Δώστε τα (φ)ώτα σας και σ' αυτόν το στίχο, παρακαλώ!:idea:
Βρε, αλανιάρα σεβνταλού,
γιατί με βασανίζεις
και πάντα την καρδούλα μου
φαρμάκια την ποτίζεις.
Με τι ψευτιά και ποια φωτιά,
πως ήταν ο σεβντάς μου,
πως μπλέχτηκα και καίγουμαι,
και πια πονεί η καρδιά μου.
[Έλα, έλα, σεβνταλού, κάνε μένα γιαβουκλού,
έλα μη με τυραννείς κι ό,τι θες σε με θα βρεις.] χ2
Με ντέρτια κι αναστεναγμούς,
εμπρός σου θα ..........(?)(?)
και πάντα το κορμάκι μου,
για σε θα το .........(?)(?).
Στο έλεος σου θα ‘μαι πια,
ρε, σεβνταλού μικρή μου,
γιατί σ’ αγάπησα πολύ,
μες από τη ψυχή μου.
Έλα, έλα, σεβνταλού, κάνε μένα γιαβουκλού,
έλα μη με τυραννείς κι ό,τι θες σε με θα βρεις.
Μετά τιμής, Χασκίλ Στέλλα
