Εγω ψηφίζω την καλύτερη μεταπολεμική φωνή : Τσαουσάκης Πρόδρομος.
Από γυναίκες εχω "ερωτευτεί" με την Στέλλα Χασκίλ.
Από τους πιο παλιούς βέβαια Ρούκουνας και Παπαγκίκα .
Γκάλοπ
-
Ποσειδώνας
- Δημοσιεύσεις: 30
- Εγγραφή: 29 Απρ 2005 03:10 am
Re: ΓΚΑΛΟΠ
Φίλε Άρη, δεν είμαι και τόσο σχετικός με το ρεμπέτικο, αν και ακούω πολύ και τραγουδάω επίσης. Απλά, επειδή είδα πως εκθειάζεις πολύ τον Τούντα, θέλω να σου πω τα εξής, τα οποία βέβαια θα κρίνεις και περιμένω μία απάντησή σου μήπως ξέρεις εσύ κάτι παραπάνω.
Είχα ακούσει φήμες λοιπόν πως ο Τούντας ως διευθυντής δισκογραφικής εταιρίας αγόραζε τραγούδια από άγνωστους συνθέτες, οι οποίοι στα δύσκολα εκείνα χρόνια είχαν ανάγκη χρημάτων και τα παρουσίαζε ως δικά του. Ξέρεις, δεν μου φαίνεται και τελείως εξωπραγματικό αυτό. Βέβαια για τον Τούντα δεν έχω διαβάσει ώστε να ξέρω τί χαρακτήρας ήταν και όλα τα σχετικά. Όταν όμως διάβασα που έγραψες πως "Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs" και επίσης ότι είχε μεγάλη φαντασία στη στιχουργία, αυτά με παραπέμπουν λίγο στη φήμη που έχω ακούσει. Δε μπορεί ρε παιδιά. Εσείς στο site ασχολείστε πολύ. Κάτι θα έχετε ακούσει σχετικό με αυτό.
Εκτός όμως από τις φήμες ακούστε και το ακόλουθο: Είχα την τύχη πριν ένα περίπου χρόνο να γνωρίσω το (θετό) γιο του Βαγγέλη και της Αγγέλας Παπάζογλου, ο οποίος έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο για τη μάνα του. Μιλήσαμε λοιπόν και τον ρώτησα για τη φήμη αυτή. Και ξερετε τί μου είπε; Πως τον Τούντα πριν γίνει μεγάλος δεν τον είχαν οι ρεμπέτες καθόλου σε υπόληψη (συγκεκριμένα μου είπε για Μπαγιαντέρα νομίζω και σίγουρα για το Βαγγέλη τον Παπάζογλου). Και ότι πήγαινε εκεί που έπαιζαν για να ακούει τις μελωδίες, αλλά ο Βαγγέλης δεν τον γούσταρε καθόλου που ήταν υποχθόνιος. Βέβαια μετά που τον είχαν ανάγκη πολλοί έσκυβαν το κεφάλι και τον έγλυφαν. Αυτά τα έβλεπε και τα άκουγε με τα μάτια του ο γιος του Βαγγέλη, μικρό παιδάκι τότε. Δε νομίζω πως αυτός είχε κάποια σκοπιμότητα να μου πει ψέμματα. Από την άλλη, έχετε δει εσείς κανένα ρεμπέτη που γράφει χωρίς να πίνει και παρόλα αυτά εννοεί αυτά που λένε οι στίχοι και όταν βρει ευκαιρία φτιάχνει δισκογραφική για να τα τσεπώνει. Εγώ πάντως βλέπω πως ο Μάρκος που ενιωθε αυτά που έγραφε, άφησε τη χαμαλικη δουλειά του εμπορίου για άλλους ου δεν ένιωθαν. Και αυτού του έφτανε να γράφει και να τραγουδά. Και να νιώθει φυσικά. Προσωπική άποψη, μπορεί και να είμαι λάθος.
Ωστόσο αν ξέρετε κάτι παραπάνω, καταθέστε το να δούμε μήπως βγει κανένα συμπέρασμα.
1-Φωνάρες Αντρικές
α) Στράτος Παγιουμτζής ( όχι τόσο για το μεγάλο φάσμα που έπιανε η φωνή του όσο για τη φοβερή μάγκικη χροιά του- γειά σου Στράτο μου τεμπέλη!)
