Μαρίκα Νίνου
Δισκογραφία
Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο καράβι Ευαγγελίστρια που έφερνε το τη μητερα της, τις δυο αδερφες της και τον οκταχρονο αδερφο της Μπαρκέβ απο τη Σμύρνη στον Πειραιά. Το όνομα της, τοδωσε ο καπετάνιος βαπτίζοντας την πάνω στο πλοίο γιατι νόμισαν οτι θα πέθαινε και έτσι ονομάστηκε Ευαγγελία. Η οικογένεια της Αταμιάν, Αρμενικής καταγωγής. Μείναν στη Κοκκινιά στην οδο Μεγάρων 50. Ο αδερφος της αρχισε να δουλευει σε διαφορες δουλειες και αργοτερα ανοιξε μαγαζι με κεμπαπ στον Αγιο Νικόλαο Κοκκινιάς. Στα επτα της χρόνια γράφτηκε στο Αρμένικο σχολείο και ο δάσκαλος της πρότεινε να μάθει μαντολίνο, οπότε μπηκε στην ορχήστρα του σχολείου. Παράλληλα είδαν τα φωνητικά της προσόντα και την πήραν για να ψέλνει στην Αρμ. εκκλησία του Αγ.Ιάκωβου. Στα 10 της πήγαινε στα κεντρακια της Κοκκινιάς και κοιταζε απ'εξω το προγραμμα που μετεφερε αυτουσιο στην ταξη την αλλη μερα ! Το 1939 σε ηλικια 17 ετων παντρεύεται τον επίσης Αρμένη Χάϊκ Μεσροπιάν που ήταν κλειδαρας. Το 1940 γεννάει το γιο τους, Οβανές. Λίγο αργότερα χωρίζουν ενω ο πρωην αντρας της εφυγε το 1946 για την Αρμενια. Το 1944 γνωρίζει τον Νίκο -Νίνο- Νικολαϊδη ακροβάτη και θιασάρχη μπουλουκιού. Στην αρχη δουλευει στο ταμείο και λιγο μετα γίνονται καλλιτεχνικο ζευγαρι. Με τα ακροβατικα και γίνονται το Ντούο Νίνο και μαζι με το μικρο Οβανές γίνονται το "Δυόμιση Νίνο". Το ονομα Μαρίκα το έδωσε η πεθερα της, θεατρίνα κι αυτη, για να θυμιζει την Κοτοπούλη ! Σε καποια εμφανιση τους στο Ναυσταθμο της Σαλαμίνας, ο Ναυαρχος ζητησε να ακουσει ενα Τουρκικο τραγουδι που ειπε η Μαρίκα μια και ηξερε απ οτη μητερα της. Εκει ηταν ο Πετρος Κυριακος ο οποιος την ακουσε και την γνωρισε στο Μανώλη Χιώτη το 1948 για να κανει την πρωτη ηχογραφηση τον Ιούνη το 1948 με 2 τραγουδια του Χιωτη : "Ωρες σε κρυφοκοιταζω και "Θα στο πω το μυστικο μου". Στα κέντρα την πρωτοέφερε ο Στελλακης ο οποιος μαλλον την ακουσε στο στουντιο με τον Χιωτη. Ετσι δουλευει στην πρωτη της δουλεια σε παλκο στη "Φλόριδα" στην Αλεξάνδρας κάπου 5 μήνες. Λιγο πριν τη Νινου είχε ξεκινησει και η Μπέλλου ενω ο Χασκήλ μεσουρανούσε, παντως η γυναίκα στο ρεμπέτικο πάλκο ακόμα δεν ηταν ιδιαιτερα απαραιτητη ! Μετα την επιτυχια της Μπελλου ομως στα τέλη του '47 ο Τσιτσάνης θεωρει οτι πρέπει να έχει γυναίκα στο παλκο και μετα την αποχωρηση της Μπέλλου και αφου η Νίνου έφυγε απο τη "Φλοριδα" γιατι έπαιρνε λιγα, οι δρόμοι τους ενώθηκαν. Στου "Τζίμη του χοντρού" στην Αχαρνων γνωρισαν μεγαλες δοξες ενω παράλληλα της δίνει και γραφει ειδικα γιαύτην πολλα σπουδαία τραγούδια. "Τα καβουράκια" "Γεννηθηκα γαι να πονω" κ.α.