Στης Πλάκας τα στενά (Φαρδούλης Ι.)

Έχ’ η Αθήνα ομορφιές, έχει και κάτι ζωγραφιές,

[μα σαν της Πλάκας τα στενά δεν έχει άλλα τέτοια πουθενά.]]

Βρε, τι ξέρει η ανθρωπότης, πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης

κι όταν λίγο ψιχαλίζει, αχ, τα βασιλικά ποτίζει.

Στης Πλάκας της κατηφοριές, πλέκουν οι κληματαριές,

[είναι κάτι Πλακιώτισσες που λες, ροδόσταμα τις πότισες.]]

R: Και η ρετσίνα κεχριμπάρι, ταβερνιάρη, ταβερνιάρη,

βρε, βάλε μας, να λήξει η έννοια από την κεχριμπαρένια.

Πλέκουνε στα μπαλκόνια της φωλιές τα χελιδόνια της

[κι απάνω από το κάστρο της τον Παρθενώνα έχει για στρωτή.]]

R

Βρε, τι ξέρει η ανθρωπότης πως κι ο Θεός είν’ Τσιριγώτης

κι όταν λίγο ψιχαλίζει, αχ, τα βασιλικά ποτίζει.