Περνώντας λοιπόν από το χολ και κατευθυνόμενη προς την εξώπορτα, το αυτί μου πήρε κάποιες γνωστές μελωδίες από το κουτί της τιβί. Κοντοστάθηκα απορρημένη... Μου έπεσε το σαγόνι από το θέαμα και το άκουσμα.....
Μπορώ να πω ότι στην αρχή δεν σκέφτηκα σαν "αίτιο" για το αποτέλεσμα τον δημιουργό του Κ. Φέρρη. Πρώτα και κύρια απογοητεύτηκα από την κακομοιριά της ελληνικής τηλεόρασης (κάτι που τέλος πάντων γνώριζα, αλλά είχα καιρό να το δω) και έπειτα από το ότι υποτίθεται πως οι επιλογές της ΕΤ3 είναι πάντα κομματάκι πιο εκλεπτυσμένες σε σχέση με όλα τα ελληνικά κανάλια.
Το καλοσκέφτηκα, βγαίνοντας έξω, και διαπίστωσα ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις "το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο"! ! ! Συνειδητοποίησα ότι για να φτάσει η ΕΤ3 να παρουσιάσει αυτήν τη σειρά εκπομπών, πα να πει ότι δεν έβρισκε κάτι το καλύτερο. Δεν είναι μόνο ότι απουσιάζει η αισθητική από την σειρά αυτή, αλλά και παντού από γύρω μας, σαν ένα γενικό φαινόμενο.
Προφανώς και στην "σύγχρονη αγορά" του ρεμπέτικου δεν υπάρχει κάτι αξιο λόγου πια... Παρήλθε η εποχή των αυθεντικών, των αναβιωτών και το πιο κοντινό θέμα που μπορούσαν να εμφανίσουν ήταν ένα είδος επανάληψης της ταινίας "Ρεμπέτικο" (1983), κάτι το οποίο, μη γελιόμαστε, αλλά από τότε που φτιάχτηκε και δημιουργήθηκε από τον κο. Φέρρη, μας σερβίρεται και μας ξανασερβίρεται σε διάφορες παραλλαγές, η μία χειρότερη απ' την άλλη. Γιατί δεν περιορίζεται στην σκηνοθετική του ιδιότητα και να μην προχωρήσει λίγο παραπέρα; Δεν φτάνει όσο έχει ταλανίσει το έρμο το "σενάριο"; Για πόσο καιρό ακόμα έχει σκοπό να το "αναπαράγει";
Και καλά, την ταινία δεν την πληρώνουμε, με την σειρά αυτών των 30 εκπομπών όμως τί γίνεται;
Και στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτή η ΕΡΤ έχει τόσο μα τόσο πλούσιο αρχείο από καταγραφές, συνεντεύξεις, εμφανίσεις των παλιών μας δημιουργών... Εμένα προσωπικά θα μου έφτανε (και θα μου περίσσευε) να βλέπω έστω και μια φορά την εβδομάδα μια τέτοια εκπομπή χωρίς σχολιασμούς, απόψεις και φανφάρες. Να μιλάει το υλικό από μονο του. Να βγάζει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα μιας και πιστεύω ότι όντως η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ είναι υποκειμενική. Δεν θέλω κανέναν Φέρρη, κανέναν δεν-ξέρω-γω-ποιον. Μπορούμε όλοι να αποκτήσουμε άποψη σχετικά με την ρεμπετοαισθητική, ο καθένας με βάση το δικό του κριτήριο και τον δικό του τρόπο σκέψης.
Δεν θέλω να παρεμβαίνει κανείς ανάμεσα σε μένα και στο πρωτότυπο.
Θέλω να έρχεται σε μένα ακατέργαστο και αυθεντικό.
Να διαμορφωθεί από μένα και μόνον από μένα.
(Σύγγνωμη αν σας κούρασα με την μακρυγορία μου)
Μετά τιμής, Χασκίλ Στέλλα