β) Κάβουρας
γ) Νταλκάς
Γυναικείες
α) Ρίτα-το λέω κι ανατριχιάζω-Αμπατζή (κατά τη γνώμη μου Η Φωνή-γάντι για ρεμπέτικο, Σμυρναϊκο
β) Μπέλλου σαν μεταγενέστερη χωρίς αυτό να μειώνει την απίστευτη αυτή κρυστάλινη αλλά και κάργα μαγκικη φωνάρα της
2-Και όσο για συνθέτες αδέρφια μου εδώ με βασανίζει το μεγάλο δίλλημα
γιατί και με τους δύο έχω κλάψει κι έχω γλεντήσει το ίδιο...Λοιπόν (όσο μπορείς να τους συγκρίνεις, γιατί μην ξεχνάμε ότι ο ένας ήταν πατέρας του ρεμπέτικου κι ο άλλος ενας συνθέτης φαινόμενο που το πήγε και λίγο παραπέρα...) Μάρκος ή Τσιτσάνης? Θα πώ περισσότερο στο δικό μου γκάλοπ γιατί έχω βρεί εξίσου καλά επιχειρήματα οπότε πρός το παρόν τους αγαπάω και τους σέβομαι κ' τους δυο το ίδιο!
Όμως-και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη-πέρα απο αυτούς τους δύο έχω να δηλώσω ότι ο Τούντας είναι η πιο αξιοθαύμαστη μορφή συνθέτη αφού:
α)Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs(και με νόημα)
Β)Έβαζε εντελώς ρεαλιστικά πολλές φορές και αστεία θέματα στα τραγούδια του σε σημειο που κερδίζει με τον πιο απλό τρόπο-μεγάλη δουλειά για έναν συνθέτη, κι όσοι γράφουν απο εσας το ξέρουν καλά αυτό ειδικά με το στοίχο
γ)Και σημαντικότερο: η μουσική που έγραψε έχει τόσες αλλάγες δρόμων(στο ίδιο κομμάτι) τόσο ελεύθερο στύλ που όμως είναι πάντα στο ρυθμό και τέτοια φαντασία που, ας μου επιτραπεί ο όρος, άνετα τον λες alternative συνθέτη του ρεμπέτικου, τραβηγμένο αλλά ο τύπος είναι χαλαρά ο Αινσταιν της τότε εποχής ειδικά όσο αφορά τη μουσική!!
Περπατάω στο δρόμο και μυρίζει φούντα
λες να χτυπήσω για tatto στην πλάτη μου τον Τούντα?
(Έτσι για να θυμηθούμε λίγο και τα παρόμοια στιχάκια που λέγαμε στο στρατό!)[/quote]
Είχα ακούσει φήμες λοιπόν πως ο Τούντας ως διευθυντής δισκογραφικής εταιρίας αγόραζε τραγούδια από άγνωστους συνθέτες, οι οποίοι στα δύσκολα εκείνα χρόνια είχαν ανάγκη χρημάτων και τα παρουσίαζε ως δικά του. Ξέρεις, δεν μου φαίνεται και τελείως εξωπραγματικό αυτό. Βέβαια για τον Τούντα δεν έχω διαβάσει ώστε να ξέρω τί χαρακτήρας ήταν και όλα τα σχετικά. Όταν όμως διάβασα που έγραψες πως "Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs" και επίσης ότι είχε μεγάλη φαντασία στη στιχουργία, αυτά με παραπέμπουν λίγο στη φήμη που έχω ακούσει. Δε μπορεί ρε παιδιά. Εσείς στο site ασχολείστε πολύ. Κάτι θα έχετε ακούσει σχετικό με αυτό.
Εκτός όμως από τις φήμες ακούστε και το ακόλουθο: Είχα την τύχη πριν ένα περίπου χρόνο να γνωρίσω το (θετό) γιο του Βαγγέλη και της Αγγέλας Παπάζογλου, ο οποίος έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο για τη μάνα του. Μιλήσαμε λοιπόν και τον ρώτησα για τη φήμη αυτή. Και ξερετε τί μου είπε; Πως τον Τούντα πριν γίνει μεγάλος δεν τον είχαν οι ρεμπέτες καθόλου σε υπόληψη (συγκεκριμένα μου είπε για Μπαγιαντέρα νομίζω και σίγουρα για το Βαγγέλη τον Παπάζογλου). Και ότι πήγαινε εκεί που έπαιζαν για να ακούει τις μελωδίες, αλλά ο Βαγγέλης δεν τον γούσταρε καθόλου που ήταν υποχθόνιος. Βέβαια μετά που τον είχαν ανάγκη πολλοί έσκυβαν το κεφάλι και τον έγλυφαν. Αυτά τα έβλεπε και τα άκουγε με τα μάτια του ο γιος του Βαγγέλη, μικρό παιδάκι τότε. Δε νομίζω πως αυτός είχε κάποια σκοπιμότητα να μου πει ψέμματα. Από την άλλη, έχετε δει εσείς κανένα ρεμπέτη που γράφει χωρίς να πίνει και παρόλα αυτά εννοεί αυτά που λένε οι στίχοι και όταν βρει ευκαιρία φτιάχνει δισκογραφική για να τα τσεπώνει. Εγώ πάντως βλέπω πως ο Μάρκος που ενιωθε αυτά που έγραφε, άφησε τη χαμαλικη δουλειά του εμπορίου για άλλους ου δεν ένιωθαν. Και αυτού του έφτανε να γράφει και να τραγουδά. Και να νιώθει φυσικά. Προσωπική άποψη, μπορεί και να είμαι λάθος.
