Με αφορμή ένα τραγούδι που έβαλε η Πελαγία, "φτωχέ διαβάτη", των Βασίλη Τσιτσάνη - Γεράσιμου Τσάκαλου, με τη Μπέλου από το 1952, και που δεν το είχα ακούσει ή δεν το είχα προσέξει ως τώρα, θυμήθηκα τον παπού μου Θόδωρο Ι. Μαραγκουδάκη (1885-1976).
Ο παπούς μου δεν ήταν μουσικός, ήταν δάσκαλος.
Το 2001 τα παιδιά του, για να τον τιμήσουν, εκδόσανε σε λίγα αντίτυπα την αυτοβιογραφία του.
Από εκεί, κι από τις σελιδες που αναφέρονται σε αυτά τα χρόνια που η Μπέλου τραγουδούσε τον φτωχό διαβάτη, αντιγράφω τα "Σφυρίγματα", ένα τραγούδι που έγραψε ο παπούς, τραγούδι που δεν μελοποιήθηκε αλλά που από την πρώτη στιγμή που το διάβασα το φανταζόμουν τυλιγμένο με κάποια από τις μελωδίες του λαϊκού τραγουδιού, από αυτές που ηχούσαν στα χρόνια εκείνα, όπως κι ο "φτωχός διαβάτης".
Έτσι κι εδώ, ένας διαβάτης περνά έξω από το σπίτι σφυρίζοντας κάποιο σκοπό κι από μέσα από το σπίτι του ζητάνε να πάψει και του εξηγούν το γιατί:
ΣΦΥΡΙΓΜΑΤΑ
Στη γειτονιά μας σαν περνάς, να πάψεις να σφυρίζεις
Κάποιου ξενητεμένου μας το σφύριγμα θυμίζεις.
Το σφύριγμά σου την καρδιά βαθιά μας την πληγώνει.
Το αηδόνι, που μας σφύριζε, μακριά μας μαραζώνει!
Το 'χουν κλεισμένο σε κλουβί με τα φτερά κομμένα,
Η πλάση γύρω του βουβή, τα στήθια ναρκωμένα.
Στη γειτονιά μας σαν περνάς, το σφύριγμα να πάψεις,
Λυπήσου μας, σπλαχνίσου μας, μαζί μας να μην κλάψεις!
Σαν οι καιροί θ' αλλάξουνε και λιώσουνε τα χιόνια,
Και θα γυρίσουν με χαρά της ξενητιάς τ' αηδόνια,
Πέρνα και σφύριζε όσο θες, κανείς δε θα κακιώνει,
Το σφύριγμά σου την καρδιά θα πάψει να ματώνει!
Αυτά το λίγα, συνειρμικά (από διαβάτη σε διαβάτη) και κάπως παρορμητικά είχα να γράψω, που θέλω να πιστεύω κι αν έχουν για μένα προσωπική αξία, ωστόσο ανοίγουν και για τους άλλους ένα μικρό παραθυράκι στα χρόνια εκείνα και στους στίχους και τους ήχους που τα σημαδέψανε.
ένα μικρό προσωπικό αφιέρωμα
Re: ένα μικρό προσωπικό αφιέρωμα
Πατα στ'ονομα μου να δεις τι χωμα παταω Αγη, κι ισως μονο τοτε νοιωσεις τους κομπους που καταπια σαν διαβασα του παππου σου το γραφτο...Να'σαι καλα που μ'εκανες να πικραθω ευχαριστα αποψε....τριανταενα χρονια τωρα πια στην ξενη...καπως ετσι αισθανομαι.
