Παραπονιέμαι στο ντουνιά (Χωρισμός)

Παραπονιούμαι στο ντουνιά,

και το παράπονό μου,

κανείς δεν το αισθάνεται,

και σβήνω απ΄τον καημό μου.

Για με δε βρίσκεται γιατρός,

φάρμακα και βοτάνι,

μ' αρνήθηκες κι ο πόνος μου,

δεν πρόκειται να γιάνει.

Είναι μεγάλος ο καημός,

του χωρισμού μας τώρα,

με τράβηξε ο ποταμός,

με πήρε πια η μπόρα.

Κανείς δεν με παρηγορεί,

ελπίδα να μου δώσει,

παρά κοιτάει πιο πολύ,

βαθιά να με πληγώσει.