Ωστόσο αν ξέρετε κάτι παραπάνω, καταθέστε το να δούμε μήπως βγει κανένα συμπέρασμα.
1-Φωνάρες Αντρικές
α) Στράτος Παγιουμτζής ( όχι τόσο για το μεγάλο φάσμα που έπιανε η φωνή του όσο για τη φοβερή μάγκικη χροιά του- γειά σου Στράτο μου τεμπέλη!)
β) Κάβουρας
γ) Νταλκάς
Γυναικείες
α) Ρίτα-το λέω κι ανατριχιάζω-Αμπατζή (κατά τη γνώμη μου Η Φωνή-γάντι για ρεμπέτικο, Σμυρναϊκο
β) Μπέλλου σαν μεταγενέστερη χωρίς αυτό να μειώνει την απίστευτη αυτή κρυστάλινη αλλά και κάργα μαγκικη φωνάρα της
2-Και όσο για συνθέτες αδέρφια μου εδώ με βασανίζει το μεγάλο δίλλημα
γιατί και με τους δύο έχω κλάψει κι έχω γλεντήσει το ίδιο...Λοιπόν (όσο μπορείς να τους συγκρίνεις, γιατί μην ξεχνάμε ότι ο ένας ήταν πατέρας του ρεμπέτικου κι ο άλλος ενας συνθέτης φαινόμενο που το πήγε και λίγο παραπέρα...) Μάρκος ή Τσιτσάνης? Θα πώ περισσότερο στο δικό μου γκάλοπ γιατί έχω βρεί εξίσου καλά επιχειρήματα οπότε πρός το παρόν τους αγαπάω και τους σέβομαι κ' τους δυο το ίδιο!
Όμως-και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη-πέρα απο αυτούς τους δύο έχω να δηλώσω ότι ο Τούντας είναι η πιο αξιοθαύμαστη μορφή συνθέτη αφού:
α)Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs(και με νόημα)
Β)Έβαζε εντελώς ρεαλιστικά πολλές φορές και αστεία θέματα στα τραγούδια του σε σημειο που κερδίζει με τον πιο απλό τρόπο-μεγάλη δουλειά για έναν συνθέτη, κι όσοι γράφουν απο εσας το ξέρουν καλά αυτό ειδικά με το στοίχο
γ)Και σημαντικότερο: η μουσική που έγραψε έχει τόσες αλλάγες δρόμων(στο ίδιο κομμάτι) τόσο ελεύθερο στύλ που όμως είναι πάντα στο ρυθμό και τέτοια φαντασία που, ας μου επιτραπεί ο όρος, άνετα τον λες alternative συνθέτη του ρεμπέτικου, τραβηγμένο αλλά ο τύπος είναι χαλαρά ο Αινσταιν της τότε εποχής ειδικά όσο αφορά τη μουσική!!
Περπατάω στο δρόμο και μυρίζει φούντα
λες να χτυπήσω για tatto στην πλάτη μου τον Τούντα?
(Έτσι για να θυμηθούμε λίγο και τα παρόμοια στιχάκια που λέγαμε στο στρατό!)[/quote]
Re: ΓΚΑΛΟΠ
Φίλε Άρη, δεν είμαι και τόσο σχετικός με το ρεμπέτικο, αν και ακούω πολύ και τραγουδάω επίσης. Απλά, επειδή είδα πως εκθειάζεις πολύ τον Τούντα, θέλω να σου πω τα εξής, τα οποία βέβαια θα κρίνεις και περιμένω μία απάντησή σου μήπως ξέρεις εσύ κάτι παραπάνω.
