Κουράγιο πια καρδιά μου

Βρέχει κι αστράφτει και βροντά και κάποιος με μαράζι, κλαίει στη στενή του τη γωνιά και βαριαναστενάζει, κλαίει στη στενή του τη γωνιά και βαριαναστενάζει.

Θλιμένος γύρω του κοιτά κι οι τοίχοι τον βαραίνουν, σαίτες ρίχνει η μοναξιά και στην καρδιά του μπαίνουν, σαίτες ρίχνει η μοναξιά και στην καρδιά του μπαίνουν.

Μπροστά στη λάμπα τη θαμπή κουράγιο πια καρδιά μου, σε ποιόν τώρα να πω την τόση απελπισιά μου, σε ποιόν τώρα να πω την τόση απελπισιά μου.