θα προσπαθήσω να πω δυο κουβέντες και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ.Η κουβέντα φαντάζει τεράστια και ειλικρινά ο γραπτός λόγος με δυσκολεύει να εκφράσω τη γνώμη μου απέναντι στις υπόλοιπες σχετικές πτυχές του θέματος...
Αν ερμηνεύω σωστά αυτά που λέει ο Άλκης, νομίζω πως εννοεί κάτι απλό που κατά κάποιον τρόπο το έχω επισημάνει κι εγώ παλιότερα σε άλλο θέμα.
Με απλά λόγια, ας μην φτάσουμε στην αποθέωση του "χύμα". Όλοι έχουμε βρεθεί σε τέτοιες παρεΐστικες καταστάσεις κι έχουμε περάσει καλά, αλλά ο καθένας λειτουργεί διαφορετικά. Άλλοι είναι του μπούγιου και άλλοι όχι.
Π.χ. τα παιδιά που έκαναν τους "Λαβύρυθμος", που είναι και επίκαιροι, είναι μια κλασσική περίπτωση τέτοιας παρέας. Σε τέτοιες καταστάσεις γνωρίστηκαν/με και σε μια τέτοια "παραλιακή" κατάσταση νομίζω πως αποφάσισαν και να γίνουν "σχήμα". Πέραν του ότι δεν επαναπάυτηκαν στις απόλαυση του παρεΐστικου, απ' όσο μπορώ να ξέρω μιας και είμαι φίλος και συμ-παίχτης τους για χρόνια, ανέκαθεν σεβόμασταν τη μουσική αλλά και τους υπόλοιπους της παρέας. Π.χ. αν παίζει και τραγουδάει ο "Α" ένα τραγούδι, άντε να του κάνουν κι άλλοι δυο σιγόντο στο μπουζούκι και στη φωνή. Οι υπόλοιποι θα είναι διακριτικοί και θα απολαμβάνουν! Το επόμενο τραγούδι, όμως θα είναι του "Β" και ο "Α" θα έχει την ευκαιρία να φάει ένα μεζεδάκι και να τσουγκρίσει κι ένα κρασί με τους υπόλοιπους και πάει λέγοντας! Μια χαρά απόλαυση είναι κι αυτή, δεν χρειάζεται να φτάνουμε σε ακραίες καταστάσεις είτε πανζουρλισμού και χάβρας είτε απομόνωσης και ξερής παρακολούθησης.
Από 'κει και πέρα, ακόμα και χωρίς πρόβες, όπως προτείνει ο Άλκης (που ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν...) είναι απλά θέμα συνείδησης και αισθητικής να αυτοπεριορίζεσαι λίγο για να περιοριστούν και οι άλλοι, όταν θα βγάλεις τα μεράκια σου εσύ. Στο κάτω κάτω το να θες να παίζεις ή να τραγουδάς παντού και συνέχεια, υποκρύπτει νομίζω και μια υπέρμετρη φιλαρέσκεια και αδιαφορία για τους υπόλοιπους!