Είχα ακούσει φήμες λοιπόν πως ο Τούντας ως διευθυντής δισκογραφικής εταιρίας αγόραζε τραγούδια από άγνωστους συνθέτες, οι οποίοι στα δύσκολα εκείνα χρόνια είχαν ανάγκη χρημάτων και τα παρουσίαζε ως δικά του. Ξέρεις, δεν μου φαίνεται και τελείως εξωπραγματικό αυτό. Βέβαια για τον Τούντα δεν έχω διαβάσει ώστε να ξέρω τί χαρακτήρας ήταν και όλα τα σχετικά. Όταν όμως διάβασα που έγραψες πως "Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs" και επίσης ότι είχε μεγάλη φαντασία στη στιχουργία, αυτά με παραπέμπουν λίγο στη φήμη που έχω ακούσει. Δε μπορεί ρε παιδιά. Εσείς στο site ασχολείστε πολύ. Κάτι θα έχετε ακούσει σχετικό με αυτό.
Εκτός όμως από τις φήμες ακούστε και το ακόλουθο: Είχα την τύχη πριν ένα περίπου χρόνο να γνωρίσω το (θετό) γιο του Βαγγέλη και της Αγγέλας Παπάζογλου, ο οποίος έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο για τη μάνα του. Μιλήσαμε λοιπόν και τον ρώτησα για τη φήμη αυτή. Και ξερετε τί μου είπε; Πως τον Τούντα πριν γίνει μεγάλος δεν τον είχαν οι ρεμπέτες καθόλου σε υπόληψη (συγκεκριμένα μου είπε για Μπαγιαντέρα νομίζω και σίγουρα για το Βαγγέλη τον Παπάζογλου). Και ότι πήγαινε εκεί που έπαιζαν για να ακούει τις μελωδίες, αλλά ο Βαγγέλης δεν τον γούσταρε καθόλου που ήταν υποχθόνιος. Βέβαια μετά που τον είχαν ανάγκη πολλοί έσκυβαν το κεφάλι και τον έγλυφαν. Αυτά τα έβλεπε και τα άκουγε με τα μάτια του ο γιος του Βαγγέλη, μικρό παιδάκι τότε. Δε νομίζω πως αυτός είχε κάποια σκοπιμότητα να μου πει ψέμματα. Από την άλλη, έχετε δει εσείς κανένα ρεμπέτη που γράφει χωρίς να πίνει και παρόλα αυτά εννοεί αυτά που λένε οι στίχοι και όταν βρει ευκαιρία φτιάχνει δισκογραφική για να τα τσεπώνει. Εγώ πάντως βλέπω πως ο Μάρκος που ενιωθε αυτά που έγραφε, άφησε τη χαμάλικη δουλειά του εμπορίου για άλλους που δεν ένιωθαν. Και αυτού του έφτανε να γράφει και να τραγουδά. Και να νιώθει φυσικά. Προσωπική άποψη, μπορεί και να είμαι λάθος.
Ωστόσο αν ξέρετε κάτι παραπάνω, καταθέστε το να δούμε μήπως βγει κανένα συμπέρασμα.
Ιορδάνης
1-Φωνάρες Αντρικές
α) Στράτος Παγιουμτζής ( όχι τόσο για το μεγάλο φάσμα που έπιανε η φωνή του όσο για τη φοβερή μάγκικη χροιά του- γειά σου Στράτο μου τεμπέλη!)
β) Κάβουρας
γ) Νταλκάς
Γυναικείες
α) Ρίτα-το λέω κι ανατριχιάζω-Αμπατζή (κατά τη γνώμη μου Η Φωνή-γάντι για ρεμπέτικο, Σμυρναϊκο
β) Μπέλλου σαν μεταγενέστερη χωρίς αυτό να μειώνει την απίστευτη αυτή κρυστάλινη αλλά και κάργα μαγκικη φωνάρα της
2-Και όσο για συνθέτες αδέρφια μου εδώ με βασανίζει το μεγάλο δίλλημα
γιατί και με τους δύο έχω κλάψει κι έχω γλεντήσει το ίδιο...Λοιπόν (όσο μπορείς να τους συγκρίνεις, γιατί μην ξεχνάμε ότι ο ένας ήταν πατέρας του ρεμπέτικου κι ο άλλος ενας συνθέτης φαινόμενο που το πήγε και λίγο παραπέρα...) Μάρκος ή Τσιτσάνης? Θα πώ περισσότερο στο δικό μου γκάλοπ γιατί έχω βρεί εξίσου καλά επιχειρήματα οπότε πρός το παρόν τους αγαπάω και τους σέβομαι κ' τους δυο το ίδιο!
