Γιαννούλα (Ασίκη)

Θυμήσου που σ’ αντάμωσα, Γιαννούλα στο στενάκι

και από ‘κείνη τη βραδιά μ’ έβαλες σε μεράκι.

Σαν αρχινίσω στη δουλειά, δεν μπορώ να δουλέψω

και οι γονείς σου, αν δε δεχτούν, να ξέρεις, θα σε κλέψω.

Γιαννούλα μου, ‘σύ έφταιξες με μια ματιά με μπέρδεψες,

ούτε Θεό πιστεύεις και τόσο με παιδεύεις.

Φτάνει πλέον, πουλάκι μου, με βλέπεις υποφέρω

και σαν τρελός παραμιλώ, τι γίνουμαι δεν ξέρω.

Τώρα θέλω τον λόγο σου, για πες μου τι θα κάνεις,

βλέπεις για σένα τι τραβώ μη θες να με τρελάνεις.

Πες μου πού θ’ ανταμώσουμε, να πω τα μυστικά μου

δίχως εσένα δεν μπορώ και καίγεται η καρδιά μου.