Τσαχπίνα (του Σκαρβέλη)

Μια τσαχπίνα παχουλή κι αφράτη,

με νάζια και με μαργιολιές γεμάτη,

ρίχνει φλόγα η ματιά της,

καίει όποιον θα δει να της μιλεί μπροστά της.

Ετσι και μένα με έχει κάψει,

μεσ’ στην καρδιά μου πια και δε ποθώ,

έλα τσαχπίνα, στην αγκαλιά μου,

να ιδείς πως πάσχω και για σένα πως πονώ.

Μέσα στην καρδιά μ’έχω κρυμένα

τα δυο ματάκια σου ζωγραφισμένα

και τ’αφρόπλαστο σου σώμα,

αχ, δε μπορώ να το ξεχάσω πια ακόμα.

Δεν ξεύρω τώρα το τι θα γίνω,

χωρίς εσέ να ζήσω δε μπορώ,

έλα τσαχπίνα στην αγκαλιά μου,

να ιδείς πως πάσχω και για σένα πως πονώ.