Όμως-και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη-πέρα απο αυτούς τους δύο έχω να δηλώσω ότι ο Τούντας είναι η πιο αξιοθαύμαστη μορφή συνθέτη αφού:
α)Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs(και με νόημα)
Β)Έβαζε εντελώς ρεαλιστικά πολλές φορές και αστεία θέματα στα τραγούδια του σε σημειο που κερδίζει με τον πιο απλό τρόπο-μεγάλη δουλειά για έναν συνθέτη, κι όσοι γράφουν απο εσας το ξέρουν καλά αυτό ειδικά με το στοίχο
γ)Και σημαντικότερο: η μουσική που έγραψε έχει τόσες αλλάγες δρόμων(στο ίδιο κομμάτι) τόσο ελεύθερο στύλ που όμως είναι πάντα στο ρυθμό και τέτοια φαντασία που, ας μου επιτραπεί ο όρος, άνετα τον λες alternative συνθέτη του ρεμπέτικου, τραβηγμένο αλλά ο τύπος είναι χαλαρά ο Αινσταιν της τότε εποχής ειδικά όσο αφορά τη μουσική!!
Περπατάω στο δρόμο και μυρίζει φούντα
λες να χτυπήσω για tatto στην πλάτη μου τον Τούντα?
(Έτσι για να θυμηθούμε λίγο και τα παρόμοια στιχάκια που λέγαμε στο στρατό!)[/quote]
Είχα ακούσει φήμες λοιπόν πως ο Τούντας ως διευθυντής δισκογραφικής εταιρίας αγόραζε τραγούδια από άγνωστους συνθέτες, οι οποίοι στα δύσκολα εκείνα χρόνια είχαν ανάγκη χρημάτων και τα παρουσίαζε ως δικά του. Ξέρεις, δεν μου φαίνεται και τελείως εξωπραγματικό αυτό. Βέβαια για τον Τούντα δεν έχω διαβάσει ώστε να ξέρω τί χαρακτήρας ήταν και όλα τα σχετικά. Όταν όμως διάβασα που έγραψες πως "Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs" και επίσης ότι είχε μεγάλη φαντασία στη στιχουργία, αυτά με παραπέμπουν λίγο στη φήμη που έχω ακούσει. Δε μπορεί ρε παιδιά. Εσείς στο site ασχολείστε πολύ. Κάτι θα έχετε ακούσει σχετικό με αυτό.
Εκτός όμως από τις φήμες ακούστε και το ακόλουθο: Είχα την τύχη πριν ένα περίπου χρόνο να γνωρίσω το (θετό) γιο του Βαγγέλη και της Αγγέλας Παπάζογλου, ο οποίος έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο για τη μάνα του. Μιλήσαμε λοιπόν και τον ρώτησα για τη φήμη αυτή. Και ξερετε τί μου είπε; Πως τον Τούντα πριν γίνει μεγάλος δεν τον είχαν οι ρεμπέτες καθόλου σε υπόληψη (συγκεκριμένα μου είπε για Μπαγιαντέρα νομίζω και σίγουρα για το Βαγγέλη τον Παπάζογλου). Και ότι πήγαινε εκεί που έπαιζαν για να ακούει τις μελωδίες, αλλά ο Βαγγέλης δεν τον γούσταρε καθόλου που ήταν υποχθόνιος. Βέβαια μετά που τον είχαν ανάγκη πολλοί έσκυβαν το κεφάλι και τον έγλυφαν. Αυτά τα έβλεπε και τα άκουγε με τα μάτια του ο γιος του Βαγγέλη, μικρό παιδάκι τότε. Δε νομίζω πως αυτός είχε κάποια σκοπιμότητα να μου πει ψέμματα. Από την άλλη, έχετε δει εσείς κανένα ρεμπέτη που γράφει χωρίς να πίνει και παρόλα αυτά εννοεί αυτά που λένε οι στίχοι και όταν βρει ευκαιρία φτιάχνει δισκογραφική για να τα τσεπώνει. Εγώ πάντως βλέπω πως ο Μάρκος που ενιωθε αυτά που έγραφε, άφησε τη χαμάλικη δουλειά του εμπορίου για άλλους που δεν ένιωθαν. Και αυτού του έφτανε να γράφει και να τραγουδά. Και να νιώθει φυσικά. Προσωπική άποψη, μπορεί και να είμαι λάθος.
Ωστόσο αν ξέρετε κάτι παραπάνω, καταθέστε το να δούμε μήπως βγει κανένα συμπέρασμα.
Ιορδάνης
1-Φωνάρες Αντρικές
α) Στράτος Παγιουμτζής ( όχι τόσο για το μεγάλο φάσμα που έπιανε η φωνή του όσο για τη φοβερή μάγκικη χροιά του- γειά σου Στράτο μου τεμπέλη!)
