Η χελώνα

Στην ακρογιαλιά στον άμμο κάνει μια χελώνα γάμο,

όλοι τους οι καλεσμένοι στο μετάξι είναι ντυμένοι.

Και η νύφη η χελώνα καμαρώνει σαν κοκόνα

κι ο γαμπρός στην νύφη πάει με λαχτάρα την κοιτάει.

Κι ο κουμπάρος στέκει ίσια, κάνει μάτι στα κορίτσια

και μια αλεπού κοιτάζει και το στόμα του σαλιάζει.

Κι ο σκαντζόχοιρας ο μάγκας έρχετ’ από μακριά,

είναι τύφλα στο μεθύσι, με κλαρίνα και βιολιά.

Ο λαγός βαρεί τη βιόλα, η αλεπού τη μπασαβιόλα,

το κουνέλι μαντολίνο κι ο ελέφαντας κλαρίνο.

Και ο σκύλος παίζει φλούτο και ο λύκος το λαγούτο,

η μαϊμού παίζει κιθάρα, τραγουδάει μια γαϊδάρα.

Κι ο σκατζόχοιρας κοιτάζει και τη νύφη όλο πειράζει

και τη γάμπα της κοιτάζει και το στόμα του σαλιάζει.

Και με τρόπο κάνει μάτι στη χελώνα τη δροσάτη

κι η χελώνα τη θυμώνει και στην τρύπα της τρυπώνει.

Και αρπάζει το μαχαίρι τρέχει και τονε γυρεύει,

θα σου βγάλω εγώ το μάτι, βρε σχατζόχοιρε μπερμπάτη,

μη νομίζεις όλα ίσια είν’ του κόσμου τα κορίτσια.