Με θολωμένο το μυαλό

Με θολωμένο το μυαλό

τις νύχτες περπατάω

μονάχος μου παραμιλώ, παραμιλώ

κι εσένανε ζητάω

κι αναρωτιέμαι με καημό, με καημό

γιατί να σ' αγαπάω.

Στη μακρινή σου γειτονιά

ως το πρωί γυρίζω

τη μαύρη σου την απονιά, την απονιά

θυμάμαι και δακρύζω

και του σπιτιού σου τη γωνιά, τη γωνιά

με δάκρυα ποτίζω.

Και περιμένω τη βραδιά

που δεν θα ξημερώσει

ο χάρος μπρος στην πόρτα σου, στην πόρτα σου

να 'ρθει να μ' ανταμώσει

κι η λαβωμένη μου η καρδιά, η καρδιά

τους πόνους να γλιτώσει.