β) Κάβουρας
γ) Νταλκάς
Γυναικείες
α) Ρίτα-το λέω κι ανατριχιάζω-Αμπατζή (κατά τη γνώμη μου Η Φωνή-γάντι για ρεμπέτικο, Σμυρναϊκο
β) Μπέλλου σαν μεταγενέστερη χωρίς αυτό να μειώνει την απίστευτη αυτή κρυστάλινη αλλά και κάργα μαγκικη φωνάρα της
2-Και όσο για συνθέτες αδέρφια μου εδώ με βασανίζει το μεγάλο δίλλημα
γιατί και με τους δύο έχω κλάψει κι έχω γλεντήσει το ίδιο...Λοιπόν (όσο μπορείς να τους συγκρίνεις, γιατί μην ξεχνάμε ότι ο ένας ήταν πατέρας του ρεμπέτικου κι ο άλλος ενας συνθέτης φαινόμενο που το πήγε και λίγο παραπέρα...) Μάρκος ή Τσιτσάνης? Θα πώ περισσότερο στο δικό μου γκάλοπ γιατί έχω βρεί εξίσου καλά επιχειρήματα οπότε πρός το παρόν τους αγαπάω και τους σέβομαι κ' τους δυο το ίδιο!
Όμως-και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη-πέρα απο αυτούς τους δύο έχω να δηλώσω ότι ο Τούντας είναι η πιο αξιοθαύμαστη μορφή συνθέτη αφού:
α)Δεν έπινε κι όμως έχει γράψει κορυφαία τραγούδια για drugs(και με νόημα)
Β)Έβαζε εντελώς ρεαλιστικά πολλές φορές και αστεία θέματα στα τραγούδια του σε σημειο που κερδίζει με τον πιο απλό τρόπο-μεγάλη δουλειά για έναν συνθέτη, κι όσοι γράφουν απο εσας το ξέρουν καλά αυτό ειδικά με το στοίχο
γ)Και σημαντικότερο: η μουσική που έγραψε έχει τόσες αλλάγες δρόμων(στο ίδιο κομμάτι) τόσο ελεύθερο στύλ που όμως είναι πάντα στο ρυθμό και τέτοια φαντασία που, ας μου επιτραπεί ο όρος, άνετα τον λες alternative συνθέτη του ρεμπέτικου, τραβηγμένο αλλά ο τύπος είναι χαλαρά ο Αινσταιν της τότε εποχής ειδικά όσο αφορά τη μουσική!!
Περπατάω στο δρόμο και μυρίζει φούντα
λες να χτυπήσω για tatto στην πλάτη μου τον Τούντα?
(Έτσι για να θυμηθούμε λίγο και τα παρόμοια στιχάκια που λέγαμε στο στρατό!)[/quote]
Γεια σου Βακόνδιε. Επίτρεψέ μου να συμφωνήσω με το Θετταλό, ως προς το ότι φωνές σαν και του Κάβουρα υπάρχουνε και σήμερα. Πιστεύω όμως και το εξής γενικό: Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός σε όλα του. Από αυτή τη γενική άποψη, ναι πράγματι Κάβουρας δεν θα ξαναγεννηθεί, δηλαδή με ακριβώς αυτό το ηχόχρωμα φωνής και τις δυνατότητες, παρά μόνο όταν βρούμε πως να τον κλωνοποιήσουμε. Όμως φωνές σαν του Κάβουρα (με παραπλήσιες δυνατότητες εννοώ) υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αν μιλήσουμε για παράδειγμα για τον Καζαντζίδη, εκεί μπορούμε να πούμε ίσως πως τέτοια ισάξια φωνή δεν υπάρχει σήμερα (επειδή είναι πιο σπάνια). Αν και αυτό είναι παρακινδυνευμένο γιατί δεν εξετάσαμε όλον τον πληθυσμό.
Τώρα θα με ρωτήσεις βέβαια πού υπάρχουν και πού τις έχω ακούσει εγώ. Δεν εννοώ γνωστούς τραγουδιστές. Έχουν κι αυτοί ο καθένας τους τις δυνατότητές τους. Αν όμως ψάξεις σε άλλους μουσικούς χώρους, θα βρεις υπέροχες φωνές, που έχουν περισσότερες δυνατότητες από αυτήν του Κάβουρα. Απλά επειδή δε φουμάρουν παρά μόνο το καυσαέριο της πόλης που μένουν, δε θα τραγουδίσουν ποτέ ό,τι τραγούδησε ο Κάβουρας με τον ίδιο τρόπο. Εδώ συμφωνούμε. Αλλά και εγώ ο κακόφωνος αν τραγουδήσω κάτι, κανείς δε μπορεί να το τραγουδήσει όπως εγώ. Καταλαβαίνεις τί εννοώ... Δεν εννοώ τον Κάβουρα ως κακόφωνο. Απλά ο καθένας έχει το ύφος του. Και μπορείς και σήμερα να βρεις εκφραστικούς ανθρώπους με πολύ καλές φωνές που τραγουδούν άλλα τραγούδια.
