Βάσω και Τάσος

Έχω πολλά παράπονα, Τάσο μου, δεν αντέχω,

δυο χρόνια μες στο σπίτι μου, ψεύτικα πια να σε ‘χω.

Γιατί, ρε Βάσω μου, μιλάς έτσι και με μαλώνεις

και σαν ξενάκι έρημο, αχ, με βρίζεις και με διώχνεις.

Δυο χρόνια τώρα όλο μου λες, μαζί μου πως θα ζήσεις,

ωσότου πια με βαρεθείς και ύστερα να μ’ αφήσεις.

Έννοια σου εσύ, ματάκια μου και εγώ δε θα σ’ αφήσω,

το πήρα πια απόφαση, αχ, μαζί σου για να ζήσω.

Τι να το κάνω πως το λες, αφού είσαι κατεργάρης,

δυο χρόνια τώρα με γελάς και λες πως θα με πάρεις.

Τώρα στο λέγω στα σωστά, έλα να φιληθούμε

και πάρ’ το πια απόφαση, αχ, πως θα στεφανωθούμε.