ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ

[Alcibiadis]

Θα ήθελα να επισημάνω ένα ζήτημα που εμπεριέχει αρκετή δόση αυτοκριτικής.
Το αισθητικό κριτίριο που απαιτούμε απ' τους επώνυμους ,καλό θα είναι να το αναζητάμε και στους ίδιους τους εαυτούς μας.Και εξηγούμαι για παράδειγμα....
Όταν εμείς οι ερασιτέχνες ανταμώνουμε σε ταβέρνες ή σε παραλίες (ο καθείς με το όργανό του) και έρχεται η στιγμή του "παιξίματος" και της έκφρασης, παρατηρείται
το εξής και αδιαμφισβήτητο! Παίζουμε για παράδειγμα ένα τραγούδι του ΜΑΡΚΟΥ
πέντε μπουζούκια ταυτόχρονα, (ο καθένας με το δικό του τρόπο) τραγουδάμε καμμιά δεκαριά μαζί και το σύστημα "μπουλούκι" πάει σύννεφο!
Πρέπει νάναι έτσι όμως; Με το άλλοθι ότι είμαστε ερασιτέχνες, έχουμε το δικαίωμα να "κακοποιούμε" αυτό που αγαπάμε; Το ήθος και την αισθητική του ρεμπέτικου τραγουδιού επιτρέπεται εμείς οι ίδιοι (που το λατρεύουμε) να το μετατρέπουμε σε "γιουρούσι"; Πόσο δύσκολο είναι δυο φιλαράκια (μπουζούκι και κιθάρα) να βρεθούν μεταξύ τους και να κάνουν "πρόβες" έστω 10 τραγουδάκια; Πόσο δύσκολο μας είναι να αποδείξουμε ότι πραγματικά το αγαπάμε το ρεμπέτικο τραγούδι άρα και πρέπει να το φροντίζουμε;;.......


ΥΓ. Ο τίτλος του ποστ δεν περιλαμβάνει μόνο την άσκηση κριτικής (θετικής ή αρνητικής) προς τους επώνυμους! Θα ήταν άδικο άλλωστε!
Μη ξεχνάμε ότι τα πάντα που βλέπουμε κεντρικά ,ότι μπορεί να αποτελούν τον καθρέφτη μας!.....

[pelagia]

Αλκιβιαδη

Συμφωνω μαζι σου << απολυτα >> , ο καθε μουσικος χαρισματικος η σπουδαγμενος
εχει τον "δικο" του τροπο παιξιματος , που στα βασικα μπορει να συμφωνει , αλλα
στα ειδικα , που κανουν και την διαφορα , να μην "ανταμωνεται" μουσικα με τον
συναδελφο του ... εκει καπου στις λεπτομερειες του τραγουδιου , ακομη και φωνητικα!

Για μενα προσωπικα αποτελει προβλημα και ο μονος λογος , που προτιμω μουσικα σχηματα
μεσα απο προβες και συντονισμο ... ( επαγγελματιες ) , ειναι καθαρα για το αυτι μου ...

Ναι , οι φιλοι που γνωριζονται και "δενουν" μουσικα , καλον ειναι δυο δυο η τρεις τρεις
να αποδιδουν και τα τραγουδακια τους , γιατι κατα την γνωμη μου οταν μπλεκουν
πολλοι μαζι γινεται τουρλου μανιφατουρα ...

Αλλα , σε μια συναντηση ενος ρεμπετικου φορουμ π.χ. , αυτο ειναι πολυ δυσκολο να
επιτευχθει , διοτι ολοι ερχονται να συνδραμουν με τα οργανακια τους και παραλληλα
να "ξυσουν" την ψωρα τους ...

Επισης , θεωρω εξαιρετικα σημαντικο , να μην παραποιουνται τα λογια του τραγουδιου , καλυτερα να γραφονται και να αποδιδονται με σωστο τροπο ...


Υ.Σ. η απαντηση μου , στο θεμα που εθεσε ο Αλκιβιαδης , αφορα κατι που με
απασχολησε σαν ακροατη και δεν αναφερεται σε συγκεκριμενες εκπομπες ...

[Christos_M]

Αλκιβιαδη και Πελαγια,

συμφωνω μαζι σας σχετικα με την μη παντοτε σωστη αποδοση και ερμηνεια των ρεμπετικων τραγουδιων, τοσο απο ερασιτεχνες (αυτους μπορω και τους συγχωρω) οσο και απο επαγγελματιες (αυτους οχι) και στα συνακολουθα προβληματα αισθητικης που αυτο δημιουργει.