Ασχολούμαι από μικρός με τη Βυζαντινή μουσική και το δημοτικό τραγούδι. Υπήρχαν και υπάρχουν λοιπόν μερικοί ψάλτες αηδόνια (Έχεις ακούσει για κάποιον Στανίτσα; Κωνσταντινουπολίτης. Εκεί να δεις μακάμια. Τρελά πράγματα σου λέω. Και λένε ότι έπινε και χασισάκι). Έπειτα είναι ένα χωριό, Νικήσιανη Σερρών, και έπεσε στα χέρια μου μία κασσέτα με αργά Μακεδονίτικα δημοτικά και κυρίως αμανέδες από ένα γλεντάκι σε ένα καφενείο του χωριού. Έχει κάτι φωνές που δεν τις συναντάς σε κανέναν γνωστό. Αλλά άσημοι όλοι τους. Και επίσης, επειδή ασχολούμαι κα λίγο με την Τουρκική κλασσική μουσική (πάλι μακάμια δηλαδή) υπήρχε ένας τραγουδιστής και συνθέτης Τούρκος (πέθανε πριν καμμιά 10ριά χρόνια), που αν τον ακούσεις θα μεινεις με το στόμα ανοιχτό. Τεράστια έκταση φωνής και καταπληκτικές δυνατότητες σε τσακίσματα, τσαλκάντζες και όλα τα συναφή. Munir Nurettin Selcuk το όνομά του. Αλλά και σήμερα υπάρχουν Τούρκοι που έχουν πολύ μεγάλες δυνατότητες. Και Έλληνες φυσικά, αλλά οι Τούρκοι εξασκούν αυτό το είδος της μουσικής, ενώ οι Έλληνες δεν τραγουδούν με αυτόν τον τρόπο για να αναπτύξουν αυτό το κομμάτι των δυνατοτήτων τους. Είναι λοιπόν και θέμα, όπως έγραψε και κάποιος φίλος, με τί είδος ασχολείται ο κάθε τραγουδιστής και αν αξιοποιεί τη φωνή του για το είδος που του ταιριάζει περισσότερο.
Άν θες σου στείλω κανένα δείγμα, ευχαρίστως. Απλά δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό. Να μου πεις και συ τη γνώμη σου.
Συμφωνώ, πως ακριβώς τη φωνή του Κάβουρα δεν θα την ξαναβρούμε. Αλλά μήπως θα ακούσουμε πάλι το Στελλάκη ή τον Παγιουμτζή; Όχι φυσικά. Εκτός αν κανένας τους μιμηθεί. Όπως κάνει ο Νταλάρας σε έναν από τους πρώτους του δίσκους (δεν έχω΄εύκαιρο τον τίτλο του γιατί γράφω μακρυά από το σπίτι μου), όπου (δεν το πίστευα όταν το άκουγα) μιμούταν το Μπιθικώτση... Έτσι για να πούμε και την κακία μας προς το τέλος.
Ιορδάνης
THETTALOS: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΤΑ ΕΞΗΣ:
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΚΑΒΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ή ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΝΤΑΛΓΚΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Πού τις είδες να μας το πείς κι εμάς? Φίλε μου δεύτερος Κάβουρας δεν υπάρχει και ούτε πρόοκειταιι να ξαναπεράσει από το μουσικό στερέωμα. Πού 'σαι καημένε Κάβουρα έγραψε και τραγούδησε ο Μάρκος αν και δεν τον έχω ακούσει να τραγουδάει τραγούδια του Μάρκου (τραγούδησε κυρίως Σκαρβέλη και Παπάζογλου) Πέθανε σε ηλικία 34 ετών και κανένας δεν τόλμησε να ξανατραγουδήσει όσα τραγούδησε.[/quote]
Τώρα θα με ρωτήσεις βέβαια πού υπάρχουν και πού τις έχω ακούσει εγώ. Δεν εννοώ γνωστούς τραγουδιστές. Έχουν κι αυτοί ο καθένας τους τις δυνατότητές τους. Αν όμως ψάξεις σε άλλους μουσικούς χώρους, θα βρεις υπέροχες φωνές, που έχουν περισσότερες δυνατότητες από αυτήν του Κάβουρα. Απλά επειδή δε φουμάρουν παρά μόνο το καυσαέριο της πόλης που μένουν, δε θα τραγουδίσουν ποτέ ό,τι τραγούδησε ο Κάβουρας με τον ίδιο τρόπο. Εδώ συμφωνούμε. Αλλά και εγώ ο κακόφωνος αν τραγουδήσω κάτι, κανείς δε μπορεί να το τραγουδήσει όπως εγώ. Καταλαβαίνεις τί εννοώ... Δεν εννοώ τον Κάβουρα ως κακόφωνο. Απλά ο καθένας έχει το ύφος του. Και μπορείς και σήμερα να βρεις εκφραστικούς ανθρώπους με πολύ καλές φωνές που τραγουδούν άλλα τραγούδια.
