Μες στου Μαρίνου

Μεσ’στου Μαρίνου το τσαρδί κτυπήσανε ένα παιδί, τον Μανώλη, τον Μανώλη τον ντερβίση, κι ως το βράδυ, κι ως το βράδυ δε θα ζήσει.

Οταν πεθάνω φωτιές ανάψτε και να με κλάψτε, αχ και να με κλάψτε.

Για μια γυναίκα δηλαδή πάει το καλύτερο παιδί, Τρίτη βράδυ, Τρίτη βράδυ του τη στήσαν, στο σκοτάδι, στο σκοτάδι τον κτυπήσαν.

Οταν πεθάνω φωτιές ανάψτε και να με κλάψτε, αχ και να με κλάψτε.

Σ’ αυτές μαύρες τις στιγμές κλαίνε μπουζούκια και πενιές, κλαίει κι, κλαίει κι η παρέα όλη, τον ντερβίση, τον ντερβίση τον Μανώλη.

Οταν πεθάνω φωτιές ανάψτε και να με κλάψτε, αχ και να με κλάψτε.