Ο καημός του χωρισμού

Παραπονιούμαι στο ντουνιά,

και το παράπονό μου,

κανείς δεν το αισθάνεται,

και σβήνω απ' τον καημό μου.

Κανείς δεν με παρηγορεί,

ελπίδα να μου δώσει,

παρά κοιτάει πιο πολύ,

βαριά να με πληγώσει.

Για με δεν βρίσκεται γιατρός,

φάρμακα και βοτάνι,

μ' αρνήθηκες κι ο πόνος μου,

δεν ημπορεί να γειάνει.

Είναι μεγάλος ο καημός,

του χωρισμού μας τώρα,

με τράβηξε ο ποταμός,

με πήρε πια η μπόρα.