Ο καημός του χωρισμού

Παραπονιούμαι στο ντουνιά,

και το παράπονό μου,

κανείς δεν το αισθάνεται,

και σβήνω απ' τον καημό μου.

Για με δεν βρίσκεται γιατρός,

φάρμακα και βοτάνι,

μ' αρνήθηκες κι ο πόνος μου,

δεν πρόκειται να γειάνει.

Είναι μεγάλος ο καημός,

του χωρισμού μας τώρα,

με τράβηξε ο ποταμός,

με πήρε πια η μπόρα.

Κανείς δεν με παρηγορεί,

ελπίδα να μου δώσει,

παρά κοιτάει πιο πολύ,

βαθιά να με πληγώσει.