rebetiko.sealabs.net

Ένα ΄κόμη τώρα που ζεσταθήκαμε

Η κόμισσα και αν με καλεί
κοντά της για να ζήσω
και το μπουζούκι το γλυκό
να το απαρατήσω

Στις εκκλησιές να με τραβά
κυρίες να γνωρίσω
στα φοξ και στα ταγκό
ζητά να το γυρίσω

Μα εγώ ΄χω ελεύθερη καρδιά
τον μπαγλαμά κουρδίζω
και μουσικές Ρεμπέτικες
στον κόσμο να χαρίζω

Μ΄άλλον να πας να βολευτείς
εσένα δεν ορίζω
τον κόσμο που αγάπησα
δεν τον εχαραμίζω

Υ.Γ.Μέρος των εσόδων από τα πνευματικά δικαιώματα θα δωθούν στο sealabs

Και για να τελειώνω με τον πρωινό μου οίστρο mortissa πάρε ένα ακόμη για σένα

Έχω μια μόρτισσα χρυσή για συντροφιά
σκέτο λουλούδι μια μεγάλη ζωγραφιά
Έχει ένα πρόσωπο που λάμπει στο σκοτάδι
τα βάσανα θα φύγουνε μόνο με ένα χάδι.

Τις Κυριακές πηγαίνουμε συχνά βαρκάδα
νωρίς απ΄το πρωί μέχρι την φεγγαράδα
Είναι οι άνθρωποι που κάνουνε τις σχέσεις
και όχι τα χρήματα κι οι φρούδες υποσχέσεις

Έχω μια μόρτισσα γλυκειά όπως το μέλι
μ΄ενα κορμί ζεστό που μοιάζει σαν το χέλι
Έχει δυο μάτια φωτεινά σαν το φεγγάρι
σαράντα χρόνια εμείς θα είμαστε ζευγάρι.

αεροκωπηλάτης έγραψε:Έχει ενδιαφέρον ότι κάποιες φορές η έμπνευση της στιγμής και τα πρόσωπα που μας εμπνέουν αναδεικνύουν διαστάσεις που δεν τις συναντάμε συχνά στη στιχουργία, όπως, στην περίπτωσή μας, έχουμε, μεταξύ άλλων, τη σκατολογική διάσταση («σκατόψυχοι όπως εσύ», «σ’ έχω χεσμένο», «μη σκατώνεις κόσμο»).

Έχει σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον για μένα αυτό που λες αεροκωπηλάτη. Μερικές φορές αδιαφορώ τελείως για τα "τεχνικά" μέσα υπό χρήση και με ενδιαφέρει κυρίως η πραγματικότητα του τι εκφράζεται, (δίκαια αγανάκτηση νομίζω στην παρούσα περίπτωση, αλλά ας με διορθώσει η μόρτισσα εδώ αν είμαι έξω), εξ' ού και κάνω κλικ.
Αλλά σίγουρα, γενικότερα και ανατρέχοντας στον έντεχνο λόγο από τον Κάτουλο μέχρι τον ντε Σαντ, ή τον Μπουκόβσκυ στις μέρες μας, βρίσκω συνέχεια πάμπολλα που υπό νορμάλ συνθήκες δεν θα τα περίμενε κανείς. Παρατηρώ με ενδιαφέρον μερικούς ακαδημαϊκούς ακόμα να διαφωνούν (to put it mildly) αν ο Κάτουλος έγραψε πορνογραφία ή ποίηση. Δεν θα με ενδιέφερε να κολλώ ετικέτες, αλλά σαν ποίηση την βρήκα συναρπαστική και στην "έμπνευση της στιγμής" θα το θεωρούσα κρίμα κατά του εαυτού μου αν δεν έγραφα κάτω τις νότες που μου υπαγόρευσε.
Έτσι, θα έλεγα, πολύ γενικά, ότι η χυδαιότητα ή η αγνότητα δεν βρίσκεται στη γλώσσα, αλλά στην ψυχή μας, ανεξαρτήτως του τι λέξεις λέμε. (πολύ γενικά, όπως λέω, και για να μην παρεξηγηθώ).

Δεν ξέρω… συμφωνείς?

Καθόλου έξω δεν είσαι Σωκράτη, μαζί σου κι εγώ…
άλλωστε το πού θα κάνει «κλικ» του καθενός μας είναι δική του δουλειά
και δεν οφείλει καμία εξήγηση σε κανέναν, από τη στιγμή που οι στίχοι μου
δεν θίγουν προσωπικά κάποιον, γι’ αυτό να μας λείπουν οι εξυπνάδες.
Κι όποτε σου ξανακάνει «κλικ» κοτσάρισε τις νότες σου κι ας πάνε να σφυρίζουν μερικοί.

Για το Ανικανοποίητο..... έγραψε:Και για να τελειώνω με τον πρωινό μου οίστρο mortissa πάρε ένα ακόμη για σένα

Έχω μια μόρτισσα χρυσή για συντροφιά
σκέτο λουλούδι μια μεγάλη ζωγραφιά
Έχει ένα πρόσωπο που λάμπει στο σκοτάδι
τα βάσανα θα φύγουνε μόνο με ένα χάδι.

Τις Κυριακές πηγαίνουμε συχνά βαρκάδα
νωρίς απ΄το πρωί μέχρι την φεγγαράδα
Είναι οι άνθρωποι που κάνουνε τις σχέσεις
και όχι τα χρήματα κι οι φρούδες υποσχέσεις

Έχω μια μόρτισσα γλυκειά όπως το μέλι
μ΄ενα κορμί ζεστό που μοιάζει σαν το χέλι
Έχει δυο μάτια φωτεινά σαν το φεγγάρι
σαράντα χρόνια εμείς θα είμαστε ζευγάρι.

Κι εγώ για σένα μάγκα μου
πίνω τ' αργιλεδάκι
κι όταν σε βλέπω μ' άλληνε
λιώνω σαν το κεράκι

...Ευχαριστώ σε αγόρι!!!

Σε ευχαριστώ mortissa

Γεια μας

Εβίβα τσι πρώτης, κι' εβίβα των καλών αντρών