Ως τα πέρατα του κόσμου

Αχ, κορμί μου πονεμένο, είσαι καταδικασμένο, μεσ’στη παλιοκοινωνία όλο πίκρες κι αγωνία.

Ως τα πέρα- τα πέρατα του κόσμου φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.

Τόσο κόσμο έχω σώσει και ότι είχα το έχω δώσει, μα ο κόσμος, τι να γίνει, δε θυμλαται καλωσύνη.

Ως τα πέρα- τα πέρατα του κόσμου φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.

Αχ, καρδιά μου πικραμένη, θα ‘σαι πάντα ματωμένη με του κόσμου τη κακία σε πληγώνει η αδικία.

Ως τα πέρα- τα πέρατα του κόσμου φτάνει ο πόνος, ο πόνος ο δικός μου.