Ως τα πέρατα του κόσμου

Αχ, κορμί μου πονεμένο, είσαι καταδικασμένο,

μεσ’στη παλιοκοινωνία όλο πίκρες κι αγωνία.

Ως τα πέρα- τα πέρατα του κόσμου

φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.

Τόσο κόσμο έχω σώσει και ότι είχα το έχω δώσει,

μα ο κόσμος, τι να γίνει, δε θυμλαται καλωσύνη.

Ως τα πέρα- τα πέρατα του κόσμου

φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.

Αχ, καρδιά μου πικραμένη, θα ‘σαι πάντα ματωμένη

με του κόσμου τη κακία σε πληγώνει η αδικία.

Ως τα πέρα- τα πέρατα του κόσμου

φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου. |