Άπονη τουρκάλα

Έχεις καρδιά, που δεν πονεί καμωματού, σουλτάνα,

τα δυο σου μάτια μ’ έκαψαν, εκείνα τα μεγάλα.

Πως με τρελαίνει, αχ η ματιά,

αμάν, αμάν, όταν την αντικρίζω,

τι ήταν Τουρκάλα, να την ‘δώ και να σε αγαπήσω.

Γύρισε δες τον δυστυχή, λυπήσου με λιγάκι,

μην είσαι τόσον άσπλαχνο, γλυκό μου χανουμάκι.

Τέτοια καρδιά που είσαι εσύ,

αμάν, αμάν, ούτε θεό φοβάσαι,

Τουρκάλα, είμαι Χριστιανός, γι’ αυτό δε με λυπάσαι.