Χριστίνα (του Βασίλη Τσιτσάνη)

Ηταν ένα μαύρο δειλινό, βαρύ σκοτεινιασμένο, που έχασα τα μάτια σου τα δυο, Χριστίνα μου κι ακόμα περιμένω.

Θα κάνω άνω, κάτω Περαία και Αθήνα, για να σε βρω Χριστίνα.

Σ’έχασα και σαν τρελός ρωτώ, τ’αστέρια, το φεγγάρι, μα όμως να μάθω δε μπορώ, Χριστίνα μου, ποιό δρόμο έχεις πάρει.

Θα κάνω άνω, κάτω Περαία και Αθήνα, για να σε βρω Χριστίνα.

Ερημο το σπίτι κι αδειανό, ρήμαξ’ απ’άκρη σ’άκρη, τα παλιά σου γράμματα φιλώ, Χριστίνα μου και πνίγομαι στο δάκρυ.

Θα κάνω άνω, κάτω Περαία και Αθήνα, για να σε βρω Χριστίνα.