Ασχολούμαι από μικρός με τη Βυζαντινή μουσική και το δημοτικό τραγούδι. Υπήρχαν και υπάρχουν λοιπόν μερικοί ψάλτες αηδόνια (Έχεις ακούσει για κάποιον Στανίτσα; Κωνσταντινουπολίτης. Εκεί να δεις μακάμια. Τρελά πράγματα σου λέω. Και λένε ότι έπινε και χασισάκι). Έπειτα είναι ένα χωριό, Νικήσιανη Σερρών, και έπεσε στα χέρια μου μία κασσέτα με αργά Μακεδονίτικα δημοτικά και κυρίως αμανέδες από ένα γλεντάκι σε ένα καφενείο του χωριού. Έχει κάτι φωνές που δεν τις συναντάς σε κανέναν γνωστό. Αλλά άσημοι όλοι τους. Και επίσης, επειδή ασχολούμαι κα λίγο με την Τουρκική κλασσική μουσική (πάλι μακάμια δηλαδή) υπήρχε ένας τραγουδιστής και συνθέτης Τούρκος (πέθανε πριν καμμιά 10ριά χρόνια), που αν τον ακούσεις θα μεινεις με το στόμα ανοιχτό. Τεράστια έκταση φωνής και καταπληκτικές δυνατότητες σε τσακίσματα, τσαλκάντζες και όλα τα συναφή. Munir Nurettin Selcuk το όνομά του. Αλλά και σήμερα υπάρχουν Τούρκοι που έχουν πολύ μεγάλες δυνατότητες. Και Έλληνες φυσικά, αλλά οι Τούρκοι εξασκούν αυτό το είδος της μουσικής, ενώ οι Έλληνες δεν τραγουδούν με αυτόν τον τρόπο για να αναπτύξουν αυτό το κομμάτι των δυνατοτήτων τους. Είναι λοιπόν και θέμα, όπως έγραψε και κάποιος φίλος, με τί είδος ασχολείται ο κάθε τραγουδιστής και αν αξιοποιεί τη φωνή του για το είδος που του ταιριάζει περισσότερο.
Άν θες σου στείλω κανένα δείγμα, ευχαρίστως. Απλά δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό. Να μου πεις και συ τη γνώμη σου.
Συμφωνώ, πως ακριβώς τη φωνή του Κάβουρα δεν θα την ξαναβρούμε. Αλλά μήπως θα ακούσουμε πάλι το Στελλάκη ή τον Παγιουμτζή; Όχι φυσικά. Εκτός αν κανένας τους μιμηθεί. Όπως κάνει ο Νταλάρας σε έναν από τους πρώτους του δίσκους (δεν έχω΄εύκαιρο τον τίτλο του γιατί γράφω μακρυά από το σπίτι μου), όπου (δεν το πίστευα όταν το άκουγα) μιμούταν το Μπιθικώτση... Έτσι για να πούμε και την κακία μας προς το τέλος.
Ιορδάνης
THETTALOS: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΤΑ ΕΞΗΣ:
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΚΑΒΟΥΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ή ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΝΤΑΛΓΚΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Πού τις είδες να μας το πείς κι εμάς? Φίλε μου δεύτερος Κάβουρας δεν υπάρχει και ούτε πρόοκειταιι να ξαναπεράσει από το μουσικό στερέωμα. Πού 'σαι καημένε Κάβουρα έγραψε και τραγούδησε ο Μάρκος αν και δεν τον έχω ακούσει να τραγουδάει τραγούδια του Μάρκου (τραγούδησε κυρίως Σκαρβέλη και Παπάζογλου) Πέθανε σε ηλικία 34 ετών και κανένας δεν τόλμησε να ξανατραγουδήσει όσα τραγούδησε.[/quote]