Δεν νομιζω ομως οτι τα οποια προβληματα μπορουν να λυθουν απλα και μονον με περισσοτερες προβες και καλυτερο συντονισμο.

Οι προβες και ο συντονισμος μπορουν να ωφελησουν μονον αν οι τραγουδιστες κι οργανοπαιχτες εχουν επαρκεις γνωσεις μουσικης, φωνητικης κι ενορχηστρωσης. Φοβαμαι οτι αυτο δεν συμβαινει παντα.

Ενα επιπλεον ζητημα για μενα ειναι η παρανοηση ο,τι το επιτηδευμενο και ’’ψευτομαγκικο’’ υφος στην ερμηνεια αποδιδει το ρεμπετικο τραγουδι αυθεντικα. Οποιος ακουει συστηματικα και προσεκτικα αυθεντικες εκετελεσεις ρεμπετικων τραγουδιων εχει κατανοησει οτι αυτα τα δυο ειναι ασυμβατα.

[ΘΑΝΑΣΗΣ]

Όποιος θέλει να ακούσει 100 όργανα να παίζουν εναρμονισμένα και να μην ξεφεύγει νότα πάει στη Λυρική , πάει στο Μέγαρο και όπου αλλού θα τέρψει το μουσικό αυτί του γιατί αυτές οι μουσικές φτιάχτηκαν γιαυτό το σκοπό . Τα Δημοτικά και εν συνεχεία τα ρεμπέτικα δεν εξυπηρετούν αυτό το σκοπό γιαυτό δεν διαμορφώθηκαν μια κι έξω . Τραγουδάνε τη χαρά , τη λύπη , τον έρωτα , το θάνατο ότι τελοσπάντων είναι η ζωή του ανθρώπου . Επομένως όταν μαζευόμαστε δεν το κάνουμε για ακουστική απόλαυση , αλλά για να γνωρίσουμε νέους φίλους , να ανανεώσουμε παλιότερες φιλίες , να πιούμε και να γλεντήσουμε βρε αδερφέ , να τραγουδήσουμε (οι πιο πολλοί φάλτσα ) . Άμα οι μουσικοί είναι επαγγελματίες ή ημιεπαγγελματίες ξέρουν και χωρίς πρόβα πως να εναρμονίζουν το παίξιμο τους , αν είναι ερασιτέχνες ας παίζουν προσέχοντας το παίξιμο των προηγουμένων . Στις μαζώξεις στην Κουρούτα , προσωπικά πέρασα θαυμάσια , ή προχτές στο Νιαβέντι που να βρεθούν προηγουμένως να κάνουν πρόβα .

[kampas]

Συμφωνώ στα περισσότερα με τον συνονόματο Θανάση...

Αν οι ερασιτέχνες είχαν το χρόνο να μελετούν μόνοι τους και παράλληλα να μελετούν και με τους συμπαίχτες τους, τότε μάλλον θα είχαν γίνει κι αυτοί επαγγελματίες...

Εδώ βλέπουμε φτασμένους και "καλούς" επαγγελματίες, με ανεπτυγμένο το μουσικό κριτήριο, για χάριν του μεροκάματου, να ανέχονται λουλουδούδες, σιχαμένα "αφεντικά", ελεεινούς ήχους, αχταρμά ρεπερτόριο, ανεπιθύμητους συνεργάτες κλπ.

Συμπληρώνοντας θέτω το εξής ερώτημα: Από όλα τα μεγάλα ρεμπετομάγαζα, που συνήθως διαθέτουν περισσότερους μπουζουξήδες του ενός, πείτε μου που ακούτε τα μπουζούκια πρίμο σεγόντο... Ακόμα κι εκεί όλα είναι στο πόδι...

Δυστυχώς, τα πράγματα είναι απογοητευτικά, και ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι παθιασμένοι επαγγελματίες - ερασιτέχνες που επιλέγουν (με κόστος εννοείται) να παίζουν σε λιγότερο στημένους χώρους, όπου οι "εκπτώσεις" είναι ασύγκριτα λιγότερες...

Μακάρι φίλε Άλκη όλοι οι επαγγελματίες να παίζαν με το δικό σου πάθος και προσοχή στη λεπτομέρεια και το ύφος, αλλά ξέρεις καλύτερα από μένα ότι αυτό έχει καταντήσει ανέκδοτο... Έτσι, γνώμη μου, ίσως είναι καλύτερα ερασιτέχνες και γιουρούσια με πάθος, με ήχους φυσικούς και αίσθηση παρέας, παρά επαγγελματίες μουσικαραίους που με την άκρη του ματιού κοιτούν το ρολόι και πόση ώρα τους μένει για να σχολάσουν από το μεροκάματο...

