεχνολογία είναι η ανθρώπινη φωνή, καθώς ερμηνεύει διάφορα ποιητικα νοήματα... αλλά ως πότε?)
Επομένως, για μένα τουλάχιστον, αλλά και για πλήθος άλλων μουσικών, πρόκειται περί πραγματικών "αποκρυσταλλώσεων" για τις οποίες μίλησες, σε μουσικό ήχο. Δεν περιέχουν κανένα υποκειμενικό μουσικό κριτήριο κανενός εκτελεστή (ανθρώπινη χάρη), εκτός βέβαια από τις πάρα πολλές μουσικές αποφάσεις που πήρε ο προγραμματιστής τους στη διαδικασία αποκρυστάλλωσης, επομένως μπορούν να χαρακτηρισθούν σαν "αντικειμενικές" πραγματώσεις μίας παρτιτούρας και των προθέσεων ενός συνθέτη, τελικά.
Όσο για το δείγμα του Μικρούτσικου, ευχαριστώ.
Εμμένω στις παλιές μου απόψεις. Η φωνή της τραγουδίστριας μου αρέσει, τη βρίσκω αρκετά εκφραστική.
Η σύνθεση αυτή καθεαυτή στο δικό μου γούστο και πάλι ακούγεται απλοϊκή.
Το θέμα δεν είναι η επιλογή ενός συνόλου δωματίου για να ψαρώσουν οι ακροατές, αλλά τι κάνουμε με δαύτο, πως το εκμεταλλευόμαστε μουσικά, πως δημιουργούμε και με τι τρόπο λύνουμε αρμονικές διαφωνίες, πως εναλλάσσουμε ηχοχρώματα, πώς… πώς… πώς… (1000λιάδες πώς), και έχοντας διδαχθεί
"πώς" από όλους τους πραγματικά μεγάλους του παρελθόντος, δεν περίμενα από το Μικρούτσικο να μου λύσει καμιά απορία, πράγμα που δεν έγινε, ούτως ή άλλως, επομένως αν το κρίνω (κάπως αυστηρά-αλλά ακριβοδίκαια) θα έλεγα ότι το εν λόγω δείγμα δεν θα πέρναγε ούτε ένα απλό τεστ πρώτου χρόνου Υποχρεωτικής Αρμονίας, το οποίο περνούν επιτυχώς πάρα πολλοί 16χρονοι μαθητές ωδείων.
Αυτά… θα επανέλθω εν καιρώ, στο δικό σου τραγούδι, για μιά-δυό σκέψεις ακόμα που με απασχολούν.
Καλή συνέχεια.
)