ΥΓ : Η κουβέντα φαντάζει τεράστια και ειλικρινά ο γραπτός λόγος με δυσκολεύει να εκφράσω τη γνώμη μου απέναντι στις υπόλοιπες σχετικές πτυχές του θέματος...

[pelagia]

ΘΑΝΑΣΗ , ο.κ. πολυ καλα τα ειπες ...

οι συγκεντρωσεις γινονται για να γνωριστουν ανθρωποι με κοινα ενδιαφεροντα ...

στο Μεγαρο πηγα και θα ξαναπαω για να ακουσω οπερα , απο κει και μετα δεν με
ενδιαφερει ...

αλλα δεν δεχομαι και τις εμμονες που εχουν οι περισσοτεροι φιλοι που παιζουν οργανο ,
συγκεκριμμενα με τον Μαρκο , ακους ενα προγραμμα , με ολη σχεδον την δισκογραφια
του Βαμβακαρη , ετσι ειναι οπως τα λεω και οι υπολοιποι συνθετες ειναι ανυπαρκτοι !

Ο Μαρκος ειναι ο << πατερας >> , αλλα εαν ζουσε , θα `θελε φανταζομαι να ακουγονται
τραγουδια και αλλων συνθετων ...


Υ.Σ. ακουω Μαρκο , αλλα << παν μετρον αριστον >> ...(για να μη με αφορισετε) ':twisted:'

[Alcibiadis]

Όποιος θέλει να ακούσει 100 όργανα να παίζουν εναρμονισμένα και να μην ξεφεύγει νότα πάει στη Λυρική , πάει στο Μέγαρο και όπου αλλού θα τέρψει το μουσικό αυτί του γιατί αυτές οι μουσικές φτιάχτηκαν γιαυτό το σκοπό . Τα Δημοτικά και εν συνεχεία τα ρεμπέτικα δεν εξυπηρετούν αυτό το σκοπό γιαυτό δεν διαμορφώθηκαν μια κι έξω .

Φίλε Θανάση. Τα ρεμπέτικα τραγούδια δεν μπορούν να παιχτούν με πάνω απο δυό μπουζούκια. Το ένα για παράδειγμα παίζει τη "πρώτη φωνή" το άλλο τη "δεύτερη". Το τρίτο και το τέταρτο τι θα κάνουν; Αλμα επι κοντώ;;
Τα πολλά όργανα και η ταυτοφωνία δεν ταυτίστηκαν ποτέ με το ρεμπέτικο.
Πως να το πω αλλιώς! θα στο παραλληλήσω με ένα ασανσέρ που χωράει μόνο 4 άτομα και εμείς νάμαστε 15 και να επιμένουμε σώνει και καλά να χωρέσουμε. Ο Ερασιτεχνισμός που μας διέπει δεν είναι και δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι. Αντίθετα θα έπρεπε να φοράει τα γυαλιά σε πολλούς που πρεσβεύουν τον επαγγελματισμό! Οταν αναφέρθηκα στις πρόβες μη φανταστείς πως τις εννοώ "σκληρές και με τη δέουσα αυστηρότητα".
Δυο φιλαράκια στην ίδια πόλη (μπουζούκι και κιθάρα) ας βρίσκονται λιγάκι παραπάνω παικτικά! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό τους κάνει!
Θα σου πω και κάτι που αφορά τον ευατό μου. Κοντεύω 30 χρόνια επαγγελματίας. Οσες φορές έπαιξα και το χάρηκα ήταν ακριβώς εκείνες που σχετίζονταν με φιλία και προσωπική επαφή. Αυτό για μένα είναι η ερασιτεχνική προσέγγιση! Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι το ρεμπέτικο απαιτεί ιδιαίτερη τεχνική κατάρτηση και ειδικές μουσικές γνώσεις. Εχω δεί πολλές φορές "μουσικαράδες" να βγαίνουν εντελώς έξω απ' το θέμα και ερασιτέχνες να με "νταλκαδιάζουνε" γιατί μπόρεσαν και απέκτησαν το προνομιακό μουσικό χάρισμα του τονισμού των αξιών! Αισθητικό λοιπόν είναι το ζήτημα μας και πολύ λιγώτερο τεχνικό!



ΥΓ. Στίς παλιές ρεμπέτικες φωτογραφίες (πάλκα με πολλά μπουζούκια) δεν έπαιζαν ποτέ όλοι μαζί! Σ αυτό άλλωστε έχω τη μαρτυρία των ίδιων των τότε επιζώντων ρεμπετών που είχα την τύχη και τη τιμή να είμαι μαζί τους.